คุณพ่อผมกำลังหลงทางครับ

สวัสดีทุกท่านครับ
ผมขออนุญาตปรึกษาหาทางแก้ไขในการปฎิบัติสมาธิของคุณพ่อครับ
เมื่อปลายปีที่แล้ว 2553 คุณพ่อผมตรวเจอมะเร็งตับก้อนขนาดใหญ่พอสมควรรักษาทุกรพ. หมอบอกว่าไม่มีทางหายถ้ารักษาต่อไปก็ให้เคมีบำบัดอย่างเดียวคุณพ่อผมรับเคมีไม่ไหวแล้ว ท่านเองต้องการไปรักษาที่วัดคำประมง ก็พาท่านไปรักษาที่นั่นสองเดือน คุณพ่อผมเองเป็นคนที่อัตตาสูงมาก พูดได้ว่าทำบุญเข้าวัดน้อยมากๆ ที่ไปรักษาที่วัดนี้ก็จะได้แค่ยา กิจกรรมอะไรทางวัดท่านแทบจะไม่ได้ร่วม สุดท้ายแล้วท่านคิดว่าท่านหายผมจึงไปรับกลับบ้าน ผมพยายามพาท่านฟังเทศนาของพระนักปฎิบัติแต่ก็ดูท่านจะไม่สนใจพาทำบุญใส่บาตรท่านก็จะไม่ค่อยอยากทำเท่าไหร่ ท่านก็จะบอกตลอดว่าท่านรู้แล้วอย่ามาสอนท่านบอกว่านั่งได้เป็นชั่วโมง ท่านเห็นแม่,พ่อ(ปู่กับย่า)แล้สามารถบอกให้ท่านมาหาได้ด้วย พอผมได้ยินแบบนี้ผมรู้แล้วว่าพ่อหลงทางแน่ ผมจะทำอย่างไรที่จะช่วยให้ท่านมีสติครับเวลาที่ท่านจะอยู่ก็คงมีไม่มากนัก ไม่อยากให้จิตท่านตกไปในอบายภูมืก่อนที่ท่านจะหมดลมครับ
รบกวนชี้แนะผมด้วยครับ

 

ถ้าอยากให้ท่านไปดี ก็พาท่านไปทำในสิ่งที่ท่านอยากทำครับเพราะคนที่กำลัง
จะเปลี่ยนภพภูมิจิตก่อนตายนี่สำคัญมาก ถ้ายังมีห่วงหรือมีความเศร้าหมองก็คง
ไปในภพภูมิที่ไม่ดี ถ้าท่านไม่รับทางธรรมก็อย่าไปฝืนท่านเลยครับ คนที่เวลา
เหลือน้อยก็คงอยากทำในสิ่งที่อยากทำแต่ไม่เคยได้ทำ ถ้าไปบังคับให้ทำในสิ่ง
ที่ท่านไม่ชอบแล้วกลายเป็นอารมณ์จิตสุดท้ายก่อนตายขึ้นมาท่านก็จะไปในภพ
ภูมิที่ไม่ดี ถ้าท่านมีความฝันอะไรที่ยังไม่เคยได้ทำก็พาท่านไปทำเถอะครับที่
สำคัญคืออย่าให้ท่านมีห่วงกับคนที่ยังอยู่ พยายามทำให้ท่านหมดห่วงกับคนใน
ครอบครัว มีปัญหาอะไรไม่จำเป็นอย่าให้ท่านมารับรู้จะทำให้ท่านไม่สบายใจ

 

ผมก็ยังไม่รู้ว่าท่านหลงทางยังไง มีรายละเอียดมากกว่านี้มั้ยครับ

เพราะเท่าที่เล่ามา มันก็ยังไม่เข้าข่ายเท่าไหร่นิครับ

 

