สภาพจิตใจย่ำแย่มาก เหงา เศร้า เครียด เพื่อนทอดทิ้ง

ไม่มีใคร ลองหากิจกรรมทำดีไหมในมหาวิทยาลัยก็มีหลายชมรม...ลองเข้าไปทำกิจกรรมกับพวกเค้าเราอาจจะได้เพื่อนต่างคณะ ต่างสาขา หลากหลายดีกว่า มันแต่นั่งจมความทุกข์ จมกับมันมากๆอาจจะได้โรคซึมเศร้าติดตัวมาอีกนะคะ...ว่างๆก็หาเอาหนังสืออ่านนอกเวลามาอ่านเล่น มีหลายอย่างในชีวิตที่น่าทำอีกเยอะคะ...จริงๆ เป็นห่วงนะคะเพราะถ้าถึงเป็นโรคซึมเศร้าแล้วน่ากลัวมากคะ

 

แนะนำ

ไม่มีเพื่อนก็ไม่เป็นไร อีกหน่อยคุณคงจะเข้าใจ รอให้คุณโตเป็นผู้ใหญ่ทางด้านจิตใจ และร่างกาย
การไม่มีเพื่อนไม่ได้หมายความว่า เราต้องตาย บางทีธรรมชาติก็กำลังฝึกให้เราต้องใช้ชีวิต เพราะหากมีเพื่อนแต่เลว หากมีเพื่อนแต่ปลิ้นป้อง หากมีเพื่อนแต่ชวนไปมั่วสุมเสพยาบ้า ขายตัว มั่ว และอื่น ๆ ในทางที่เสีย ก็เปล่าประโยชน์
ชีวิตนะ บางทีคุณเคยเจอมั้ยในเหตุการณ์นี้เช่น เราก็มีเพื่อนดีอยู่ข้างตัว ปรึกษาได้ คุยได้บอกเล่าความทุกข์ให้กันฟังได้ แต่พอเจอปัญหาชีวิตหนัก ๆ ซึ่งบางครั้งบางทีเป็นปัญหาที่หยั่งลึก เป็นปัญหาครอบครัว เป็นปัญหาหนี้สิน เพื่อนดีๆ แต่ก็ไม่สามารถช่วยให้เราพ้นจากกองทุกข์ที่เกิดได้เลย คือ มีเพื่อนดี แต่ช่วยให้เราพ้นทุกข์ไม่ได้ คือ ช่วยรับฟัง ช่วยปรับทุกข์ แต่เพื่อนไม่สามารถเข้ามาเก้าก้ายชีวิตเราได้ เพราะมันเป็นปัญหาครอบครัว ปัญหาการเงิน ปัญหาที่เกิดจากตัวเราเอง และถึงช่วยรับฟัง ก็ไม่ได้ทำให้ปัญหานั้นหมดไปแต่ยังคงอยู่ เพราะมันคือ ชีวิต และเป็นชีวิตของเรา เอาไว้บางที คุณจะเข้าใจ ถ้าคุณโตเป็นผู้ใหญ่
แนะนำ ให้ลองเข้าสังคมธรรมะ เพราะคนที่มีธรรมะ อย่างน้อยก็ใจดีกว่าคนที่ไม่มีธรรมะ คุณเข้าใจมั้ย แบบว่า เข้าวัด ปฏิบัติธรรม ทำบุญ ไหว้พระ
ไม่มีคนที่ไหนที่จะดีกับเราเหมือนพ่อ กับแม่ และคนที่มีธรรมะ นะคะ
เมื่อคุณไม่รู้จะหาใคร คน ๆ แรกที่ต้องนึกคือ พ่อ แม่ ถ้านึกไม่ได้ อันดับต่อมาก็คือ วัด คะ

 

++ตนแลเป็นที่พึงแห่ตน
++ปัญหามีไว้แก้ ครับ ไม่ใช่เอามานั่งทุกข์
++เป็นกำลังใจให้ ล่ะกันครับ..

