จักรวาลไม่สิ้นสุด - เซลล์สมอง ก็คือจักรวาล และมีจักรวาลในเซลล์สมองเรา

- กายวิภาคของสมองนั้นซับซ้อนยิ่งนัก สมองมีเซลล์ประสาททั้งหมดราว ๆ หนึ่งร้อยพันล้านตัว หรือเท่ากับ 10 ยกกำลัง 11 ซึ่งไปเท่ากับจำนวนของกาแล็คซี่ทั้งหมดในจักรวาล และยังไปเท่ากับจำนวนของดาวทั้งหมดในแต่ละกาแล็คซี่ มันทำให้คิดต่อไปว่ามันต้องมีอะไรที่ทำให้เกิดความสอดคล้องต้องกันเช่นนั้น หรือหากจะเป็นความบังเอิญมันก็มากเกินไป และก็อาจคิดต่อไปได้ว่าระบบดาวแต่ละดวงก็เป็นระบบที่ทอนย่อยลงมาของระบบกาแล็คซี่แต่ละกาแล็คซี่ ที่ก็เป็นระบบที่ทอนย่อยของจักรวาลทั้งหมด เหมือนกับว่าหากทอนย่อยลงมาอีกมนุษย์ก็คือส่วนที่ย่อยลงมาของดาวหรือดวง อาทิตย์ และมนุษย์ก็คือส่วนย่อยมาก ๆ ของกาแล็คซี่ เป็นส่วนที่ย่อยละเอียดที่สุดของจักรวาล



- ท่านทราบไหมว่า พวกเรากำลังดำรงอยู่ในสมองของสิ่งที่ใหญ่กว่า!? และสิ่งที่ใหญ่นั้นก็จะอยู่ในสิ่งที่ใหญ่กว่าอีกขั้นหนึ่ง ในทางตรงกันข้าม ในสมองของเราก็มีจักรวาลขนาดจิ๋วอยู่ด้วยเช่นกันและก็จะมีจักรวาลย่อส่วนในจักรวาลนั้นอีกขั้นหนึ่ง และมันคงเป็นลูกโซ่ไปแบบนี้ไม่รู้จบ มันก็เปรียบกับการนำกระจกสองบานมาขนาบกัน โดยมีท่านยืนอยู่ตรงกลางนั้น และลองมองไปที่กระจกนั้น แล้วท่านจะพบว่า ท่านจะไม่สามารถหาจุดสิ้นสุดของตัวท่านอีกฟากในกระจกเหล่านั้นได้เลย.. ขอต้อนรับทุกท่านสู่ "จักรวาลไม่สิ้นสุด"



โปรดดูวิดิโอนี้ให้จบ

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=cQcFQ-pNKUY]YouTube - Connection of life[/ame]

 

เพลงเพราะดี ขออนุโมทนากับจขกท. สำหรับข้อมูล

 

ผมก็คิดว่าเช่นนั้นครับ

 

ผมก็เคยคิดเช่นนั้นมาตลอด

แต่ที่แน่ๆ หลวงปู่สดเคยสอนไว้ว่า จักรวาลอยู่ในตัวเรา

แต่ไม่นึกว่าจะอยู่ในสมองนี่เอง

คนก็เหมือนจุลินทรี ถ้าคนดีร่างกายของจักรวาลก็แข็งแรง ถ้าไม่ดี จักรวาลก็ป่วย

บรรดา เทพก็เหมือนระบบเม็ดเลือดขาวที่คอยกำจัดเชื้อโรค หรือเปลี่ยนเชื้อโรคให้เป็นเชื้อ

ดี บ่าวนี้ป่าว ถูๆไถๆไปเรื่อยๆ 55

 

คิดแบบนี้เหมือนกันครับ..

 

...มันก็เป็นเช่นนั้นเอง...(เข้าใจหาเพลงนะ)

 

แปลกดีนะ แต่เรื่องแบบนี้เคยจินตนาการไว้ตอนเด็กๆนะไม่น่าเชื่อจะมีคนคิดคล้ายๆกัน
และปัจจุบันก็มีอะไรๆมาให้ดู

 

ตัวผมเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน
ว่าในอณูเล็กของสิ่งหนึ่งก็มีอีกหลายๆสิ่งประกอบกันขึ้นมาเป็นสิ่งนั้นแล้วข้างในอณูนั้นก็คงมีส่วนย่อยๆๆๆลงไปอีกจนเราเจอจักรวาลหลายๆจักรวาลประกอบกันจนเป็นนิวเคลียร์ของเซลล์หนึ่งก็เป็นได้ เมื่อผมคิดจบลงก็นั่งสงสัยต่อว่าแล้วตัวเราใหญ่สักแค่ไหนกันเชียว

 

เซลล์สมอง เกิดจาก สารประกอบ โมเลกุลต่างๆ (โปรตีน ไขมัน คาร์โบฯลฯ)
โมเลกุล เกิดจาก อะตอม ต่างๆ
อะตอม เกิดจาก โปรตอน นิวตรอน อิเล็กตรอน ต่างๆ
โปรตอน นิวตรอน อิเล็กตรอน เกิดจาก ควากซ์ ฯลฯ
ควากซ์ เกิดจาก ???
สงสัยเป็นเพียง คลื่น ความถี่หนึ่ง ของพลังงาน ที่มาประชุมกัน นั่นเอง
แล้ว เหตุใด มันจึงมาประชุมกันได้ ???

