ทำอย่างไรกับการดับสังขารอันปรุงแต่งจิต...

สมมุติว่าเรารู้เห็นแล้วว่าเราหรือสังขารของเราไปปรุงแต่งจิตให้เข้าไปยึดถือ..เราจะทำยังไงกับสังขารที่ว่า
สังขารกับความคิดเป็นอันเดียวกันหรือไม่..
เราจะหยุดคิดหยุดสังขารหรือทำลายลงได้หรือ..
ทำยังไงมิให้สังขารปรุงแต่งจิต..หรือเราไม่ได้หยุดหรือทำลายแต่เราจะรู้เท่าทันแล้วคลายหรือปล่อยมันอย่างนั้นหรือ..ขอความอนุเคราะห์ท่านผู้รู้ให้ความกระจ่างเป็นวิทยาทานด้วย

 

สังขารคือความคิดที่ปรุงแต่งแล้ว..ผัสสะเกิด(ความคิดเกิด) วิญญาณรับรู้ ปรุงแต่งโดยสังขาร..เร็วประดุจฟ้าแล็บครับ ..สติ สมาธิ เท่านั้นจะกั้นสังขารการปรุงแต่งได้
จุดเริ่มต้น..ในการฝึกแบบไม่ข้ามขั้นแล้ววกกลับมาที่เดิมอีก..ท่านต้อง ดู "กาย" ให้แจ้งครับ
กาย คือสังขารขันธ์ แจ้งตัวนี้ตัวเดียว ความคิด อารมณ์ ..ฯลฯ จะหายหมดทันที อนุโมทนาครับ

 

.สังขารกับความคิดเป็นอันเดียวกันหรือไม่..

-อันเดียวกันครับ คือ สิ่งเดียวกัน

.เราจะหยุดคิดหยุดสังขารหรือทำลายลงได้หรือ..

-ได้ การทำลายสังขาร คือ การดับ อายตนะภายใน ไม่ให้คิดปรุง (รู้เท่าทัน)

 

การดับจิตตสังขาร ดับที่ เวทนา และ สัญญา

เวทนารับรู้อะไร สัญญาก็จำสิ่งนั้น สัญญาจำสิ่งใด วิญญานก็รู้แจ้งสิ่งนั้น

 

-นี่ก็เป็นการดับเหมือนกันแต่เป็นการดับที่ปลายเหตุ

-หลวงปู่เทสก์ กล่าวว่าหากจะดับไฟฟ้าตามบ้านไม่ให้มีแสง ต้องดับที่โรงงานผลิตไฟ้ฟ้า ซึ่งเป็นต้นแห่งไฟฟ้าทั้งหลาย การดับที่บ้านคือการดับที่ปลายทาง

 

ขอบคุณครับท่าน แล้วเวทนา สัญญา จะดับได้ ก็ต่อเมื่อ ผัสสะดับ มิใช่หรือ
เมื่อผัสสะจะดับได้ ก็ต่อเมื่อ สฬายตนะ ดับไม่ใช่หรือ ลองสาวให้ลึกลงไปให้ถึง ต้นเง่าของเถาวัลย์ จับจากปลายไปหาต้น มันก็ถึงอวิชชา เหมือนกันล่ะท่าน อย่ายึดติดบัญญัติ มากเกินมันไม่ดีนะท่าน

 

เห็นการทำงานของ จิต เมื่อไหร่ก็เข้าใจเองครับ

มุ่งมั่นปฎิบัติให้ถึงพร้อม เมื่อถึงพร้อมความสงสัยก็ไม่เกิด

เมื่อความสงสัยไม่เกิด ก็เจริญมรรค ตามบุรุษทั้ง 8 ไป

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

สังขาร มี 3 อย่างขอรับ วจีสังขาร กายสังขาร มโนสังขาร

หากเราแม่นปริยัติ คำถามว่า ความคิดเป็นสังขาร หรือเปล่า เราจะตอบ
ของเราได้ เราจะอาศัยประโยชน์จาก สติ ที่ไประลึกได้ เมื่อนั้น ความ
สงสัยว่า ความคิดเป็นสังขาร ไหม ขาดกรเด็นไปทันที โดยที่เป็นลักษณะ
ของ เราพึ่งพิงตัวเราเอง

