แปลกดีหนอ สวดมนต์ทีไรต้องห้าวตอนเริ่มสวด และตอนจบการสวด

ผมสวดมนต์ทุกคืน แม้จะง่วงขนาดไหนก็จะลุกมาสวดแต่ ทุกครั้ง ทุกวัน เวลาเริ่มสวด พอขึ้นนะโม เท่านั่น หาวเลย แล้วพอใกล้จะจบ ก็หาวอีกรอบ มันหมายความว่าไง ห้าวแบบตรงกันเป๊ะทุกวันเลย งง ครับ

 

เอ้า ผมเขียนผิด หาว ไม่ใช้ ห้าว ตกภาษาไทย แหะๆ

 

เป็นความสามารถพิเศษ
อิอิ
ปล่อยอาการไปอีกนิดอาจจะมีลงทรง

 

55555 คุ้นๆ อาการนี้อยู่เหมือนกันครับ

 

ผมเป็นเหมือนกันครับ ไม่สวดไม่หาว พอจะสวดหาวทุกที

 

เป็นเหมือนกันค่ะ ตอนสวดมนต์กะนั่งสมาธิ จะหาว ทั้งที่ไม่ง่วง..เป็นประจำ

 

รู้สึกว่าอาการนี้จะเป็นมาตราฐานเพื่อทดสอบความเพียรของเรา

 

ของผมเป็นเกือบทุกวัน หาวแล้วน้ำตาก็ใหลออกมากว่าสวดจบบางววัเล่นเอามือชุ่มเลย แต่อย่าไปสนใจครับ หาวได้หาวไป พออ้าปากหาวเสร็จปากหุบเราก็สวดต่อ

 

แม๋...ผมก็หลงคิดไปว่าคงมีแต่ผมคนเดียวซะอีก(ด่าตัวเองเป็นประจำ เจื๋อกหาวในเวลาบุญอยู่เรื่อย) ที่แท้ก็เป็นกันหลายคนหรือครับ

 

เราก็เป็น แถมเวลาสวดมนต์ ตามันรี่ลงรี่ลง เราก็ต้องฝืนง้างมันขึ้นมาอีก ก็ยังสวดไม่ได้ ขืนหลับก็สวดไม่จบกันพอดี
สู้ สู้ พุทธะมามะกะ นักสู้

 

บางท่านว่าไว้ อย่างนี้ นะ
(nogood)
หาวมีสองชนิด

1. หาวเพราะกระทบกับพลังที่บริสุทธิ์ หรือกระทบกับญาณที่มีความละเอียดและบริสุทธิ์กว่าเรา เช่นเมื่อเราตั้งใจจะจะเจริญธรรม เทพ พรหม หรือพระ มาอนุโมทนา หรือมารับรู้และแสดงเมตตากรุณาต่อเราโดยใช้ความบริสุทธิ์ของท่านมาเสริมพลังจิตให้เรา ที่เราหาวก็เพราะการกระทบกับความบริสุทธิ์แล้วเรารับพลังเต็มที่และเกินกำลังมันก็ต้องคลายออก ไม่งั้นมันจะอึดอัด ความรู้สึกมันจะกระทบกับความใสสว่าง
อย่างนี่ดี เหมือนกินบัวหิมะพันปี มีพลังเพิ่มขึ้นโดยไม่ต้องเหนื่อยมาก หมายถึงเราเดินพระก็เดินด้วย เราหยุดท่านก็หยุด เพราะเราไม่เปิดเครื่องรับ ทางที่ดีควรเจริญทั้งวัน พระท่านจะได้สงเคราะห็ได้ทั้งวัน

