ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ สับสนตนเองมาก

ก่อนอื่นเรื่องเรา อาจจะดูเป็นเรื่องที่ไร้สาระ เป็นเพียงเรื่องของคนคนหนึ่งที่อยากจะระบายและขอคำปรึกษา เรากลุ้มใจมาก คิดมากจริงๆค่ะ

ถ้าไม่ชอบยังไง อย่าว่ากันเลยนะค่ะ

ตอนนี้เราอยู่ปีสองแล้ว ตอนที่เรามาเรียนมหาลัยใหม่ๆ ตอนอยู่ปี 1 เรารู้จักเพื่อนอยู่คนเดียว ซึ่งเคยอยู่โรงเรียนด้วยกันมาก่อนแต่ไม่ค่อยสนิทมากนัก ก็เลยไปไหนมาไหนกับคนนี้ มีหลายอย่างที่บางครั้งก็เข้ากับเขาไม่ได้ ไม่นานก็มีเพื่อนมารวมอีกก็เป็นสี่คนค่ะ คบกันไปคบกันมา เริ่มรู้แล้วว่า มันไม่ใช่ เวลาทำงานเรามักจะเป็นคนที่ถูกทิ้งให้ทำเสมอ รายงานหน้าห้องก็เรา งานหนักๆ นี้ตลอด มีครั้งหนึ่งรายงานกลุ่มต้องส่งวันนี้ ก็ถามเพื่อนที่สนิทว่าแล้วรายงานล่ะ เพื่อนก็ตอบหน้าตาเฉยมาก ว่า "ไม่รู้ ไม่ใช่ความผิดของฉันน่ะ"
ความรู้สึกตอนนั้นนี้ ทั้งโกรธ ทั้งโมโห ไม่รู้จะว่ายังไง ก็ต้องไปกับเขานี้ ทำไงได้
แล้วจากนั้นก็หลายครั้งมากงานกลุ่มนี้ตลอดเลย เราต้องทำเองประจำ แล้วสิ่งหนึ่งเข้ากับเขาไม่ค่อยได้ ก็คือ เรื่อง แฟน เพื่อนคนอื่นเขามีแฟนกันหมด เหลือแต่เราอ่ะ ที่ไม่มี ก็เลยถูกยุให้มีตลอด เรารู้สึกอึดอัดมาก อึดอัดสุดๆ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่ดีกับเรานะ เพียงแต่เราคิดว่า มันไม่ใช่อ่ะ มันไม่ใช่แบบนี้
ตอนเทอม 2 เราเอารถไปใช้เอง (ตอนอยู่เทอม 1 ไม่มีรถต้องซ่อนเขาตลอด) ขับก็ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ แต่ทำงัยได้ล่ะ จำเป็น เก่งไม่เก่งก็ต้องเอาไป แล้วเราก็เริ่มแยกจากกลุ่ม ออกมาเรื่อยๆ ตอนนั้นก็ยอมรับเลยว่ารู้สึกสับสนและไม่ค่อยดีมากนัก แต่ก็สบายใจขึ้น ไม่มีเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องให้มารบกวนจิตใจอีก พอแยกออกมา ก็เริ่มไปรู้จักกับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง ก็เลยไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่บางครั้งเขาก็ไม่ค่อยรอเรา ทิ้งเราให้อยู่คนเดียวบ่อยๆ เวลามีงานอะรัยนี้ ให้เราช่วยตลอด แต่พอเวลาที่เขาไปเที่ยวอะรัยกันเริ่มไม่ค่อยชวน ไม่รอกันเลย บางครั้งเราต้องกลับหอ เพราะว่าไม่มีเพื่อนกินข้าว ต้องกินข้าวคนเดียว [Embarrass
แล้วจากนั้นก็ได้รู้จักกับเพื่อนอีกคน สมมุติว่าชื่อ บี ละกัน คนนี้ก็ถูกเพื่อนแบนออกมาจากกลุ่ม เพราะมีความเป็นตัวของตัวเองสูงไป ชอบไปไหนคนเดียว เขาบอกให้ทำแบบนี้ ไม่ทำจะทำอีกแบบ ก็เลยถูกแบน พอดีมาเจอกับเรา ไม่รู้จะอยู่กับใครเหมือนกันก็เลยไปด้วยกัน
พออยู่ปีสอง ได้รู้จักเพื่อนกลุ่มใหม่ รู้สึกพูดถูกคอกับเพื่อนในกลุ่มนี้มาก เลยไปนั่งใกล้ๆ ไปพูดคุยด้วย แต่ก็เข้าได้เฉพาะบางคน เวลาเขาทำอะไรก็ไม่ค่อยกล้าไปพูดกับเขาเท่าไหร่นัก มันรู้สึกแปลกๆ เวลามีอะรัยก็ยังคงให้ บี ช่วยอยู่ แบบว่าบางอย่างมันก็เข้ากันไม่ค่อยได้มากนัก เพื่อนๆ ในห้องไม่ค่อยชอบบี เพราะชอบทำตัวไม่เหมือนคนอื่น จึงถูกว่าเสมอ เราก็ไม่รู้จะทำไงดีเหมือนกัน แต่ก็คิดถึงสิ่งที่เขาดีกับเราก็ยังมีอยู่ เลยคบไว้ เพื่อนกลุ่มเดิมนั้นก็ไปๆ มาๆ เรารู้สึกว่าพวกเขาไม่ค่อยจิงใจเท่าไหร่ เหมือนเพื่อนกินมากกว่า
เราเลยรู้สึกสับสนมากจิงๆ ไม่รู้จะเอายังไงดี บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่าย้ายไปเรียนที่อื่นดีมั้ย บางทีมันอาจจะดีขึ้น แต่ถ้ามาคิดดีๆ แล้วไม่มีทางเป็นไปได้แน่ พ่อ แม่ คงไม่ให้ทำ ก็เลยรู้สึกสับสนตนเอง หาทางออกไม่เจอ มีเพื่อนที่อยากอยู่ด้วย แต่เขาก็มีเพื่อนสนิทของเขาอยู่แล้ว บางครั้งเขาก็ไม่ค่อยแคร์เรา และบางครั้งเราก็แคร์เขามากจนเกินไป สนใจเข้าตลอด และเราเองที่ต้องมานั่งเสียใจ เคยโทรไปปรึกษาเพื่อนเก่าสมัยมัธยม ปรึกษาจนเขาไม่รู้จะให้คำปรึกษาอะรัยแล้ว เราเลยท้อมากจริงๆ ไม่ไหวแล้ว :'(

