เหตุสมควรโกรธ...ไม่มีในโลก

เหตุสมควรโกรธ...ไม่มีในโลก

คอลัมน์ 4 คนยลตามช่อง

โดย ขุน สำราญภักดี

ผมเป็นคนโชคดี อย่างประหลาด เวลารู้สึกแย่ๆ กับชีวิต มักมีหนังสือดีๆ หล่นมาให้อ่านเสมอๆ เมื่ออ่านหนังสือดีๆ ความรู้สึกแย่ๆ ก็ถูกชะล้างออกไปจนหมด บางวันเครียดกับชีวิตอย่างที่สุด เปิดหนังสือเล่มหนึ่งออกอ่าน แล้วก็เริ่มหัวเราะกับชีวิตได้อีกครั้ง

บางวัน กิเลสพอกพูน อยากมั่งอย่างมีอยากได้ อยากร่ำอยากรวย อยากใส่นาฬิกาเรือนละ 5 หมื่นบาท ใครไม่รู้โยนหนังสือให้อ่าน อ่านแล้วก็ได้สติ ได้ปัญญากลับคืนมา อย่างรวดเร็ว เริ่มรู้สึกพอใจในสิ่งที่ตัวเองมี มองทุกอย่างในโลก อย่างที่มันควรจะเป็น

วันก่อน เกิดความรู้สึกโกรธ ไม่พอใจอย่างรุนแรง อารมณ์พลุ่งพล่าน เดินเตะโต๊ะ เตะเก้าอี้ นึกอยากด่าใครต่อใครไปทั่ว

แล้วจู่ๆ สายตา เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มเล็กๆ อยู่ตรงหน้า ไม่รู้เป็นของใคร

หน้าปกเขียนว่า เหตุสมควรโกรธ ...ไม่มีในโลก เขียนโดยพระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก หยิบหนังสือมาแล้วเดินหาที่สงบอ่าน เพียงไม่นานก็จบเล่ม อ่านแล้วรู้สึกสบายใจ

ความโกรธที่เล่นงานอยู่ในใจเมื่อครู่ ก็ละลายหายไป มองโลกได้กลมเหมือนเดิม

บทแรก ใช้ชื่อเรื่องว่า "ไฟเสมอด้วยความโกรธไม่มี" ท่านอาจารย์มิตซูโอะ เล่าว่า พระ พุทธเจ้าเปรียบเทียบความโกรธว่าเหมือนไฟ

เช่น ไฟไหม้ป่า เผาทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า

ความโกรธ มีพลัง มีอำนาจทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง

ยิ่งกว่าไฟไหม้ป่าเสียอีก มีแต่โทษ ไม่มีคุณแม้แต่นิดเดียว

จะเห็นได้ว่า คนโบราณมีการอบรมสั่งสอนลูกหลานให้กลัว

และระมัดระวังไฟ เพราะอันตรายมาก โดยเฉพาะ ไฟไหม้บ้าน

ไฟไหม้ป่า ล้วนแต่เผาทำลาย พรึบเดียว ชั่วข้ามคืน

ทำลายทั้งทรัพย์สมบัติจนหมดตัว และยังอาจทำลายชีวิตผู้คน

บางครั้งเป็นพัน ๆ หมื่นๆ คนทีเดียว

แต่ความโกรธ อันตรายยิ่งกว่าไฟ ไฟเสมอด้วยความโกรธไม่มี

เพราะความโกรธจะทำลายแม้แต่น้ำใจของเรา

คนที่เรารักสุดหัวใจก็ดี คนที่รักเราก็ดี

ชื่อเสียง คุณงามความดีที่สะสมไว้ตั้งแต่อเนกชาติ ถูกทำลายย่อยยับได้ด้วยความโกรธ

ความโกรธ โมโห ครั้งเดียว สามารถทำลายได้ทุกสิ่งทุกอย่าง

น่ากลัว ยิ่งกว่าไฟไหม้ !!!!

