เชื้อสายครุฑหรืออดีตสัตว์ในหิมพานต์ มาแลกเปลี่ยนเรื่องป่าหิมพานต์กันคะ

เห็นแล้วอยากไปแอ่วเลย

 

เห็นแล้วสงสารเลยอ่า!!!

 

ผมเอารูป สัตว์ชนิดหนึ่งมาให้ดูครับ

ชื่อว่า แพนเข้




ปล.สงสารเน้อ...โดนจับทาสีเป็นแพนด้าทั้งตัว

 

นั่นน่ะสิครับ เกิดมามีอะไรดีกว่าสัตว์ตั้งมากมาย
แต่ความคิดและการกระทำบางท่านนั้นไม่คุ้มค่าเลยที่ได้เกิดมาเป็นคน
คิดๆแล้วก็เศร้าแทน ทั้งที่การเกิดเป็นคนนั้นยากแท้ๆ

ดูได้จากที่ว่าจำนวนคนบนโลกมีเยอะมาก
แต่ว่ายังมีอีกหลายภพหลายภูมิให้เกิด
ซึ่งคาดว่าประชากรก็คงจะใกล้เคียงหรือมากกว่าเกิดเป็นคนในแต่ละภพภูมิ -*-

 

สงสัยจระเข้มันน้อยใจที่คนชอบไปดูแพนด้ากัน
มันก็เลยเปลี่ยนผลัดเปลี่ยนสีผิวตัวเองเลียนแบบแพนด้า อิอิ

 

ลองกูเกิ้ลดูเห็นเค้าบอกว่า "ลิ้นมันอยู่ข้างบนน่ะครับ แถมขยับไม่ได้ด้วย"

ว่าแต่จะมีคนเอาหนังแพนเข้ไปทำกระเป๋ามั้ยเนี่ย สีแปลกสุดๆ 5555+

 

แบบนี้เรียก K -ด้า ป่าว อิอิ

 

เอาสัตว์ในป่าคอนกรีตมาให้ดูมั่งอ่ะ ขำๆนะคะ เดี่ยวมาลบออกเพราะมันไม่สุภาพเท่าที่ควรค่ะ ^^"

 

มันก็ไม่ใช่ทุกวันที่เราจะมีความสุขเสมอไป และไม่ใช่ทุกวันที่เรามีความทุกข์ไปตลอด

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=ygZeiOnB2XY]YouTube - บทเรียน.wmv[/ame]

เพลงนี้ ทำให้เรา แข็งแรงขึ้นเยอะเลยคะ

บทเรียนที่ทำให้ใจของเรารับรู้ ว่าไม่มีอะไรคงอยู่เสมอไป
เป็นบทเรียนชีวิตที่เเสนยิ่งใหญ่
หากใจของเรานั้นยอมรับมัน​

 

โลกธรรม ๘ ประการ
คือธรรมดาของโลกที่ทุกคนต้องประสบ ด้วยกันทั้งนั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ชอบก็ตาม ข้อแตกต่างคือ ใครประสบมาก ประสบน้อย ช้าหรือเร็ว

มีลาภ เสื่อมลาภ

มียศ เสื่อมยศ

มีสรรเสริญ มีนินทา

มีสุข มีทุกข์

 

รู้สึกว่าสัตว์ชนิดล่าสุดเนี่ย จะแร๊งส์ไปหน่อยนะฮาร์ฟฟฟฟ​

 

