ครูผู้หญิงทิ้งกะละมังไปกราบแม่

คุณครูท่านหนึ่งเป็นครูผู้หญิง ว่าแม่ตลอด พอว่าบ่อย ๆ เถียงบ่อย ๆ ก็เลยไม่พูดกับแม่ตั้งหลายปี แม่ไปวัด ได้ม้วนเทปเรื่อง "กล่าวถึงพระคุณแม่" มา ก็เลยนำไปเปิดที่บ้านช่วงเวลาที่ลูกสาวซักผ้า แล้วแม่ก็ปัดกวาดบ้าน เปิดดัง ๆ ลูกไม่ฟังมันก็ได้ยินนะ ฟัง ไปฟังไป ทิ้งกะละมังเสื้อผ้าไปกราบแม่ ก็แสดงว่าลูกชั่วลูกไม่ดี ก็ไม่ใช่ว่าอยากชั่วอยากไม่ดี แต่ขาดบัณฑิตขาดแสงสว่างส่องไปถึงใจ บางคนเป็นอย่างนี้ พอได้ยินได้ฟังสิ่งที่เป็นสาระเป็นคุณค่าเป็นปัญญา คนเขามีบุญอยู่พอมีคนเปิดทางให้ เขาก็สว่างโล่ง ฉะนั้น การมีกัลยาณมิตรผู้ชี้ทางเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง

อันรักใดไหนอื่นมีหมื่นแสน
ไม่เหมือนแม้นแม่รักสมัครหมาย
รักของแม่คงมั่นตราบวันตาย
หญิงหรือชายรักเจ้าเท่าดวงมาลย์
ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่กรองกลั่น
เลือดแม่นั้นเลี้ยงหล่อก่อสังขาร
กว่าจะเป็นตัวตนต้องทนทาน
ครั้นถึงกาลคลอดเจ้าร้าวระบม
แม่เจ็บปวดเวียนว่ายชีวาสิ้น
หรือถวิลคิดใดให้ขื่นขม
หวังเพียงลูกปลอดภัยได้ชื่นชม
ก็สุขสมใจแม่อย่างแท้จริง
ตั้งแต่น้อยจนใหญ่ใครกันเล่า
ที่ป้อนข้าวป้อนน้ำทำทุกสิ่ง
จะหนักเบาเจ้าถ่ายไม่ประวิง
ไม่ทอดทิ้งกอดกกยามตกใจ
ขวัญเอ๋ยขวัญมาอยู่มาสู่เจ้า
แม่คอยเฝ้าชูช่วยยามป่วยไข้
ยามลูกนอนสายเปลแม่เห่ไกว
แม้นริ้นไรจะขบกัดแม่พัดหนี
แม่ยอมอดให้ลูกอิ่มก็ยิ้มชื่น
ทุกวันคืนหวังให้ลูกสุขศรี
พระคุณแม่ยิ่งกว่าฟ้าปฐพี
ชีวิตนี้เกิดมาควรแทนคุณ

ดังนั้น คุณโยมผู้เป็นพ่อเป็นแม่ผู้ทุกข์เพราะลูกตอนนี้ อย่า เกลียดอย่าชัง อย่าแช่งชักหักกระดูกลูกเลย จงสวดมนต์ไหว้พระ รักษาศีล อดทนแผ่เมตตาให้ลูกเถิดนะ กรรมหนักมันจะเบาบางไป ด้วยความดี กรรมเบาก็จะสิ้นไปจากทุกข์โดยเร็วพลัน การว่าร้าย ลูก แช่งชักหักกระดูกลูก โกรธลูกนั้นไม่เป็นผลดีใด ๆ เลย แต่พ่อแม่ บางคนไม่เคยโกรธ ไม่เคยด่า ไม่เคยแช่งลูกเลย ทุกข์อะไรก็น้ำตาไหลอยู่คนเดียว นึกแต่เพียงว่าเมื่อไหร่ลูกจะเป็นคนดี เมื่อไหร่ลูกจะละเลิก อบายมุข เมื่อไหร่ลูกจะทำให้พ่อแม่ชื่นใจเท่านั้น

