คุยกับผีตัวที่ ๒๐ ผีพระเทวทัตผู้กำเนิดอยู่ในอเวจีมหานรก

คุยกับผีตัวที่ ๒๐ ผีพระเทวทัตผู้กำเนิดอยู่ในอเวจีมหานรกfficeffice" /><O></O>
เรื่องราวของผีตัวที่ ๒๐ เป็นประสบการณ์จริงของผู้เขียนเมื่อหลายปีก่อน เป็นเรื่องราวของผู้ที่ได้เคยเป็นถึงพระญาติของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และได้บวชเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนาตลอดจนได้เป็นอีกผู้หนึ่งที่ได้ตายในผ้าเหลือง แต่เนื่องจากได้ทำความชั่วอย่างมหันค์ที่เรียกว่า อนันตริยกรรม ตามพระพุทธบัญญัติ ที่ทรงพระบัญญัติไว้ อนันตริยกรรม...คือ (ครุกกรรม) กรรมที่หนักที่สุดของฝ่ายบาปอกุศลมีผลเป็นทุกข์โทษฉับพลันทันทีห้ามสวรรค์ห้ามนิพพานอย่างเด็ดขาด...อันประกอบด้วย :มาตุฆาต ฆ่ามารดา ๑ :ปิตุฆาต ฆ่าบิดา ๑ :อรหันตฆาต ฆ่าพระอรหันต์ ๑ :โลหิตุปบาท ยังพระโลหิตพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ห้อ ๑ :สังฆเภท ยังสงฆ์ให้แตกจากกัน ๑ <O></O>
คำว่า อนันตริยกรรม เป็นคำยืมจากภาษาสันสกฤต มาจากคำว่า อนนฺตริย ซึ่งแปลว่า ไม่มีช่องว่าง กับคำว่า กมฺม ซึ่งหมายถึง การกระทำที่ทำด้วยความจงใจ คำว่า อนันตริยกรรม มีความหมายตามรูปศัพท์ว่า การกระทำที่ไม่มีช่องว่าง หมายถึง การกระทำที่ไม่มีช่องว่างระหว่างกรรมที่กระทำลงไปแล้วกับวิบากหรือผลที่จะตามมา ปกติโดยทั่วไปแล้วกรรมที่ไม่ถึงอนันตริยกรรม เมื่อทำลงไปแล้วมักจะมีช่องว่างที่ห่างจากวิบากคือผลของกรรมที่ได้กระทำ คือผู้ที่กระทำกรรมอันเป็นบาปหรือกรรมชั่วนั้น เมื่อทำแล้วจะยังไม่ได้รับผลในทันที อาจจะต้องให้เวลาอีกสักระยะหนึ่งจึงจะให้ผล คนที่ทำกรรมอันเป็นบาปหรือกรรมชั่วจึงมักได้ใจว่าทำแล้วไม่เห็นเป็นอะไรจึงไม่เชื่อ บางทีกว่าที่กรรมนั้นจะให้ผลก็นานจนลืมไปเลยว่าตนได้เคยทำไว้ เราจึงเห็นกันบ่อยๆว่าคนทำชั่วบางทีทำไมเค้ายังมีความสุขความเจริญอยู่ได้ไม่เห็นได้รับผลของกรรมเลย อย่าชะล่าใจมันเป็นแค่การเว้นช่องของกรรมกับวิบากเท่านั้นเมื่อมันถึงเวลาของมัน ที่มันให้ผลเมื่อไหร่มันก็จะสนองทันที ส่วนผู้ที่ประกอบแต่กรรมดีก็เช่นกันก็มักจะคิดกันไปว่าทำแต่ความดีอยู่เสมอทำไมไม่เห็นได้รับความสุขความเจริญบ้างเลยอันนี้ก็เป็นเพราะช่องว่างของกรรมกับวิบากเช่นกัน ที่บางครั้งคนทำความดีแล้วมักจะเดือดร้อนนั้นนั่นเป็นเพราะ ขณะที่ทำกรรมดีหรือความดีนั่นระหว่างช่องว่างมีวิบากคือผลของกรรมชั่วเก่าที่เคยกระทำไว้เข้ามาสนองคนทั้งหลายไม่เข้าใจจึงคิดเข้าข้างตัวเองว่าทำความดีแล้วกลับได้รับผลชั่ว ตรงนี้ต้องโทษความไม่รู้โดยฝ่ายเดียวเลย ดังนั้นท่านผู้อ่านทั้งหลายควรเร่งทำความเข้าใจในส่วนของกรรมคือการกระทำและวิบากกรรมคือผลของกรรมที่ตนได้เคยกระทำไว้ให้มากๆจะได้มีสติยั้งคิดก่อนที่จะลงมือกระทำกรรมอะไร และจะได้ไม่ตีโพยตีพายกลายเป็นคนขาดสติไป การขาดสติเป็นการซ้ำเติมความไม่รู้อย่างร้ายกาจเลยทีเดียว ดังนั้น อนันตริยกรรมจึงมิได้หมายถึงกรรมโดยทั่วๆ ไป แต่หมายเอาเฉพาะกรรมชั่วที่ร้ายแรงที่สุดเท่านั้น กรรมนั้นเป็นกรรมที่ต้องได้รับผลกรรมอย่างฉับพลันไม่มีช่องว่างให้กรรมอื่นใดมาแทรกให้ผล เพราะเป็นการกระทำที่มีผลกระทบถึงศรัทธาของมหาชนมีผลทันทีแน่แท้ในภพชาติปัจจุบัน ไปอบายภูมิอย่างเดียว วันนี้ผู้เขียนจึงขอเอาเรื่องหลังความตายของพระเทวทัตผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่ได้ทำอนันตริยกรรมเอาไว้ จากประสบการณ์ที่ผู้เขียนได้มีโอกาสไปพบเจอท่านในอเวจีมหานรกมาเล่าให้ฟัง เมื่อครั้งในสมัยพุทธกาลพระเทวฑัตที่ผู้เขียนกำลังพูดถึงนี้ได้กระทำอนันตริยกรรมไว้ ๒ อย่างคือ ๑.กระทำโลหิตุปบาทยังพระโลหิตให้ห้อที่พระบาทพระพุทธเจ้า โดยการกลิ้งหินจากยอดเขาคิชกูชลงมาหมายประหารพระพุทธเจ้า ๒.