นิสัย กับ สันดาน ต่างกันยังไง

นิสัย กับ สันดาน ต่างกันยังไงคะ แล้วเราจำเป็นจะต้องสำรวมมั้ยคะ

นมัสการแม่ชีค่ะ

ชมพูค่ะ ชมพูมีเรื่องสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนิสัยหน่ะค่ะ
คือว่า ชมพูเป็นคน ร่าเริง พูดมาก ติ๊งต๊อง แล้วก็ไม่ค่อยเรียบร้อย ไม่เป็นแม่ศรีเรือน แล้วก็อีกมากมายที่ไม่เหมือนกับสตรีที่ดีสมัยก่อนเลยค่ะ

แต่ว่าลึกๆในใจแล้วอยากเป็นคนพูดน้อย เรียบร้อย สำรวมสงบเสงี่ยมมากๆเลยค่ะ แต่ทำทีไร มันฮาแตกอ่ะค่ะ คือคนเค้าจะคิดว่าเก็ก หรือไม่ก็ป่วย ประมานนี้อ่ะค่ะ

คราวนี้เคยคุยกับคุณแม่ แม่ฟันธงเรียบร้อยเลยว่าชมพูเปลี่ยนไม่ได้แน่ๆ แล้วก็มีพี่ที่ปฎิบัติธรรมเค้าก็บอกว่า เป็นแบบที่เป็นนี่ก็ได้

แต่พี่บางคน เค้าก็จะว่าชมพูว่าไม่สำรวม เหมือนเป็นอุบาสิกาที่ไม่ดี ไม่เรียบร้อย ชอบโดนดุค่ะ

คำถามเลยนะคะ

1. ที่ชมพูเป็นนี่คือนิสัยใช่มั้ยคะ ไม่ใช่สันดาน ชมพูทราบว่าถ้าเป็นนิสัยนี่แก้ได้ แต่สันดานนี่ไม่ได้ แล้วอะไรคือสันดานหล่ะคะ

2. ถ้าเราจะปฎิบัติธรรม หมายถึงจะให้ได้ดีจิงๆ ต้องพูดน้อย สำรวมกาย วาจาใจ หรือว่าดูที่จิตเอาคะ ภายนอกไม่สำคัญเท่าภายในหรือป่าวเอ่ย คือธรรมดาก็ไม่ได้พูดคำหยาบหรือพูดไม่ดีค่ะ แต่อาจเพ้อเจ้อบ้างเพื่อความไม่เครียดของผู้ฟัง

ช่วยโปรดแนะนำชมพูด้วยนะคะท่านแม่ชี

กราบ 3 ครั้งลาก่อนค่ะ

 

อุ๊ยย ขอนอกเรื่องนิดนะคะ
แม่ชีอยู่วัด อุทัยธรรมาราม
ชมพูอยู่ในร่างชือ อุทัยลักษณ์
กรี๊ดดดดดดดด อุทัยเหมือนกัน

ชมพูหาเรื่องข้องเกี่ยวกับแม่ชีได้แล้ววววววววววว
แฮะๆๆ

 

สวัสดีค่ะ แม่ชีณัฐทิพย๋
วันนี้ชมพูได้อ่าน ที่คุณ wisdom เขียนไว้
http://www.palungjit.org/board/showthread.php?t=64026

ก็รู้สีกเหมือนว่าจะตอบคำถามตัวเองได้บางส่วนค่ะ
ที่คิดได้ก็คือ
การพูดน้อย พูดมาก หรืออย่างใดก็ตาม จะเรียบร้อย หรือ ห้าว บ็อง ก็ไม่มีความหมาย ถ้าเราไม่มี พรหมวิหาร 4 ในกาย วาจา และใจของเราค่ะ เพราะงั้นเห็นแล้วว่า จะเป็นยังไงภายนอกก็ตาม ขอให้มีพรหมวืหาร และ กรรมบท 10 ก็พอ ให้ใจดี สว่าง สะอาด สดใส ให้ได้นานที่สุด