อีกบทหนึ่งจากหนังสือ เหตุสมควรโกรธ ...ไม่มีในโลก ใช้ชื่อเรื่องว่า "สอนใจตัวเองก่อน" เป็นข้อคิดที่ผมชอบมาก และอ่านซ้ำหลายๆ หน อ่านทีไรก็รู้สึกดีทุกครั้ง

หนังสือเขียนไว้อย่างนี้ (ครับ)...เมื่อเราเป็นผู้ใหญ่ เป็นครู เป็นพ่อแม่ มีลูกน้อง มีลูกศิษย์ มีลูก

สมมติว่าเราเป็นพ่อแม่ มีลูก เมื่อลูกทำผิดจริงๆ แล้วเราโกรธ ใจร้อน อย่าเพิ่งสอนลูก

สอนใจตัวเองให้ระงับอารมณ์ร้อน ให้ใจเย็น ใจดี มีเมตตาก่อน

จนรู้สึกมั่นใจว่า ใจเราพร้อมแล้ว และดูว่าลูกพร้อมที่จะรับฟังไหม

ถ้าเราพร้อม แต่ลูกยังไม่พร้อม ก็ยังไม่ต้องพูด เพราะไม่เกิดประโยชน์

เราพร้อมที่จะสอน เขาพร้อมที่จะฟัง จึงจะเกิดประโยชน์ เป็นการสอน

ถ้าเราสังเกตดู บางครั้ง ใจเรารู้สึกเหมือนอยากจะสอน

แต่ความจริงแล้ว เราเพียงอยากระบายอารมณ์ของเรา

สิ่งที่เราพูดแม้เป็นเรื่องจริง แต่ก็แฝงด้วยความโกรธ

เพราะยังเป็นความใจร้อน มีตัณหา

ถ้าใจเราโกรธ พูดเหมือนกัน คำพูดเดียวกัน นั่นคือโกรธ

ถ้าใจเราดี ใจเขาดี คำพูดของเราเป็นประโยชน์ นั่นคือสอน

เมื่อเราอยู่ในสังคม สิ่งที่ต้องระวังคือ หากเห็นใครทำผิด

อย่ายึดมั่นถือมั่นในความรู้สึก และความคิดของตน

อย่ายินดี ยินร้าย ใจเย็นๆ ไว้ก่อน พยายาม อบรมใจตนเองว่า

ธรรมชาติของคนเรา มักจะมองข้ามความผิดของตนเอง ชอบจับผิดแต่คนอื่น

มองเห็นความผิดคนอื่นเหมือนภูเขาใหญ่ เห็นความผิดตนเท่ารูเข็ม

ตดคนอื่นเหม็นเหลือทน ตดตนเองเหม็นไม่เป็นไร

ปากคนอื่นเหม็นเหลือทน ปากของตนเหม็นไม่รู้สึกอะไร

เรามักทุ่มเทใจไปอยู่ที่ความรู้สึกนึกคิดของตนเอง

อย่าเชื่อความรู้สึก อย่าเชื่ออารมณ์ อย่ายินดียินร้าย

พยายามรักษาใจเย็น ใจดี ใจกลางๆ

ปกติเราทำผิดเหมือนกัน เท่ากันหรืออาจจะมากกว่าเขา

แต่ความรู้สึกของเรา มักจะรังเกียจเขา

และไม่เห็นความผิดของตัวเองเลย น่ากลัวจริงๆ

สังเกตดู คนที่ขี้บ่น ขี้โมโห ว่าคนอื่นทำอะไรไม่ดี ไม่ถูก

ตัวของเขาเอง คิดดี พูดดี ทำดีไหม...ก็อาจจะไม่

เราเองก็เหมือนกัน เมื่อเราเกิดอารมณ์ไม่พอใจ

อย่าเชื่อความรู้สึก ให้ระงับอารมณ์เสีย ทำใจกลางๆ ไว้

-------------------
ที่มา: ประชาชาติธุรกิจ
http://www.matichon.co.th/prachacha...g=02pol06010250&day=2007/02/01&sectionid=0202