ลองใช้พระคาถา มหาจักรพรรดิของหลวงปู่ดู่ ดูครับ แล้วแผ่เมตตาให้พ่อ ให้เจ้ากรรมนายเวรพ่อ ผมคิดว่าเขาขวางคลองอยู่ อธิษฐานให้พ่อเข้าถึงซึ่งพระธรรม พระนิพพานด้วย

 

แก้ไขที่ตัวลูก

ควร ปฏิบัติ ธรรม ให้ดีกว่านี้

ไม่อยากให้พ่อ ตก อบายภูมิ ควร บวช ให้พ่อครับ อย่างต่ำ 7 วัน มีข้อวัด ควรทำให้ครบ หาวัดป่า วัดปฏิบัิติ บวช

ตอนบวช อย่าให้ติด สังฆา หรือ ปราชิก ก็แล้วกันครับ

 

โอ้ย ง่ายครับ

ข้อแรก : คุณปรารภใหม่ว่า พ่อคุณไม่หลงทาง

ข้อที่สอง : คุณปรารภว่า พ่อคุณทำได้จริง

ข้อสาม : คุณต้องเชื่อสนิทใจให้มากๆว่า พอคุณทำได้จริง

ข้อสี่ : คุณกราบเท้าท่านทุกวัน เพื่อให้ท่านสอน ซึ่งแรกๆท่านจะไม่ยอมสอน

ข้อห้า : เมื่อคุณเรียนแล้ว ผลจะเป็นอย่างไร ให้คุณกราบเท้าท่านเช่นเดิม กราบ
ให้ถึงท่าน(อรหันต์)อย่ากราบแล้ว เห็นเป็นว่า กราบอย่างอื่นเด็ดขาด

ข้อหก : ปรนนิบัติท่าน ดั่งผู้ให้วิชชา

ทำได้ครบ 6 ข้อ รับรองเลยว่า คุณจะเป็นผู้ "ทำดีให้พ่อดู" <IMG src='http://trueworld.truelife.com/data/images/674/20090909111501914674.jpg' width=70>

ทำให้มากๆ เชื่อสิว่า ท่านมีความสุข ระงับร้อน มีจิตผ่องใส
ได้แน่ๆ ยาม เรียกคุณได้

ลองดูเนาะ

* * * *

อ้อ ลืมไปว่า ท่านจะสอนหรือไม่สอน หรือ สอนมาสั้น ก็อย่าลืม
กราบเสมอๆ นะ อย่าโทษท่านว่าท่านไม่สอน ท่านไม่รู้จริง ต้อง
มองมาที่ตนแล้วพิจารณาให้ได้ว่า ยังมีอะไรบกพร่องหรือเปล่า

เช่น บ้านไม่กวาด หนังสือไม่เรียน ข้าวปลาไม่ทำมารอท่า .....

พิจารณาให้หมดนะ แล้ว ทำให้ถูกซะ อย่าท้อ

 

ไม่ต้องบวชแล้วครับช้านะ...เอาวิธีอื่นดีกว่า...

ผมกำลังคิดอยู่แบบคุณ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->5314786<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_4972545", true); </SCRIPT> กล่าวไว้....รู้ได้ไงว่าท่านหลงทาง....ใครไปรู้ท่านอาจทำได้ดีกว่าคุณอีกก็เป็นได้..ลองถามดูสิพ่อทำอย่างไร..เรียกเขามาได้ไง..เขาพูดอะไรบ้าง...อาจเป็นจริงก็ได้...ของอย่างนี้วิธีฝึกเขามีอยู่.....ของอย่างนี้มันต้องตามครับ...ไม่ใช่ขัด....

สอนธรรม...จะเอาธรรมล้วนๆมายัดใส่....คนไม่เคยรู้ไม่เคยศึกษา ไม่ชอบมาก่อน...เขาจะว่าคุณนั่นหละหลง ยาขมดีๆเลยนะครับ.....ของอย่างนี้ต้องมีกุศโลบายกันหน่อย....

