ถอนพิษความทรงจำอันเจ็บปวด

​

ใน ชีวิตของเราย่อมมีเหตุการณ์มากมายที่ยากจะลืมเลือนได้ จะวิเศษเพียงใดหากเหตุการณ์เหล่านั้นล้วนเป็นเรื่องที่หวานชื่นระรื่นใจ แต่ความจริงก็คือมันมักเป็นเรื่องราวที่ขมขื่น หนาวเหน็บและเจ็บปวด นึกทีไรความเศร้าโศก โกรธแค้น หรือรู้สึกผิดก็เกาะกุมใจ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่อยากกำจัดมันออกไปจากความทรงจำ แต่ยิ่งพยายามกำจัด มันก็ยิ่งประทับแน่น ยิ่งผลักไสมันให้ไกล มันก็ยิ่งโผล่หน้ามาหลอกหลอน

จะว่าชะตากรรมชอบเล่นตลกกับเราก็ได้ แต่อันที่จริงแล้วตัวการมิใช่อะไรอื่นเลย หากเป็นธรรมชาติของใจเราเอง สิ่ง ใดที่เราเกลียดหรือรู้สึกเป็นปฏิปักษ์ มันจะมีแรงดึงดูดต่อใจของเรา สังเกตไหมเวลาเราโกรธเกลียดใคร เราจะนึกถึงคน ๆ นั้นบ่อย ๆ เศร้าโศกเสียใจเรื่องอะไร มันก็จะยิ่งผุดโผล่ขึ้นมาในใจ แต่นั่นยังไม่เท่าไร ปัญหาจะเกิดขึ้นเมื่อเราพยายามผลักไสหรือกำจัดมัน มันยิ่งตามมารบกวนจิตใจบ่อยขึ้น แม้กระทั่งในยามหลับ

ที่ ออสเตรเลียเคยมีการทดลองกับนักศึกษาจำนวน ๑๐๐ คน โดยให้แต่ละคนเลือกความนึกคิดมาหนึ่งเรื่องที่เขาไม่ชอบแต่มักปรากฏในจิตใจ จากนั้นก็ให้นักศึกษาครึ่งหนึ่งกดข่มความคิดนั้นก่อนนอน ๕ นาที เมื่อตื่นขึ้นมาให้ทุกคนรีบเขียนบันทึกเกี่ยวกับความฝันในคืนนั้นทันที การวิเคราะห์พบว่า นักศึกษากลุ่มหลังนี้ฝันถึงความคิดดังกล่าวมากกว่ากลุ่มที่ไม่ได้กดข่มมัน

การทดลองนี้ยืนยันว่ายิ่งอยากกำจัดความคิดหรือความทรงจำอย่างใดอย่างหนึ่ง มันยิ่งตามมารบกวนทั้งในยามตื่นและหลับ

ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?

การ ค้นพบทางด้านประสาทวิทยาอาจให้คำตอบในเรื่องนี้ได้ เมื่อประสบเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกเจ็บปวด โกรธแค้น หรือเศร้าโศก ร่างกายจะหลั่งฮอร์โมนความเครียด ซึ่งไปกระตุ้นให้อามิกดาลา (สมองส่วนที่ทำงานเกี่ยวกับอารมณ์) สั่งการให้มีการบันทึกความจำเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้น ฮอร์โมนดังกล่าวหลั่งออกมามากเท่าไร ความจำในเรื่องนั้น ๆ ก็จะยิ่งฝังลึกโดยมีอารมณ์ความรู้สึกเข้าไปย้ำ

อารมณ์ความรู้สึกที่ เกิดจากเหตุการณ์เหล่านั้นจึงเป็นตัวการสำคัญที่ตอกย้ำความทรงจำให้ประทับ แน่นมากขึ้น ยิ่งเจ็บปวดมากเท่าไร ก็ยิ่งลืมเลือนได้ยาก แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนี้เท่านั้น ตอนที่หวนระลึกถึงเหตุการณ์นั้นอีก แล้วเราเกิดความรู้สึกเจ็บปวดตามมา แถมยังพยายามจะไปกำจัดมัน ความเครียดที่เกิดจากกระบวนการดังกล่าว ยิ่งทำให้ความทรงจำนั้นฝังลึกมากขึ้น