*ย้อนอ่านเรื่อง ดวงใจพ่อ หน้า 10 คะ

ดวงใจของแม่

​

ณ ป่าหิมพานต์ มี นางกินรีตนหนึ่งอาศัยอยู่ นางรักการ อาบน้ำและเที่ยวหาผลไม้ป่ากิน วันหนึ่งมีพญานาคสองพี่น้อง ได้แปลงการเป็น ฤาษีเพื่อมาเที่ยวชมป่าหิมพานต์ แต่แล้วนาคตนนั้นก็ได้เจอกลุ่มกินรีนี้เข้า ด้วยความงามของกินรีนางนั้น สองพี่น้องด้วยความฮึกเฮิมใจ จึงท้าพนันกันว่าผู้ใดจะได้ นางมาเชยชม พญานาคทั้งสองตนต่าง มาที่หิมพานต์บ่อยๆ แต่ด้วยความที่นาคผู้น้องได้หลงไหลนางจนกลายเป็นความรัก และ นางกินรีตนนั้นก็มีใจให้ แต่ด้วยความต่างทางภพภูมิเป็นไปไม่ได้เลยที่ทายาทศรัทตรูจะรักกันได้ ทั้งคู่จึงได้ใช้บุญบารมีที่สั่งสมมา อธิฐานจิตให้ได้เกิดเป็นมนุษย์บนโลก ที่สามารถมีความรักได้อย่างอิสระ ตามใจตนและทั้งคู่ได้ละร่างของกินรีและพญานาค และมาเกิดเป็นมนุษย์บนโลก ก่อนตังจิตอธิฐานนางกินรีได้บอกกับแม่กินรีบังเกิดเกล้าของตนเอง ว่าจะขอละร่างกินรีเพื่อไปเกิดเป็น คน ด้วยดวงจิตที่รักลูก แม่จึงละร่างนี้และไปเป็นภรรยาของชายผู้มีบุณบารมีแต่เป็นหมัน หลังจากกำเนิดลูกน้อยที่มีจิตเดิมเป็นกินรีแล้ว แม่ก็ละร่างมนุษย์เพื่อกลับมายังภพเดิม หลังจากนั้น เมื่อนางโตเป็นสาวก็ได้พบกับผู้ที่ร่วมอษิฐานจิตร่วมกันมา ได้ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันและมีลูกน้อยในท้องเป็นพยาน แต่ด้วย ความแตกต่างทางภพภูมิ ทำให้ หญิงสาวผู้นี้ได้จบชีวิตลงใน แม่น้ำที่เป็น ถิ่นแห่งนาคา และไม่พบศพของนาง เพราะ บิดาของพญานาคผู้นั้น เกิดความโมหะ ที่นางได้ทำให้ บุตรนาคาต้องละการบำเพ็ญเพียร และมาวนเวียนในวัฎสงสารบนโลกมนุษย์ บิดานาคาได้ใช้เหล็กแหลมทิ่มตรงกลางระหว่างหน้าผากของนางเพื่อเป็นการสะกดวิญญาณไม่ให้นางและลูกน้อยไปไหนได้ และพราก นางและชายผู้นั้นไม่ให้ได้มาเวียนว่ายตายเกิด แล้วมาพบเจอกันอีก

ความรัก ก็เป็นเช่นนี้ ....
มีแต่ความทุกข์ แต่มันก็ เจือปนไปด้วยความสุขที่มหันต์หาใดเทียบ​

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""​

นิยายเรื่องนี้ ข้าพเจ้าขออุทิศให้ บุพการีผู้เป็นที่รักดั่งดวงจิตในทุกภพทุกชาติ ​

จะมีใคร รักเราได้เท่า บุพการี เพราะกายาของลูกถูกสร้างมาจาก เลือดน้ำเหลืองและทุกอวัยวะในร่างของบิดรมารดา
ขอให้บทความเบื้องต้นนี้ได้เป็นวิทยาทานที่ดีต่อ ลูกๆทุกคน ที่จะเริ่มทดแทนคุณคนที่เขารักเราสุดดวงใจ
จะบูชาเทพองค์ไหนพระองค์ไหน จะยิ่งใหญ่กว่าชั้นฟ้าหรือเป็นที่สุดของจักรวาล
แต่ถ้าไม่บุชาพระองค์เเรกของลูก ก็ไม่มีทางที่พระหรือเทพองค์ใดจะให้พร​

 

