มาช่วยเหลือเด็กน้อยคนนึงกันหน่อยนะคะ

เมื่อวานอดีตพี่สะใภ้(แม่ของหลานชาย)โทรมาบอกว่าจะแต่งงานกับหนุ่มไต้หวัน (คาดว่าเป็นสามีใหม่เธอ) อยากจะฝากหลานไว้กับ ปู่ ย่า และอา(ตัวดิฉันเอง)ดิฉันนิ่ง พูดอะไรไม่ออกไปสักพัก น้ำตาคลอ..เพราะสงสารหลานชายมาก หลานอายุ 5 ขวบ ค่อนข้างเป็นเด็กที่รักพ่อ รักแม่มาก แต่พ่อ(พี่ชายของดิฉัน)และแม่ของเขา เลิกรากันไปตั้งแต่เขาอายุขวบกว่า ๆ แม่มีสามีใหม่ พ่อมีภรรยาใหม่ พี่ชายดิฉันไม่ค่อยเอาถ่านสักเท่าไหร่(อย่าหาว่า ว่าพี่ชายเลยค่ะ) คือ เหมือนจะฝากความหวังไว้ไม่ได้ ที่พิมพ์มาทั้งหมดนี่ เพื่ออยากหาแนวทางในการช่วยเหลือหลานค่ะ ดิฉันหมายถึงทางด้านจิตใจ คือ ยังไม่เคยมีลูกค่ะ ไม่ทราบว่า เลี้ยงอย่างไรเด็กถึงจะเป็นเด็กดี หลานชายดิฉันค่อนข้างซนและดื้อเอาเรื่อง แต่ไปใส่บาตรกับคุณย่าทุกวัน พระท่านก็สอนมาดี ให้กราบเท้าคุณปู่ คุณย่า ทุกวัน กราบดิฉันบ้างเป็นบางครั้ง เข้าใจนะคะว่าเป็นเวรกรรมของหลาน แต่อดคิดไม่ได้ว่าคนเราสมัยนี้ช่างเห็นแก่ตัวกันเสียจริง นี่ล่ะมั้งที่เขาเรียกว่า..บาปบริสุทธิ์.. ดิฉันอยากช่วยเหลือหลานเท่าที่จะช่วยได้ ค่อนข้างเวทนาและสงสารมากค่ะ ขอแนวทางท่านผู้รู้ด้วยนะคะ เผื่อจะช่วยเด็กน้อยคนนึงได้บ้าง ขอบคุณค่ะ

 

เด็กคงรู้สึกอ้างว้าง เมื่อต้องจากบุพการี ความเหงาคงจะแทรกซึมเข้ามาในจิตใจ
คุณคงต้องรับภาระหน้าที่นี้ คือให้ความรักความอบอุ่นกับหลานเหมือนแม่ซะเอง
กอดเค้าบ่อยๆอย่าให้เค้ารู้สึกว่าขาดความรัก ทำให้เด็กเค้ารู้สึกว่ายังมีที่พึ่งอยู่ถึง
ไม่มีพ่อแม่อยู่ด้วยก็ตาม จะให้ดีก็ควรให้เด็กได้เข้าคอรส์ปฎิบัติธรรมที่เหมาะสม
เพื่อจะได้เข้าใจถึงชีวิตที่ต้องพลัดพราก เพราะมันเป็นสัจธรรมของชีวิต...

 

ข้อแรก ก็ต้องพยายามปลอบใจเค้า แต่การจะบอกความจริงเค้าในตอนนี้เลย มันเป็นการทำร้ายจิตใจเค้านะ รอให้เค้าโตกว่านี้อีกหน่อย แล้วค่อยบอกความจริงทั้งหมด ที่สำคัญคืออย่าทำให้เค้ามีความรู้สึกเกลียดชังพ่อแม่

ตอนนี้คุณก็เหมือนแม่เค้านั่นแหละ ให้ความรักความอบอุ่นเค้าเหมือนกับคุณรับบทเป็นทั้งพ่อและแม่เค้า หนักใจแทนคุณและหนักใจแทนเด็ก.... เฮ้อ