 

ผมอยากทราบว่าหลงทางยังไงครับ

 

อืมบวชให้พ่อก็ดีนะครับแล้วหาโอกาสชวนพ่อบวชพร้อมกันเลย ความเป็นพระวัดกันที่พรรษาไม่ใช่อายุความยึดมั่นถือมั่นว่ารู้แล้วก็อาจลดลงได้

 

ผมเข้าใจคุณ นพ นะครับ เพราะเคยพบเจอคนมีลักษณะเป็นบุคคลน้ำเต็มแก้วอยู่เช่นกัน ที่บอกเช่นนี้ไม่ใช่เอาตัวเองมาเทียบแล้วบอกว่าดี หรืออวดดีแต่ประการใด เพราะยังเลวอยู่มาก แต่เทียบจากสิ่งที่เป็นคำสอนของพระ ผู้ที่เจริญแล้ว ตื่นแล้ว สิ่งเหล่านั้นที่คนนั้นเข้าใจยังไม่ถูกต้อง อาจคลาดเคลื่อนไปมากบ้าง น้อยบ้าง ซึ่งสิ่งที่อยากจะแนะนำคือ ไอ้สิ่งที่ไม่ตรงก็อย่าพยายามไปดัดให้มันตรงเลย ดัดไปนอกจจากจะเสียแรงแล้วอาจจะเสียหายเพราะไม้มันหักซะอีก ส่งเสริมให้ท่านได้ทำในสิ่งที่ท่านดำเนินอยู่ในทางของพระธรรมคำสอนที่แต่เดิมท่านปฏิบัติอยู่แล้วดีกว่าครับ ดีกันกับทุกฝ่าย

 

ท่านจะอารมณ์เสียบ่อยมาก หลังจากกลับมาจากวัดครั้งนี้ท่านจะให้ผมยกของมาไว้ที่ห้องท่านเหมือนท่านจะห่วงวัถตุ จากที่ผมเคยศึกษาการภาวนาจากพระและหนังสือ สติควรอยู่ที่ลมหายใจผมเข้าใจถูกใช่มั้ยครับ พอเห็นคุณพ่อเรียกย่าเห็นย่าผมเลยเข้าใจว่าท่านปรุงแต่งแล้ว พอผมถามว่าหลวงตาสอนให้พ่อภาวนาอย่างไรท่านก็บอกอย่ามายุ่ง ผมก็พยายามแลกเปลี่ยนกับท่านแต่ท่านไม่เอาน่ะครับ ทุกอย่างไม่เคยบังคับคุณพ่อเลยครับ ในอดีตท่นมีทัศนะคติกับพระสงฆ์ในทางลบด้วยท่านเห็นพระที่ไหนท่านก็จะวิจารณ์ในทางลบตลอด ทั้งหมดที่ท่านเคยกระทำผมเห็นว่าเป็นวิบากกรรมของท่าน ท่านสะสมมาน้อย แต่ถ้าท่านนั่งแล้วสามารถเรียกย่ามาได้คุยกับย่าได้มันเป็นทางที่ถูกอย่างที่ท่านบอกกล่าวผมก็จะไม่ห้ามให้ท่านปฎิบัติต่อไป ผมเห็นตั้งแต่ท่านปฎิบัติมาความเป็นอัตตาของท่านจะยิ่งมากขึ้น

 

เคยอ่านชาดก พระสุวรรณสาม ไหม

บิดาและมารดาของพระสุวรรณสาม ท่านตาบอด ท่านเดินไม่ถูกทาง

พระสุวรรณสามหัวเราะดังเลย เพราะว่า คือ โอกาสที่จะได้ตอบแทนคุณ

แต่การตอบแทนคุณ ที่พระสุวรรณสามทำ ไม่ใช่ให้ท่านมาเรียน หรือไป
สอนอะไรท่าน เป็นแค่การ ปรนนิบัติรับใช้เท่านั้น

ตรงนี้คืออะไร หากศึกษาพระสุวรรณสามจะทราบดีว่า นี่คือ เมตตาบารมี
ที่ถูกต้อง ตรงทางที่สุด