ทำสังฆเภทยังหมู่สงฆ์ให้แตกกันแบ่งเป็น ๒ ฝ่าย ผู้เขียนแนะนำว่าให้อ่านเรื่องอัตตชีวประวัติของพระเทวทัตประกอบไปด้วยจะยิ่งทำให้เข้าใจหลักของกรรมที่พระเทวทัตได้กระทำได้ชัดเจนยิ่งขึ้น โดยผู้เขียนได้แนะนำให้อ่านประวัติโดยย่อได้ที่ http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%97%E0%B8%A7%E0%B8%97%E0%B8%B1%E0%B8%95 ลำดับต่อไปผู้เขียนก็จะเริ่มเล่าเรื่องราวของพระเทวทัตที่ได้พบกันในอเวจีมหานรก ให้ท่านผู้อ่านได้อ่านกันต่อไป มันเป็นความตั้งใจที่ผู้เขียนต้องการที่จะรู้ว่าคนที่ทำอนันตริยกรรมอย่างพระเทวทัต ซึ่งใน ๑ พุทธกาลนั้นจะมีแค่คนเดียวเท่านั้น ที่จะกระทำได้ ดังนั้นในทุกพุทธุบาทกาล ก็จะมีพระอย่างเทวทัต ๑ คนเท่านั้น ที่ทำร้ายพระพุทธเจ้าให้ห้อพระโลหิตได้ คือกระทำชั่วที่สุด นี่เป็นแรงบันดาลใจให้ผู้เขียนอยากรู้ เมื่อคิดอย่างนั้นผู้เขียนจึงทำสมาธิยังจิตให้บริสุทธิ์ เข้าสมาธิอันเป็นฌาน ทำญาณอันเป็นตัวรู้ให้บังเกิดขึ้น แล้วไปสู่อเวจีมหานรกอันเป็นแดนที่พระเทวทัตต้องอยู่ในปัจจุบัน แต่จากที่เราท่านทั้งหลายได้เคยได้ยินได้ฟังได้รู้กันมาบ้างว่า อเวจีมหานรกนั้นเป็นที่สุดของการลงโทษคนที่ทำบาปร้ายแรงกันสุดๆ เป็นมหานรกขุมที่ร้อนระอุ แห้งแล้ง อุดมไปด้วยกระแสธารแห่งเปลวเพลิง พวกสัตว์ที่อยู่ที่ ณ ที่นี้นั้นต้องอยู่กันอย่างสุดแสนจะทรมานและนานแสนนาน รูปร่างของสัตว์นรกเหล่านั้นก็สุดแสนที่จะน่าอัปลักษณ์ น่าเกลียดน่ากลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ นี่เป็นความรู้ความเข้าใจที่ผู้เขียนก็มีความเข้าใจอย่างนั้นตลอดมาเช่นกันก็ที่จะเข้าไป และเมื่อผู้เขียนได้เข้าไปจริงๆมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ขณะที่ผู้เขียนได้ผ่านนรกขุมต่างๆกว่าจะไปถึงขุมนรกที่เรียกว่าอเวจีมหานรกนั้น ได้พบได้เห็นความทุกข์ทรมานของสัตว์นรกอย่างมากมาย ในขุมนรกต่างๆ สัตว์นรกเหล่านั้นช่างน่าสมเพช ทำเอาผู้เขียนนั้นสลดหดหู่ใจ และเกิดความเกรงกลัวต่ออำนาจของบาป กรรมอันชั่ว อย่างมากและไม่มีความปรารถนาที่จะมาอยู่ ณ ที่นี้เลย เรื่อยไปๆ จนกระทั่งมาถึงปากทางเข้าอเวจีมหานรกซึ่งกอรปไปด้วยเปลวเพลิงของไฟนรกร้อนแรง กระแสลมที่พัดผ่านเอาความร้อนของเปลวเพลิงพัดผ่านผู้เขียนไปนั้นร้อนแรงมาก แต่ด้วยอำนาจของฌาน ความร้อนนั้นจึงไม่ระคายผิวแห่งกายทิพย์ แต่ก็ไม่วายที่จะรับรู้อำนาจความร้อนแห่งเปลวเพลิงนั้น บรรยากาศภายในนั้นมีลักษณะ พื้นที่สูงๆต่ำๆ พื้นผิวขรุขระไปทั่ว สัตว์นรกรวมตัวกันเป็นฝูงบ้าง กระจายกันไปบ้าง ต่างพากันร้องโหยหวน ด้วยความลำบาก โดยเฉพาะจากความหิวโหยอย่างยาวนานจากความอดอยากที่ได้รับ มีการฆ่ากินเนื้อกันเองนอกเหนือจากการถูกลงทัณฑ์อย่างหนักแล้ว ยังต้องระวังภัยจากพวกสัตว์นรกด้วยกัน เรียกว่า อยู่ด้วยความหวาดกลัวกันทุกเวลา ไหนจะต้องรับโทษทัณฑ์ที่ตนกระทำด้วย บางพวกก็มีเพลิงเผาตัวเองตลอดเวลา บางพวกก็มีหอกแหลมของมีคมทิ่มแทงตลอดเวลา เรียกว่าเป็นปกติ และยังต้องโดนลงทัณฑ์ควบไปอีกตามความผิดของตน มันถึงได้ทรมานกันอย่างแสนสาหัส ผู้เขียนได้แต่แผ่เมตตาด้วยความสงสารแต่ไม่อาจห้ามหรือยับยั้งอะไรได้ เพราะเป็นอำนาจของบาปอกุศลกรรมของสัตว์เหล่านั้นที่จักต้องได้รับ เรื่อยไปๆผ่านช่วงต่างๆไปลึกลงไป ลึกลงไป ลึกลงไป เรื่อยๆเรื่อยๆเรื่อยๆ จนมาถึงแดนหนึ่งที่ไม่เคยอยู่ในการรับรู้ เพราะในโลกไม่เคยมีใครเอ่ยหรือเล่าขานให้ได้ยินมาก่อนเลยนอกจากพระพุทธเจ้า สุดเขตแดนที่สว่างไสวไปด้วยเพลิงอันร้อนแรง ฉับพลันกลับมืดมิดไม่มีแสงสว่างแม้แต่แสงเดียว นอกจากแสงแห่งกายทิพย์ที่ทำให้มองเห็นทางไป โดยไม่กระทบกระทั่งต่อสิ่งใด ขณะเดียวกันนั้นกระแสลมเอื่อยก็พัดพาความหนาวเย็นยะเยือกกว่าจุดเยือกแข็ง หรือที่เรียกว่าติดลบก็ว่าได้ สถานที่ต่างๆในขุมนรกที่มาถึงนี้นั้นมีลักษณะสูงๆต่ำๆและปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งที่มีความหนา ความหนาวเย็นจัดจับขั้วหัวจิตหัวใจ นี่ถ้าไม่ได้ความอบอุ่นของฌานที่ห่อหุ้มกายทิพย์และพลังแห่งจิตแล้วผู้เขียนคงต้องหนาวตายที่นั่นอย่างแน่นอน ยิ่งลึกเข้าไปยิ่งมืดยิ่งหนาว