อาจจะเขียนวกไปวนมา ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่มันเป็นความรู้สึกที่อึดอัดใจมานานแล้ว มันอาจเป็นเรื่องที่ไม่น่าสนใจ ไร้สาระ แต่มันสำคัญกับเรามากจริงๆ มีคำแนะนำ ข้อคิดเห็นอย่างไร บอกหน่อยนะค่ะ

ขอบคุณมากนะค่ะที่อ่านจนจบ

 

ก็อยู่แบบสัญโดษไปสิครับ ง่ายจะตาย อย่าเหงาเลยอย่างงี้ดีแล้ว ตัวคนเดียว
ถ้าเหงาหรืออะไรก็หาเรื่องไป ปฏิบัติธรรมดูสิแล้วจะสงบ

 

พอดีอ่านเจอในหนังสือเล่มหนึ่งเขาบอกว่า

จงจำคำพูดของโพโก ตัวการ์ตูนของวอลท์ เคลลี่ ที่ได้พูดไว้และโปรดอย่าลืม

"เราพบศัตรูแล้วล่ะ มันคือตัวเรานี่เองแหละ"

เราจะสุข หรือทุกข์ อยู่ที่ความคิด ความรู้สึก การตีความ
สร้างความรู้สึกพอให้ได้ ที่เหลือเป็นกำไร

 

คนเราจะคอยเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมตลอดไปไม่ได้ เพราะถึงเราเจอสิ่งแวดล้อมที่
เหมาะกับเราแต่มันก็ต้องเปลี่ยนไปอยู่ดีจะอยู่อย่างเดิมไม่ได้ เพราะสิ่งต่างๆ มัน
ไม่เที่ยง พอมันเปลี่ยนแล้วเราจะไปหาที่ใหม่ตลอดก็ไม่มีประโยชน์ เราต้องอยู่
ได้ในสิ่งแวดล้อมทุกแบบ การที่เราสนใจในสิ่งแวดล้อมเพราะจิตยังไม่มีพลังต้อง
ปรับตัวให้ได้ ตอนแรกยังไม่มีพลังก็ต้องพยายามมากหน่อย เหมือนไม่ไผ่จะไป
ขวางลมก็ไม่ได้คงจะแตกหัก ต้องลู่ตามลม แต่เมื่อจิตมีพลังมากแล้วสิ่งแวดล้อม
จะเป็นอย่างไรก็ไม่มีผลเหมือนอยู่คนเดียวตลอดเวลา อยู่กับเพื่อนก็เหมือนอยู่
คนเดียว คุยกับเพื่อนอยู่ก็เหมือนอยู่คนเดียว เดินอยู่กับเพื่อนก็เหมือนเดินอยู่
คนเดียว คือเป็นอิสระจากสิ่งแวดล้อมอย่างสิ้นเชิงโดยไม่ต้องหนีไปไหน ไม่
คล้อยตามหรือต่อต้านแต่เป็นตัวเองได้ตลอดเวลา