แบบที่ 2. หาวเมื่อกระทบกับพลังที่ต่ำกว่า หรือกระทบกับจิตวิญญาณที่มีภูมิธรรมต่ำกว่า แล้วความดีที่เรามีก็จะชะล้างให้จิตวิญญาณของเขาผ่องใสเขาก็จะพ้นจากภูมินั้น ๆ ไปสู่ภูมิที่สูงกว่า ลักษณะการหาวกระทบมันจะแน่น ๆ อึดอัดแบบแน่น ๆ มัว ๆ บางทีน้ำตาไหลพรากแบบปิติในธรรม อันนี้เป็นแบบญาณนั้นเขาหลุดพ้นจากจุดนั้นแล้วเขาแสดงความดีใจ โดยแสดงออกมาทางปิติให้เรารับรู้
(verygood) อย่างนี้ดี เราได้สงเคราะห์ต่อเจ้ากรรมนายเวร หรือได้สงเคราะห็ต่อสัตว์โลก เพื่อนที่ยังทุกข์อยู่ให้พ้นทุกข์ จัดเป็นเมตตา กรุณา เป็น ทานบารมี
บางครั้งก็หาวโดยที่พระสงเคระห์ชะล้างเจ้ากรรมนายเวรที่ยังเล่นงานเราอยู่โดยที่เราไม่รู้ โดยที่เราสังเกตุจะอึดอัดใจ หรือปวดหัวหนึบ ๆ สักพักเราอาจจะมีอาการปลอดโปร่งโล่งสบาย เหมือนปลิดทิ้งทีเดียว

ส่วนไอ้หาวห่วงนอนเวลาเจริญพระกรรมฐานนั้น เพราะเจ้ากรรมนายเวรรุมตอดเล็กตอดน้อยมากเกินที่จิตของเราจะคุมสติ สัมปชัญญะไว้ได้ มันก็เลยทำให้เราง่วงนอนแบบโดนหมัดน็อค สังเกตุ ซิ พอเลิกเจริญกรรมฐาน ตาสว่างเชียว

วิธีแก้ อย่าเพ่งสมาธิมากเกิน ให้ถอยกำลังมารับรู้ลมหายใจให้เป็นแบบธรรมชาติ แบบ สติปัฏฐาน 4 คือถอยกำลังลงมาจากจุดที่เขารุมขอ เสมือนว่า เขารุมขออยู่ที่ชั้น 4 เราก็เดินอยู่ที่ชั้น 3 กำลังดีแล้วก็ขึ้นไปใหม่ พอง่วง ๆ ก็ถอยลงมาคุม สติ สัมปชัญญะ ให้มีกำลังดีแล้วขึ้นไปใหม่
ทำแบบนี้เรื่อย กำลังของสมาธิก็จะดีขึ้นเรื่อย(verygood)

 

เป็นเพราะสติ ชนกับ สังขาร หรือความคิดนะครับ สังเกตุดูจะเห็นว่าเราตั้งสติ ตอนนั้นมันจะทับกับความคิด มันเลยคลายอารมณ์ออกมาทางร่างกายเป็นอาการหาว ถ้าไม่หาวก็จะคิดต่อ(ปรุงสังขารนั่นเอง) แล้วก็จะง่วง
เหมือนตอนเราขับรถแหละครับ มักจะหาวเพราะต้องมีสติ ถ้าไม่หาวก็จะง่วงสับประหงก แสดงว่าสติเราชนะความคิดปรุงแต่งได้อยู่ ก่อนหาวจะมีการเกิด ดับ ของความคิดสังเกตุดูนะ
ตอนนั่งมักจะไม่หาวเพราะมันหลบกันไป มารู้อีกทีอาจนั่งหลับ หรือบางทีอาจหาวก็ได้ช่วงก่อนนั่ง เรียกว่าพอเริ่มตั้งสติจะเริ่มหาวเพราะความคิดถูกชน เห็นเกิด ดับ ๆ

 

เหตุผลนี้ดี เป็นผลทำให้มีกำลังใจ
มีผลทำให้ มุ่งหน้าทำต่อไป อย่างไม่ย่อท้อ

แต่มาทุกวันเลยเหรอค่ะ - -"
(แบบสวดทุกวันนะค่ะ) _/l\_

 

จิต ย่อมเสพอารมณ์ เป็นของธรรมชาติ เมื่อเราทำกรรมฐานคือให้อยู่ปัจจุบันขณะ ปิดทวารทั้งห้าเหลือแต่ทางใจ จิตก็จะเสพ ความคิดที่เป็นอารมณ์ อดีต พอหมดอดีต ก็จะเป็น อนาคต พอเลิกหลงอนาคตที่ไม่มีตัวตนแล้วก็จะมาอยู่กับปัจจุบัน บางทีจะสังเกตุได้ว่าความคิดตอนนี้จะแยกไม่ออกว่าเป็นอดีตหรืออนาคต ปัจจุบันความคิดเป็นความคิดที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นมาก่อน จะคิดแบบไม่มีหลัก พอหมดตรงนี้จิตเริ่มชินเห็นว่าไม่เที่ยงและกำลังสติมากพอ จิตจไม่เสพ อารมณ์ใด ๆ จดำรงความเป็นกลางต่อไป จะง่วงเพราะไม่มีอารมณ์ให้เสพ เรียกว่าจะตกภวังค์ สับปะหงก ง่วงมาก ๆ
พอเพิ่มกำลังสติขึ้นก็จะ ดำรงความตั้งมั่นเป็นอารมณ์เดียวได้นาน จนสมาธิถึง อุปจาระ อัปนาตามลำดับ เป็นสมาธิที่เป็นธรรมชาติ เป็นวิปัสนาในตัว เพราะตระหนักรู้อารมณ์มาตลอด เป็นสัมมาสมาธิตามองค์มรรค

