เรื่องเด่น สิ่งที่เรามักจะนึกเสียใจก่อนเสียชีวิต

<TABLE style="WIDTH: 16cm; MARGIN-LEFT: 36pt" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width=605><TBODY><TR><TD style="PADDING-BOTTOM: 0cm; PADDING-LEFT: 0cm; PADDING-RIGHT: 0cm; PADDING-TOP: 0cm" vAlign=top>


<TABLE style="WIDTH: 100%" border=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD style="PADDING-BOTTOM: 0.75pt; PADDING-LEFT: 0.75pt; WIDTH: 79.02%; PADDING-RIGHT: 0.75pt; PADDING-TOP: 0.75pt" vAlign=top width="79%">สิ่งที่เรามักจะนึกเสียใจก่อนเสียชีวิต

</TD><TD style="PADDING-BOTTOM: 0.75pt; PADDING-LEFT: 0.75pt; WIDTH: 20%; PADDING-RIGHT: 0.75pt; PADDING-TOP: 0.75pt" vAlign=top width="20%">

</TD></TR></TBODY></TABLE>



เห็นว่าบทความนี้ มีเนื้อหาดี และน่าจะเกี่ยวข้องกับการลงทุน ด้านเวลาที่จะจัดสรร จึงเอามาลง


http://www.nidambe11.net/ekonomiz/2010q3/2010August10p1.htm

รศ.ดร.พสุ เดชะรินทร์ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย pasu@acc.chula.ac.thกรุงเทพธุรกิจ
วันอังคารที่ 10 สิงหาคม พ.ศ. 2553

สัปดาห์นี้เปลี่ยนอารมณ์หน่อยนะครับ เพราะพอดีไปเจอบทความเรื่องหนึ่ง โดย Bronnie Ware ซึ่งเป็นนักเขียนอิสระอยู่ที่ออสเตรเลีย โดยนักเขียนผู้นี้เคยทำงานดูแลผู้ป่วยที่รู้ตัวว่าจะเสียชีวิตและกลับไปอยู่ที่บ้านเพื่อรอวันตาย โดยเธอจะอยู่กับผู้ป่วยเหล่านี้ในช่วงสามถึงสิบสองสัปดาห์สุดท้ายก่อนที่ผู้ป่วยจะเสียชีวิต โดยในช่วงเวลาดังกล่าว เธอได้มีโอกาสพูดคุย และรับฟังความในใจของผู้ป่วยเหล่านี้ เมื่อถามถึงสิ่งที่เสียใจหรือสิ่งใดๆ ก็ตามที่ถ้าทำได้อยากจะย้อนอดีตไปเปลี่ยนแปลงนั้น เธอพบว่ามีอยู่ห้าประเด็นที่มักจะพบในผู้ป่วยที่กำลังใกล้เสียชีวิตเป็นส่วนใหญ่ครับ


ประเด็นแรก คือ ผู้ป่วยเหล่านี้อยากจะมีความกล้าที่จะใช้ชีวิตตามแบบที่ตนเองอยากหรือต้องการจะเป็นไม่ใช่ดำรงชีวิตตามความต้องการหรือความคาดหวังของผู้อื่น ซึ่งพบว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้ป่วยอยากจะเปลี่ยนแปลงมากที่สุดครับ เนื่องจากเมื่อผู้ป่วยพบว่าชีวิตตนเองกำลังจะสูญเสียไป และมีโอกาสมองย้อนกลับไปในอดีตนั้น จะพบว่ามีความฝันหลายๆ อย่างที่ยังไม่ได้เริ่มต้นทำหรือยังไม่บรรลุ และเมื่อใกล้จะเสียชีวิตก็จะพบว่าความฝันของตนเองนั้นจะไม่มีวันบรรลุ และส่วนใหญ่ก็มักจะมานั่งนึกเสียใจ เพราะสาเหตุที่ไม่สามารถทำตามความฝันได้นั้น เป็นเพราะตัวเองเลือกที่จะไม่ทำเอง ตัวเองเลือกที่จะทำตามสิ่งที่ผู้อื่นขีดเส้นทางให้เดิน