 

นี้หละที่พ่อรอมานาน คือการเอาธรรมเข้าไปประยุคใช้เพื่อช่วยเหลือคน
ลูกเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ ดีมากๆ เทศต่อไปดวงธรรมจะไหลออกมาเอง น้องเขายังเด็ก พ่อยินดีให้คำปรึกษา ถ้าเขาต้องการ ให้เข้าใจชิวิตคือ อะไรกันเเน่ ...
เเต่ต้องทำตามนะ ไม่ทำตาม ไม่ต้องมาปรึกษา เพราะพ่อต้องมีงานช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ ที่ยังมืดบอดอีกมาก...ลูกทำดีเเล้ว อนุโมทนาสาธุ

 

ขอบคุณที่แนะนำสั่งสอนครับ

 

ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ ยอมรับเลยว่าตอนนี้จิตใจอ่อนแอมากจริงๆ แต่จะพยายามเข้มแข็ง ปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมให้ได้ จะอดทนค่ะ

 

จงเรียนรู้อยู่กับสิ่งที่เป็นอยู่จ๊ะ พี่ก็เคยเป็นเหมือนน้อง เพราะตอนเป็นวัยรุ่นเราก็มีความต้องการเช่นนั้นเสมอจ๊ะ คือมีเพื่อนไว้คอยคุย คอยปรึกษา คอยไปใหนมาใหนด้วยกัน คอยเป็นสิ่งที่คลายเหงา จนบางครั้งเราติดเพื่อนจนเกินไป จนไม่รู้ว่าตัวเราจริงๆต้องการอะไรกันแน่ บางทีเราก็เทคแคร์เพื่อนมากจนเกินไป จนทำให้ตัวเราไม่เป็นตัวเรา ถ้าเพื่อนให้งานเราทำก็เป็นการฝึกฝนการเรียนรู้และทักษะสำหรับเรา พี่เคยมีเพื่อนที่เรียนเก่งแต่จบออกมาทำงานไม่เป็นก็เยาะแยะจ๊ะ เราทำเราได้เอง เหมือนกันเราฝึกธรรมแหล่ะจ๊ะ เราทำเองเราก็ได้เองไม่มีใครได้กับเรา จงเรียนรู้มันและอยู่กับมันให้ได้ ถ้าน้องผ่านได้มันจะทำให้จิตใจน้องแข็งแกร่งขึ้นอีกมากจ๊ะ และอีกหน่อยประสพการณ์ที่ดีจะสอนเราเองจ๊ะ ว่าทางต่อไปของเราคือทางใหนจ๊ะ สู้ต่อไปจ๊ะพรุ่งนี้ก็วันใหม่แล้วจ๊ะ จงเรียนรู้ตัวเราเองให้มากๆด้วยจ๊ะ การอยู่คนเดียวเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วจ๊ะ เพราะเราจะได้เรียนรู้ตัวเราเองให้มากขึ้นด้วยจ๊ะ เรามาคนเดียวก็ไปคนเดียวเท่านั้นจ๊ะ นี่คือสัจธรรมแห่งชีวิตที่แท้จริงจ๊ะ

 

อืม เจอเหตุการ์ณคล้ายๆมังกรหยกสมัยเรียนเลยนะ เป็นเรื่องที่พบเห็นกันโดยปกติไม่ว่าจะยุคไหนๆค่ะ