อานิสงค์ก็จะได้ทั้งผู้ปฏิบัติเอง และ ญาติธรรม คือ นอกจากตัวเองจะไม่
ตกตายอย่างอนาถ บิดาและมารดายังพ้นบ่วงกรรมได้ด้วย เพราะว่า
เมตตาบารมี ที่เกิดจากการหมั่นปรนนิบัตินั้น มีธรรมฤทธ์มาก

แต่อย่างไรก็ดี "อนิจจัง วัฏสังขารา" การเจริญเมตตาบารมีนั้น ยังไงก็
ไม่เที่ยง จึงหวังได้แค่ชั่วคราว ถ้าตอนไหนพลาด หลงลืม ก็ตัวคน
สมาทานเองยังเข้าสู่ ตรทูตได้ พระสุวรรณสามเพียงแค่หอบหายใจเพราะ
เหนื่อยในการหาบน้ำ ก็โดนธนูทำร้ายเอาถึงแก่ชีวิตได้ นั่นก็แปลว่า เรา
ก็ต้องสมาทานตามเห็นไตรลักษณ์ ในสรรพสังขารา เอาไว้ด้วย จะทำให้
ใจเย็น ไม่เร่งเร้า ไม่ปริวิตกจนเกินความสมควร

ไม่ประมาทในธรรมทั้งหลาย

 

แล้วท่านยังกลัวตายอยู่หรือไม่ละครับ
แล้วนอกจากท่านเห็นปู่กับย่าแล้ว ท่านเห็นพระพุทธเจ้าได้ใหม ถ้าท่านไม่กลัวตายและทำจิตให้เห็นพระพุทธเจ้าได้เหมือนที่ว่าเห็นปู่เห็นย่าได้ ก็ไม่ต้องห่วงว่าท่านจะลงอบายภูมิอะไรแล้วละครับ

 

ก็เคยเจอนะครับ คนแบบพ่อคุณนะ ป้าผมเองแต่เจอผมซ้อนแผนซะ ไปดีเลย เค้าเป็นมะเร็งเหมือนกัน เห็นพ่อแม่เค้าที่เสียไปแล้วด้วยแล้วเป็นตุเป็นเลยว่าท่านมาจะเอานู้นเอานี้ (คงประกอบกับอาการป่วยด้วยนะครับ) ผมก็เลยแกล้งบอกว่าเอออออ..ป้า ผมก็เห็นนะแต่เห็นว่าท่านเป็นเทวดาใหญ่นะ แต่งกายสวยงามมากเลยแล้ว ท่านก็ฝากมาบอกเหมือนกันนะว่าให้นึกท่านบ่อยๆ ตั้งแต่นั้นมาคุณป้าเค้าพูดถึงเทวดาใหญ่ทุกวันเลยครับ จนก่อนเค้าจะตาย ยังนอนยกมือไหว้เทวดาแล้วพูดถึงเทวดาจนสิ้นใจไปเลยนะครับสงบด้วย ทั้งๆที่เป็นมะเร็งนะครับ(งานนี้นรกคงกินกะบาลผมแน่555แต่ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็ทำให้ป้าไปภพภูมิที่ดี
เพราะพระท่านเคยบอกว่าจิตก่อนตายยึดอะไรก็ไปที่นั้น ใช้มั้ยครับ)

 