คงได้แต่อาศัยอำนาจทางจิตนำทางแต่เพียงอย่างเดียว เพราะอาศัยอย่างอื่นภายนอกไม่ได้ จึงมา ณ ที่นี้ได้ ความมืดชนิดที่ไม่เคยพบไม่เคยเจอ ความมืดในโลกในคืนเดือนมืด ยังมีระดับความเข้มอ่อนของวัตถุที่แตกต่างกันให้สังเกต แต่ที่นี่เท่ากันหมดไม่มีเข้มอ่อน มีเข้มข้นอย่างเดียวเท่านั้น ดวงตาธรรมดาของสัตว์มืดมอดสนิททันที มีแต่ดวงตาแห่งฌานเท่านั้นที่จะมองเห็นได้ในสถานที่นี้ และในที่แห่งความยากลำบากในการมาก็มาหยุดลง ณ สถานที่หนึ่ง เท่าที่จะรับรู้ได้นั้น มันมีลักษณะเป็นห้องไม่ใหญ่นัก พอที่คนคนหนึ่งหรือสัตว์นรกตัวหนึ่งนั้นจะพำนักอยู่ได้เท่านั้น โดยการรับรู้ทางจิตพึงรู้ได้ว่ามาถึงแล้ว จึงหยุดอยู่แล้วพิจารณาไปในความมืดอย่างช้าๆ รับรู้ได้ว่ามีบางสิ่งอยู่เบื้องหน้า จึงเพ่งกระแสจิตลงไปเพื่อให้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้านั้น ภาพที่ผู้เขียนได้เห็นอยู่นั้นเป็นภาพของสัตว์นรกตนหนึ่งอยู่ในลักษณะที่ถูกตรึงด้วยโซ่ล่ามเอาไว้อยู่กลางอากาศ กลางห้องนั้น โดยที่แขนสองข้างถูกโซ่ขึงไว้ซ้าย-ขวา ส่วนขาก็ถูกโซ่ขึงไว้ซ้าย-ขวาเช่นกัน ลักษณะเป็นตัว X ลอยอยู่กลางอากาศ สัตว์นรกนั้นหัวโล้น มีผ้ากาสายะอันขาดวิ่นคลุมกาย เนื้อตัวเต็มไปด้วยมูตรคูถ และน้ำเลือดน้ำหนอง มีแต่เพียงหนังหุ้มกระดูก สัตว์นรกตนนั้นไม่รู้เลยว่าบัดนี้มีมนุษย์คนหนึ่งมาอยู่ในที่เดียวกับเขา ขณะที่ผู้เขียนกำลังพิจารณาสัตว์นรกตัวนั้นอยู่ ท่ามกลางความมืดมิดและความเหน็บหนาวอยู่นั้น พลันได้ยินเสียง “ฟึ๊บ” เสียงนั้นผ่านไปเร็วมาก พร้อมเสียง “อึบ” ที่น่าจะเป็นเสียงของสัตว์นรกนั้น มันคืออะไร ผู้เขียนถามตัวเอง แล้วเสียงที่ว่าก็ดังขึ้นอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า สม่ำเสมออย่างต่อเนื่องและคาดว่าน่าจะยาวนานที่เป็นอยู่อย่างนี้แล้วจะยังคงดำเนินต่อไป ในที่สุดผู้เขียนก็มั่นใจว่านี่คงเป็น ท่านพระเทวทัตแน่แล้ว จึงเอ่ยถามขึ้นไปว่า “ท่านคือพระเทวทัตหรือ” "ใครนั่นใคร ใครมาที่นี่ นานมากแล้วที่เราไม่ได้พบใครที่ไหนเลย ท่านเป็นใคร ถึงมาถึงที่นี่ได้" “ท่านคือพระเทวทัตใช่หรือไม่” สัตว์นรกตัวนั้นพยักหน้าแล้วตอบว่า “ใช่ เราคืออดีตพระเทวทัต ที่ก่อกรรมหนัก อันเรียกว่าอนันตริยกรรมแล้วท่านเป็นใคร ทำไมมาถึงที่นี่ได้” “กระผมเป็นผู้แสวงหา” “แสวงหาอะไร”พระเทวทัตถาม “แสวงหาความจริงแห่งสิ่งทั้งหลายภายใน อันอาศัยพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์เป็นสรณะและเป็นเครื่องนำทาง” “สาธุ สาธุ สาธุเป็นความเห็นอันชอบแล้ว” พระเทวทัตกล่าวชื่นชม “ขึ้นชื่อว่าความจริงอันประเสริฐจักหาได้จากพระพุทธเจ้า พระธรรมและพระสงฆ์ เท่านั้นข้อนี้ประเสริฐแล้ว” พระเทวทัตกล่าวต่อ “เราคิดว่าท่านก็คงไม่ใช่ผู้แสวงหาธรรมดาเป็นแน่ถึงมาถึงที่นี้ได้” ผู้เขียนตอบว่า “ส่วนกระผมคิดว่ากระผมยังเป็นแค่ผู้แสวงหาธรรมดาคนหนึ่งที่มีหนทางดำเนินอีกไกล ซึ่งอาจจะไกลกว่าท่านในกาลข้างหน้าก็ว่าได้” “เอาเถอะท่านจะเป็นใครก็ช่าง แต่เราก็ถือว่าท่านต้องไม่ใช่ธรรมดา เพราะท่านมาถึงที่นี่ได้ ตั้งแต่ที่เราถูกธรณีสูบคราวนั้นที่ตรงหน้าสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระสมณโคดม เราก็มาอุบัติอยู่ที่นี่ และตั้งแต่นั้นเราไม่เคยได้พบเจอใครอีกเลย แม้กระทั่งพวกนายนิริยะบาล ก็เพิ่งมีท่านนั่นแหละที่มา ไม่ว่าท่านจะมาด้วยเหตุผลใดเราก็ซาบซึ้งที่ท่านมา ว่าแต่ว่าท่านมาทำไมที่นี่” พระเทวทัตพูดทั้งน้ำตา “ที่นี่มืดมาก และหนาวเย็นมาก ท่านหนาวและมองเห็นอะไรบ้างมั้ย” “เราหนาวมากหนาวจนขาดใจตายไปนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว การเกิดดับของเรายังมีอย่างต่อเนื่อง ส่วนเรื่องการมองเห็น เรามองไม่เห็นมาตลอดยาวนาน มันชินเสียแล้ว ทุกวันนี้เราอยู่ได้ด้วยสามัญสำนึกอันดีที่มีต่อพระพุทธเจ้าพระองค์นั้นเท่านั้น เราจึงอยู่ได้ เราเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัสยากเกินกว่าที่จะมีใครเข้าใจ เราเหน็บหนาว เราหวาดกลัวภัยที่เรามองไม่เห็นอยู่ตลอดเวลา แต่เราก็เข้าใจว่ามันเป็นเพราะบาปหนักที่เราได้ทำเอาไว้กับพระพุทธเจ้า” “ท่านเทวทัต ที่ท่านว่าท่านหนาวกระผมเข้าใจ ที่ท่านว่าท่านมืดบอดกระผมก็เข้าใจ แต่ที่ท่านว่าท่านเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสนั้นกระผมไม่เห็นว่าท่านจะได้รับโทษทัณฑ์ในเรื่องนั้นเลย แล้วท่านเจ็บปวดเพราะอะไร” “ชูวว์ ท่านลองเงียบและฟังดู” พระเทวทัตบอก ผู้เขียนจึงเงียบและทำตามคำบอก ในความเงียบนั้นผู้เขียนก็ได้ยินเสียง “ฟึ๊บ” และ “อึบ” ดังเป็นระยะ ห่างกันพอสมควร ผ่านไปหลายครั้ง พระเทวทัตก็พูดขึ้นว่า “ได้ยินเสียงนั้นหรือเปล่า” “ได้ยิน แล้วมันคืออะไร” ผู้เขียนถาม “เสียงแรกคือเสียงของวัตถุที่พุ่งมาเสียบทะลุร่างของเรา เสียงที่สองคือเสียงความเจ็บปวดที่เราอดกลั้นเอาไว้ซึ่ง มันเจ็บปวดทรมานมาก โดยเฉพาะในช่วงแรกๆเราร้องโหยหวน จนขาดใจตายไปแล้วเกิดขึ้นมาในลักษณะเดิมซ้ำซากอยู่อย่างนี้จนกว่าจะครบระยะเวลาแห่งการลงทัณฑ์” “แล้วทำไมตอนนี้จึงไม่โหยหวนและขาดใจตายไปแล้วหล่ะ” “ก็เพราะพุทธานุภาพที่เราระลึกเป็นสติอย่างต่อเนื่องน่ะสิ จึงทำให้หนักเป็นเบาได้ ความเจ็บปวดยังเหมือนเดิม แต่จิตเข้มแข็งขึ้น การข่มจิต การยอมรับโทษทัณฑ์ด้วยความเต็มใจ” พระเทวทัตตอบ “แล่วท่านรู้หรือเปล่าว่าวัตถุที่วิ่งเข้ามาเสียบทะลุรางของท่านมันคืออะไร” “รู้สิ มันคือเข็มเล็กๆจำนวนมากมายนับไม่ได้ ที่ลอยไปมาอยู่ในอากาศไม่มีที่มาที่ไป พุ่งเข้ามาทุกทิศทุกทาง ผ่านร่างของเรา ทิ้งไว้แต่ความเจ็บปวดมหันต์ เกินกำลังที่ใครจะทนได้ และจักเป็นอย่างนี้ไปอีกนานแสนนาน ท่านเอ้ยนี่แหละที่สุดแห่งความทรมาน ท่านลองคิดดูเถอะขนาดเข็มเล่มเดียวทิ่มเรา ยังทิ้งความเจ็บปวดเอาไว้ให้ นี่เข็มจำนวนนับไม่ได้ เสียบแทงทะลุร่างของเรา มันจะเจ็บปวดแค่ไหน” เมื่อท่านพระเทวทัตพูดดย่างนี้ ผู้เขียนก็คิดตามถึงเข็มเย็บผ้าที่แทงเรามันปวดจริงๆ แสดงว่าที่ท่านได้รับอยู่ตอนนี้น่าจะเจ็บปวดเป็นที่สุด “ความมืดมนอนตกาล ความมืดบอด คือโมหะ ความหลงผิด ความเหน็บหนาวแทบขาดใจ คืออุบายแยบคายที่จิตคิดชั่วในบาปอกุศล เข็มจำนวนมากไม่มีทิศทาง คือ ความคิดประทุษร้ายในท่านที่ไม่ประทุษร้าย ความเจ็บปวดที่ได้รับที่เกินประมาณ คือ อาการเจ็บจากการห้อพระโลหิตของพระพุทธเจ้า ความที่อดทนอยู่ได้ คือการสำนึก การยอมรับในบาปที่ได้ก่อเอาไว้ บัดนี้การลงทัณฑ์ที่เราได้รับ ได้ทำให้เราได้รู้ตามความเป็นจริงในบาปอกุศลทั้งหลาย เวลานี้เราทำได้เพียงอดทนรอเวลาไปจนกว่าที่เราจะได้พ้นโทษ และไปค้นหาทางออกที่เต็มไปด้วยแสงสว่าง และวันนี้เราเองได้ผ่านความเสียใจมาสู่ความไม่เสียใจแล้ว และเฝ้ารอวันที่เราจะได้เป็นพระปัจเจกพระพุทธเจ้าตามพุทธพยากรณ์ ในครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะถูกธรณีสูบให้จมดิ่ง จากการที่เราสำนึกผิดและประกาศเอาพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์ เป็นสรณะที่พึ่งที่ระลึกตลอดไป จนถึงการที่ได้ถวายคางจรดศีรษะของเราเป็นพุทธบูชา กุศลกรรมในครั้งนั้น ทำให้เรามาอยู่ที่นี้ ไม่ต้องอยู่ด้วยเพลิงแห่งไฟโลกันต์ ซึ่งความหนาวก็น่าจะสบายกว่าความร้อนเป็นแน่แท้ นี่คือความเข้าใจในกรรมและผลของกรรมอันเกิดจากการกระทำของเรา บัดนี้เราจึงเชื่อว่า กฎแห่งกรรมนั้นเที่ยงตรง ตัดสินด้วยความเป็นธรรมที่สุด ท่านพอเข้าใจใช่มั้ย” ผู้เขียนพยักหน้ารับพร้อมกับพูดว่า “สาธุ สาธุ สาธุ ท่านมีความเห็นชอบแล้ว การที่กระผมมาที่นี่ก็เพื่ออยากจะรู้ว่า ผู้ที่ได้ทำอนันตริยกรรมไว้ แต่กลับได้รับการพยากรณ์ว่า จักได้เป็นพระปัจจเกพระพุทธเจ้า มันหมายความว่าอย่างไร วันนี้กระผมได้ประจักแก่ใจแล้ว อนึ่งในเมื่อกระผมได้มาถึงที่นี่ก็หวังจะอุทิศความดีที่กระผมได้กระทำมาแล้วไม่มากก็น้อยมายังท่าน ผู้ที่เคยได้ชื่อว่าพระที่ชั่วที่สุดในครั้งพุทธกาลนี้ด้วย” “ขอบใจ ขอบใจท่านมากๆที่อุตส่าห์มีใจคิดระลึกถึงเรา