ถามท่านผู้มีประสพการณ์ กับเรื่องของเก่าติดตัวมาครับ

คือเป็นคนชอบทางธรรมะเป็นพิเศษอยู่แล้ว เพราะครอบครัวก็มาทางสายนี้

พาไปปฏิบัติธรรมมะตั้งแต่เป็นเด็กจนตอนนี้วัยกลางคนแล้ว เกิดความสงสัยในเรื่องของการปฏิบัติครับ

คือเห็นบางคนพึ่งหัดทำสมาธิ เขาก็สามารถเห็นสิ่งนั้นสิ่งนี้กันได้แล้ว กลับกันกับผมซึ่งทำมาตั้งแต่เด็ก (แต่เป็นแบบทำบ้างไม่ทำบ้างมาเรื่อยๆ ไม่สม่ำเสมอ) ก็เลยคิดว่าเอ๊ะ! บางครั้งเราก็ทำอย่างหนัก ก็ไม่เกิดผลอะไรเลย ขณิกสมาธินี่ก็ยังเอาดีไม่ได้ เพราะเราไม่มีของเก่าติดตัวมาเหรอ?

ตอนนี้ก็เลยมาคิดเสียว่าช่างมัน เอาดีไม่ได้ก็ช่างมันปฏิบัติของเราไปเรื่อยๆ มันต้องเอาดีได้สักวันแหละ

แต่มาติดตอนฟังหลวงพ่อฤาษีลิงดำท่านบอกว่า ถ้าเอากันจริงจังนี่ไม่เห็นผลใน 15วันนี่ให้เลิกเถอะ เป็นอาภัพบุคคล เลยคิดว่าตัวเองเป็นพวกแบบนี้รึเปล่าครับ? เพราะไม่มีของเก่าติดตัวมาแค่นั้นเหรอ? แล้วเราสร้างใหม่กันชาตินี้ไม่ได้เหรอครับ?

 

แล้วอีกคำถามครับ ผมเคยปฏิบัตสายหลวงพ่อจรัญ (ยุบหนอ พองหนอ) แต่รู้สึกไม่ค่อยเข้ากับตัวเอง พอกำหนด พุธ-โธ รู้สึกว่าถูกกับตัวเอง (และชอบเป็นการส่วนตัวด้วย)
ทุกวันนี้ก็พยายามปฏิบัติโดยจากฟังหลวงพ่อฤาษีลิงดำ ก็พยายามมาเรื่อยปฏิบัตมาเรื่อยแบบไม่มีครู (คือฟังท่านแล้วทำตามท่านบอก) แต่สงสัยว่าท่านเน้นการปฏิบัติในสายมโนมยิทธิ ก็เลยรู้สึกว่าศิษย์ของท่านเก่งกันทุกคนเลยทำกันได้แบบง่ายๆ เลย
ถ้าผมจะปฏิบัติแบบลูกศิษย์ ท่านบ้าง แต่พึ่งเริ่มจากภาวนาพุธ-โธ เนี่ยชาตินี้จะมีหวังไหมครับ รู้สึกท้อจังเลยครับ

 

การปฏิบัติสมาธินั้นท่านต้องการจิตสงบหรือต้องการเห็นนั้นเห็นนี้ละครับถ้าต้องการจิตสงบก็กำหนดพุทโธตามลมหายใจเข้าออกแล้วอยู่กับปัจจุบัน คุณนี้โชคดีมากๆนะครับที่ไม่เห็นอะไรผมเองกลับไม่โชคดีเหมือนคุณเห็นมาตลอดส่วนใหญ่มาขอความช่วยเหลือก็ช่วยไปเท่าที่ทำได้แต่ผมไม่ชอบเพราะไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการและก็ไม่ใช่เรื่องของผมด้วย ผมตั้งจิตเจตนาไว้ผมต้องการความสงบไม่ต้องการเห็นอะไรเลยขออยู่กับความสงบและนิพานเท่านั้นครับ ก็ลองคิดดูนะครับว่าสิ่งที่ต้องการคืออะไรสมาธิ ศีล สติ ปัญญาทำให้มากไว้จักเป็นผลบุญที่ยิ่งใหญ่ต่อไปในอนาคตอันไกล้นี้