เจ้าคือดาวดวงน้อยของแม่
จับมือแม่เอาไว้แม่จะพาเจ้าเดินข้ามไป
สู่ปลายทางที่ดี​

​

มีหญิงสาวผู้หนึ่ง เกิดในครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น แต่นางคิดเสมอว่าความรักที่นางต้องการ จากคนรักนั้นยิ่งใหญ่ที่สุด นางบูชาความรักเหนือสิ่งใด ทั้งทุ่มเทกายาและดวงใจ ให้ชายหนุ่มที่นางรัก แต่ทุกครั้งที่นางเจอรัก นางก็ถูกลวงหลอกเสมอมาทุกๆครั้ง นางคิดในใจเสมอ เหตุไฉน นางจึงอาภัพเรื่องรักถึงเพียงนี้ หรือเป็นเพราะผีที่คอยติดตามตัวนางอยู่ตลอดเวลา ทำให้นางไม่ได้พบเจอรักแท้จริงเสียที จนอยู่มาวันหนึ่งนางได้พบชายผู้หนึ่งที่ทำให้นางได้มองโลกแปลกไป นางมองเห็นอดีตชาติของตนเอง หลังจากเจอชายผู้นี้ เราเคยอธิฐานจิต ใต้ร่มเงาของพระธาตุพระลอเพื่อที่จะอยู่เคียงข้างกันไม่ว่าชาติไหนๆ สัญญาเก่าทำให้เราที่พลัดพลาดต้องมาเจอ พ่อนาคาได้ ถอนลิ่มที่ตอกอยู่กลางหน้าผาก ด้วยที่ว่าบิดานาคาตนได้ได้ละทุกสิ่งแล้ว และ ปลอดปล่อยวิญญาณให้ได้เวียนว่ายตายเกิด วิญญาณที่คอยติดตามนางคือ แม่เลี้ยงนางที่เสียชีวิตลง ขณะที่นางจมน้ำ และด้วยความโกรธาของบิดาทำให้วิญญาณตนนี้ ไม่ได้ไปไหน เพราะบิดาได้เอ่ยวาจาให้ดูแลธิดาของตนให้ดี จนกว่าจะพบชายผู้เป็นบิดาของลูกในท้องตน ส่วนจิตของลูกน้อยก็รอคอยให้การพลัดพลาดนี้จบลงเสียที ณ วันนี้จิตของลูกน้อยนั้น ได้กลับคืนไปดั่งที่จากมาแล้ว อีกสามวัน วิญญาณของแม่เลี้ยงก็จะอิสระจากวาจาของบิดาของนางที่ได้เอ่ย และ เรื่องราวนี้มันจะจบลงเสียทีไม่ใช่เพราะว่า นางได้รักกับชายผู้นั้นอยู่มีความสุข แต่เป็นเพราะว่าคำสัญญาเก่าได้ถูกยกเลิก และอโหสิแก่กันทุกอย่าง นางมิเคยเสียใจถึงความรักของนางและชายผู้ร่วมอธิฐานจิต แต่นางรู้สึกโศกเศร้า ที่ ความรักของนางได้ทำให้ บุพการีในทุกชาติของนางเป็นทุกข์ พ่อแม่ชาติที่เป็นกินรี ก็ต่างกังวลใจที่นางได้ละร่างของตนจนทำให้มารดาร้อนใจละร่างตามมาให้กำเนิด บิดาที่เป็นครุฑธาก็ต้องเสียศักดิ์ศรีที่บุตรีในอกไปรักกับคนที่อยากจะฆ่าบิดาของตนเองในสงครามครั้งก่อน บิดาในชาติแรกที่เป็นมนุษย์ก็รักนางดั่งดวงจิต ฆ่าทุกคนที่ทำให้นางต้องเป็นทุกข์กายและใจ ซึ่งเป็นกรรมหนักและหน้าที่ของบิดาคือ ผู้ที่ตัดสินประหารสั่งเพชรฆาตฆ่าคน ทำให้บิดาต้องลงนรกอเวจี แม่เลี้ยงของนางมิได้ไปเวียนว่ายตายเกิดหลายภพชาติเพราะต้องตามดูแลนางและรอจนกว่าสัญญาเก่าของนางสิ้นสุด มิวายแม่ที่เป็นกินรียังตามมาถึงชาตินี้เพื่อยุติความรักของนางในชาตินี้ เพราะมารดากินรีรู้ดีว่านางจะต้องเป็นทุกข์ แต่นางเองก็ยังดื้อรั้นเชื่อในรักที่นางอธิฐานจิตร่วมกันมา จน เรื่องราวได้ดำเนินมาถึงจุดนี้

รวมถึงลูกน้อยของนางที่รอคอย การกำเนิดกับพ่อและแม่ของเขาในเวลาที่แสนยาวนาน
แต่การรอคอนนั้นก็ได้จบลง แต่ไม่ได้เป็นการสมปารถนาและตั้งใจดั่งที่ดวงจิตลูกน้อยของนางรอคอย
... ความรัก สร้างเธอ มอบเธอให้ฉันคุ้มครองตลอดไป...
..เจ้าคือดาวดวงน้อยของแม่จับมือแม่เอาไว้ แม่จะพาเจ้าเดินข้ามไปสู่ปลายทางที่ดี ....
แม้รู้ว่าในสักวันหนึ่งต้องมีใครสักคน รักเธอ
ขอให้เขาเป็นคนดี ไม่ทำให้เธอต้องเสียใจ รักเธออย่างที่ฉันรักเธอ​