ทีนี้ ท่านก็ลองพิจารณาว่า อย่างกายสังขาร ท่านทราบแล้วว่า
สังขารนี้มันก็มี กายสังขาร อีกอย่างหนึ่ง คราวนี้ลองเอามาดูกับ
คำถามที่ถามว่า

คำถามนี้ ตั้งถามถูกต้อง เป็นลักษณะของผู้ใฝ่ศึกษา จะถามออกมา

คำถามนี้ ก็ยังตั้งถูกอยู่ แล้วแผ่ออกได้มากขึ้น

อันนี้ ดูเผินๆ เหมือนเป็นคำถาม แต่ ไม่ใช่ ท่านกำลังตอบ
หรือไม่ กำลังบอกคนอื่น

ปัญหาจึงควรตัดสินที่ว่า ตกลงว ท่าน ถาม หรือ ท่านมาบอกคนอื่น

ต้องเอาตรงนี้ให้ชัดๆ ก่อน หาก ตรงนี้ไม่ชัด ป่่วยการพูดในเรื่องอื่น

และ การภาวนาก็จะพลอยป่วยการไปด้วย

ทำไมจึงพลอยป่วยการไป หาก การกระทำไม่ตรงกับ วาระของสังขาร

ก็ประโยคบนนี้ จะถูกปรักปรำได้ว่า กล่าวเท็จ เพราะว่า ท่านรู้ของท่าน
อยู่แล้ว สังขารนั้นไม่มีใครเล็งเห็นแล้วจะอาศัย ทิฏฐิ นำ แล้วพาไปพิจารณา
ทำลายสังขาร เป็นแน่ เพราะ กายเนื้อของเรามันก็สังขาร ใครที่ไหนจะประหลาด
พิลึกพิลั่น อาศัยคิด ไปทำลายสังขาร มันก็เท่ากับ อัตวินิบาต
เท่านั้นเอง ซึ่งมันจะชี้กลับมาทันทีว่า สังขารนั้น เขาไม่ได้ให้มุ่งทำลาย
หรือ หยุดการปรุง ถ้ามุ่งทำลายก็แปลว่า ใช้ "ทิฏฐิ" นำหน้า หาก
มุ่งหยุดการปรุง ก็แปลว่าใช้ "มานะ" นำหน้า ข้างหนึ่งอุทเฉท อีกข้าง
เห็นสัสสติ

 

ถ้าไปเรียนสายกรรมฐานจริงจัง ยังไม่ได้เริ่มลงมือ และภาวนาจริงจัง
หากไปถามครูบาอาจารย์ ท่านไม่ตอบเราหรอก
แต่ท่านจะใช้ กุสโลบายให้เรา ภาวนาเป็น เช่นกวาดลานวัด ตักน้ำ
หรือนั่งดูลมหายใจไปเรื่อยๆ เมื่อถึงเวลาท่านจะมาตอบเอง เมื่อถึงกาล ที่พร้อมจะรู้
เมื่อสติได้รอบ จะได้ต่อยอดไปเรื่อยๆ ยังไม่ลงมือทำ แต่สงสัยไปเรื่อย ๆ
ท่านก็จะปฏิบัติไปเรื่อยๆ แบบ ปัญญาทางโลก

 

มาคนเดียวรึจ๊ะ..ระวังคนแก่ คนหนุ่ม เดินตามนะ..! ส่วนคนข้างบนนั่น ยาววววววววววมาเชียว...ยาวเกินตัดซะบ้างซี่ น้ำท่วมหมด:'(

 

เมื่อเรารู้แล้วเราย่อมควรรู้ด้วยว่าสังขารเหนือบันชาของเรา เราบังคับสังขารไม่ได้ เอาว่ารู้ไว้ก่อนว่ามันเป็นธรรมดาอย่างนั้น