 

บางครั้งความมืดมิดก็เป็นสิ่งที่จำเป็น เพื่อเราจะได้เห็นแสงสว่างในตัวเรา---ดวงดาวจะสุขสกาวได้ก็ต่อเมื่ออยู่ในความมืด ยิ่งคืนเดือนมืดเท่าไร ดวงดาวยิ่งสวยงามเท่านั้น --------- ถ้าลองวิเคราะห์ดีๆแล้วจะพบว่า ปัญหาของคุณมีแค่เรื่องเดียวเท่านั้น คือ ไม่มีคนรู้ใจข้างกาย -----ส่วนเรื่องที่ว่าเพื่อนไม่ชอบเรา เพื่อนไม่อยากคบ แฟนตีจาก คนอื่นจะมองเรายังนู้นยังนี้ ฯลฯ นั่นเป็นปัญหาของพวกเค้าครับ ไม่ใช่ปัญหาของคุณเลยแม้แต่น้อย ------ช่างพวกเค้าสิครับ เราเกิดมาเพื่อใช้ชีวิตในแบบของเรา จะไปแคร์ทำไม ในเมื่อเค้าไม่ได้เลี้ยงเรามาซะหน่อย เราก็ไม่ได้ขอข้าวเค้ากิน ขอตังค์เค้าใช้ ---ใครจะนินทา ใครจะมองยังไงก็เชิญตามสบาย-----ผมยืนยันได้เลยว่า นอกจากพ่อแม่แล้ว ไม่มีใครห่วงเราหรอกครับ พวกเค้าห่วงแต่ตัวเองทั้งนั้น----แค่คุณเป็นคนที่รู้จักแยกแยะ ผิด ชอบ ชั่ว ดี ไม่ทำให้ใครเดือนร้อน ไม่ทำตัวหนักแผ่นดินก็พอแล้วครับ กล้าพูดได้เลยว่าเงยหน้าไม่อายฟ้า ก้มหน้าไม่อายดิน ----- ทองก็ย่อมเป็นทองอยู่วันยังค่ำ ยิ่งถูกความร้อนมากเท่าไร ทองยิ่งบริสุทธิ์และมีค่ามาก

ผมได้เดินทางไปกับความโง่เขลาเบาปัญหา เธอพูดกับผมไปตลอดทาง แต่ผมไม่ได้เรียนรู้อะไรจากเธอเลย
และเมื่อผมเดินทางไปกับความทุกข์ เธอไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ แต่สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ทุกอย่างนั้น เมื่อความทุกข์อยู่เคียงข้างผม

คนเราไม่ได้เรียนรู้จากความสุขครับ แต่คนเราเรียนรู้จากความทุกข์

 

อ่านคอมเม้นแล้วน้ำตาไหล อย่างน้อยก็ไม่ได้มีเราคนเดียว ขอบคุณพี่ๆทุกคนมากเลยนะคะ
มีกำลังใจขึ้นเยอะ ส่วนเพื่อนๆ พี่คนอื่นที่มีประสบการณ์แบบนี้หรือมีความเห็นใดแนะนำ ช่วยโพสตอบหนูด้วยนะคะ อย่างน้อยหนูก็ไม่เดียวดายในโลกเสมือนจริงแห่งนี้ ที่เรียกว่า พลังจิตดอทคอม ขอบคุณจริงๆค่ะ

 

อ่านแล้วรู้สึกเห็นใจครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ เพื่อนๆสมาชิคล้วนแนะนำได้ดีๆทุกท่านเลยครับ

นำไปใช้ได้เลย ก้อเพราะชีวิตเป็นแบบนี้ พระพุทธเจ้าถึงตรัสว่า การเกิดเป็นทุกข์

กลับบ้านกันเถอะครับ บ้านที่เราทุกคนจากมานานแสนนาน...

บ้านที่สุขสงบ แค่นึกถึงยังเกิดความสุขเลยนะครับ ...

 

ทำไมคนเราชอบคิดถึงแต่คนที่ไม่ห่วงใยเค้านะ คิดถึง พ่อแม่ พี่น้องสิ ทั้งรักและห่วงใยเราที่สุด รักท่านไม่เคยต้องผิดหวังแน่นอน

 

เป็นกำลังใจให้อีกแรงนึง น่ะครับ.....

 

เป็นกำลังใจให้น่ะครับ.....