ถือเป็นบทเรียนที่สำคัญสำหรับทุกๆ ท่านนะครับ ที่ในช่วงชีวิตหนึ่ง ถ้ามีโอกาสและเลือกได้ก็ควรจะเดินตามความฝันของตัวท่านเอง เพราะคนเราหนีไม่พ้น เกิด แก่ เจ็บ ตาย และเมื่อวันนั้นมาถึง เราก็คงจะไม่มีแรงที่จะเดินตามความฝันที่เราต้องการแล้ว การมีสุขภาพที่ดีจะช่วยทำให้ท่านเดินตามความฝันได้ แต่เมื่อใดก็ตาม ที่สุขภาพท่านเริ่มแย่แล้ว อิสระในการเดินตามฝันก็ท่านก็จะลดน้อยลง

ประเด็นที่สอง คือผู้ป่วยใกล้เสียชีวิตเหล่านั้น คิดเสียใจว่าถ้าย้อนอดีตได้จะไม่ทำงานหนักเหมือนที่ผ่านมาซึ่งเหตุการณ์นี้ มักจะเกิดขึ้นกับผู้ป่วยชายเกือบทุกคนเลยครับ คุณผู้ชายเหล่านี้มักจะเสียใจว่าในอดีตที่ผ่านมา ไม่ค่อยได้มีเวลาในการดูแลลูกๆ ของตนเท่าที่ควร รวมทั้งไม่ได้อยู่เป็นคู่ทุกข์คู่ยากภรรยาเท่าที่ควร ผู้ป่วยที่เป็นชายเกือบทุกคนจะรู้สึกเสียดายว่าในอดีตใช้ และให้เวลากับงานมากเกินไป


ข้อสังเกตนี้ก็น่าคิดนะครับ ว่าในปัจจุบันเราให้ความสำคัญกับการทำงานมากเกินไปหรือไม่ เราต้องการแสวงหารายได้ ชื่อเสียง เกียรติยศมากเกินไปหรือไม่ สุดท้ายเมื่อเราใกล้ตายเราจะสำนึกเสียใจว่าเราได้พลาดโอกาสดีๆ ในชีวิตที่ไม่มีวันหวนกลับมาหรือไม่ การมีรายได้ที่พอเพียงอาจจะเป็นทางออกสำหรับทุกท่านนะครับ อีกทั้งการมีที่ว่างในตารางเวลาและชีวิต ที่ไม่ใช่เรื่องของการทำงานเพียงอย่างเดียว จะทำให้เรามีความสุขขึ้น และเมื่อเราใกล้เสียชีวิต จะไม่มานั่งย้อนนึกเสียใจในสิ่งที่เราพลาดไป


ประเด็นที่สาม คือผู้ป่วยอยากจะกล้าที่จะแสดงอารมณ์และความรู้สึกที่แท้จริงของตนเนื่องจากคนจำนวนมากจะปิดกั้นอารมณ์และความรู้สึกที่แท้จริงของตน เพื่อให้สามารถอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้อย่างสงบและสันติ ทำให้สุดท้ายแต่ละคนรู้สึกว่าอารมณ์ของตนเองถูกเก็บกด และไม่สามารถเป็นตัวตนที่แท้จริง


ประเด็นที่สี่ คือ ผู้ป่วยที่ใกล้เสียชีวิตนั้น มักจะเสียใจที่ไม่ได้ติดต่อเพื่อนฝูงเก่าๆเนื่องจากเรามักจะไม่ค่อยเห็นถึงคุณค่าของเพื่อนเก่าๆ จนกระทั่งใกล้เสียชีวิต คนจำนวนมากจะมัวแต่ยุ่งและวุ่นวายกับชีวิตประจำวัน จนละเลยต่อความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนฝูง ทำให้เรามักจะไม่ค่อยให้ความสัมพันธ์กับเพื่อนฝูงต่างๆ จนกระทั่งใกล้จะเสียชีวิต ก็จะเริ่มนึกถึงเพื่อนฝูงขึ้นมา


ดูเหมือนว่าเมื่อคนใกล้จะเสียชีวิต เกียรติยศ เงินทอง หรือสถานะทางสังคมต่างๆ กลับดูไปจะด้อยหรือไร้ความหมายนะครับ

สุดท้ายดูเหมือนว่า เรื่องของความรัก ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลจะกลายเป็นสิ่งที่ผู้ป่วยที่กำลังใกล้ตายนึกถึง