ใจเย็นๆ ครับ พยายามตามใจท่านครับอย่าทำให้ท่านขุ่นเคืองใจ ไม่ต้องไปยัดเยียดอะไรให้ท่าน ถ้าท่านไม่รับฟังอารมณ์จะกลุ้มแล้วจะทุกข์ ทำที่ใจเราก่อนครับ ขัดที่ใจเราก่อนครับ ถ้าใจเราดี ไม่ขัดใจเรา เราก็เห็นพ่อแบบสบายใจครับ เราต้องดูกำลังใจของท่านว่ารับได้แค่ไหน อย่างไร เอาตามที่ท่านชอบ ครูบาอาจารย์บอกว่าคนที่ใกล้เสียชีวิต สภาพจิตจะเป็นทิพย์ สามารถเห็นวิญญาณได้ จึงเห็นพ่อ แม่ คนที่ตายมาหาได้ เป็นนิมิตที่ดีครับ ไม่ได้เห็นสิ่งที่เลวร้าย หรือเห็นไฟ ความเร้าร้อนทุกข์ทรมาน ต่างๆ ยังไงก็ให้เกาะเทวดาไว้ก่อน ทำใจให้สงบ เดี๋ยวก็ไปนิพพานได้ เย็นไว้.....

 

สำหรับคนที่มีอัตตา หรือมานะทิฐิ ถ้าเปรียบก็เหมือน ฝาตุ่มน้ำที่ปิดอยู่

จะเอาน้ำในแม่น้ำมาเทใส่ทั้งหมดมันก็ไม่มีผล ฉะนั้นต้องทำให้ฝาตุ่มนั้นเปิดออก

คนที่จะทำได้ จะต้องมีพลังสติ สมาธิ และปัญญา จึงจะสามารถ ทำลายมานะ

หรือทำลายความเห็นผิดนั้นลงได้ แต่บางครั้ง การเป็นคนใกล้ชิด กลับจะยิ่งทำได้ยาก

เพราะยังไงซะ ท่านก็คิดว่าตัวเองนั้นเป็นพ่อ ซึ่งข้อนี้ แม้พระสารีบุตร

ท่านเป็นผู้มีปัญญามากก็ยังมิอาจทำลายความเห็นผิดของมารดาตนเองได้

จนบั้นปลายของชีวิต ต้องอาศัยทิพย์อำนาจของเหล่าเทพเทวดาและพรหม

ที่มาแสดงตน กราบพระสารีบุตร มารดาท่านจึงต้องยอมฟังลูก เพราะขนาด

เทพ พรหมทั้งหลายก็ยังต้องมากราบท่าน ท่านจึงยอมเปิดใจได้

การที่จะทำให้คนที่มีมานะมากนั้นเปิดใจ มันมิใช่เรื่องง่ายๆเลย

เพราะต้องรู้ถึงจุดแข็งและจุดอ่อน ของผู้นั้น เป็นอย่างดี และต้องมีจังหวะ

หนัก เบา ในการจูงใจ การพูดจา ต้องทำอย่างรู้เขา รู้เรา

ฉะนั้น การเป็นครู ที่จะสอนคนนั้น มันไม่ง่ายเลย มันยากมาก

พระที่ดีๆและเก่งๆ ท่านจึงต้องทดสอบศิษย์ ทดลอง ใจกันก่อนที่จะสอน

เพราะว่า ท่านก็ไม่อยากเทน้ำใส่ตุ่มที่ปิดไว้ ท่านจะทำลาย มานะ ทิฐิที่มี

ในศิษย์ก่อน จึงจะลงมือสอนได้ เพราะจิตใจควรค่าแก่การสอน

แต่ที่ผมฟังๆดูพ่อคุณอารมณ์เสียบ่อย ก็เพราะปัญหาเรื่องสุขภาพ มันส่งผลทางจิตใจ

เพราะท่านยังไม่อยากจากไป แต่มันทำอะไรไม่ได้ คือท่านมีห่วงมาก และคิดมาก

มีความกังวลใจอยู่ แต่พูดกับใครไม่ได้

ข้อแนะนำคือ อยากให้คุยกับท่านดีๆ พยายามเอาใจท่าน ดูแลท่าน

พูดคุยกับท่านบ่อยๆ อย่าพยายาม พูดเรื่องเครียดๆให้ท่านฟัง

ต้องให้ท่านได้ระบายความในใจออกมา ความกังวลที่มีอยู่

คุณต้องพร้อมที่จะรับฟังท่านให้มากๆครับ

 

"พี่นิวรณ์" ตอบไว้ดีแล้ว ตรงนี้

ส่วนท่านอื่นก็โอเคครับ เว้นไว้เสีย ซึ่ง "คุณพานุเดช..!"

