ประกาศรายชื่อ ผู้ได้รับเหล็กไหลพระธาตุ 10 ท่าน

กลัวจิตใจของตัวเองว่าจะเข้มแข็งพอไหมในการเอาชนะ กิเลส ปรุงแต่งต่างๆ ค่ะ

 

เมื่อจิตมันคิดความกลัวเกิดที่ใจเมื่อสติพิจารณาปัญญามันก็เกิด เมื่อคิดได้เกิดไม่มีดับก็ไม่มี

 

กลัวจิตตัวเองจะไม่สามารถปฏิบัติได้ เพราะจิตปลายดวงสามารถปรุงแต่งภาพหลาย ๆ อย่างแต่งต่างไป จนทำให้ไม่สามารถควบคุมจิตให้สงบ และปฏิบัติธรรมอย่างเต็มที่ได้ เจ้าค่ะ
แต่ถ้าหากเราสามารถควบคุมจิตของเราให้อยู่ที่เรา สิ่งที่จิตเราปรุงแต่งก็จะมลายหายไปในที่สุด เจ้าค่ะ (แต่ข้าพเจ้ายังไมาสามารถทำได้ถึงขั้นนั้นบ่อยนัก )

 

กลัวจิตของตนเองครับ

เรวัต จันทนง

 

กลัวว่าจิตใจจะเต็มไปด้วยความวิตก กังวล ความหวาดกลัวกับทุกอย่าง ทั้งมีมีตัวตนและไม่มีตัวตน ทั้งที่เห็นและไม่เห็น...สุดท้ายไม่เกิดประโยชน์อะไรกับการปฏิบัติธรรมในครั้งนี้

 

กลัวว่า จะไม่ได้ธรรม ออกมาจากในป่า (ทั้งที่จริงๆแล้วธรรมทั้งหลายก็ค้นได้ที่ตัวเรา)

 

กลัวตาย เพราะไม่ว่าจะกลัวหรือกังวลอะไรทั้งหมดก็มารวมอยู่ที่กลัวอันตรายที่จะเกิดกับร่างกายเรา ยังติดยึดอยู่ในความห่วงร่างกายกลัวความตายจะมาถึงตัว ถ้าตัดความกลัวตายอันเป็นที่สุดของความกลัวนี้ได้ ก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว พร้อมจะทิ้งร่างกายได้ทุกเมื่อ
หลวงปู่ชาท่านก็เคยถามพระใหม่เพราะเห็นว่ามีอาการกลัวในการธุดงวัตรในป่าช้า ว่าท่านกลัวอะไร พระใหม่ก็ตอบว่ากลัวความตายขอรับ ท่านเลยถามต่อว่า กลัวแล้วไม่ต้องตายเหรอ พระใหม่จึงตอบว่าในที่สุดก็ต้องตายขอรับ หลวงปู่เลยถามต่อว่า ถ้าเช่นนั้นแล้วเธอจะกลัวตายทำไม...

 

กลัวใจตัวเองครับ

ใจมนุษย์ทุกคนรวมถึงตัวผมด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับใจเรา
ความอดทนอดกลั้น ความกลัวทั้งหลาย ขึ้นอยู่กับใจ หากใจไม่
มั่นคง ก็ไม่สามารถทำอะไรให้ประสบผลสำเร็จได้ครับ

 

ขอร่วมตอบคำถาม 2

กลัวนิวรณ์ ขัดขวางไม่ให้บรรลุความดี บรรลุธรรมไม่ได้ ทำให้เลิกล้มความตั้งใจปฏิบัติ

 

กลัวตอบไม่ถูกครับ เพราะกิเลส อยากได้อยากมี ยึดติด ยังมีอยู่มาก ถ้าตัดได้แล้ว คงเข้าป่าโดยไม่มีอะไรให้กลัว หรือวิตกอีกแล้ว

 

กลัวความอยากได้เหล็กไหลพระธาตุ นั้นแหละ ไอ้ที่มาตอบคำถามก็เพราะกลัวจะไม่ได้นั้นแหละ จิงถ้าไปนั้งปฎิบัติธรรม สิ่งที่น่ากลัวหรือคือจิตปรุงแต่ง อุปทาน มั่ง

 

กลัว ยึดติดในขันธ์ 5 คือ
รูป ได้แก่ ยึดติดในรูป ยึดติดว่าเป็นเรา
เวทนา ได้แก่ ระบบรับหรือรู้สึกสิ่งที่สัมผัสทางตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ
สัญญา ได้แก่ จำสิ่งที่ได้รับและรู้สึกนั้นๆ
สังขาร ได้แก่ ระบบคิดปรุงแต่ง แยกแยะสิ่งที่รับรู้สึกและจำได้นั้นๆ
วิญญาณ ได้แก่ ระบบรู้สิ่งนั้นๆ หลังจากแยกแยะแล้ว
เช่น ยึดติดรูป ว่าเป็นเรา เวทนา สัมผัสทั้ง ุ6 รับรู้ ถึงความไม่สะดวกสบาย ความอดอยาก ความหิว เสียงอันไม่เคยได้ยิน สัญญาเกิดการคิดถึงความสะดวกสบายที่เคยได้รับ
สังขาร เกิดการปรุงแต่งจิตเปลียบเทียความลำบากความสบาย คิดฟุ้งซ่าน คิดว่าเสียที่ได้ยินน่ากลัว จินตนาการเป็นสิ่งต่างๆที่น่ากลัว วิญญาณ หลังจากแยกแยะ สัมพัสต่างๆ ก็ประมวณภาพ ว่าตัวเองลำบากต่างๆนานา เกิดความกลัวในสิ่งที่ได้ยิน ประมวลภาพว่าเสียงที่ได้ยินได้เห็นเป็นสิ่งน่ากลัว เวลายึดติดขันธ์ 5 ร่วมกับจิตปรุ่งแต่งน่ากลั่วที่สุดครับ มดยังกลายเป็นพญาช้างสาร ต้นไม้ต้องลมยังกลายเป็นผีเปรต แขนขาต้องหนามยังเจ็บบวดเจียนตาย