บางกรณีเท่าที่ผมเจอนะครับ เด็กเพียงอาศัยท้องแม่มาเกิด แต่ผู้ที่บุพกรรม ผู้ที่มีบุญเท่านั้นที่จะเป็นผู้เลี้ยงดูเด็กได้ เหตุเพราะว่าเด็กมีบารมีสูงกว่าผู้เป็นบิดามารดา กรณีอย่างนี้ก็มี ไม่น่าเชื่อนะ เพราะฉะนั้นต้องถือว่าคุณเป็นผู้มีบุพกรรมร่วมกับเด็กคนนี้ เพราะแม้คุณไม่ใช่บิดามารดา ตรงกันข้ามกลับมีความรักความห่วงใยเค้า

2 สอนให้เค้าเป็นคนดี แต่ต้องเป็นคนฉลาด รู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมคน รู้เท่าทันสังคม ซึ่งตรงนี้ผมคงให้เป็นหลักการกว้างๆ ที่เหลือคุณต้องไปประยุกต์เอาเอง

3 สอนให้เค้าหายใจ ถ้าผมจำไม่ผิด หลวงวิจิตรวาทการเคยสอนไว้ในหนังสือเล่มหนึ่งของท่านเกี่ยวกับเรื่องการหายใจ " วันนี้ หายใจหรือยัง" คำว่าหายใจในที่นี้ คือหายใจเข้าลึก หายใจออกลึกๆ จะทำวันละกี่ครั้ง กี่นาทีก็ทำไป นั่นแหละ พยายามไปสอนเด็กเล็กๆ มันจะดีสำหรับตัวเค้าในอนาคต

 

หลานนอนคนเดียวหรือเปล่าคะ ถ้าพาหลานไปนอนได้จะดีมาก สิ่งที่ควรทำ

-นอนให้เป็นเวลา
-เด็กวัยนี้จะชอบฟังนิทานมาก ควรหานิทานธรรมะสนุก ๆ มาเล่าหรืออ่านให้ฟัง หนังสือมีภาพประกอบยิ่งดี
(ช่วงนี้เป็นเวลาที่สำคัญมากของเด็กวัยนี้)
-หัดให้ช่วยตัวเองให้มากที่สุด เช่น ทานข้าวเอง (เน้นเลยว่าไม่ควรป้อน) อาบน้ำ ใส่เสื้อผ้า รองเท้า ถ้าทำได้ควรจะชมให้กำลังใจทุกครั้ง
-พูดเพราะ ๆ กับหลานให้เป็นนิสัย

 

กอดเค้าและบอกรักเค้าบ่อยๆนะคะ ทำทุกวันๆละหลายๆครั้ง ทำให้เป็นธรรมชาติ อย่าตำหนิพ่อแม่ของเค้าให้เค้าฟัง ใ้ห้บอกว่า ผู้ใหญ่แต่ละคนมีเหตุผลและความจำเป็นในชีวิตไม่เหมือนกัน ทำให้เค้าอยู่กับหนูไม่ได้ แต่ปู่ ย่า และอาคนนี้ มีความรักให้เค้าเต็มเปี่ยม ให้ชดเชยด้วยใจ ไม่ใช่ด้วยเงิน หรือวัตถุ อันนั้น เอาไว้ให้เป็น "รางวัล" ในกรณีพิเศษ อาทิ วันนี้ เค้าไปช่วยหมาขาเป๋ เค้าเก็บสตางค์ได้ แล้วเอาไปคืนเจ้าของ อันนั้น ต้องชมเชยและกล่าวถึงบ่อยๆ ว่า หนูเป็นเด็กดีมาก มีจิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ช่วยเหลือคนที่ด้อยกว่าเรา
พยายามหาโอกาสให้เค้า ได้เป็น "ผู้ให้" ให้เค้าได้เห็นคนที่ขาด ด้อยกว่าเขาบ้าง เป็นการฝึกให้เค้ามีเมตตาและนึกถึงคนอื่น ไม่มัวแต่คิดถึงแต่ตัวเอง หรือปมด้อยของตัวเอง