สมัยเรียน มังกรหยกก็มีปัญหาเรื่องเพื่อน คือ คบเพื่อนผิดกลุ่ม คนดีๆเรารู้แต่เราไม่ยักคบ ไปมองว่าไม่น่าสนใจ ก็ไปคบกลุ่มที่เปลือกนอกดูดี นานไปก็จึงได้เจอพิษเปลือกในว่าร้ายกาจ ไม่เคยจริงใจกับเรา เวลาทำงานกลุ่ม ส่วนใหญ่จะเป็นเราที่ลุกขึ้นมาทำคนเดียวค่ะ ครั้งไหนเพื่อนนึกคึกอยากทำงานขึ้นมาบ้าง เขาจะรวมกลุ่มและกีดกันไม่ให้เรามีส่วนร่วมค่ะ บางครั้งแกล้งทำลายผลงานเราเสียอีก

มังกรหยกก็รู้สึกแย่ แต่ก็ทิ้งความคิดน้อยใจนั้นไปเสีย เพราะเรารู้แก่ใจว่า เราทำงานส่ง เพราะเราคิดได้ว่า เราทำตามหน้าที่ ถ้าไม่ทำส่ง เราจะเสียคะแนน จะสอบตก เรียนซ้ำ เสียเงิน กระทบถึงพ่อแม่ซึ่งเป็นคนที่รักเราจริงต่อเนื่องกันไปเป็นลูกโซ่ ซึ่งไม่ใช่เรื่องค่ะ ย้ายที่เรียนยิ่งไม่ใช่ทางแก้ปัญหา เพราะคนลักษณะนี้มีอยู่ทุกที่ ย้ายไปก็เจออีกค่ะ เรียนจบไปทำงาน ก็ต้องเจออีกค่ะ สำคัญต้องวางแผนรับมือ และปรับสุขภาพจิตเรา อย่าไปเก็บมาคิดค่ะ อย่าไปใส่ใจ หรือ ถือสาอะไรให้เป็นทุกข์ เราก็จัดการสิ่งที่เราควรทำไป ไม่คล้อยตามพฤติกรรมอะไรที่ไม่ถูกต้องก็พอค่ะ

เมื่อเรามองปัญหาที่เกิดขึ้น เราจะพบว่า
1. เรากำลังมีปัญหาเรื่องเพื่อน
2. ถ้าใจเราไม่เข้มแข็ง เจ้าเพื่อนลักษณะนี้ อาจทำให้เรามีปัญหาเรื่องเรียน ฯลฯ เพิ่มขึ้นมา ซึ่งส่งผลกระทบเป็นลูกโซ่ อาจลามไปถึงครอบครัวเราด้วย

มังกรหยกเจอแบบนี้ ก็ทำงานกลุ่ม (ที่ทำคนเดียว) ให้เต็มที่ค่ะ หากเขาต้องการรวมกับเรา ก็เขียนชื่อให้พวกเขาด้วยค่ะ เพราะเรากำลังแก้ไขปันหาข้อ 2 ที่ใหญ่กว่า ให้เสร็จสิ้นไป เราจัดการปัญหาเรื่องเรียนได้ และมีความรับผิดชอบกว่าพวกเขา เราก็จะรู้สึกภูมิใจ และ ดีขึ้นค่ะ ส่วนเพื่อนๆเขาอาจไม่มีปันหาในข้อ 1 แต่เมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรเอง เขาจะเริ่มมีปัญหาในข้อ 2 ค่ะ

เมื่อข้อ 2 ของเราแก้ไขได้แล้ว ก็มาแก้ไขข้อ 1 วิธีการแก้ไขปัญหาในข้อ 1 ของมังกรหยกก็คือ

อย่าคบคนเป็นกลุ่มเล็กๆเพียงไม่กี่คนค่ะ ในวัยเรียน เราจำเป็นต้องมีสังคมเป็นกลุ่มก้อน เพื่อทำงานกลุ่ม แต่เมื่อเราได้คบเพื่อนแล้วได้รู้ว่าเขาปิดกั้นเรา อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องอมทุกข์อยู่กับคนไม่กี่คนอย่างนั้น 4 ปีเต็ม เพราะมีคนดีๆในคณะที่เราไม่ได้คุยกับเขาอีกเป็นร้อยค่ะ ให้เราลองเป็นคนกล้าที่จะเดินเข้าไปทำความรู้จัก ผูกมิตร พูดคุยกับคนอื่นๆในคณะอีกกว่าร้อยก่อนทุกคน แล้วเราจะได้พบเพื่อนใหม่ค่ะ