ไม่เท่านั้นยังมาสู่สถานอันไม่น่ารื่นรมย์แห่งเรา ที่เต็มไปด้วยความยากลำบาก ท่านนับว่าเป็นบุรุษที่หาได้ยาก ชั่วชีวิตแห่งเรามิค่อยได้เคยพบเจอเลย ขอท่านจงเป็นผู้ประสบแต่ความสุขความเจริญอยู่ในฐานะอันประเสริฐตลอดกาล และได้สมประสงค์ตามความปรารถนาที่ตั้งไว้ทุกประการเถิด” ผู้เขียนน้อมรับคำของสัตว์นรกผู้ที่จะได้เป็นพระปัจเจกพระพุทธเจ้านั้น พร้อมกับคำว่าขอบคุณ “ก่อนที่ท่านจะจากไปเรามีเรื่องให้ช่วย” พระเทวทัตกล่าว “เรื่องอะไรหรือท่าน” “เราขอให้ท่านช่วยเปิดเผยเรื่องราวของเรา ณ ที่นี่ ให้ชนทั้งหลายได้รับรู้ด้วย เพื่อเป็นอุทาหรณ์แก่ผู้ชนทั้งหลาย ตลอดไปถึงฝ่ายนักบวชว่าอย่าประพฤติชั่ว ที่ผิดไปแล้วให้แล้วไป กลับตัวกลับใจประพฤติให้ถูกให้ตรงทั้งโลกและธรรม ความเห็นผิดย่อมนำไปสู่ความย่อยยับ ความเห็นถูกนำพาไปสู่ชัยชนะ ทั้งภายในและภายนอกกรรมคือการกระทำให้ผลทั้ง ๒ ฝ่ายมีผลเป็นสุขหรือทุกข์ ขึ้นอยู่ที่เหตุที่กระทำ ให้ดูเราเป็นตัวอย่าง อีกเรื่องการบุญกุศลใดๆก็ตามที่ท่านจักพึงกระทำในกาลนี้หรือกาลใดๆต่อไปเราขอมีส่วนร่วมในกุศลกรรมเหล่านั้นด้วย ท่านจะให้เราได้มั้ย” “ได้สิท่าน กระผมจะนำเรื่องราวของท่าน ณ ที่แห่งนี้ไปบอกแก่ชาวโลกเมื่อถึงเวลาอันควร และจะอุทิศความดีมายังท่าน และเสมอเหมือนว่าท่านได้ร่วมในการประกอบกุศลกรรมอันดีไปพร้อมกับกระผมไปตลอด” “สาธุ สาธุ สาธุ ขอบคุณในความเมตตาของท่านมากๆเลยนะ” พระเทวทัตกล่าวขอบคุณผู้เขียน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความหวัง ไม่น่าเชื่อใช่หรือเปล่าครับ ท่านผู้อ่านทั้งหลาย ว่าสัตว์นรกตนหนึ่งที่ต้องตกระกำลำบากรับชะตากรรม จากผลกรรมของตนที่ได้กระทำกรรมอันที่เรียกว่า อนันตริยกรรมไว้ จักอยู่กับความลำบากของตนอย่างไม่สะทกสะท้านและมีจิตใจที่เข้มแข็งและมีความหวัง กับผลบุญที่ได้ถวายคางเพื่อบูชาในพระพุทธเจ้า จนได้รับพุทธพยากรณ์ว่า ต่อไปในภายภาคหน้าพระเทวทัตผู้นี้จักได้อุบัติเป็นพระปัจเจกพระพุทธเจ้า ในชาติสุดท้าย นับว่าพระเทวทัตเองก็มีหัวใจแห่งยอดคนที่ไม่ย่อท้อ กล้าเผชิญโชคชะตาของตน แล้วท่านผู้อ่านหล่ะครับมีหัวใจอย่างไร “ถึงเวลาที่กระผมต้องกลับแล้ว” ผู้เขียนบอกกับพระเทวทัต “ขอให้ท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพ ขอพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ จงอำนวยพรแก่ท่าน” พระเทวทัตกล่าวและผู้เขียนกล่าวต่อ “กระผมก็ขอให้ท่านพึงรักษาจิตของตนให้อยู่ในความไม่ประมาทตลอดไป” ผู้เขียนออกจากสถานที่นั้นที่ที่มีแต่ความมืดมิด กลับมาสู่สภาวะปกติในเวลาไม่นาน พร้อมทั้งระลึกเรื่องราวที่ไปประสบมาตลอดจนระลึกถึงท่านพระเทวทัตพระภิกษุผู้ได้ชื่อว่าชั่วร้ายที่สุดในศาสนานี้ ด้วยความสงสาร พร้อมทั้งระลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณอันยิ่งใหญ่ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่มีต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย ท่านผู้อ่านทั้งหลายครับ วันนี้คนที่จะทำอนันตริกรรมที่จะเทียบเท่าพระทวทัตในส่วนที่เกี่ยวข้องกับพระพุทธเจ้าไม่มีแล้ว แต่บาปที่ชื่อว่าอนันตริยกรรมยังมีอยู่อีก ๔ ข้อนะครับ คือ ฆ่ามารดา๑ ฆ่าบิดา๑ ฆ่าพระอรหันต์๑ ทำสังฆเภท๑ ยังมีอยู่ ขอฝากท่านผู้อ่านทั้งหลายว่า อย่าได้หลงไปกระทำเด็ดขาดนะครับ ถ้าหลงไปทำแล้วอาจจะไม่โชคดีอย่างพระเทวทัตก็ได้ คนที่เดือดร้อนที่สุดอย่างพระเทวทัตตอนนี้ยังมีใจต่อสู้ แล้วท่านผู้อ่านที่คิดว่าตัวเองลำบากเหมือนตกนรกคิดท้อแท้สิ้นหวังกับอุปสรรค ขอให้คิดใหม่ผู้เขียนคิดว่าคงไม่มีใครลำบากเท่าพระเทวทัตแล้วหล่ะในเวลาอย่างนี้ ฉะนั้นอย่าท้อแท้สิ้นหวังนะครับตราบใดที่เรายังมีความหวัง สักวันหนึ่งชัยชนะจักเป็นของเราท่านทั้งหลายเองนะครับ ก็คงจะต้องขอจบเรื่องราวของผีตัวที่ ๒๐ ไว้ตรงนี้ แล้วพบกันใหม่ในคุยกับผีตัวที่ ๒๑ นะครับ<O></O> ฝากข้อความถึง jeto ได้ที่ asomoftham@hotmail.com