ประเด็นสุดท้ายซึ่งค่อนข้างน่าแปลกใจ คือ ผู้ป่วยเหล่านี้กลับสำนึกเสียใจว่าไม่ได้ทำให้ชีวิตที่ผ่านมาของตนเองมีความสุขเท่าที่ควรผู้ป่วยหลายคนจะไม่เคยนึกถึงมาก่อนนะครับว่าตนเองสามารถที่จะเลือกที่จะทำให้ชีวิตมีความสุขได้ คนจำนวนมากเลือกที่จะอยู่และปฏิบัติในสิ่งที่คุ้นเคย ความกลัวต่อการเปลี่ยนแปลง ทำให้คนเรามักจะหลอกตนเองว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่นั้นมีความสุข ซึ่งจริงๆ แล้วกลับไม่ใช้

ท่านผู้อ่านจะเห็นได้นะครับว่าเมื่อคนเราใกล้จะตายนั้น เรามักจะนึกย้อนกลับไปถึงอดีต และเริ่มสำนึกเสียใจในสิ่งที่ได้ทำหรือไม่ได้ทำมาในอดีต และเราจะพบว่าเมื่อเราใกล้ตายแล้ว เงินทอง ชื่อเสียง สถานะ เกียรติยศต่างๆ กลับไม่มีความหมาย
สิ่งที่มีความหมายเมื่อใกล้ตาย คือ เรื่องของความรักและความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล ซึ่งหลายครั้งกลับกลายเป็นสิ่งที่เราละเลยหรือไม่สนใจในขณะที่เรามีชีวิตอยู่

นอกจากนี้ เมื่อใกล้ตาย คนเราจะพบว่าชีวิตในอดีตที่ผ่านมานั้นเรามีสิทธิที่จะเลือก แต่เราดันเลือกในสิ่งที่ไม่ได้ทำให้เรามีความสุข
หรือเลือกในสิ่งที่ทำให้เราต้องมาย้อนสำนึกเสียใจ เมื่อเราใกล้ตาย

ดังนั้น ในขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่และยังแข็งแรง เราจะต้องเลือกอย่างมีสติ
เลือกอย่างฉลาด เลือกในสิ่งที่ถูก และเลือกในสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขนะครับ


</TD></TR></TBODY></TABLE>ขอบคุณพี่พงษ์ที่FW....

 

ความแก่ไม่เคยหยุดพัก
ความตายไม่เคยยกเว้น

อย่าให้ความแก่ล่วงไป
อย่าให้ความตายมาพราก
โดยไม่ได้ทำความดีอะไรเลย

ความดี มีความสุข รีบทำก่อนจะสายเกินไปค่ะ

อนุโมทนา สาธุค่ะ​

 

สวัสดีวันศุกร์

สุข...สุข...สุข...

มีความสุขนะคะ ทุกคน​

 

สิ่งที่มีความหมายเมื่อใกล้ตาย คือ เรื่องของความรักและความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล ซึ่งหลายครั้งกลับกลายเป็นสิ่งที่เราละเลยหรือไม่สนใจในขณะที่เรามีชีวิตอยู่

เมื่อรู้สึกตัวก้อสายเสียแล้ว

 

เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นของธรรม ทุกอย่างมีความหมาย...ต้องให้ความสำคัญ อนุโมทนาจ้ะ

 

แม้ว่าสิ่งที่จะต้องเป็นคือความตาย
แต่ สิ่งที่คนเรายังต้องเลือกก่อนตาย
เป็นสิ่งสุดท้ายที่จะเลือก
ยังอยากอยู่......ใช่ป่าว คมไหม?​

 

ผมนึกถึงประโยคของ ศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี "พรุ่งนี้ก็สายเสียแล้ว"​

​

 

ใช้จ้ะพรุ่งนี้ยังไม่สาย อนุโมทนาจ้ะ

 

ขอบคุณที่นำสิ่งดี ๆ มาเตือนสตินะคะ เคยมีคำพูดนึงที่เรายังจำและใช้อยู่ คือ ให้ปฏิบัติกับคนรอบข้างเหมือนกับว่า วันพรุ่งนี้เราจะต้องจากเค้าไปแล้ว ประมาณนี้ค่ะ

 