ดังนั้นถ้าไม่อยากให้มันฝังลึก มากไปกว่านี้ อย่างแรกที่ต้องทำก็คือ อย่าไปรู้สึกเป็นปฏิปักษ์กับความทรงจำดังกล่าว เมื่อเหตุการณ์ใด ๆ ผุดโผล่ขึ้นมาในใจ อย่าไปหงุดหงิดหรือโกรธเกลียดมัน ปล่อยมันไป ไม่ต้องสนใจมัน รวมทั้งไม่ต้องอยากไปกำจัดมันด้วย เพราะถ้าเราหงุดหงิดใส่มัน โกรธเกลียดมัน หรืออยากกำจัดมันเมื่อไร ฮอร์โมนความเครียดจะหลั่งออกมาและทำให้ความทรงจำในเรื่องนั้นฝังลึกขึ้น

เรา ไม่อาจเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ในอดีตได้ แต่เราสามารถเปลี่ยนแปลงท่าทีหรือความรู้สึกต่อเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้ แทนที่จะพยายามปฏิเสธมัน หรือผลักไสกดข่มความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์เหล่านั้น เราลองหันมายอมรับมันหรือวางใจเป็นกลางกับมัน ใหม่ ๆอาจทำได้ยาก แต่เราสามารถฝึกใจได้ ด้วยการนั่งนิ่ง ๆ ทำใจให้สงบ แล้วค่อย ๆ นึกถึงเหตุการณ์นั้น เมื่อความรู้สึกเจ็บปวดเกิดขึ้น ก็ให้รับรู้เฉย ๆ โดยไม่พยายามกดข่มหรือปฏิเสธมัน เปิดใจต้อนรับเสมือนเป็นเพื่อนสนิทของเรา หากอยากร้องไห้ ก็ขอให้ร้องไห้ออกมา หากมีเพื่อนหรือประจักษ์พยานรับรู้ด้วย ก็ยิ่งดี การที่เรากล้าเปิดเผยเรื่องราวเหล่านี้ให้เขาฟัง แสดงว่าเราทำใจยอมรับมันได้มากขึ้นแล้ว


เมื่อ ใดก็ตามที่เราวางใจเป็นกลาง สงบ ไม่หวั่นไหวกับเหตุการณ์ในอดีต เหตุการณ์เหล่านั้นก็ไม่อาจโบยตีหรือหลอกหลอนเราได้อีกต่อไป มันอาจจะไม่เลือนรางในเร็ววัน แต่ก็จะรบกวนจิตใจเราน้อยลง ถึงจะมาปรากฏในมโนสำนึกอีก แต่ก็ไร้พิษสง ไม่ทำให้เราเจ็บปวดอีก แต่เดิมที่เคยเป็นเสมือนแผลเรื้อรัง ที่แตะต้องเมื่อไร ก็เจ็บเมื่อนั้น บัดนี้แผลได้สมานสนิท แม้จะเป็นแผลเป็น แต่ก็แตะต้องได้โดยไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป


ความ ทรงจำเกี่ยวกับความผิดหวัง พลัดพราก สูญเสียในอดีตนั้น ไม่จำเป็นต้องพ่วงมากับความรู้สึกเจ็บปวด โกรธแค้น เศร้าโศกเสมอไป และมันมิใช่สิ่งเลวร้ายไปเสียหมด แต่ยังสามารถเป็นต้นทุนที่เพิ่มประสบการณ์ชีวิต ทำให้เราเข้มแข็งและมีปัญญามากขึ้น ใช่หรือไม่ว่านี้คือหัวใจสู่ชีวิตที่สงบเย็นและเป็นสุข