 

ก็ไม่น่าจะอาภัพอะไรนะครับ การที่ได้เกิดมา แล้วได้อยู่ในเขต หรือ ได้อยู่ร่วม
วิสาสาะกับคนอื่นๆ ที่มีสัมมาทิฏฐิ หรือ อยู่ในบวรพระพุทธศาสนานี่ ไม่อาภัพหรอก

ถ้าไปเกิดใน เอธิโอเปีย เกิดในอิสราเอล นี่สิ ถึงพอจะเรียกว่า อาภัพ อยู่บ้าง

มาดูกันว่าจะฝึกต่ออย่างไร

เรื่องของนิมิตนั้น อย่าไปเข้าใจเอาว่าจะต้องเกิดเป็นภาพติดตา หรือ ภาพติดใน
มโนทวารอย่างเดียว คำว่า นิมิต นั้นคือสิ่งที่ปรากฏทางทวาร6 เกิดโดยมาจาก
ขันธ์5ภายใน ดังนั้น เสียง ก็คือ นิมิต อย่างหนึ่ง

เสียง ที่ได้ยินภายใน ไม่ใช่การเปล่งเสียงออกมาด้วยการสั่นเส้นเสียง แต่เป็นเสียง
ที่เกิดจากสัญญาที่หนักแน่น ที่ดึงมาจากกองขันธ์5 เมื่อดึงขึ้นมาแล้ว ทำให้หนัก
แน่นแล้ว เกิดอาการสุขใจ และที่สำคัญต้องให้ความสงบใจ ก็ถือว่าเป็น นิมิต ที่ใช้
ในการปฏิบัติธรรมได้แล้ว ดังนั้น เครื่องอาศัยระลึกทำให้เกิดความสงบสุขแก่จิต ของ
แต่ละคนไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน ของคุณ กับของมโนยิทธิ ใช้พุทธานุสติกรรมฐาน
เหมือนกัน อีกฝ่ายใช้ภาพติดตา(แนวกสิณ) ของคุณใช้เสียงติดในใจ

แต่ทั้งนี้คุณชอบฟังแนวธรรมของหลวงพ่อฤาษี ก็ต้องประยุกต์กันนิดหน่อย ของเขา
หากเน้นที่ว่าภาพต้องชัดนุ่มนวลน่าแล น่าดู ภาพต้องไม่เลือน พอมาประยุกต์เป็น
เสียง ก็ต้องไม่ใช่เสียงที่ไม่ออดอ้อนเกิน และก็ไม่ดังเกิน แต่เป็นเสียงราบเรียบที่ต่อ
เนื่องไม่ขาดสาย ความชัดในแง่เสียงก็คือ ต้องไม่ขาดสาย ไม่เลือน หากเลือนลงไป
หรือ เหมือนดับลงก็ต้องดูให้ดีว่า ดับไปเพราะมีเหตุอื่น จิตวิ่งไปเกิดในทวารอื่น เกิดการ
แส่ส่ายของจิต หรือว่า มันไปแนบแน่นข้างในจิตมากขึ้น คือ ยังมีการตรึกถึง พุท-โธ
แต่เหมือนไม่ต้องออกเสียงอะไรแล้ว ถ้ายังต้องออกเสียงเป็นคำ มันยุ่งยากเสียเวลา แต่
ถ้าตรึกเพียงอาการไหวๆ และเคล้าเคลียร รู้ชัดว่าเป็นการตรึกถึง พุท-โธ อยู่ ก็จะถือว่า
ใช้ได้

ซึ่งถ้าทำมาถึงตรงนี้ อย่าไปยึดมั่นถือมั่นว่า เราจะต้องออกเสียง ยังคิดคำนึงในพุท-โธ
คือการปฏิบัติ หาก พุท-โธ มันแนบสนิทในจิตไปแล้ว อาการที่เห็นจะเห็นแต่จิตใจที่
โปร่งๆ เย็นๆ มันสุขโชยจากข้างในอก เคล้าเคลียรอาการนั้นอยู่ อันนี้เราก็ถือว่าจิตยัง
บริกรรม พุท-โธ อยู่ด้วยตัวจิตเอง ไม่ใช่เราบริกรรม เราจึงเหมือนไม่ได้บริกรรม แต่หาก
ทำใจชำเลืองระลึกดูจิต ก็จะรู้ๆเหมือนจิตมันบริกรรมของมันอยู่ เพียงแต่มันไม่ออกเสียง