 

ของผม ผมก็เป็นนะ เป็นทุกครั้งด้วย บางทีก็มีน้ำตาไหลด้วย บางทีก็ปริ่มๆ มานจะเป็นตอนที่ เริ่มคำว่า นะโม ตัสสะ... หรือไม่ก็จบวรรค มานจาหาวทันที แล้วตาก็จะปิด เหมือนหลับตาสวดครับ
อาการอย่างนี้ผมว่าเป็นอาการมาจาก องค์เทพ ที่ปกปักรักษาคุ้มครอง อาจจะรวมถึงองค์เทพองค์อื่นๆ ที่ท่านอยากจะ อนุโมทนา ด้วยก็มี ท่านจะลงมาสวดมน ด้วย(ของผม องค์เทพท่านลงมาคุมสวดมนด้วยจริงๆ) จากอาการที่ว่านี้ทั้งที่สวดมนแล้วหาว หรือไม่ก็มีน้ำตาไหลด้วยนี่ดีครับ เหมือนกับที่คุณ คลิก บอกไว้น่ะแหละครับ

 

นึกว่าเราเป็นคนเดียวเป็นกันทั้งก๊งเลย เริ่มสวดทีไรหาวทุกที

 

เออ...ดี พอมีคนเข้าใจบ้าง (verygood)

เรียกง่าย ๆ ว่าเรามีพ่อแม่มาช่วย ว่างั้น เถอะ พ่อแม่ของเรา ก็ยกให้ เทพ พรหม ทุกชั้น เป็นพ่อเป็นแม่ ตลอดจน พระอรหันต์ จนถึงองค์บรมพระศาสดาทุก ๆ พระองค์ ยกเลย... อย่างไงพ่อแม่ก็ต้องรักลูกและคอยช่วยเหลือลูกทุก ๆ คน พอเราเริ่มทำดีพ่อแม่ก็ต้องสนับสนุน ถ้าเราหยุดท่านก็ได้แต่มอง ฉะนั้นต้องเจริญ อานาปานุสติไว้สม่ำเสมอ เมื่อใดที่เราเจริญอานาปานุสติ พ่อแม่ก็ช่วยเราได้เต็มที่แน่ ๆ

อธิบายแบบนี้ มันละเอียดเกินไป มันไม่เห็นตัว ท่านก็ยกคลุมๆ ไปเลย ว่า จิตเป็นสมาธิ , เกิดนิวรณ์ ง่ายดี

เรียกว่าท่าน อัดพลังให้เราก็ว่าได้ นะ เต็มกำลังที่เราจะรับได้ ท่านก็พอ ไม่งั้นเราก็หาวตายพอดีกัน กำลังจิตเรารับไม่ไหว หรอก
(nogood)
เออ ต้องคุยกันบ้าง ว่า กำลังจิต หรือ กำลังสมาธิ ที่ว่า มาก น้อย มันเกิดมาได้อย่างไร ใครพอเข้าใจ
ลองแจม ๆ หน่อย

 

ขอตอบ ความต่อเนื่องของสติที่ถูกส่วนระหว่างสมถะกับวิปัสนาจะทำการกำราบนิวรณ์ธรรมทั้งหลาย กำลังฝ่ายกุศลก็จะเจริญต่อเนื่อง ถ้าขาดสติ อกุศลธรรมก็จะเจริญ สมาธิก็จะเกิดขึ้นต้องลำบากตามนั้น ๆ

 

ก้อดีน่ะสิ วันไหนนอนไม่หลับ ก้อนอนสวดมนต์ แทน นับแกะ คงจะได้ผลดี แฮะๆ