อยากกลับบ้านกันบ้างรึยังเอ่ย!

เคยสงสัยมั้ยว่าเรามาอยู่บนโลกนี้ทำไม
เช้ามาก็กิน เที่ยงก็กิน เย็นก็กิน แล้วก็นอน
ตื่นมาแล้วก็ถ่ายออก
เกิดมา ทำงาน ดิ้นรน ต่อสู้ สืบพันธ์ แล้วก็ตาย
ไม่เห็นมันจะดีตรงไหนเลย

รู้สึกเบื่อกันบ้างรึยัง อยากออกจากวังวนตรงนี้รึยัง
ลองถามลึกๆลงไปในจิตเราซิ ว่ามันต้องการเป็นแบบนี้มั้ย

โลกที่เราต้องการจริงๆเป็นเช่นไร
ไม่ต้องทำงาน ใช่หรือป่าว
อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่ต้องดิ้นรน ใช่หรือป่าว
ไม่ต้องแก่งแย่งชิงดี เบียดเบียนซิ่งกันและกัน ใช่หรือป่าว
แล้วโลกที่ว่านี้มันไปไหนเสียแล้วเล่า

 

อยากครับอยาก เบื่อจากการเป็นหนูทดลองแล้วครับ

 

จากมาไกลแสนไกล
ไขว่คว้าหาทางกลับ
ดวงตะวัีนผ่านลาลับ
ฤาจะกลับบ้านอย่างไร

............................ศุภักษร

 

ผมอยาก ออกจากความ งมงายนี้มากแล้วครับ.............เหนื่อย...

 

หลงทางมานาน

วันนี้รู้ทางกลับแล้ว

แต่เส้นทางระหว่างกลับบ้านมันชวนให้อยู่ต่อจริงๆ

 

ช่องทางที่บรรพบุรุษของพวกเราออกจากวัฏสงสารมีอยู่..มีเส้นทางเดียว..หากไปได้...สนใคร..ไปใครไปมัน..สุดท้ายเหลือแต่ขันธ์เท่านั้นที่รอวันสลาย...

 

อย่าแบ่งดวงจิตอย่าห่วงใย.ผูกพันธ์สมมุติใดๆ...ปล่อยวางแม้คำว่าอย่า......

 

vov

บ้านของเราน่ะอยู่ใกล้นิดเดียว

เเค่เรายังไม่เจอเท่านั้นเอง

 

มีคนมาชวนกลับหลายคน
แต่ยังไม่กลับ

หน้าที่เรายังมะเสร็จ

 

อยากกลับเป็นที่สุด อยากกลับไปในที่เราจากมา เมื่อรู้หนทางกลับแล้ว แต่ทำไมมันช่างยากเหลือเกินคะ (กิเลสมันพอกพูนนักหนา)

 

ขอกลับด้วยคน เบื่อความรับผิดชอบที่ต้องทำ ขอเป็นคนเห็นแก่ตัวบ้างได้ไหม.....

 

อย่าลืม"สัจจะ"
ลืมไม่ได้

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ใครรู้ความจริงก็บอกไปตรงๆ ว่าสัจจะคืออะไร

ใครรู้ความจริงก็บอกไปตรงๆ ว่าสัจจะคืออะไร
คนอื่นจะได้ไม่งง ว่าความหมายคืออย่างไร

 

*** สัจจะ ****

สัจจะ... คือ สัญญาที่ทำขึ้นไว้กับใจตนเอง
เรียกสั้นๆ .... สัญญาใจตนเอง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

*** สัจจะธรรม สัตว์จะทำ ****

สัจจะ เป็นสัญญาใจของตนเอง ของใครของมัน
เมื่อมาเป็นสัตว์โลก...สัตว์ก็จะต้องทำให้สำเร็จ
พูดง่ายๆว่า ต้องกลับมาทำให้สำเร็จ

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ทำในเรื่องราวหลุดพ้นทุกข์
คือ ปลดนิสัย ความเชื่อของตนเอง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

อ้อ!!! ค่ะ แสดงว่าผู้คนบนโลกส่วนใหญ่ต่างก็ลืมสัจจะกันทั้งนั้นใช่ไหมคะ

 

ผมเด็กมีปัญหาหนีออกจากบ้าน

 

ผมก็นั่งอยู่ในบ้านนี่นา - -"

 

วัฏสงสารของมนุษย์

การหมุนเวียนของจิตในวัฏสงสารนั้น มนุษย์สามารถมองเห็นความเป็นจริงของตนด้วยความเป็นมนุษย์เท่านั้น มนุษย์ยังไม่สามารถเข้าใจว่า แต่ละภพชาติ มีการเปลี่ยนแปลงธาตุทั้งสี่ที่ประกอบขึ้นเป็นกายหยาบนั้น ไม่แน่นอนแม้แต่สักภพชาติเดียว มนุษย์ผู้เกิดมาเป็นพัน เป็นหมื่นภพ แล้วจะเลือกได้อย่างไรว่า ตนมีชื่อใด ตนมีสถานะเป็นใคร และตนนั้นมีความสัมพันธ์กับใคร ความจริงข้อนี้ก็คือ ความไม่แน่นอนทั้งปวงแห่งกายหยาบมนุษย์นั่นเอง เปรียบเสมือนดั่งการสวมเสื้อผ้าของมนุษย์ มนุษย์เกิดมาเสมือนสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ไม่นาน เสื้อผ้านั้นก็เก่า กายหยาบก็เช่นกัน เมื่อกายหยาบคือ ร่างกาย เสื่อมลงก็ต้องละทิ้งสังขารไปหากายหยาบใหม่ ก็เหมือนการเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่ละครั้งนั่นเอง ระยะเวลาแต่ละภพของมนุษย์เสมือนดั่งละครหนึ่งเรื่อง เริ่มเปิดฉากขึ้น ต่างก็แสดงบทบาทไปตามที่ตัวละครตัวนั้นๆ ต้องเล่นไป จนปิดฉากลง นั่นคือ การจากโลกนี้ไปในแต่ละครั้ง เมื่อเริ่มต้นภพใหม ่ก็ต้องเปลี่ยนเรื่องใหม่ แสดงเป็นตัวละครตัวอื่นใหม่ต่อไป ไม่สามารถเชื่อได้ยึดได้ว่า ตัวเราเป็นตัวละครตัวนั้นตลอดไปทุกภพทุกชาติ