พระไพศาล วิสาโล

ที่มา:www.visalo.org

นิตยสารIMAGE กรกฎาคม ๒๕๕๒
tamdee.net

 

ไม่ยึดมั่น ถือมั่น

รู้จักปล่อยวาง ชีวิตเป็นสุขค่ะ

อนุโมทนาสาธุ...ค่ะ​

 

รู้สึกเครียดแค้นบางอย่างกับเหตุการณ์บางอย่างในชีวิต เก็บเอาไปคิดแม้กระทั่งฝันก็ยังเจอ ทำยังไงดีหนอสิ่งเลวร้่ายเหล่านี้จะได้รับการเยียวยาซักที:'(

 

ขอบคุณค่ะ...............

 

ใช่ครับใช่
ถ้าเราไม่สนอดีต ไม่คิดอนาคต กำหนดปัจจุบัน ปัญหาก็ลดลง จริง ๆ ครับ

 

ยิ่งอ่าน ยิ่งนึกออกเรื่องเดียว ความรัก...

ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์...จริง ๆ

 

เชื่อได้เลยว่า 80 % ของผู้คนส่วนใหญ่ไม่ลืมอดีตกัน ทำให้เก็บมาคิดเป็นโรคย้ำคิด ย้ำทำคิดมาก เป็นทุกข์ เพราะฉะนั้นเค้าถึงบอกว่า อดีตที่เลวร้ายให้ผ่านพ้นไป แต่ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด

 

หลายๆๆอย่างว่าไปแล้ว แค่คำพูดไม่กี่คำแต่เหมือน จะทำง่าย แต่ยากจิงหนอ

เพราะ ดวงจิต เราเป็นเหตุ ต้องอยู่กับปัจจุบัน ให้มากที่สุด ครับ

 

ขอเป็นคนไร้ค่าในสายตาเธอ ดีกว่าเป็นคนมีค่าเวลาที่เธอเหงา(kiss)

 

ยิ่งมืดยิ่งดึกก็ยิ่งใกล้สว่าง
ปล่อยวาง
อนุโมทนาสาธุขอบคุณสําหรับธรรมทานค่ะ


catt11

 

เจอกับตัวเองค่ะ ชอบเอาเรื่องที่พูดที่ทำไปแล้วเอามาคิด แล้วก็มานั่งว่าตัวเองว่าไม่น่าทำอย่างนั้น อย่างนี้ แต่ไม่มีประโยชน์อะไรเพราะตัวเองทำไปแล้วเรื่องก็เกิดไปแล้ว เสียใจ คิดมาก ก็เปล่าประโยชน์ เวลาเรื่องพวกนี้วกเข้ามาในสมองก็จะบอกตัวเองเสมอว่า เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้เราต้องอยู่กับปัจจุบัน แล้วก็ไปเจอธรรมหลายๆ ข้อท่านว.วชิรเมธี ที่ท่านโพสในเฟสบุ๊ค พออ่านก็คิดว่า เออจริงด้วยสินะ คิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ

ขอบคุณค่ะที่เอาสิ่งดีๆ มาให้ ขอให้ท่านจงประสบแต่ความสุขกายสบายใจ สาธุ...สาธุ...

 

ขอบคุณสำหรับบทความดีๆน่ะ

 

ปล่อยวางและรู้จักยอมรับมันให้ได้
ถึงแม้มันจะไม่เลือนรางไปทั้งหมดเสียทีเดียว
ก็ยังดีกว่ายิ่งคิดยิ่งหวนนึกถึงเขา
ก็ยิ่งฝังรากลึกในความทรงจำ
อนุโมทนาสาธุคะ

 

บางที ...ทั้งๆที่รู้ แต่ไม่เคยทำได้เลยก็มีค่ะ​

 

ความทรงจำที่เจ็บปวด ฉันไม่มี... จะมีก็แต่ความรู้สึกผิดต่อใครบางคน(หลายคน) ที่ฉันกระทำไว้เท่านั้นเอง ขอบคณจข.บทความ ขออนุโมทนา