บางคน อาจไม่เห็นคุณค่าของคนใกล้ตัว ด้วยคิดว่านี่คือ "ของตาย"
จะทำยังไงก้อได้ โดยไม่นึก "เอาใจเค้ามาใส่ใจเรา"
.
เมื่อวาระสุดท้ายมาถึง
.
บางคนอาจโชคดีได้มีโอกาสเผยความในใจ
แต่ถ้าคุนเป็นคนที่ 1 ใน 100 คือ ไม่มีโอกาสได้บอก !!!!!!
ความลับนั้นมันก้อจะตายไปพร้อมกับคุน (ใครว่าความลับไม่มีในโลก) อิอิอิ
.
มีอะไรก้อแสดงออกมา เผยความในใจบอกให้ "เค้า" รับรู้
ดีกว่าให้อีกฝ่าย "คิดเอง ..... เออเอง"


จะหันหลังกลับ แล้วไปจูงมือ "เค้า" ให้ก้าวเดินไปพร้อม ๆ กัน
หรือ หันกลับไปมอง "เค้า" ก้อไกลจนเกินไขว่คว้า
.

เลือกเอา

.
ลงมือทำซะ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำ

 

​

 

​

รีบบอกรักก่อนที่จะสายเกินไป​

​

- - - - - - - - - - ​

เคยมั้ยที่รู้สึกดีกะคนๆนึงมากๆ ​

แต่ไม่เคยที่จะบอกให้เค้ารู้ ​

เคยมั้ยที่อยากจะทำอะไรให้เค้า ​

แต่ไม่ได้ทำ ​

- - - - - - - - - - ​

ถ้าวันนึง เค้าคนนั้น ​

ไม่ได้อยู่ในที่ๆเดิมที่เคยอยู่ ​

ถ้าวันนึง เค้าคนนั้น ​

ไม่มีลมหายใจที่จะอยู่ฟังคุณแล้ว ​

หรือถ้าวันนึง คุณเอง ​

เป็นฝ่ายที่จากเค้าไปก่อน ​

- - - - - - - - - - ​

รีบบอกรักก่อนที่จะสายเกินไป ​

เพราะนั่นอาจเป็นโอกาสสุดท้ายสำหรับคุณ​

รีบบอกรักก่อนที่จะสายเกินไป : อาหารสมอง

ที่นี่ ดอทคอม​

 

หมอคิดถึงคุณแม่ขึ้นมาเลยค่ะคุณ น่านนะซิ... รูปหัวใจสวยจัง ^^

 

คุณหมอไม่ได้อยู่กับคุณแม่หรอค่ะ...

 

ลุงหมาน พูดได้ตรงค่ะ สิ่งที่เราปราถนาที่สุดคือการมีชีวิตอยู่ต่อ เพราะว่าเรายังอาลัยอาวรณ์อยู่ในภพชาตินี้ ถึงแม้สมมุติว่า ภพต่อไปเค้าบอกว่าเราได้เป็นเทวดา นางฟ้า แน่นอน ได้อยู่ในที่ ที่ดีกว่า เราก็ยังอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ก็ยังไม่อยากไปไหน ด้วยความอาลัยอยู่ในภพชาติ

แม้ว่าสิ่งที่จะต้องเป็นคือความตาย
แต่ สิ่งที่คนเรายังต้องเลือกก่อนตาย
เป็นสิ่งสุดท้ายที่จะเลือก
ยังอยากอยู่......ใช่ป่าว คมไหม?




​

<!-- google_ad_section_end -->

 

เคยได้ยินประโยคที่ว่า

"ธรรมใดๆ ก็ไร้ค่า ถ้าไม่ทำ"
​

เผอิญได้ยินครูบาอาจาร์ยท่่านกล่าวต่อว่า

"ธรรมใดๆ ไม่ไร้ค่า ที่ไร้ค่าคือคนไม่ทำ​

 

เมื่อเกิดมา เป็นเด็กไม่เดียงสา
เมื่อตายไป ก็อาจจะเดินหลง ไม่รู้ทาง
เท่ากับ เกิดมาไม่ได้อะไรบนโลกนี้
ก่อนเราจะเกิด ใคร คือ เรา
หลังเกิดแล้ว เรา คือ ใคร
พอเติบใหญ่ ค่อยมีปัญญา พอรู้ได้ เรานั้น มาและไป อย่างไร
สู้ไม่เกิด และ ไม่ตาย จะดีกว่า ไม่ยุ่ง ไม่วุ่นวาย ต่อไปอีกแล้วเอย ^_^