 

ก่อนหน้านี้ผมพยายามสวดมนต์นั่งภาวนา หวังจะให้มีสติไม่เสียใจไม่คาดหวังกับสิ่งที่เกิดกับคุณพ่อ ทั้งหมดที่ทำก็มีบางครั้งที่สะกิดใจว่ามันไม่ถูกต้องแต่ก็เหมือนหาทางออกไม่ได้ กลับทำให้ยิ่งเครียด
ทุกคำสอนทุกคำตอบของทุกท่านทำให้ผมกลับมามีสติที่จะดูแลคุณพ่อให้พ้นทุกข์โดยที่ผมไม่ทุกข์ ขอบพระคุณทุกท่านครับ

 

อย่าไปคิดจะสอนเลยครับ ทำสิ่งดีดีให้ก็พอแล้ว ถ้าแนะนำได้ก็ดี แนะนำไม่ได้ก็วางใจเราซ่ะ เราบอกใรให้เปลี่ยนความคิดไม่ใช่เรื่องง่ายหรอก ลองที่ตัวเองก่อนก็จะเข้าใจ

 

พ่อแม่เป็นบุคคลที่ลูกแนะนำได้ยากที่สุด ท่านมีทิฐิของความเป็นพ่อ เกิดมาก่อน รู้มากกว่า เก่งกว่า ไม่ชอบให้ลูกมาอวดฉลาด เหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ ทุกครอบครัวเจอสถานการณ์แบบนี้

ก่อนอื่นคุณต้องรักษาใจตัวเองก่อน อย่าไปบังคับท่าน แต่ทำทุกอย่างให้เนียนเพื่อท่าน อย่างท่านไม่ชอบทำบุญคุณนพก็เตรียมของทำบุญไว้สิคะ คลานไปหาท่าน บอกว่าคุณอยากทำบุญร่วมกับท่านขอให้ท่านร่วมอธิษฐาน หรือหากไม่สำเร็จก็อุทิศให้ท่านทีหลัง หรือให้ท่านอนุโมทนาก็ได้ หรือแม้แต่การแตะมือรับก็ได้ เพราะจิตคุณนพคิดให้อยู่แล้ว

ส่วนเรื่องการฟังธรรมนั้น คนที่ไม่ชอบการฟังก็จะไม่ฟังนะคะ ใช้วิธีเปิดเอาไว้จากห้องข้างๆประมาณคุณนพฟังเอง แล้วมาเล่าให้พ่อฟัง กราบ หรือกอดมือท่าน อย่าแสดงว่าสอนหรือแนะนำ แค่พูดแล้วขอความคิดเห็นกลับหรือถามท่าน เพราะคำถามจะทำให้พ่อต้องฟังสิ่งที่คุณนพพูด ยอมรับในความคิดเห็นของพ่ออย่างจริงใจ แล้ววันถัดไปก็หยอดธรรมคุยกับท่านอีกแบบแนบเนียน ฟังความคิดเห็นท่านอย่างแสดงความสนใจ ทำอย่างนี้ไปเรื่อย ถ้าคุณนพมีความเพียรอยากช่วยคุณพ่อจริง ทำทุกวันค่ะ เหมือนหยอดเงินใส่กระปุกทำไปเรื่อย

การที่ทำอย่างนี้จะเป็นการสะสมธรรมที่กระทำจนเป็นกิจเป็นนิสัย เวลาใกล้ตายสิ่งที่กระทำบ่อยๆ (สนทนาธรรมระหว่างพ่อลูก) จะมานำเกิดสูสีกับกรรมหนักที่ทำในชาตินี้ หากคุณนพเพียรพอ เสียงธรรมมะที่พูดคุยกันจะเป็นตัวไปนำเกิดของคุณพ่อ พยายามเข้าค่ะ