มานั่งคิดดู ชมพูยังพิจารณาธรรมไม่ลึกซึ้งเลยค่ะ ดูแต่ปลายเหตุ พอได้มาอ่าน ได้ดูซีดีหลวงพ่อฤาษี เริมเข้าใจอะไรๆดีขี้นแล้วค่ะ

แต่ว่า มันไม่ค่อยจะทรงตัวเลย
บางทีเหมือนจะเข้าใจบางอย่าง แต่พอเหตุการเปลี่ยน มันดันไม่เข้าใจ เหมือนแก้นิสัยไม่ดีไม่หายเลยค่ะ อันนี้แปลว่า สมาธิไม่พอหรือป่าวคะ

 

เจริญธรรม...

คำว่า นิสัยนั้น หมายความว่า เป็นคนที่มีอัธยาศัย ความเคยชิน หรือความชอบในตน ที่จะกระทำการตามใจตัวเอง

ส่วนสันดานนั้น เป็นนิสัยโดยธรรมชาติที่ติดมา โดยสรุป ทั้งสองอย่างนั้น ก็มีความหมายพอๆกัน

ถ้าพูดถึงนิสัยไม่ดีนั้น คนมักจะรับได้ แต่ถ้าพูดคำว่า สันดานเสียนี่สิ รับรองคนพูดโดนบาทาตื๊บแน่นอน


"พระพุทธเจ้าเป็นผู้มีสันดานอันบริสุทธิ์" ฉะนั้นสันดานก็หมายความว่า นิสัย อุปนิสัย ที่เกิดมาจากจิตใจภายใน แล้วส่งผลให้กระทำออกมาเป็นพฤติกรรมนั่นเอง

ไม่ว่าจะเป็นนิสัยเสียหรือสันดานเสีย มนุษย์เราสามารถพัฒนาให้เจริญขึ้น ให้ดีขึ้นได้โดยลำดับค่ะ

หนูเป็นคนอารมณ์ดี นิสัยดี แต่บางทีไม่รู้กาลเทศะเท่านั้นเอง ไม่ถึงกับนิสัยเสียหรือสันดานเสียหรอก


ส่วนเรื่องการไปปฏิบัติธรรมนั้น ต้องมีการพูดคุยกันบ้าง ไม่ใช่เป็นใบ้นี่ แต่ควรจะพูดคุยกันในเรื่องที่ดี เป็นสาระ


ไม่ใช่ตลกโป๊กฮา เหมือนเวลาอยู่ข้างนอก การพูดมากจะทำให้กลายเป็นไร้สาระได้ รวมทั้งอาจเลยเถิดเป็นมุสาและนินทากันได้ในที่สุด


การสำรวมมีสามอย่างคือ - การระมัดระวังทางกาย ไม่ให้นอกลู่นอกทางไปทำให้เกิดความเสียหายต่อตนเอง รวมทั้งไม่ให้ไปกระทบต่อผู้อื่น

- ทางวาจา ระมัดระวังเรื่องถ้อยคำ คือพูดคำอันไพเราะ เหมาะแก่กาล
- ทางใจ ระมัดระวัง ระงับมิให้ใจคิดฟุ้งซ่าน เกินความพอดี

การสำรวมจึงรวม หรือประสม หรือ ปนทั้งสามอย่างเข้าไว้ด้วยกัน ให้เกิดเป็นความงาม ความน่ารัก

คนที่อารมณ์ดีนั้นไม่จัดว่า นิสัยเสียหรือสันดานเสีย แต่ถ้าอารณ์ดีเกินความพอดี ไม่มียับยั้งนั้น เรียกว่า ติงต๊อง แล้วจ้า...

(b-oneeye)(b-oneeye)(b-oneeye)

ธรรมะสวัสดี สาธุ!!!