 

ร่วมสร้างพื้นพระอุโบสถ วัดสุวรรณารัญญิกาวาส กับ jeto

ขอเชิญร่วมเป็นเจ้าภาพทอดผ้าป่าสามัคคี ปูหินแกรนิตพื้นพระอุโบสถ ณ วัดสุวรรณารัญญิกาวาส ต.วัดสุวรรณ อ.บ่อทอง จ.ชลบุรี ในวันอังคารที่ ๑๗ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๔ (วันวิสาขาบูชา)
ด้วยทางวัดสุวรรณารัญญิกาวาส ได้ทำการปูพื้นหินแกรนิต ในพระอุโบสถและพื้นทางเดินรอบพระอุโบสถ เพื่อให้เกิดความสะดวกในการใช้ทำบุญทำกุศลทางคณะกรรมการและชาวบ้าน พร้อมด้วยผู้มีจิตศรัทธา ได้มีมติให้จัดทอดผ้าป่าสามัคคีขึ้น เพื่อหารายได้สมทบทุนในการก่อสร้างครั้งนี้ ให้สำเร็จลุล่วงต่อไป จึงขอเชิญท่านผู้มีจิตศรัทธาร่วมสร้างบุญสร้างกุศล ในครั้งนี้ด้วยกันทุกท่าน โดยร่วมเป็น เจ้าภาพในการปูพื้นหินแกรนิตครั้งนี้ จำนวน ๒๐๐ ตารางเมตร ร่วมบริจาคตามจิตศรัทธา <O></O>
จึงขออนุโมทนา ให้ท่านผู้มีจิตศรัทธาทั้งหลายจงประสพแต่ความสุข ความเจริญ ตลอดกาลนานเทอญ ฯ<O></O>
สอบถามรายละเอียดและร่วมสร้างกุศลได้ที่ ๐๘๖-๕๔๒๒๔๘๖ ผู้เขียน(เจโต) และที่ ๐๘๑-๖๕๐๗๓๙๗ พระมหาศุภจิตต์ ธมฺมาโภ เจ้าอาวาสวัดสุวรรณารัญญิกกาวาส<O></O>
***ขอร่วมอนุโมทนาบุญกับ
คุณวิภา/ณัฏฐวี ฉั่ว สเตซีย์ และครอบครัว ร่วมบุญ ปูพื้นหินอ่อน ๑,๐๐๐ บาท<O></O>
ครอบครัว *บวรสุกุล* ร่วมบุญ ๑,๐๐๐ บาท<O></O>
คุณแววดาว รูทดี้ และครอบครัว ร่วมบุญ ๘๐๐ บาท
คุณสุภาพร กิ่งนอก ร่วมบุญ ๒๐๐ บาท