รวมถึงบิดามารดาในชาตินี้ที่นางไม่ค่อยเชื่อฟัง เช่นดั่งชาติแรกทำให้นางต้องมาพบเจอกับการหลอกลวงดั่งที่มารดาได้พูดไว้
" ความรักของมนุษย์ มีเสียแต่ความหลอกลวง เจ้าไม่มีวันได้พบรักแท้ในโลกมนุษย์เสียหรอก "

จะมีใครเล่ารักเราได้เท่า บิดามารดา ผู้ให้กำเนิดชีวิตของเราเอง ​

นี่แหละคะคือกรรมหนักที่นางได้พบเจอ นี่คือ กรรมที่ไม่เชื่อฟังบิดามารดา
ทำให้บิดามารดาบุพการี เป็นทุกข์ใจ ซึ่งเป็น หนึ่งบาปในนรก เลยทีเดียว
ขอให้ บิดามารดาทุกภพทุกชาติของข้าพเจ้า ได้อโหสิให้ข้าพเจ้า
เพราะความโง่เขลาไม่เชื่อฟังคำบุพการีนี้เอง
ทำให้ข้าพเจ้ารู้แล้ว กับบทเรียนที่แสนยิ่งใหญ่ ที่ข้าพเจ้าได้รับมันมา​

นางอธิฐานจิตว่า หน้าชาติหน้านางต้องมาเกิดเป็นมนุษย์ก็ขอให้อยู่ในเพศของสมณะชีพรามณ์ทำนุบำรุงพระศาสนาให้เจริญรุ่งเรือง
หากนางมีบุญได้กลับไปในภพเดิม นางจะขอบำเพ็ญเพียรและดูแลชั้นฟ้ามิให้มีสิ่งใดมาแปดเปื้อน ​

เพราะนางได้รู้แล้วว่า การเกิดมาเป็นมนุษย์ที่ต้องวนเวียนในวัฎสงสารเป็นทุกเสียยิ่งนัก
และ ความรัก แม้ว่ามีสัญญาแต่ชาติปางไหน ก็ไม่มีอะไรมั่นคงยั่งยืนเสมอไป
ทุกสรรพสิ่งหมุนเวียนตามกาลเวลา มีทุกข์ มีสุข มีสมหวัง ผิดหวัง ไม่มีสิ่งใดคงอยู่เสมอไป
แม้กระทั่ง กายหยาบ ทรัพย์สินเงินทอง ก็ล้วนแต่เป็นภาพลวงตา​

สิ่งที่คงอยู่ไปตลอด คือบุญที่สร้างไว้ จิตใจที่งดงาม และ ความรักที่มีต่อสรรพสิ่ง ​

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""​

​

นิยายเรื่องนี้ ข้าพเจ้าขออุทิศให้ บุพการีผู้เป็นที่รักดั่งดวงจิตในทุกภพทุกชาติ ​

จะมีใคร รักเราได้เท่า บุพการี เพราะกายาของลูกถูกสร้างมาจาก เลือดน้ำเหลืองและทุกอวัยวะในร่างของบิดรมารดา
ขอให้บทความเบื้องต้นนี้ได้เป็นวิทยาทานที่ดีต่อ ลูกๆทุกคน ที่จะเริ่มทดแทนคุณคนที่เขารักเราสุดดวงใจ
จะบูชาเทพองค์ไหนพระองค์ไหน จะยิ่งใหญ่กว่าชั้นฟ้าหรือเป็นที่สุดของจักรวาล
แต่ถ้าไม่บุชาพระองค์เเรกของลูก ก็ไม่มีทางที่พระหรือเทพองค์ใดจะให้พร​

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1355369/[/MUSIC]<!-- google_ad_section_end --><!-- / message --><!-- sig -->​

 

เพียงเพราะคำว่ารักเพียงคำเดียว ที่เกี่ยวกระหวัดรัดรึงตรึงมิหาย​

ผูกพันร้อยเรื่องราวโยงเรียงราย บ่ห่อนคลายปล่อยวางสู่ทางธรรม...​

 

บ่าวที่ไหนมาจองแล้วล่ะเนี่ย
สงสัยว่าที่เค้าเหาะขึ้นไปคงจะรอให้ยาย่าเหาะตามไปล่ะม้าง ^^

 

เรื่องเล่านี้ โรแมนติกดีจังค่ะ ส่วนตัวรู้สึกชอบ 2 อย่าง คือ กินรี + นาคค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้ชอบนัก ที่สำคัญตัวเองชอบสถานที่ที่มีน้ำบ่อน้ำ แม่น้ำเสียด้วย

 