 

เป็นกำลังใจให้อีกเสียงค่ะ เราต้องอยู่ให้ได้ค่ะ

 

ปัญหาช่วยสอนให้เราเข้มแข็ง และรู้จักอดทน
มนุษย์จำเป็นต้องผ่านปัญหาใหญ่ๆ เมื่อเวลาผ่านพ้นไป
จะเข้มแข็งขึ้น
เราไม่ต้องทุกข์อย่างนี้ไปตลอด เพราะทุกอย่างไม่เที่ยง
เดี๋ยวก็หาย

หันเข้าหา ทาน ศีล ภาวนา ทำบุญ สวดมนต์
ลองฟังเทปธรรมในเว็บก็ได้ เลือกฟังเสียงหลวงพ่อที่ชอบ
ประคองตัวให้ผ่านพ้นเวลานี้ไป

 

ตั้งเเต่เกิดมาเราเรียนมาถึงมหาวิทยาลัยปีสี่เทอมเเรกก็ไม่เคยมีเเฟน ตอนสมัยเรียนประถมมัธยมพ่อเเม่ไปรับส่งตลอดเพราะเราขับรถจักรยานยนต์ไม่เป็น เพื่อนที่เคยปรึกษาได้ตอนปี1 ก็ไปเเอดมิชชั่นกันใหม่ ไปคนเดียวสบายกว่าค่ะ ไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนๆเลยเเม้เเต่ดูหนัง เดินห้าง ที่บ้านเรียนเสร็จก็ให้กลับบ้านอ่านหนังสือทำการบ้าน ส่วนมากจะไปทำบุญกับทางเว็บตามพี่ๆในเว็บไปตั้งเเต่เรียนมหาวิทยาลัยปีเเรก เป็นอะไรที่ประทับใจเเละปีติในบุญมาก
ตอนเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆไปพักหอปีเเรกเหงาเหมือนกัน

 

ธรรมะประจำทาง: เมื่อเรามีปัญหามากๆ กลับหาทางออกไม่ได้ ?

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=heqPvcKU7tA"]YouTube - ‪????????????????? ?????????????-3‬‏[/ame]​

 

ถูกใจมากครับ และชื่นชมในวิถีชีวิตที่เป็นตัวของตัวเอง อาจจะดูเครียดไปนิดนึง ผมชอบนะครับ ผมเองก็ไม่ชอบไปวุ่นวายกับใครมาก เบื่อครับ มากคนมากความ ยิ่งมีแฟนยิ่งน่าเบื่อ วันๆไม่ทำอะไรเอาแต่ออกไปใช้เงิน คนเดียวดีกว่าครับ เป็นโสดดีกว่าครับ ไม่ทำร้ายใคร ดีซะอีกจะได้มีเวลาปฏิบัติธรรม

 

เป็นกำลัง ใจให้ครับผมก็เป็นคล้ายๆกันแต่ผมไม่ได้ทุกข์มากขนาดคุณ unconscious ครับ เพราะผมคิดว่าเพื่อน มันก็คนอื่นที่เรารู้จักชื่อและนิสัยครับ อย่าไปหวัง หาความสุขกับคนอื่นให้มากครับ มันไม่จีรังและก็ไม่บรมสุขครับ พยายามหาความสุข ที่เราสร้างขึ้นเองได้ก็คือ การนั่งสมาธิ ครับ มาครับมาพยายามด้วยกัน

 

นับถือ มากครับ จิตใจเด็ดเดี่ยวเข้มแข็ง มากๆ ผมชอบคนแบบนี้ครับ

 

คนที่เรียนมหาวิทยาลัยเปิืดอย่างเช่นรามคำแหง เขาเดินเรียนคนเดียวจนจบการศึกษา ทำไม่เขาทำได้ ไม่เห็นใครบ่นว่าไม่มีเพื่อนสนิทสักคน คุณต้องสังวรว่า คนเ็ป็นที่พึ่งแห่งตน คนอื่นไหนเล่าจะเ้ป็นที่พึ่งได้ คุณเอาแต่พร่ำเพ้อจะให้คนอื่นรักและสนใจคุณ คุณน่าจะนึกถึงพ่อแม่คุณมากกว่า เพราะพ่อแม่คือคนที่รักลูกโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน และรักโดยบริสุทธิ์ใจ คนอื่นที่คุณคร่ำครวญหานั้น เมื่อถึงเวลาคับขันเขาก็จะถึงตัวเขาก่อนแหละ คุณฟุ้งซ่านมาก ควรจะนั่งสมาธิ ปฏิบัติกัมมัฏฐานให้มาก ๆ เรียนมหาวิทยาลัยก็จนปี 4 แล้ว น่าจะพินิจไตร่ตรองได้ อย่างไรก็ขอเป็นกำลังใจให้อยู่ได้ด้วยความเข้มแข็ง มารบ่มี บารมีบ่เกิด

 

รู้ใหมครับว่าทำไมคนเราถึงหกล้ม.......................