อ่านกระทู้ทั้งหมดของ jeto PaLungJit.com - ผลการค้นหา

 

สงสาร ให้กำลังใจ และยกย่องพระเทวทัตค่ะ

สงสัยค่ะ พระพุทธเจ้าไม่ได้อโหสิกรรมให้หรือคะ แบบนี้ถ้าเราทำผิดกับใครหากคนนั้นอโหสิกรรมให้เราแล้ว เราก็ได้รับโทษเหมือนเดิมใช่มั้ยคะ

 

ขอบคุณครับ ได้ความรู้มากๆเลย แต่ก็น่ายกย่องพระเทวทัตน่ะ ถึงจะทำความเลวมาก แต่ก็ยังดีที่คิดได้

 

อนุโมทนา ด้วย ครับ ที่นำมาเป็น อุธาหรณ์ เตือน สติ เตือนใจ

 

บุญกุศลกรรม อันใดที่ข้าพเจ้าได้เคยกระทำมาตั้งแต่อดีตชาติ จนถึงชาติปัจจุบัน บุญกุศลนั้นอันพึงเป็นประโยชน์ต่อข้าพเจ้า ข้าพเจ้าขออุทิศส่วนบุญกุศลกรรมนี้ให้แก่พระเทวทัศน์ จงมีส่วนร่วมในบุญกุศลนี้ของข้าพเจ้า และขอให้พ้นจากความทุกข์ทั้งปวงด้วยเถิด สาธุ สาธุ สาธุ

 

สาธุ มากๆๆๆครับ ติดตามอ่านตลอดครับ เห็นภาพเลยครับ สงสาร คนที่ทำผิด แล้วสำนึกได้ ครับ แต่ต้องทนทรมารมากๆๆ ขอให้หมดกรรมเร็วๆๆๆนะครับ พระเทวทัต อนุโมทนาสาธุบุญ กับท่าน กับเรื่องที่เล่าด้วยครับ

 

อนุโมทนาด้วย

อุทิศบุญให้พระเทวทัตด้วยคน
ถ้าอยากให้หมดกรรมเร็วก็ต้องกลับไปแจ้งเขาตามลายเซ็นต์ที่แนบมาด้วย

 

สาธุ

สาธุ สาธุ สาธุ ขอบคุณมากค่ะกับเรื่องดีๆ ที่นำมาเผยแพร่

 

อนุโมทนา สาธุๆๆ กับคุณ เจ้าของกระทู้ด้วยนะครับ มีประโยชน์ มากๆเลยครับ
และขอให้ผลบุญที่ข้าพเจ้าได้ทำมาดีแล้วทั้งในอดีต และปัจจุบัน ขออุทิศถึง ท่านเทวทัต นะครับ สาธุๆๆ

 

สาธุ สาธุึ สาธุ ขอน้อมระลึกถึงคุณความดีของพระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า และพระสงฆ์เจ้า
ขอน้อมยินดีแด่คุณความดีของเจ้าของกระทู้ พร้อมอุทิศกุศลที่มีอยู่น้อยนิดของข้าพเจ้า ให้กับท่านเทวทัต พร้อมกับขออโหสิกรรมกับท่านด้วย ด้วยกุศลที่ข้าพเจ้าได้ปฏิบัติมาโดยมีพระธรรมของพระพุทธเจ้า และมีพระอริยสงฆ์ ต่าง ๆ เผยแผ่ธรรมที่ควรแก่การบูชาปฏิบัตินั้น มีผลให้ทุกท่านมีความสุขยิ่ง ๆ ขึ้นไปทุกรูป ทุกนาม และขอกุศลเหล่านั้น บันดาลให้จิตของข้าพเจ้าเห็นธรรมของพระพุทธองค์ ในขณะที่จิตจะดับเทอญ สาธุ

 

อนุโมทนาสาธุ บทความนี้เตือนสติได้เป็นยังดี กระผมขอแผ่เมตตาไปยังพระเทวทัตเพื่อให้ท่านหลุดพ้นจากกรรมที่ทำไว้ เพื่อให้ได้เจอแสงสว่างแห่งพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ เพื่ออุบัติขึ้นตามพุทธพยากรณ์ไว้ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ติดตามอ่านทั้ง 20 เรื่องเลยค่ะ ได้แง่คิดต่างๆ มากมายล้วนแล้วแต่ช่วยคลายความสงสัยที่เคยมี ขออนุโมทนาบุญกับท่านด้วย ขอบคุณมากๆ ค่ะ

 