รอดตัวไปที่แอบอ่านจากข้างล่างขึ้นข้างบน ^^

 

มาละคะ พักใจ สักช่วง
ช่วงนี้มีแต่คนเข้ามา แบบแปลกๆ เดี๋ยวนั่นเดี๋ยวนี่
หรือว่าถึงเวลาแล้ว ที่เราต้องทำไรสักอย่าง เพื่อช่วยคนอื่น
มีคนเอารูปส่งมาให้ดู คะ

เขาว่าบ้านหลังนี้อายุยาวนาน
และรอยพวกนี้ มันมา ช่วงที่กำลังจะทำบุญใหญ่
และมีรอย สำรอก สองจุด ที่สำรอกออกมานั้น
มีดินที่กลิ่นหอมมาก และเเก้ว สีเขียวชมพู ... เอามาให้เป็นวิทยาทานคะ จะไม่กล่าวถึงอะไรในรูปถ่ายนี้ พิจรณาด้วยตัวเองคะ





มีเพียงรูปที่เป็นป้ายนะคะ ที่ใช้โฟโต้ช๊อบลบข้อความบนป้ายไม่อยากให้พาดพิงถึงใครคะ

 

ภาพป่าหิมพานต์หรือภาพวาดป่าในวรรณคดี สวย สงบ ร่มรื่นดีึครับ เห็นแล้วอยากเข้าไปเิดินเล่น

มาอ่านแล้ว เม้นให้ครับ ;k03

 

ณ ค่ำคืนหนึ่งฉันได้นอนหลับไป และได้ฝันประหลาด
ฝันว่าฉันได้กลับไปยังบ้านเก่า
บ้านที่เคยจากมาบ้านที่ไม่มีความมืด รอบตัวสว่างไสว ไม่มีเวลากลางวันและกลางคืน
ฉันกลับไปที่ทุ่งหญ้าทุ่งหนึ่ง รอบกายมีแต่ต้นหญ้าเขียวขจี
และเต็มไปด้วยดอกไม่นานาพันธุ์
เบื้องหน้าฉันมีต้นไม้ใหญ่ ออกดอกสีส้มบานสะพรั่ง
กลิ่นหอมของดอกไม้นั้นโชยเข้าสู่ฆานประสาทจนทำให้รู้สึกอยากหลับใหลจนชั่วกาลนาน
ฉันเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่ตรงใต้ต้นไม้นั้น ณ ช่วงเวลานั้นฉันรู้สึกแสนเหนื่อยล้า
อยากทิ้งทุกสิ่งไว้ข้างหลัง ไม่อยากกลับไปในโลกแห่งความจริง
ขณะกำลังนั่งทอดอาลัยกับชีวิตอยู่นั่นเอง
ก็ปรากฏ บุรุษผู้หนึ่ง รูปร่างหน้าตาคมขำ ฉันได้แต่มองเขาไม่วางตา