ดิฉันกับสามีก็เลิกรากัน ตั้งแต่ลูกยังเล็กค่ะ และทำอย่างที่เล่ามาข้างบน คราวนึง นัดกับเพื่อนและสามีของเพื่อนไปทำบุญที่บ้านเด็กอ่อนพญาไทกันค่ะ ตอนนั้น ลูกสาวประมาณ 5-6 ขวบ ก็มีของไปบริจาค และทำบุญเล็กน้อย พาลูกสาวไปดูเด็กอ่อนที่เค้าเลี้ยงไว้รวมกัน แต่ละคน เวลามีคนมาเยี่ยม จะยื้อแย่งกัน ให้อุ้มให้กอด ทึ้งกันจิกกันก็มี เพื่อให้เค้ามาอุ้มตัว ยิ่งคนไหน ถ้ามีคนอุ้ม จะกอดแน่นไม่ยอมปล่อยทีเดียว

ดิฉันบอกลูกว่า เราโชคดีกว่าเด็กหลายๆคนบนโลกนี้ มีคุณพ่อ ถึงแม้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็ยังโทรมาคุยเป็นระยะๆ มารับไปเที่ยวบ้าง แถมที่บ้าน ยังมียาย มีลุง ป้า น้า อีกเพียบ แต่ละคนทั้งรักทั้งเมตตาหนู หนูโชคดีกว่าเ้ด็กพวกนั้นมากนัก

ลูกสาวดิฉัน นิ่งเงียบ พยักหน้าเข้าใจ ตั้งแต่นั้นมา เวลาชวนไปทำบุญ บริจาคสิ่งของหรืออะไรก็ตาม แกจะไปเลือกตุ๊กตาบนหัวเตียง และสมบัติของตัวเอง ไปบริจาคค่ะ

ถึงตอนนี้ จะโตเป็นสาวแล้ว ดิฉันก็ยังบอกรักลูก บอกคิดถึงลูกตลอด เพราะตอนนี้ ดิฉันไม่ได้อยู่ที่เมืองไทย

อย่าลืมนะคะ ที่สำคัญมากๆคือ ต้องมีการสื่อสาร พูดคุยกัน สื่อความรู้สึกรัก และห่วงใยเค้า ในขณะเดียวกันก็ต้องให้เค้าเข้มแข็ง ด้วยการเสริมสร้างทักษะด้านอื่นๆด้วย อาทิ ไปทำกิจกรรมกลุ่ม ถ้าเค้ามีกิจกรรมครอบครัว ก็ให้ยกโขยงไปเลยค่ะ ทั้งปู่ ย่า อา เอาไปให้หมด เท่าที่จะทำได้ เพราะเด็กอาจมองครอบครัวอื่นแล้วรู้สึกว่า ทำไมเค้ามี พ่อกับแม่ไป ให้เด็กมองในทางบวกว่า ของเราครอบครัวใหญ่ อบอุ่นกว่่าอีกเนอะ

ขอให้มีความสุขกับการเป็นผู้ให้และเติมเต็มชีวิตของแกนะคะ แม้ไม่ได้เป็นผู้ให้กำเนิด แต่คุณคือ ผู้ให้ชีวิตแกนับจากนี้ และเป็นผู้ร่วมสร้างสรรค์อนาคตที่สดใสให้แกค่ะ

 

สู้ๆ ขอรับทำดีได้ดีทำชัได้ชั่วขอรับ

 

นึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง หลังจากที่ผมโพสต์ความเห็นแรกไปแล้ว ขอมาเพิ่มเติมนะครับ คือ

หัดให้เค้าเข้าวัดตั้งแต่เด็ก เป็นการปลูกฝังให้เค้าใกล้ชิดกับวัด คุณควรจะพาเค้าไปทำบุญ ไปไหว้พระ ไปกราบพระ ให้บ่อยเท่าที่จะบ่อยได้ เค้าจะได้ซึมซับสิ่งดีๆตั้งแต่เด็ก ให้เค้าเดินเข้าวัดอย่างมีความสุข ดีกว่าเมื่อเค้าทุกข์แล้ว จึงจะนึกถึงวัด.....