 

กลัวจิตที่ส่งออก และจิตที่ปรุงแต่ง

 

กลัว ที่น่ากลัว คือกลัวความคิดนี่แหละครับ

 

1.กลัวเสือสะมิงค่ะ เนื่องจากว่าในป่ายังมีเรื่องลี้ลับอีกมากที่คนทั่วไปไม่รู้ หากเป็นคนในถิ่นที่อยู่ตามป่า หรือนายพราน หรือพระธุดงด์ ย่อมรู้เรื่องนี้ดีว่า เสือสะมิงมิใช่เป็นตำนาน แต่เป็นเรื่องจริง เสือสะมิงสามารถแปลงกายได้ทั้งชาย และหญิง (อาจจะแปลงกายเป็นคนที่เราคิดถึง หรือคนรักก็ได้ หรือแม้กระทั่งใครก็ตามที่เราไม่รู้จักเลย) ฉะนั้นช่วงดึกหากนายพรานนอนในป่าก็ต้องนอนบนต้นไม้ ส่วนพระธุดงก็จะอยู่แต่ในกลด ถ้ามีเสียงเรียกให้ลงมาจากต้นไม้ หรือในกลดเขาจะไม่ออกไปตามเสียงเรียก และตามภาพลวงตาที่เราได้เห็น หากออกไปรับรองว่าถูกเสือสะมิงจับไปกินแน่นอน
2.กลัวฝูง(โขลง)ช้างตกมัน ไม่มีใครรู้ว่าช้างจะตกมันเมื่อไร หากปฎิบัติธรรมในป่าแล้วช้างตกมันวิ่งผ่านมาย่อมเป็นอันตรายแน่นอน
3.กลัวจิตปรุงแต่ง หรือความฟุ้งซ่าน ฉะนั้นคนเราจะต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา

 

ตอบครับ : ที่กลัวที่สุดคือ กลัวสิ่งจิตใจของตนปรุงแต่งสร้างขึ้นมา ทั้งที่มีอยู่จริง และไม่มีอยู่จริงนั้น จะมาขัดขวางการปฏิบัติธรรมในครั้งนี้ ให้ไม่บรรลุผลตามเจตนาที่ตั้งมั่นไว้.

ทั้งนี้ ถ้าจิตใจเราตั้งมั่นอย่างแน่วแน่ที่จะปฏิบัติธรรมในป่าแล้ว ก็ไม่มีสิ่นใดที่จะต้องหวั่นเกรงอีกต่อไป

อนุโมทนาด้วยครับ
อภินันท์ เพ็ญพานิชย์

 

ไปปฏิบัติธรรมในป่ากลัวอะไรที่สุด

กลัวอารมณ์ฟุ้งอย่างเดียวเลยค่ะ ถ้าไม่ฟุ้งจะมีสติที่ตั้งมั่น เท่านี้ก็ชนะความกลัว
ได้แล้วค่ะ

 

กลัวการขาดสติ เพราะถ้าอยู่ในป่าเราไม่มีสติเราก็อาจจะคิดไปต่างๆนาๆว่าจะมีเสือบ้าง
ผีบ้างทำให้รบกวนจิตใจ ทำให้จิตใจไม่สงบ การมีสติสำคัญที่สุดเพราะถ้าสติมาปัญญาเกิด
สติเปรียบเหมือนโลห์ที่คอยปกป้องผู้ที่ใช้งานมันให้ถูกวิธี ครับ

 

กลัว ความอยากได้ใคร่ มี ใร รู ป รส กลิ่น เสียง สัมผัส เคย นอน ห้อง แอร์เย็นๆเตียงนุ่มๆ มี สาวสวยไว้ นอนกอด เคย ปฎิบัติ แล้ว ความรู้ สึก ต่างๆๆเหล่า นี้ เข้า มา หลอก หลอน น่า กลัว กว่า ผี สาก เทวดา ไหนๆๆ ยิ่ง ตัณหา ด้วย แล้ว เห็น ความ เกิด และดับ กว่า จะ มองเห็น ว่า ความอยากมั้นสั้น แต่ เราชอบคิดบ่อยๆๆ นี้ หละ ยาก สุดครับ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในการปฎิบัติ ยิ่งกว่า สิ่งต่างๆภายนอก คือ จิต ของเราที่ ชอบคิดนึกปรุงแต่ง ทำให้เกิดทุกข์ ถ้าเห็นมันเกิด ดับ แล้ว เรา ก็ ละ ได้ แต่ มัน เกิด บ่อย จน บ้างที่ เรา ไม่ รู้ เท่า เอาทันมันนี้หละน่ากลัวสุด ทำให้ทุกข์ ไม่ว่า จะแย่ที่ไหนถ้าเราทุกข์ จากกายก็ดีจากใจก็ดี นี้น่ากลัว แต่ความทุกข์ในใจ จากตัณหานี้ น่ากลัวและทรมาน ที่สุด ถ้าบวชนี้ จีวรร้อน เลย ครับ ถ้าขาตสติไม่รู้เท่า เอาทัน ก็แย่ ตัวรู้เป็น ตัวดู ตัวจิต เป็น ตัวคิดคิดถึงความหยากได้ หยาก มี หยาก เป็น ครับ

 

กลัวความคิดของตัวเองค่ะ ความคิดแ ละการจินตนาการที่เลวร้ายด้านลบมักมาก่อนเสมอ