ความคิดและจิตสังขารเป็นสิ่งเดียวกัน เมื่อความคิดเกิดสังขารก้เกิด จิต และกาย ผัวพันอยู่กับกิเลส ร้อยรัดติดแน่นกันแสนนาน และไม่อาจแยกออกได้ ผู้ที่สามารถแยกทั้งสองสิ่งออกได้ก้เพราะมีความรู้แจ้งแล้วซึ่งอวิชา หากแต่สิ่งที่เห็นในปัจจุบันนี้ยังไม่ใช่

เราหยุดคิดหลายๆเรื่องได้ โดยการใช้สติควบคุม ให้เกิดการปรุงไปในทางเดียวกันเรื่องเดียวกัน ด้วยการทำสมถะ และ เราใช้สติในการพิจารนา ความคิดได้ เราเข้าไปรับรู้ได้และควบคุมได้ด้วยสติ แต่สังขารไม่ใช่เรา เราไม่อาจบังคับหรือกำจัดว่าจงเป็นอย่างนั้นจงเป็นอย่างนี้ได้ เพียงแต่บังคับไปในทิศทางที่เราต้องการได้ด้วยสติในยามที่เราต้องการเพียงครั้งคราว

อวิชาและตัณหา ยังคนให้เกิด แก่ เจ็บ และตาย หากไม่ต้องการให้เกิดการปรุงแต่งอีกก้ต้อง กำจัดที่ต้นตอ

หากเรารู้เท่าทัน เราก้ไม่ต้องดิ้นรนเพื่อสิ่งใด หากเรารู้จริงก้จะเห็นเองว่า สิ่งใดควรยึดสิ่งใดไม่ควรยึด สิ่งใดเป็นเราเป็นของเราจริงหรือไม่ งั้นการรู้เท่าทันที่แท้จริงนั้นแหละสำคัน แต่จะติดอยู่ตรงที่ว่ายังรู้ไม่จริง นี่แหละ

อนุโมทนาธรรมครับ

 

การกระทำอะไรเนื่องด้วยอะไรก็เป็นสังขาร เช่นเราพยายามดับสังขารมันก็เป็น
สังขาร ความคิดที่เกี่ยวกับเรื่องใดๆ ก็เป็นสังขาร เช่นเรารู้ว่ามันมีสังขาร
การคิดจะหยุดมันก็เป็นสังขาร หรือถ้ามันมีสังขารหรือการปรุงแต่งอยู่เราไปปรุง
แต่งต่อหรือตอบสนองต่อมันอย่างนี้ก็เป็นสังขาร ที่ถามว่าเราจะหยุดสังขารหรือ
ทำลายสังขารลงได้หรือไม่ ก็ตอบว่าไม่ได้เพราะการจะไปหยุดอะไร ทำลาย
อะไรมันก็เป็นสังขาร ทำอย่างไรจะไม่ให้สังขารปรุงแต่งต่อเราก็ต้องรู้ทันมัน
ก่อนว่ามันเป็นสังขาร พอรู้ทันแล้วมันปรุงต่อเราก็รู้ มันหยุดเราก็เราก็รู้เป็นผู้ดู
อยู่เฉยๆ การพยายามกำหนดรู้มันก็เป็นสังขารเหมือนกันแต่มันเป็นเครื่องมือ
อย่างหนึ่ง เหมือนเราถูกหนามตำแล้วเราเอาอีกอันมาแกะมันออก เมื่อเราแกะ
หนามที่ตำออกแล้วเราก็ไม่เอาอีกอันมาปักแทน สุดท้ายก็ทิ้งหมด การกำหนด
นี่เป็นเครื่องมือปลุกตัวรู้ ปลุกตัวพุทธะของเรา

 