 

ขอบคุณทุกความเห็นมากนะคะ เข้ามาอ่านแล้วน้ำตาจะไหล เวลาดิฉันคิดถึงเรื่องหลานชายทีไร รู้สึกน้ำตาคลอๆทุกที รู้สึกเวทนาและสงสารหลานมาก แต่จะพยายามให้มากที่สุดค่ะ คือ ดิฉันคิดว่าเลี้ยงเขาเพื่อให้เขาช่วยเหลือตัวเองได้ เป็นคนดี สามารถดำรงชีวิตอยู่บนโลกนี้ให้ได้ เลี้ยงเอาบุญน่ะค่ะ เคยนั่งคิดกับคุณพ่อคุณแม่เล่น ๆ ว่าถ้าเขาโตกว่านี้ แม่เด็กจะเอากลับไปก็ไม่ว่า แต่มันกลายเป็นว่าอดีตพี่สะใภ้ เลือกที่จะทิ้งลูกแทน พูดไม่ออกเลยค่ะ ดิฉันเคยคุยกับเพื่อนต่างชาติคนนึง เป็นคนเยอรมัน เขาบอกว่าน่าสงสารหลานดิฉันมาก ถ้าสิ่งที่หลานดิฉันจะโชคดีอยู่บ้าง ก็คือ ได้มาเกิดในครอบครัวของดิฉัน เพราะเขาคิดว่าครอบครัวดิฉันจะรัก ดูแล และเมตตาเด็กคนนี้ได้ดี บางทีอาจจะดีกว่าแม่เด็กเองซะอีก เขาสงสารหลานดิฉันเหมือนกัน สัญญาไว้ว่าหากมาประเทศไทยคราวหน้า เขาจะหาของเล่นมาฝากหลานดิฉัน บนความโชคร้าย คงจะพอหาความโชคดีได้อยู่บ้าง...

 

หลานดิฉันแกรักคุณพ่อ คุณแม่ของแกมาก ไม่รู้เวรกรรมอะไรสิคะ ลูกรักพ่อแม่ พ่อแม่ไม่ค่อยรักลูกเท่าที่ควรเลย คนเป็นปู่ ย่า อา ซะอีก ยังรัก เมตตา และสงสารแกมากกว่าพ่อแม่แกซะอีก

 

ขอเล่าย้อนหลัง เมื่อก่อนคุณแม่ดิฉันก็ไม่ค่อยได้ทำบุญ ไม่ได้ไปวัดสักเท่าไหร่ แต่วันนึงคุณแม่เสียลูกชายคนเล็ก(น้องชายดิฉัน) ท่านก็เลยไปวัดค่อนข้างบ่อย ตอนที่หลานเล็กกว่านี้ เคยพาไป แต่หลานดื้อและซนมากค่ะ จนคนที่มาทำบุญในวัดมองด้วยสายตาที่ไม่ค่อยดี และก็ตำหนิพูดเสียดสี ถากถาง ทำนองนี้น่ะค่ะ คุณแม่ไม่ค่อยสบายใจ เลยไม่ได้พาหลานไปวัด แต่พาไปใส่บาตรแทนทุก ๆ เช้า จนหลวงตาที่มารับบาตรท่านเมตตาหลานดิฉันมาก บางวันท่านให้ขนม บางวันท่านให้ปัจจัย แล้วสอนให้หลานดิฉันมากราบเท้า คุณปู่ คุณย่า คุณอาทุกวัน ไม่ทราบว่าพอจะทดแทนกันได้ไหมคะ เอาไว้ให้แกโตกว่านี้อีกหน่อย ดิฉันจะพาแกไปวัดให้บ่อยขึ้น แต่ตอนนี้แกยังค่อนข้างเล็ก ดื้อและซนมากค่ะ ประมาณว่ายิ่งคนสนใจแกยิ่งชอบ ดิฉันไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะแกขาดพ่อแม่ เลยเรียกร้องหรือเปล่า

 

อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ หลานคุณมีบุญนะค่ะ ที่มีคุณเมตตาสงสาร เลี้ยงเค้าแบบให้ความรักความอบอุ่น ความเข้าใจเค้า และที่สำคัญคือเลี้ยงแบบธรรมชาติค่ะ ในเรื่อง ผิดถูก อบรมสั่งสอนตามปกติค่ะ อย่าไปคิดว่าเค้าน่าสงสาร ทำผิดอะไรก็ไม่ว่า ตามใจกันไปเพราะสงสารเค้าค่ะ

 

ขอบคุณที่เตือนสติค่ะ คุณMantalay ดิฉันยังมีความเชื่อที่ว่า รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตีค่ะ คือ ต้องอบรมสั่งสอน หรือต้องลงโทษบ้างตามความเหมาะสม ไม่อย่างนั้นในอนาคต ดิฉันคิดว่าเขาจะน่าสงสารกว่าชีวิตที่เป็นอยู่ ณ ขณะนี้อีกค่ะ

 

ดีใจแทนหลานตัวน้อยๆด้วยค่ะ ที่มีคุณคอยดูแลให้เติบโตเป็นคนดี

 

ถามว่าพอทดแทนกันได้ไหม ก็คงจะตอบว่า ก็คงจะทดแทนกันได้...บ้าง เอาเป็นว่าตอนนี้อาจยังไม่เหมาะสำหรับการพาเด็กเข้าวัด ก็สอนให้เค้ารู้จักตักบาตรทำบุญไปก่อน ไว้รอโตกว่านี้ค่อยพาเข้าวัด ดีกว่าปล่อยเด็กอยู่ร้านเกมส์ สังเกตมั้ยว่า คนรุ่นใหม่มีความแข็งกระด้างในจิตใจมากขึ้น ก็เพราะไม่รู้จักเข้าวัดนั่นเอง....

อ้อ สอนให้เค้าหายใจ และแผ่เมตตาด้วยนะครับ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกลึกๆ วันละ 2-3 นาที และให้เค้าแผ่เมตตาว่า สัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์..... นั่นแหละเป็นการฝึกให้เค้าเป็นคนดี

และที่คุณสงสัยว่าตอนที่พาเค้าเข้าวัด แล้วเค้าซน จะเกิดจากการที่เค้าขาดพ่อแม่ เลยเรียกร้องความสนใจหรือเปล่า

ตรงนี้ก็ขอตอบว่า อาจเป็นไปได้ และอาจไม่ใช่อย่างที่สงสัย เพราะเด็กบางคนซนจริงๆ แต่เด็กซนยังดีกว่าเด็กนั่งซึม.....ใช่มั้ยครับ

เพราะฉะนั้น อยู่ที่ว่าเราจะทำความเข้าใจ ให้ความรักให้ความอบอุ่น และสอนเค้าได้ดีแค่ไหน ส่วนเรื่องซนเป็นเรื่องธรรมชาติของเด็กครับ

 

นอนให้เป็นเวลา
-เด็กวัยนี้จะชอบฟังนิทานมาก ควรหานิทานธรรมะสนุก ๆ มาเล่าหรืออ่านให้ฟัง หนังสือมีภาพประกอบยิ่งดี
(ช่วงนี้เป็นเวลาที่สำคัญมากของเด็กวัยนี้)
-หัดให้ช่วยตัวเองให้มากที่สุด เช่น ทานข้าวเอง (เน้นเลยว่าไม่ควรป้อน) อาบน้ำ ใส่เสื้อผ้า รองเท้า ถ้าทำได้ควรจะชมให้กำลังใจทุกครั้ง
-พูดเพราะ ๆ กับหลานให้เป็นนิสัย<!-- google_ad_section_end -->
________________

เห็นด้วยค่ะ :z2 เรื่องร้ายๆๆ ผ่าน ต่อไปจะมีแต่ สิ่งดี ดี สู้ สู้ ค่ะ

 

เชิญอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับการเลี้ยงเด็กที่

www.momypedia.com ค่ะ

 

ขอเป็นกำลังใจให้คุณแม่จำเป็นนะครับ
แล้วก็อยากให้เรียกเค้าว่าลูกด้วยครับ คำสั้นๆแต่มีความหมายครับ