"ฉันมื้อเดียว" คือ ฉันแล้วทิ้งไป จะฉันวันละกี่ครั้งก็ได้

กรรมของสัตว์ไม่อาจกำหนดได้
ก็ใครละจะกำหนดกรรมให้สัตว์ได้
จะกำหนดให้กรรมดีหรือกรรมชั่ว
เข้ามาเมื่อไรนั้น มันทำได้หรือ


คนมีกรรมจะตายก่อนเพล หลังเพล กำหนดได้หรือ?
คนมีบุญจะได้ข้าว ก่อนเพล หรือหลังเพล กำหนดได้หรือ?

 

ถ้าได้ข้าวหลังเพล ทำอย่างไร?


ให้มีสติทราบชัดว่า เราได้บุญเป็นข้าวหลังเพล
ไม่อาจละหนีบุญกรรมนี้ได้ ก็รับไป เราเป็นผู้รับ
เราไม่ใช่ผู้กระทำกรรมนั้น รับแล้วฉันเสียหรือไม่
ก็ได้ บุญของเรา เราได้แล้ว แล้วแต่เรา แต่ให้รู้
ชัดว่าเรามีบุญต่างไปจาก "พุทธบริษัทของพระ
สมณโคดม" แล้ว ให้มีสติรู้ว่าเราอาจสร้างบุญ
บารมีมาร่วมกับพระพุทธเจ้าองค์อื่น นิพพานยัง
ไม่ใช่วาระเราในยุคนี้ เราจึงต่างจากท่านไป เรา
ยอมรับกรรมตามจริง ทำตัวตามธรรมชาติ รู้แจ้ง
ชัดแล้วอย่างนี้


ก็ฉันแล้วทิ้งไป...

 

ถ้าวันทั้งวัน เดี๋ยวก็มีคนเอามาให้เรื่อยๆ
หลังเพลแล้วยังเอามาให้อีก จะฉันไปเรื่อยๆ
กี่มื้อก็ได้


ถ้ามีสติชัดไม่หลงตัวเองว่าเราทำถูก, เรานิพพาน, ศีลปรับปรุงได้,
(ซึ่งผิด) ก็แค่ยอมรับว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ยอมรับความจริงไปเท่านั้น

 

ไม่ใช่ไปก่อกรรมให้ได้มาซึ่งอาหาร
แต่ "พร้อมรอรับวิบากกรรมเรื่องอาหาร"
โดย "ตนหยุดแล้ว" ตนไม่ก่อกรรมแล้ว
ปล่อยให้คนอื่นเขาก่อกรรมกับเราเอง


การบิณฑบาต มันก็แค่ทำไปตามหน้าที่
เขาจะให้ไม่ให้ก็ช่างเขา เราไปทำแล้ว
ไม่ใช่ไปเจตนาจะเอาข้าวเขา ไม่ใช่ไป
เจตนาเรี่ยไร จะเอาเงินเขา


แต่ถ้าทำไป ก็ไม่ผิดจากธรรมชาติมนุษย์
แค่ผิดจากทางตรงนิพพานเท่านั้นเอง


ทำได้ทั้งนั้นแหละ เพราะเราเองแหละ
ที่รับผลการกระทำของเรา ใครจะมาห้ามเราได้

 

การเก็บอาหารไว้ฉันในอนาคต คือ ตัดเรื่องอาหารยังไม่ได้


เช่น มีโรงเจ, มีโรงเก็บข้าวสารไว้ในวัด เหล่านี้ไม่ผิดกฏหมาย, ไม่ผิดธรรมชาติ
ของสัตว์ที่หิวโหยและมีแผนการเก็บอาหาร เหมือนสัตว์บางชนิดก็ทำเช่นกัน ไม่ผิด
ไปจากผู้ยังไม่หลุดพ้น แต่ผิดไปจากผู้ที่จะได้นิพพาน ก็แค่นั้นเอง


ทำได้ ทำแล้วมีสติรู้ว่าทำแล้วได้อะไรเท่านั้น ก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ เพราะเราเองแหละ
รับวิบากกรรมที่เรากระทำเอง ใครจะมารองรับผลการกระทำของเราแทนเราได้เล่า
ดังนี้ ใครจะมาห้าม ใครจะมาสั่งให้เราทำหรือไม่ทำอะไรเล่า? ก็มันกรรมของเราเองนี่


ใครเขาจะนิพพานแล้ว เขาจะกินแล้วทิ้งไป ไม่มีเก็บไว้ ไม่มีอดออม คนไหนยังอดออม
คนนั้นยังอีกยาว เพราะยังตัดความยึดมั่นในทรัพย์ ในอาหารไม่ได้ นี่เรียก "ฉันหลายมื้อ"

 

"ฉันมื้อเดียว" ก็มีประการฉะนี้

 

อย่าช่วนให้คนอื่นเข้าใจผิดไปจะบาปกรรมหนักแท้....วินัยสงฆ์แต่ละข้อนั้นเป็นไปเพื่อสงฆ์โดยแท้ เพื่อเป็นแนวทาง เป็นทาง เป็นป้ายชี้ไปสู่ทาง แห่งพระนิพพาน ผู้ที่จะบวช หรือผู้บวชแล้วควรยึดถึง หากไม่ยึดถึงจงอย่าบวช หากบวชแล้ว จงออกไปเสีย หรือจะเริ่มทำให้ตรงทางเสียฉะนั้น

หากเป็นสงฆ์แล้วสร้างกฎระเบียบใหม่ก็ถือเป็นลัทธิใหม่มิใช่สงฆ์ เป็นเพียงผู้ลวงโลก ลวงข้าวเขากินเสียเท่านั้น....บาปกรรม หากท่านเป็นสงฆแล้วจงไปสู่ทางเถอะ จงเป็นตัวอย่างแก่ชนทั้งหลายเถอะ หากสงฆ์ไม่ดีเสียแล้วจะมีคนอีกมากมายที่เสื่อมไปจากทาง ท่านจะเป็นส่วนหนึ่งซึ่งเป็นผู้กระทำให้ผู้คนเสื่อมไปจากทางหรือ...บาปหนักนะ

หากท่านไปถูกทางแล้ว สำเร็จแล้วจงบอกแก่พวกเราผู้มิกิเลสหนาต่อไปเถอะว่าทางนั้นที่ท่านไปนั้นถูกและควรไป และแสดงแก่เรา...และความสุขและความถูกต้องนั้นจะถูกส่งต่อไปรุ่นสู่รุ่นตราบนานเท่านาน

 

ว่ากันไป

 

มื้อเดียวแหละดีแล้ว ทำให้เราไม่มีกิเลส

 

สองมื้อนี้ดีแล้ว ฉันท์ก่อนเที่ยงวัน และหลังเที่ยงคืนไปแล้ว เป็นสิ่งไม่ผิด

 

กินข้าวแค่หล่อเลี้ยงร่างกาย ไม่ให้แข็งแร็งเกินไป
ไม่ให้สารอาหาร ไปหล่อเลี้ยงและบำรุงน้ำอสุจิ
เมื่ออิ่มมากสารอาหารไปเลี้ยงสมองเยอะ ทำให้คิดเพ้อฝันไปอย่างอื่น
ความหิวทำให้ลืม กามราคะ น่าจะได้บ้าง มั้งครับ ความหิวคือยาวิเศษหรือเปล่าหนอ?????