ขอเสนอทางเลือกแล้วกันครับ การเจริญสมาธิให้ได้ถึงอรูปฌานครับ โดยพิจารณาด้วยกำลังของสมาธิครับ จะต้องมองเห็นกาย เนื้อ กระดูกได้ด้วยกำลังของสมาธิ คือผู้ปฏิบัตินั้นมองเห็นไม่ใช่มองเห็นแบบเห็นนิมิตรนะครับ นั้นคือจุดเริ่มต้นของการไปสู่เส้นทางของนิพพานครับ

 

ตรัสถามความเห็นของพระปัญจวัคคีย์ ​

[๒๑] พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกเธอสำคัญความนั้นเป็นไฉน รูปเที่ยงหรือไม่เที่ยง?
พระปัญจวัคคีย์ทูลว่า ไม่เที่ยง พระพุทธเจ้าข้า.
ภ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า?
ป. เป็นทุกข์ พระพุทธเจ้าข้า.
(โยนิโสมนสิการจากปฎิจจสมุปบาท และพระไตรลักษณ์ จะพบความจริงได้ด้วยตนเองในที่สุดว่า สุขทุกข์เพราะความไม่เที่ยง ย่อมเป็นทุกข์ในที่สุดทั้งสิ้น)
ภ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือจะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตน(อัตตา)ของเรา?
ป. ข้อนั้น ไม่ควรเลย พระพุทธเจ้าข้า.
(ในเมื่อรู้แล้วว่า มันเป็นตัวทุกข์ แล้วไปเก็บไปเอามันว่า เป็นของตัวของตนทำไมให้เป็นทุกข์)
ภ. เวทนาเที่ยงหรือไม่เที่ยง?
ป. ไม่เที่ยง พระพุทธเจ้าข้า.
ภ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า?
ป. เป็นทุกข์ พระพุทธเจ้าข้า.
ภ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือจะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตน(อัตตา)ของเรา?
ป. ข้อนั้นไม่ควรเลย พระพุทธเจ้าข้า.
ภ. สัญญาเที่ยงหรือไม่เที่ยง?
ป. ไม่เที่ยง พระพุทธเจ้าข้า.
ภ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า?
ป. เป็นทุกข์ พระพุทธเจ้าข้า.
ภ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือจะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตน(อัตตา)ของเรา?
ป. ข้อนั้นไม่ควรเลย พระพุทธเจ้าข้า.
ภ. สังขารทั้งหลายเที่ยงหรือไม่เที่ยง?
ป. ไม่เที่ยง พระพุทธเจ้าข้า.
ภ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า?
ป. เป็นทุกข์ พระพุทธเจ้าข้า.
ภ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือจะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตน(อัตตา)ของเรา?
ป. ข้อนั้นไม่ควรเลย พระพุทธเจ้าข้า.
ภ. วิญญาณเที่ยงหรือไม่เที่ยง?
ป. ไม่เที่ยง พระพุทธเจ้าข้า.
ภ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า?
ป. เป็นทุกข์ พระพุทธเจ้าข้า.
ภ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือจะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตน(อัตตา)ของเรา?
ป. ข้อนั้นไม่ควรเลย พระพุทธเจ้าข้า.

 

-แล้วจะดับ รูป เวทนา สัญญา สังขาร หรือ ผัสสะ ได้อย่างไร ครับ

 

ทำให้มันเป็น "วิสังขาร" ซะมันก็จบ ดูให้ดี ขันธ์ก็ส่วน อุปทานขันธ์ก็ส่วน กิเลสก็ส่วน

 

คุณ เคยนำมา บอกเองไม่ใช่หรือ สิ่งนี้ มี สิ่งนี้ จึงมี สิ่งนั้นดับ สิ่ง นั้น จึงดับ.

 

ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา...

 

ตรงนี้ น่าจะเป็นคำสอน ของพระองค์ ให้เข้าใจ ปรมัตถ์ธรรม ว่ามันเป็นเช่นนั้นเอง..

 

-ผมต้องการให้ผู้ใคร่ธรรมได้พิจารณาตามด้วยว่าผิดถูกเป็นอย่างไร วิธีการดับขันธ์ 5 ทำอย่างไร