ผมจะกำหนดกสิณในมโนมยิทธิ ได้รึเปล่าครับ

โดยปรกติผมเป็นคนชอบสมถะภาวะนา แต่หลังจากที่ได้ฝึกมโนแล้ว มันง่ายดีครับเห็นชัดดี ก็เลยลองนำ กรรมฐานเข้ามาฝึกในมโน ก็เลย ถามความเห็นของแต่ละท่านครับ มันถูกหรือผิดตามความคิดเห็นของท่านประการใดช่วยชี้แนะด้วยครับ

 

เอ...เบื้องต้นของการฝึกมโนมยิทธิ ก็ให้นึกถึงพระพุทธรูปองค์ที่เราติดตา หรือนึกถึงพระวิสุทธิเทพ(ถ้าเคยฝึกได้แล้ว) อยู่แล้วนี่คะ แล้วก็ภาวนานะมะพะทะ ตอนที่นึกถึงพระพุทธรูปหรือพระวิสุทธิเทพก็เป็นกสิณอยู่แล้วค่ะ ถ้านึกเห็นพระพุทธรูปแก้วก็เป็นกสิณแสงสว่าง แต่ถ้านึกถึงพระพุทธรูปสีเหลืองก็เป็นกสิณสีเหลืองอ่ะค่ะ เข้าใจว่าอย่างนี้นะ รอผู้รู้ท่านอื่นๆมาตอบเพิ่มเติมด้วยละกันค่ะ

 

ครับ ขอขยายความนะ ^^ ครับ คือ กองกสิณ พวก เตโชกสิณ วาโยกสิณ อาโปกสิณ ต่างๆ หน่ะครับ
โดยปรกติแล้ว เราจะฝึกกสิณ ก็ต้องเพ่งกสิณ แต่ภาพมันก็เลือนหายไป
แต่ถ้าหากใช้มโนมยิทธิ จำภาพที่เรากำหนดขึ้น มันจะอยู่ตลอดไม่เลือนหายไปครับ

 

เอ..แล้วเวลาเพ่งกสิณร่วมกับมโนมยิทธิท่านเจ้าของกระทู้ภาวนาว่าอะไรคะ นะมะพะธะ หรือภาวนาตามกองกสิณคะ พิมไม่ค่อยแน่ใจว่าทำร่วมกันได้หรือเปล่า

แต่เท่าที่เคยศึกษาและปฏิบัติมา จำได้ว่าหลวงพ่อฤาษีท่านสอนให้ฝึกอานาปานสติให้ถึงฌานสี่แบบคล่องตัว แล้วมาต่อกสิณเลยโดยกำหนดจิตเข้าฌานสี่แล้วเพ่งกสิณกองนั้นๆจนเป็นประกายพฤกษ์ แล้วหัดเคลื่อน ขยาย หดย่อกสิณน่ะค่ะ อันนี้คือคนที่จะฝึกแบบฉฬภิญโญกับปฏิสัมภิทัปปัตโต ต้องผ่านกสิณก่อน

ส่วนฝึกมโนมยิทธิเท่าที่เคยฝึกมาและอาจารย์สอน ท่านก็สอนให้นึกภาพพระพุทธรูปหรือพระวิสุทธิเทพ แล้วภาวนานะมะพะทะ แล้วพิจารณาร่างกายว่าไม่เที่ยง สกปรก..เป็นทุกข์..อะไรต่างๆ จากนั้นก็ยกจิตขึ้นไปยังสถานที่ต่างๆที่ต้องการจะไปน่ะค่ะ

พิมทำได้นานๆครั้ง ยังไม่สามารถทำได้ทุกขณะจิต เจ้าของกระทู้คงต้องถามพระ(พระพุทธเจ้า)ท่านแล้วล่ะค่ะ ว่าฝึกได้หรือไม่ได้ แล้วฝึกอย่างไร

เคยอ่านธรรมะของหลวงพ่อฤาษีว่าถ้าอยากให้อภิญญารวมตัวใช้ได้ทุกอย่าง
ก็ภาวนาโสตัตตะภิญญา น่ะค่ะ โดยเวลาภาวนาให้กำหนดลมหายใจเข้าออกแล้วทิ้งนิมิตเสีย ไม่ต้องใช้นิมิตในกสิณ ใช้คาถาโสตัตตะภิญญา อย่างเดียวคือกำหนดลมหายใจเข้าออกให้ถึงที่สุดเป็นฌานสี่ เท่านี้อภิญญาทุกอย่างก็จะรวมตัวใช้ได้ทันที โดยไม่ต้องเลือกกสิณอะไรทั้งหมด

 

หมือนกันและครับ ต่องกันแค่นามเรียกขาน อารม์เดียวกันหมด...

 

อยาก เข้าใจ

เเอบ อิฉา พี่ พิม ใจ จังเลย ---เมื่อไร ถึง จะเข้าใจ ได้ เหมือน พี่ เขาบ้าง น่ะ:'''(

 

จริงๆถ้าได้มโนฯแล้วก็ถือว่าได้กสิณหละครับ....เพราะว่ามโนนี้มีกสิณเป็นพื้นฐานนะครับ.....ที่เราจับภาพพระนั้นหละเป็นกสิณ......จริงๆแล้วผู้ที่ฝึกมโนฯได้แล้วนั้น.....เป็นไปได้ให้ไปข้างบนบ่อยๆ....กำลังก็สูงกว่ากสิณแล้วหละครับ....ไม่จำเป็นต้องต่อกสิณอีกก็ได้......สิ่งที่จำเป็นที่สุดคือซักซ้อมมโนฯให้คล่องตัว.....

คำถามด้านมโนฯ ทีนี้แนะนำให้ไปถามห้องหลวงพ่อนะครับ....ที่นั่นผู้เชี่ยวชาญเขาอยู่กัน...เขาไม่ค่อยเข้ามาที่นี่นะครับ....

ที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นด้านสุขวิปัสสโก....

 

คล้ายเข้าไปในฝันของๆใคร
อะไรมันจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิด
ไม่บังคับจิตแต่ทรงอารมณ์ของฌานอ่านะ

 

อารมณ์กำหนดภาพยังอยู่ในอุปจาระสมาธิน่ะครับ และก็คล้ายกับแสงไฟแวบผ่านตา ไปมา มีภาพนู้น ภาพนี้ลอยมาบ้าง สำนักที่ผมไปฝึกจึงให้จับภาพสถานที่ๆจะไปอย่างมั่นคง และให้ทดสอบสิ่งที่เห็น เพื่อเช็คดูว่าเห็นได้ถูกต้องหรือไม่
แต่อย่างชัดเจนต้องใช้กำลังมากหน่อย ควรจะเป็น ฌาน4 เป็นอย่างต่ำแล้วเมื่อกำลังมั่นคงแล้ว ก็ออกไปได้เลยครับ