ก็ทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ คอยระลึกดูสภาวะจิตที่เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ สงบก็รู้ ไม่สงบก็รู้
ออกมาบริกรรมแบบมีเสียงก็รู้ มีนิมิตอื่นสอดแทรกก็รู้ ไม่พอใจก็รู้ พอใจก็รู้ อยากเห็น
ผลก็รู้ เห็นผลอยู่ก็รู้ ผลเกิดตามปัจจัยใดๆก็รู้ รู้ไปเรื่อยๆ สิ่งที่เราทำจะเป็นเพียงการฝึก
รู้ฝึกดู ฝึกศึกษาการทำงานของจิตใจภายในกายเราไปเรื่อยๆ เพื่อรู้จักสภาวะธรรมที่เกิด
ขึ้น ที่มีอยู่ในกายในใจ เอาออกมานิยามตามศัพท์บาลีเสียหน่อย เพื่อปริยัติ หากมันตรง
กันดีอยู่ ก็เรียกว่า มีปฏิเวธ จากการปฏิบัติ ....

ก็ฝึกแบบนี้ไปเรื่อยๆ ครับ

ที่ปรารภพแบบนี้ ...ถูกแล้ว

แต่เมื่อไหร่กลับมาปรารภแบบนี้ ..ให้รู้ว่า นิวรณ์แทรก

* * * *

อนุโมทนาในการปฏิบัติธรรมครับ

 

การปฏิบัติธรรมที่เเท้จริง คือ การทำความรู้จักกับตัวเอง

 

ไม่ใช่อาภัพบุคคลก็ไม่แน่ว่าจะปฏิบัติถูกทางเสมอไปนะ
อยู่ที่การเรียนรู้และความเข้าใจถูกในทางที่จะเดินนั้น ว่ามีมากน้อยแค่ไหนมากกว่าครับ

 

ถ้าท่าน จขกท. ปฏิบัติธรรมเพื่อ อภิญญา วิชชาสาม ฤทธิ์ทางใจ ฌาณสมาบัติ
ถ้าท่านมีเป้าหมายอย่างนี้ ต้องมีสมบัติเก่าได้ฟ้งมาว่าต้องทำกัน 100 ชาติถึงจะ
มีผลให้ได้สัมผัสในชาตินี้ แต่ถ้าต้องการปฏิบัติธรรมเพื่อรู้แจ้งอริยสัจจ์ มีของพวกนี้ติดตัว
ก็เหมือนมีอุปกรณ์ที่ดี แต่ถ้าไม่มีก็มีหนทางอื่นไปได้เหมือนกัน อย่างขณิกสมาธิ
เราเชื่อว่ามีติดตัวมาตั้งแต่เกิดทุกคน นอกจากคนที่สติปัญญาทึบมากๆ อ่านหนังสือ
ก็ไม่รู้เรื่อง ฟังเทศน์ฟังธรรมก็ไม่รู้เรื่อง แบบนี้ก็สาหัสหน่อย แต่ก็ยังพัฒนาได้ถ้าตั้งใจจริง
อย่างท่าน จขกท. บริกรรมพุทโธได้ ก็น่าจะมีสมาธิดีในระดับหนึ่ง ถ้าจะปฏิบัติธรรมเพื่อ
พระนิพพาน เพื่อรู้แจ้งอริยสัจ4 ขั้นที่1 คือ รักษาศีล5 ด้วยกายและใจ ทำทาน สวดมนต์
ไหว้พระ บริกรรมพุทธโธ ในชีวิตประวันจำก็ดูตัวเอง ดูอารมณ์ ดูกิเลส ดูใจตัวเอง
ทำให้ได้ทุกวัน ท่านลองตั้งใจทำให้ได้ต่อเนื่อง ย่อมเห็นผลในเร็ววัน มรรคผลนิพพาน ก็
จะมาถึงในไม่ช้า เมื่อทำขั้นที่1 จนมั่นคงในตนเองในระดับหนึ่ง ก็อธิษฐานขอให้ได้เจอ
ครูบาอาจารย์ที่ถูกจริต ส่งเสริมให้ก้าวหน้าในทางธรรม ท่านย่อมได้สมปรารถนาแน่นอน