:'''( โอ้ย หัวเวียน วน ระคน สงสัย

 

สิ่งที่มองไม่เห็น คือ ตัวกระทำที่ไม่ตาย

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

จักรวาลระดับดวงดาวอาจมี เรารู้ แต่ก็แค่รู้เฉยๆ ทำอะไรกับมันไม่ได้
จักรวาลระดับอะตอมอาจมี เรารู้ แต่ก็แค่รู้เฉยๆ ทำอะไรกับมันไม่ได้
ในเมื่อมันหาจุดเริ่มต้นกับสิ้นสุดไม่ได้
เราก็ทำตัวเราตรงนี้ให้ดีที่สุดก็พอครับ

 

คิดเเล้วปวดหัว ปฏิบัติต่อ ไปครับ

 

มนุษย์ต่างดาว มันของหลุดมาจากหัวเรา!!!

 

ก็น่าสนใจดีครับ แต่ผมคิดว่า จิตของเราต่างหากที่เป็นหนึ่งกับจักรวาล ถ้าหากมันหลุดพ้นไปจากการยึดเกาะใดๆอยู่ในตอนนี้

สมองนี่เป็นตัวกลางระหว่างจิตกับการกระทำของเรา ซึ่งการกระทำก็มีผลต่อจักวาลนี้
เอาว่าแล้วก็วิจัยเซลสมองกันต่อไป อาจค้นพบอะไรใหม่ๆ

 

M-Theory

เด๋วเอาภาพมาลง อิอิ ^^

ถ้าว่า universe คือ brain มันง่ายไปหน่อย

mamboo ว่า .. มันอยู่ใน เส้น string นี่แหละ ><

 

ขอบคุณมากครับ กับข้อมูลดีๆ

เคยคิดเช่นนั้นเหมือนกัน

แต่ก็เกินความคิดจะหยั่งถึง

 

สมองก็ในกระโหลก ถ้าเทียบกันกับจักรวาล แสดงว่าจักรวาลย่อมมีขอบเขตที่จำกัด เพราะว่ากระโหลกเป็นขอบเขตของสมอง และในขณะที่สมองคิดเรื่องได้มากมายนั้น ก็มีหลายเรื่องราวที่ลบเลือนหายไป แสดงว่าสมองก็เรามีจำกัดในการจำหรือการคิด เพราะฉะนั้นจักรวาลก็น่าจะมีขอบเขต แต่เราไม่สามารถวัดได้ในขนาดนี้

 

เคยคิดอย่างนี้เหมือนกัน แต่ที่ทึ่งคือ ไม่คิดว่าจะมีคนคิดเหมือนกันมากขนาดนี้ต่างหาก ขอบคุณข้อความ และลิงค์วีดีโอดีๆจากเจ้าของกระทู้ครับ

 

โดยส่วนตัวคิดว่า ระบบจักระก็เป็นสิ่งที่ยืนยันความเป็นจักรวาลในตัวมนุษย์
ใครก็ตามที่จักระเปิดได้อย่างสมบูรณ์ ก็จะเชื่อมต่อและเป็นหนึ่งเดียวกับจักรวาล
และจะทำให้ได้รู้และเข้าใจถึงทุกสรรพสิ่งในจักรวาลได้

 

เคยคิดทำนองนี้เมื่อประมาณห้าปีที่แล้ว.จนบางคนคิดว่าเพี้ยน..เมื่อได้คิดแบบนี้แล้วจะรู้สึกว่าตัวเราเองเล็กกระจ้อยร่อยเมื่อเทียบกับธรรมชาติที่สุดแสนจะยิ่งใหญ่.ในทางกลับกันจะรู้สึกว่าจิตของเราจะเล็กใหญ่ไม่มีขอบเขต ยืดได้หดได้ตามใจนึกไปถึงและเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติหรือเอกพจะเห็นว่าเรากับสัตว์ต้นไม้ก้อนหินไม่มีส่วนแตกต่างในเรื่องธาตุสี่เมื่อพิจารณาลงไป อาจแตกต่างในเรื่องอัตตราส่วนของธาตุ.ต่างๆ ส่วนกับสัตว์ต่างกันแค่ระดับความนึกคิดหรือที่เรียกกันว่าสติปัญญา ก็เลยคิดเลยเถิดไปว่าโลกมีชีวิตธรรมชาติก็มีชีวิตเอกภพก็มีชีวิตในรูปแบบของเขาเอง เอกภพจะใหญ่ขยายไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุดสิ่งที่เล็กกว่าควาก ก็ต้องมีอีก เหมือนภพซ้อนภพมิติซ้อนมิติ..อายตนและอุปกรณ์ของคนมีการรับรู้หรือตรวจจับ มีความสามารถจำกัด...เมื่อคิดแบบนี้แล้วทำให้ลดอัตตาลงไปได้พอควรตามกำลังสติปัญญาและกิเลสที่ยังมีอยู่..