ภิกษุทั้งหลาย ทูลถามพระศาสดาว่า
“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ บัดนี้ พระเทวทัตเกิดแล้ว ณ ที่ ไหน พระเจ้าข้า”
พระศาสดาตรัสว่า
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย พระเทวทัตเกิดในอเวจี ถูกตรึงด้วยหลาวเหล็ก พระเทวทัตนั้นจมดินไปแล้วเกิดในอเวจี และเธอเป็นผู้ไหวติงไม่ได้ ถูกไฟไหม้อยู่ เพราะเป็นผู้ผิดในพระพุทธเจ้าผู้ไม่ไหวหวั่น สรีระของเธอสูงประมาณ ๑๐๐ โยชน์ เกิดในก้นอเวจีซึ่งมีประมาณ ๓๐๐ โยชน์ ศีรษะสอดเข้าไปสู่แผ่นเหล็กในเบื้องบนจนถึงหมวกหู เท้าทั้งสองจมแผ่นดินเหล็กลงไปข้างล่างจนถึงข้อเท้า มีหลาวเหล็กมีปริมาณเท่าลำตาลขนาดใหญ่ออกจากฝาด้านหลัง แทงกลางหลังทะลุหน้าอก ปักฝาด้านหน้า อีกหลาวหนึ่งออกจากฝาด้านขวา แทงสีข้างด้านขวา ทะลุออกสีข้างด้านซ้าย ปักฝาด้านซ้าย อีกหลาวหนึ่งออกจากแผ่นข้างบน แทงกระหม่อมทะลุออกส่วนเบื้องต่ำ ปักลงสู่แผ่นดินเหล็ก พระเทวทัตนั้นเป็นผู้ไหวติงไม่ได้อันไฟไหม้ในอเวจีนั้น ด้วยประการอย่างนี้”

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑ – หน้าที่ 199

 

อเวจีน่าจะเป็นตามแบบพระไตรปิฎกที่คุณ greenshade นำเสนอนะครับ

 

ขออนุโมทนาในข้อมูลดีๆที่นำมาเผยแผ่ให้ได้รู้ค่ะ สงสารท่านนะคะ แต่อย่างน้อยท่านยังมีบุญมีจิตระลึงถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ขออนุโมทนาในบุญที่ท่านจะเกิดเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้าต่อไปในกาลภายหน้า:VO และขอให้ท่านพระเทวทัตได้หลุดพ้นจากความทุกข์ทรมารเร็วๆเทอญ สาธุ

 

อนุโมทนาคะ
.................................................................................................
http://palungjit.org/threads/ขอเชิญร่วมทำบุญร่วมสร้างถนนในวัด-ณ-สำนังสงฆ์วัดป่าดงมะไฟ.296733/

 

ขอบคุณที่เล่าเรื่องดีๆ และให้ข้อคิดเตือนสติอยู่เสมอ อ่านทุกเรื่องที่คุณเขียนนะจ้า. วันก่อนทำไปแล้ว 2000บาท วันนี้ ขอทำ 60 ยูโรค่ะ (ปิดทองคำเปลว100%ที่องค์พระประธานและองค์พระอัครสาวก) ขออุโมทนาสาธุด้วยนะจ้า

 

หากเรื่องนี้เป็นนิยายธรรมที่ให้ผู้อ่านได้สำนึกเกรงกลัวบาปพึงกระทำแต่ความดี นับว่าเป็นการเขียนที่ดีน่ายกย่อง
แต่หากเรื่องนี้ เกิดจากประสบการณ์ของผู้เขียนโดยตรง อันเกิดขึ้นแต่ตัวตามที่กล่าวอ้างแล้วไซร้นับว่าไม่เหมาะและเป็นสิ่งผิด

การเจริญวิปัสนาไม่ได้มุ่งเน้นเรื่องการระลึกเห็นหรืออภิญญาวิเศษต่างๆ และที่สำคัญถ้าหากเกิดขึ้นจริงนับว่าเป็นเรื่องผิดร้ายแรงนั้นคือ เดินทางผิด เพราะจิตนั้นหลงทางจนสร้างจิตภาพขึ้นมาเสียแล้ว

และเรื่องที่ผิดร้ายกาจขึ้นไปอีกคือ การกล่าวผิด ตามพระสุตตันตปิฎกที่มีผู้ยกตัวอย่างไว้แล้ว ท่านผู้เขียนได้กล่าวผิดไปจากนั้น นับว่าเป็นบาปเพราะเสมือนบิดเบือนพุทธพจน์

ยังไงก็ตามฝากให้ทุกท่านได้คิดพิจารณาด้วยสติ ด้วยเถิด

 

หากเรื่องนี้เป็นนิยายธรรมที่ให้ผู้อ่านได้สำนึกเกรงกลัวบาปพึงกระทำแต่ความดี นับว่าเป็นการเขียนที่ดีน่ายกย่อง
แต่หากเรื่องนี้ เกิดจากประสบการณ์ของผู้เขียนโดยตรง อันเกิดขึ้นแต่ตัวตามที่กล่าวอ้างแล้วไซร้นับว่าไม่เหมาะและเป็นสิ่งผิด

การเจริญวิปัสนาไม่ได้มุ่งเน้นเรื่องการระลึกเห็นหรืออภิญญาวิเศษต่างๆ และที่สำคัญถ้าหากเกิดขึ้นจริงนับว่าเป็นเรื่องผิดร้ายแรงนั้นคือ เดินทางผิด เพราะจิตนั้นหลงทางจนสร้างจิตภาพขึ้นมาเสียแล้ว

และเรื่องที่ผิดร้ายกาจขึ้นไปอีกคือ การกล่าวผิด ตามพระสุตตันตปิฎกที่มีผู้ยกตัวอย่างไว้แล้ว ท่านผู้เขียนได้กล่าวผิดไปจากนั้น นับว่าเป็นบาปเพราะเสมือนบิดเบือนพุทธพจน์

ยังไงก็ตามฝากให้ทุกท่านได้คิดพิจารณาด้วยสติ ด้วยเถิด