...................
...................

สาเหตุที่เราหกล้ม ก็เพราะว่าเรากำลังก้าวเดินไปข้างหน้า

และมันก็ไม่สำคัญว่าเราล้มไปกี่ครั้ง แต่สำคัญตรงที่ว่าเราลุกขึ้นมาได้ทุกครั้งหรือเปล่า

ผมอยากจะบอกว่าเป็นสิ่งดีที่คุณต้องพบเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ เป็นโอกาสอันดีที่คุณจะได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากมัน อย่าให้มันเปล่าประโยชน์ เรียนรู้จากมันเข้าไว้ คุณจะเข้าใจอะไรหลายๆอย่างจากมัน เข้าใจในชีวิต ยอมรับในความผิดหวัง ความไม่จีรัง ไม่มีมหาวิทยาลัยไหนจะสอนคุณได้หรอกครับกับคำว่าประสบการณ์


และเมื่อเวลาผ่านไป ลองมองย้อนกลับไปดูเหตุการณ์ที่ผ่านมา เราจะพบว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเราล้วนเป็นสิ่งดีๆทั้งนั้นแหละครับ เป็นประสบการณ์ที่มีค่ากับเรา

 

ไม่เป็นไรนะคะเป็นกำลังใจให้ค่ะ ลองไปหากิจกรรมอย่างอื่นทำไหมคะ เช่นงานสังคม งานชมรม อาจช่วยให้คุณได้พบเพื่อนใหม่ๆก็ได้นะคะ หรือไม่ก็ใช้เวลาว่างทำสมาธิ คุยกับพ่อแม่ก็ได้นะคะ

 

ชีวิตคลายกับผมเลย ทุกวันนี้ผมก็ยังเหลือตัวคนเดียว

ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมก็ตัวคนเดียวมาตลอด พ่อแม่ก็แยกกันอยู่ บางครั้งเงินไปโรงเรียนก็ไม่มีแล้วก็ไม่รู้จะไปขอใคร ต้องเดินทางเป็นกิโลเพือไปโรงเรียนเวลามีใครถามผมว่าเป็นยังไง ผมก็บอกสบายดีไม่มีอะไรแต่ลึกๆในใจมีเรืองราวมากมายที่ไม่อาจพูดไปได้ เพื่อนก็ไม่ค่อยจะมี เวลาเพื่อนๆมาขอให้ผมช้วยถ้าเป็นเรื่องที่ควรช่วยผมช้วยทุกครั้งไม่เคยปฏิเสธ เวลาผมต้องการความช้วยเหลือกลับมองไม่ห็นใครเลยสักคนแต่นั้นไม่เป็นไร บางครั้งถูกด่าหรือเอาเปรียบผมก็ไ่ม่เคยด่าไม่เคยโต้ตอบ มีคนมาท้าตีท้าต้อยผมก็ยอมให้ตลอด ผมไม่เคยเชื่อว่าจะมีใครมารักผมหรือจริงใจกับผม และไม่เคยเชื่อว่าคนที่รักเราจริงจะมีอยู่ในโลกแม้กระทั้งผ้ให้กำเนิด ผมไม่เคยรู้สึกว่าเค้ารักผมเลยปีนึงคุยกันไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง เงินค่าเทอมผมก็ต้องหาเอง แต่ผมก็ให้ความเมตตากับทุกคน ไม่โกรธเคืองหรือกว่างโทษใครทั้งสิ้น นั้นเพราะอะไร เพราะว่าผม ได้สัมผัสถึงความเมตตาของพุทธองค์ เพราะพระพุทธองค์ผมถึงยอมเป็นผู้แพ้ต่อคนทั้งโลก เพื่อที่จะรักษาจิตของตัวเองให้บริสุทธิ เป็นไงครับ ซึ้งไหมครับ