เขาเหมือนคนที่เคยรู้จัก แต่ฉันกลับจดจำไม่ได้ว่าเขาผู้นั้นคือใคร

ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด และความหมดอาลัยตายอยากในชีวิตทำให้ฉันการหวาดกลัวคนแปลกหน้าให้ไปจากใจฉัน
เขาเดินตรงเข้ามาแล้วหยุดยืนมองอยู่นาน จนเอ่ยประโยคหนึ่งออกมาว่า
"กลับมาแล้วหรือน้องหญิง"ฉันไม่เข้าใจ ชายคนนี้พูดอะไร แล้วน้องหญิงคือใครนั่นไม่ใช่ชื่อของฉันเลยสักนิด
แต่ไม่ว่าประโยคนั้นจะหมายความถึงใคร แต่น้ำตาของฉันกลับไหลทะลักราวกับทำนบแตก
ฉันได้แต่ร้องไห้ ร้องอย่างไม่อายต่อหน้าชายที่ไม่รู้จัก เขาช่างอดทนรอจนฉันหยุดสะอื้นแล้วกล่าวขึ้นว่า
" เจ้าลืมพี่แล้วหรือไร น้องหญิงของพี่ ณ ดินแดนนั้นคงทุกข์ยากมากมาย จึงทำให้เจ้าร้องไห้ฟูมฟายเช่นนี้ กลับมาเถิดคนดี กลับคืนสู่ดินแดนที่เจ้าจากมา
กลับคืนสู่พี่ อกพี่นี้ยังพร้อมให้หน้าเจ้าแนบชิดอยู่มิคลาย"
จาก นั้นชายหนุ่มในดินแดนห่างไกลก็ได้โน้มกายเข้ามา ฉันซุกหน้าแนบอกเขาอย่างไม่อาย น้ำตาของฉันหลั่งรินลงอีกครั้ง เสียงหัวใจของเขาที่สะเทือนผ่านแผ่นอกที่กำยำ ราวกับเป็นเครื่องขับกล่อมปลอบประโลมใจให้ข้ามพ้นจากความทุกข์ใจนี้
เนิ่นนานเพียงใดก็ไม่อาจรู้ รู้เพียงว่าฉันได้หลับไปบนแผ่นอกนั้น
ฉันลืมตาตื่นมา สิ่งแรกที่ได้เห็นคือรอยยิ้มพรายจากริมฝีปากที่งดงามนั้น
ฉันเพิ่งมีโอกาสได้สังเกตหน้าเขาอย่างเต็มตา ใบหน้าเขางดงามหมดจด ผิวสีคล้ำของเขาช่วยขับให้ใบหน้าดูคมเข้มขึ้น
ทุกส่วนบนใบหน้ารับกันอย่างลงตัว หลังจากที่มองหน้าเขาเต็มตาอยู่ชั่วอึดใจ เสียงทุ้มลึกก็แว่วกระทบโสตประสาทอีกครั้ง
" น้องหญิง เจ้ามองหน้าพี่ราวกับเจ้าจำพี่ไม่ได้เสียแล้ว ใต้ต้นปาริชาตนี้ แม้ใครได้กลิ่น ย่อมจดจำทุกสิ่งได้โดยไม่มีข้อแม้ แล้วใยเจ้ายังมองหน้าพี่ราวกับบุคคลที่ห่างเหิน"
เสียงตัดพ้อนั้นบาดลึกลงไปที่กลางใจ ราวกับเอามีดกรีดลงที่กลางอกแล้วราดซ้ำด้วยน้ำกรดก็ไม่ปาน

" พี่คะ แม้น้องไม่อาจจดจำได้ว่าพี่นั้นเคยผูกพันกันเช่นไร แต่น้องรับรู้ได้ถึงความรักและเมตตาที่พี่ได้มอบให้ น้องเหนื่อยและเจ็บปวดเกินพอแล้ว ขออย่าได้โปรดฆ่าน้องทั้งเป็นอีกต่อไปเลย น้องเจ็บปวดนักที่ต้องจากดินแดนแห่งนี้และชายอันเป็นที่รักยิ่งไป หากพี่ยังเมตตา โปรดอย่าตัดพ้อน้องไปกว่านี้เลย"
ชายหนุ่มกลับได้สติ สีหน้าและแววตาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ใบหน้าแห่งความเมตตาโดยไม่มีประมาณ ปรากฏขึ้นจนทำให้ชายผู้นี้ดูงดงามเกินบรรยาย
"พี่ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้เจ้าต้องเจ็บช้ำ ไม่เป็นไร หากสัญญาเดิมถูกลบเลือนไปสิ้น แต่โปรดรู้ไว้เถิด ณ ที่แห่งนี้ ยินดีต้อนรับการกลับมาเสมอ หากวันใดเจ้าเหนื่อยล้า เพียงเจ้าหลับตา พี่และต้นปาริชาตต้นนี้ จะรอคอยการกลับมาของเจ้าตลอดไป"
สิ้นเสียงนั้น สติของฉันก็กลับฟื้นคืน ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาให้ห้องนอนห้องเดิม ทุกอย่างกลับคืนสู่ปรกติ
มีเพียงอย่างเดียวที่ยังเหลือ
คือความทรงจำที่งดงาม และกลิ่นดอกปาริชาตที่ยังหอมติดใจอยู่ตลอด
แม้เวลาผ่านมานานเพียงใด ฉันก็ยังตั้งใจหลงไปอยู่ในความฝันงดงามเสมอๆ
ทั้งๆที่รู้ว่าโลกนั้นไม่มีอยู่จริง ทั้งที่รู้ว่าความจริงเป็นเช่นไร
หลายคนอาจรู้สึกว่าความฝันเป็นเรื่องเพ้อเจ้อ จับต้องไม่ได้ ไม่มีสาระอะไรให้ยึดเหนี่ยว
จริงอยู่ แม้ความฝันจะเป็นเพียงความฝัน
แต่สำหรับบางคน ความฝันอาจเป็นสิ่งช่วยนำพาให้คนๆนึง ก้าวผ่านห้วงทุกข์ที่กำลังเผชิญได้