 

ถ้า คุณเจ้าของกระทู้อาภัพ แล้วเราไม่อาภัพกว่าเหรอ ?
เราชักจะรู้สึกอาภัพขึ้นมาแล้วซิเนี่ย ....นอกเขตเสียด้วย!!!
ประสพการณ์ของเก่าติดตัวก็เยอะ (กรรมนะ)

 

ผมก็เป็นคนนึงที่ทำสมาธิแล้วก็ไม่เห็นอะไร ภาวนาคำอะไรก็ใช้ไม่ได้เลยอึดอัด

ไปหมด แต่ใช้แนวปฏิบัติสายหลวงปู่มั่น คือ ใช้การพิจารณา ซึ่งใช้เวลาแค่

4 เดือน พัฒนาจิตไปไกลแล้วครับ

แต่ขอเตือนก่อนว่าถ้าปฏิบัติสายนี้แล้ว กลับไม่ได้นะครับ ต้องปฏิบัติจนกว่าจะ

สำเร็จ สายนี้สุขน้อย แต่ไม่ทุกข์เลย ....อิอิ

 

ผมไม่ได้บอกว่าเชื่อไม่ได้กับสิ่งที่เห็นแต่จะบอกว่าไม่ควรเชื่อเพราะว่าการเห็น การรู้ การได้ยิน และการรู้สึกด้วยการสัมผัส มันเป็นของไม่เที่ยงแท้แน่นอนหรอกครับ วันหนึ่งเป็นอย่างนี้วันหนึ่งอาจเป็นอีกอย่างก็ได้สำหรับเรื่องความไม่เที่ยง มาพูดกันเรื่องที่คุณน้าเข้าสมาธิดีกว่าก่อนที่คุณน้าจะเข้าสมาธิคุณน้าคิดถึงสิ่งใดเป็นอันดับแรก ตอบตัวเองนะ ถ้าคุณน้าคิดว่าอยากรู้ว่าความสงบเป็นยังไง อันนี้เลิกคิดไปเลย ยิ่งถ้าคิดถึงคนอื่นว่าเขาได้นั่นเขาได้นี่เขาคุยอย่างโน้นเขาคุยอย่างนี้อันนี้ยิ่งต้องเลิกคิดไปเลย ผมค่อนข้างจะไม่ค่อยรู้เรื่องอิทธิปาฏิหารย์แต่ผมรู้ว่ามีได้ทำได้แต่ไม่สนใจเท่าไหร่ มันไม่ช่วยให้ผมคลายจากทุกข์ที่เกิดจากตัวผมได้ ดังนั้นสิ่งแรกที่ผมทำในการปฏิบัติสมาธิคือไม่อยากคิดอะไรทั้งสิ้น แล้วจึงทำการภาวนา ถ้าคุณน้าบอกว่าทำแบบนี้แล้วดีก็ยิ่งดีใหญ่เลย อาศัยคำบริกรรมภาวณา พุท-โธ นี่แหละทุกขณะจิต แต่อย่าลืมนะไม่อยากคิดอะไรต้องไม่ลืม สักพักน้าจะเห็นว่ามันจะยิ่งคิดขึ้นมาเรื่อยๆ คิดนั่นคิดนี่ ถึงตอนนี้น้าก็ไม่ต้องคิดแล้วว่าไม่อยากคิดปล่อยมันไประลึกรู้ลมหายใจไปเรื่อยๆสักพักมันจะดับไปเอง น้าลองทำแค่นี้ดูก่อนนะครับเผื่อจะเห็นความสงบที่แท้จริง
ด้วยความเคารพอย่างสูง

 

"...มาติดตอนฟังหลวงพ่อฤาษีลิงดำท่านบอกว่า ถ้าเอากันจริงจังนี่ไม่เห็นผลใน 15วันนี่ให้เลิกเถอะ เป็นอาภัพบุคคล ..."