เพราะเหตุที่ความรักที่แม่มีต่อลูกมากมายอย่างนี้ แม่ในโลกส่วนใหญ่จึงทุกข์ระทมตรมตรอมหมองเศร้า เพราะลูกไม่ระลึกถึงพระคุณ และไม่ตอบแทนในสิ่งที่ควรตอบแทน ไม่ทำตนให้อยู่ในความดี จึงทุกข์แล้ว ทุกข์เล่าในวัฏฏะสงสาร ระหกระเหินเดินทางไกล ชีวิตคือการเดินทาง เรือนร่างคือศาลาพักอาศัย ชาติแล้วชาติเล่าเวียนเกิดเวียนตาย ขอให้แม่ทั้งหลายที่ทุกข์เพราะลูก เอาความทุกข์เป็น "อริยะสัจ" เสียเลย เอาความ ทุกข์เป็นที่ตั้งแห่งธรรม เอาความทุกข์เป็นที่ตั้งแห่งนิพพิทา เบื่อหน่ายคลายจากวัฏฏะสงสาร อย่าทุกข์ระทมตรมตรอมหมองเศร้า อย่าทุกข์ทนหม่นไหม้ ตีโพยตีพายพร่ำเพ้อรำพันเลย

ขอจงทำหน้าที่ของแม่ไป และประพฤติธรรมบำเพ็ญธรรมสั่งสมบารมี เป็นหนทางสู่กระแสพระนิพพานอันไม่เวียนเกิดเพราะใคร ๆ อีกในโลกนี้และโลกไหน ๆ ขอให้แม่ทุกท่านทุกคนได้ทราบตรงนี้จุดนี้ให้กระจ่าง แจ้ง จงน้อมจิต "อุปสมานุสติ" หน่วงเหนี่ยวเอาพระนิพพานเป็นอารมณ์ อันไม่มีเกิดธาตุสี่ ขันธ์ห้า ไม่มีแก่ชราชำรุดทรุดโทรม ไม่มีเจ็บป่วยทุรนทุราย ไม่มีความตายให้หวาดหวั่นพรั่นพรึง ถึงพระนิพพาน แล้ว นิภะยัง กะตา ชื่อว่าพ้นจากภัย พ้นจากทุกข์ พ้นจากความคับแค้นเคืองขุ่นวุ่นวายทั้งหลายทั้งปวงเสียได้

สุดท้ายนี้ ขอให้พ่อแม่ผู้ให้ชีวิตลูกและขอให้ลูกผู้รู้คุณพ่อแม่ จงมีแต่ความสุขในมรรคผลนิพพาน พ้นจากวัฏฏะสงสารอันมีภัยนี้โดยเร็วพลัน ขอให้ลูกผู้มีบุญทุกคนจงรู้ซึ้งถึงคุณ อะไรที่ดีสามารถทำให้พ่อแม่ ชื่นใจได้ สมควรจะทำตอนนี้เวลานี้เดี๋ยวนี้ ท่านเป็นผู้ให้ความอบอุ่น เป็น ผู้ให้ความหวังดีทุกสิ่งทุกอย่างแก่เรา สมควรแล้วหรือยังที่เราจะตอบแทน บุญคุณของท่านในบัดนี้ สมควรแล้วหรือยัง ? จะรอวันไหน รอเวลาใด เดือนใดปีใดเล่า ?

ขอการฟังธรรมจงเป็นปัญญาญาณ เป็นแสงสว่างนำทาง อันมี ความสุขพ้นจากเส้นทางอันมีทุกข์มีภัย จนกว่าจะมีกำลังใจตัดกิเลสร้าย คลายกิเลสทิ้ง ประจักษ์จริงในอริยะสัจธรรม สู่มรรคผลนิพพานทั่วหน้ากันทุกท่านทุกคนเทอญ เจริญพร

กราบขอบพระคุณที่มา :: ธรรมจักร

 

ข้าน้อยขอคารวะ ๑ จอก

 

ผมขออนุโมทนาสาธุ ในบุญกุศลที่ได้บำเพ็ญมาทั้งหมดทั้งปวงด้วยครับ

 

อนุโมทนา สาธุ ๆ
กับทุกท่านที่มีความกตัญญูกตเวที
กับ พ่อ แม่ และผู้มีพระคุณ ด้วยครับ
นิพพานัง ปัจจโย โหตุ

​