ตอนที่หลวงพ่อท่านเทศน์ เราอยู่ตรงไหนครับ อยู่ตรงหน้าท่านหรือ หรือว่าอยู่ว่าใกล้แถวๆนั้น?

ปริวิตกแบบนี้ตัดกำลังใจของเราเองเปล่าๆนะครับท่าน

ลองไปกราบขอฝากตัวเป็นศิษย์ครูบาอาจารย์สักองค์หนึ่งดีไหมครับ

 

ขอบคุณทุกความเห็นมากครับ

ความจริงก็คิดเสมอเวลาปฏิบัตว่า ไอ้ตัวที่ทำให้จิตหมองนี่มันคือตัวอยากนี่แหละ

ก่อนปฏิบัติบางที ใจก็คิดไปก่อนแล้วว่าถ้าจิตว่างเราจะเห็น ไอ้โน้นไอ้นี่ไหม? ผมว่าไอ้ตัวนี้แหละมันตัวตัดความดี

พอกันทีอารมณ์เลวแบบนี้

 

อย่าไปโกรธจิตเขานะ ห้ามไม่ได้หรอก เดี๋ยวปฏิบัติไปเรื่อยๆ ก็ผุดขึ้นมาอีก

หากระลึกรู้ทันก็จะพอดี แต่ถ้าเลยพอดีก็จะเผลอ ชอบใจ กลับ ไม่ชอบใจ
อย่างใดอย่างหนึ่ง เกิดอภิชญา หรือ โทมนัส อย่างใดอย่างหนึ่ง ก็ต้อง
ระลึกดูสภาวะ อภิชญา หรือ โทมนัส ไว้อีกส่วน อย่าให้ครอบงำเราได้

ถ้ากำจัด อภิชญา หรือ โทมนัส ลงได้ แล้ว นิวรณ์ หรือ กิเลส นั้นๆไม่แทรก
อีก ก็จะรู้ว่า พ้นภพชาติเล็กๆ น้อยๆ นี่ไปได้หนึ่งเปาะ

พอรู้หนทางพ้นได้หนึ่งเปาะ ก็จะเข้าใจทางธรรมที่เป็นสายกลางแท้ๆ

แต่เข้าใจแล้วก็ จะไปทรง หรือ ไปสังเคราะห์มันให้เกิดไม่ได้

ที่ทำได้คือ รู้ทุกข์สัจจ ไปแบบนี้ ตามที่มันเกิดขึ้น(ตามความเป็นจริง) ไม่ได้
ไปปรุงภาพลักษณ์ให้ดูดีเข้าไว้ เมื่อรู้ทุกข์เช่นนี้ไปเรื่อยๆ ก็จะพบว่า กายและ
ใจนั่นแหละเป็นสภาพทุกข์ พอเห็นเรื่อยๆ เนืองๆ ก็จะเกิดการตัดสินการเห็น

การตัดสินการเห็นก็คือ เห็น อริยสัจจ4 โดยหน้าที่เรามีเพียงการ รู้ทุกขสัจจ
เช่นนี้ไปเรื่อยๆ เนืองๆ จนกว่าจะไม่มีอะไรปรากฏเป็นสภาพทุกข์ให้ศึกษาเพิ่ม
เติมจากที่ปรากฏบ่อยๆ ซ้ำๆ อยู่นั้น( ด้วยการแทงตลอดในสภาพธรรมที่เหมือน
กัน )

* * * *

การแทงตลอดในสภาพธรรมที่เหมือนกัน ก็เช่น การบริกรรมพุท-โธ กับ การนึก
นิมิตภาพพระ ดูเผินๆ ไม่ใช้สภาพธรรมดู ก็จะเห็นว่าแตกต่าง แต่ถ้าใช้สภาพ
ธรรมดูก็จะเห็นว่า เป็น พุทธานุสติกรรมฐานเหมือนกัน หากแทงตลอดอีกก็พบว่า
มันมีสภาพสามัญลักษณ์เหมือนกัน สภาพสามัญลักษณ์เอาไปแทงตลอดในจิตที่
คิดอยากก็พบว่า...เอ มันก็มีเหมือนกัน พอแทงตลอดทั้งทางดี และทางไม่ดี ด้วย
พระไตรลักษณ์ก็สรุปลงเป็น ธรรมเหมือนกันหมด แต่กว่าจะเห็นแบบนั้นได้ ไม่ง่ายนะ

หากคิดๆเอามันพอได้ มันมีหมายๆ ก็จะพอเหมือนๆ แต่ไม่ใช่ ก็ต้องฝึกปฏิบัติ ฝึกรู้
ฝึกดู ฝึกวางมุมมองโดยแยบคายด้วยตนเอง หมั่นฟังธรรม และ ไม่ประมาท ก็จะพบ
แสงอรุณได้ในที่สุด

 

เอาจริงเอาจังไม่ต้องถึง 15 วันหลอกครับ 7 วันก็ได้แล้ว.......แต่คำว่าเอาจริงเอาจังนั้น....มันอยู่ตรงใหนล่ะ.....ใช่ไมครับ......

ของเก่านั้นเรามีกันทุกคนหละครับ....ถ้าไม่มีไม่มีวันได้เกิดเป็นคนและได้พบพระพุทธศาสนาหลอกครับ....

ปฏิบัติต่อไปครับ....ทางสายกลาง......ไปฟังหลวงพ่ออีกทีนะครับ....ฟังในหมวดที่ท่านสนใจ.....อย่าฟังเพื่อให้เข้าหู...แต่ให้เข้าใจเพื่อนำไปปฏิบัติ....

ตั้งใจปฏิบัตินะครับ....

 

ได้รับฟังธรรม รู้จักศาศนาพุทธก็นับไม่ไม่อาภัพแล้วละคับ

จะเห็นไม่เห็นไม่ใช่เรื่องสำคัญ สำคัญคือละเรื่องที่เห็นไม่เห็น อยากไม่อยาก พวกโลภโกรษหลงได้ ก็ดีแล้วคับ

สำหรับผมยังลดพวกนี้ไม่ได้ซักอย่าง ยังเลวอยู่มาก แต่ใจใฝ่ธรรม ขอให้รักษากำลังใจไว้ให้มากนะคับ โมทนากับทุกๆท่าน

 

ประยุทธ์ มึงเป็นคนใฝ่ดีแล้วแหล่ะ แต่มึงอย่าไปสนใจหรือเปรียบเทียบกับคนอื่น ให้มึงเปรียบเทียบกับตัวมึงเอง ชีวิตของมึงผ่านมากี่ชาติแล้ว ทำชั่วมากี่หนแล้ว มึงนับถ้วนเหรอ แล้วมึงจะมาอาศัยว่านั่งสมาธิผ่านไปผ่านไป ไม่กี่เวลาแบบนี้จะทำให้บรรลุหรือผ่านอุปสรรค์เห็นผลได้อย่างชัดเจนในทันทีได้เหรอ ผลปัจจุบันน่ะมันมี แต่มันไม่ได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน เพียงแต่มึงคิดดีและทำดีแบบนี้ไปเรื่อยๆ มึงก็ไม่ต้องไปสนใจผลแล้วว่าจะเป็นอย่างไร หรือจะสำเร็จเสร็จสิ้นตอนไหน

 

อ่านหนังสือ หรือฟังเทปของหลวงพ่อก็ดี ก็ต้องพิจนณาไห้ดีๆนะครับผม

หลวงพ่อท่าน ไห้แนวไว้ทั้งหมด สี่สายเลย

1 สุขวิปัสสโก ไม่รู้เห็น ไม่เห็น ถึงที่สุดหมดก็กิเลส

2 เตวิชโช รู้ เห็น อยู่กับที่ ไปไหนไม่ได้ สุดท้ายกิเลสหมด

3 ฉฬภิญโญ รู้ เห็น ไปนรก สงรรค์ เอากายเนื้อไปได้ สุดท้ายกิเลสหมดเช่นกัน

4 ปฏิสัมภิทาญาณ รู้ เห็น ไปนรก สวรรค์ เอากายเนื้อไปได้ด้วย

และรู้ภาษาทุกภาษา คน สัตว์ ดูหลวงปู่มั่น ที่อยู่ๆท่านก็ฟังนกมันคุยกันรู้เรื่อง

ปฏิสัมภิทาญาณมีความสามารถ คุณธรรมพิเศษเหนือกว่าอย่างอื่น

กิเลสหมดเช่นกัน

ก็เลือกเอานะครับผม จะเดินสายไหน

หลวงพ่อ ที่ท่านสอนแบบนั้นพูดแบบนั้น เป็นการไห้กำลังใจ ว่าคนที่ทำได้เขาก็มีสิบนิ้ว สองมือ
เขาทำได้ เราก็ต้องทำได้ในเมื่อเราก็มีเหมือนเขา

ลูกศิษย์สายหลวงพ่อฤษี ถามว่ามีไหมน้า ที่ไม่ได้มโยมยิทธิ ตอบเลย ว่ามี

แต่ทุกคนก็ไม่ได้ย่อท้อ เพราะคุณธรรมที่ทำไห้หลุดพ้นจริงๆ

ก็คืออริยสัจสี่ มีมรรคแปด เป็นทางเดิน

อย่าท้อครับผม วางกำลังใจ ไห้เหมาะสม เดี๋ยวก็ได้ ถ้าเอาจริงสะอย่าง

ผมแนะเคล็ดลับ คำว่าเอาจริง ในที่นี้ก็คือ ฆ่าใจไห้ได้ ตัดความอยาก

ทั้งหมดออกจากใจในขณะปฏิบัติธรรม ที่สำคัญ ฆ่าร่างกายที่เราอาศัยอยู่

ทำใจว่าตัดมันเลย มันไม่มีในเรา เราก็ไม่มีในมัน อย่าสนใจ อย่าอาลัย

อาวรณ์ ในร่างกายที่อีกหน่อยเขาก็เอาไปเผาไฟ

ทำใจไห้ได้จริงๆ ไม่ต้องตลอดเวลานครับผม เอาแค่ตอนที่เรานั่งสมาธิ

ลองดูครับผม...

 

อนุโมทนาครับผม

สายหลวงพ่อจริงๆแล้วนะครับ แต่ละคน ทุนมีอยู่แล้ว ของเก่ามีอยู่

แค่เพียงว่าโดนกิเลสมันหุ้มอยู่ พระท่านมาแนะนำ กระเทาะกิเลสออกไห้

ของเก่า ของแตาละคนก็ปรากฏ เผยออกมา

แล้วเรารู้ได้อย่างไร ว่าเราไม่มีทุน ไม่มีของเก่ามาเลย

ไช่ไหมครับผม.....

มาขนาดนี้ แล้ว ถ้าบอกว่าไม่มี ผมคนละไม่เชื่อ

 

ผมนะครับ ปฏิบัติมาไม่รู้กี่ ปี ไม่เห็นจะเคยเห็นอะไร เลย แต่พอไปให้ครู สอน ก็ได้มโนมยิทธิในวันแรก สิ่งที่ต้องหาคือ จริตของเรา และ ที่สำคัญที่สุดเลยครับ อาจารย์ที่ดี จริงๆ นะครับตัวเองไม่เคยเห็นอะไรสักอย่าง ไม่มีนิมิตไม่เคย ไม่ๆๆๆๆๆๆ แต่ถ้าไปเรียนอย่างถูกทางถูกวิธี ได้ปั๊ํบครับ เจอมาแล้วกับตัว ขอให้กำลังใจว่า อย่าไปสนเลยครับว่าจะเห็นไม่เห็น ธรรมะคือชีวิต ชีวิตคือธรรมะ ธรรมะไม่เคยต้องการให้เห็นอะไรมากมาย สิ่งนั้นเป็นเหมือนยานพาหนะ พาไป นิพพาน เราไม่มียานพาหนะ ก็เดินไปสิครับ ไปเลยครับถึงพระโสดาบันขั้นแรกให้ได้และไปนิพพานให้ได้ในชาตินี้นะครับ ผมเอาใจช่วยจริงๆ อยากฟังธรรรมเรื่องอะไร วานผมไปหามาให้ได้ครับ