สำคัญเวลาเราเข้าหาเพื่อนกลุ่มใหม่ ให้เราทักทายพูดคุยกับคนทั้งกลุ่มนั้น อย่าเจาะจงคุยเฉพาะคนๆเดียวในกลุ่ม เพราะคนที่เหลือเขาอาจรู้สึกไม่พอใจ และคิดว่าเราจะมาแย่งเพื่อนเขาได้ค่ะ หากเราเห็นว่าเราและเพื่อนใหม่เข้ากันได้ แต่เขามีเพื่อนสนิทอีกคนอยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวค่ะ เราจะไม่ไปนั่งแทรกคู่เขา แต่ให้เราคุยกับเพื่อนสนิทเขาให้มีน้ำหนักเท่าเทียมกับที่คุยกับเพื่อนเขาโดยตลอดด้วยทุกครั้งค่ะ อาจจะรู้สึกเขินอายบ้าง เจอที่ดีบ้าง แย่บ้าง ก็ให้อดทน อย่าท้อถอยค่ะ เฟ้นหาเก็บคนที่ดีกับเราไว้ เวลามีปัญหา หากได้มีโอกาสรูจักคนดีๆ มากกว่าคนไม่ดี ปัญหาเราก็แก้ไขได้ค่ะ

 

ตอนมหาลัย
เทอมแรกรับน้องเยอะ ทำให้ง่วง
ไม่ค่อยได้ไปเรียน เค้าไปไหนก็ไม่ชวน บางทีตื่นมาที่หอพักมหาลัย เป็นร้าง เพราะเค้าไปกิจกรรมกันหมด 5555

บางวันอาจารย์ยกเลิก คลาสเรียน ก้ไม่มีใครบอก เดินสะเปะสะปะหลงไปนั่งป๊องหง่องคนเดียว

แทบจะตั้งชมรม ประธานชมรมคนที่สังคมรังเกียจเลยทีเดียว
เนื่องจากเหนื่อย เลยสงวนพลังงาน โดยการพูดน้อยๆ หน้าตาที่เย็นชาเซ่อซ่า เด๋อด๋า ชอบไปหลับที่ห้องสมุดอีก

เพื่อนใจร้ายบางคนก็คิดว่าเราโง่ ทำให้เวลาทำงานกลุ่มถูกโขกสับ เยอะแยะ แต่เราสนุกก็ทำไป เพราะขี้เกียจพูด

เพื่อนดีก็มี นะ แต่เราไม่ได้ไปคลุกคลีกะใคร เพราะความขี้เกียจตัวเป็นขนนี่ล่ะ

แต่หลังจากนั้นก็ คบเพื่อนทั้งห้องเลย คนไหนเห็นแก่ตัว ขี้โกง น่าเบื่อ ก็ห่างไปทีละคน ทีละคน จนเหลือ ครึ่งหนึ่ง แล้วก็ไปเที่ยวกะเพื่อน ที่ชอบอะไรเหมือนกัน ก็ลดลงอีกครึ่งหนึ่ง

พอเพื่อนมีแฟน
อ้าวเหลือเราอยู่คนเดียวอีกละ

แต่ไม่มีปัญหา เราจงเป็น ดาวฤกษ์ที่ส่องสว่างในตนเอง
ไม่หวังความอบอุ่นจากใครดีกว่านะ น้องนะ

กินข้าวคนเดียวก็ดี ไม่มีใครแย่ง
ถ้าเราดีพอ เค้าต้องอยากคบเราเองล่ะ

 

การเอาใจไปผูกกับคนอื่นก็มีแต่ทุกข์นั่นแหละ เราเป็นตัวของเรา ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ซึ่งตอนนี้คือการเรียน เมื่อต้องทำงานเป็นกลุ่มก็ตั้งใจให้ดี ใครเค้าไม่ใส่ใจ ไม่ทำก็ช่างเขา
เราทำ เราได้เอง คือได้ความรู้ ได้ประสบการณ์ มีความเจริญต่อไปในอนาคต

อยู่ในสังคมต้องแข็มแข็ง ใครเขาไม่เอาดี ก็อย่าไปตามเขา เพียงเพื่อที่จะเข้ากลุ่ม อย่าลืมว่า เมื่อเราตายไป ก็ไม่มีใครไปเป็นเพื่อนนะ เราต้องไปคนเดียว แม้ตายพร้อมกัน ก็อาจจะไปจุติ กันคนล่ะภพภูมิก็ได้ เมื่อเราทำดีแล้ว มีความสามารถ ก็จะมีผู้คนที่เห็นในความดีนั้น เข้ามาหาเราเองโดยไปต้องไปไข่วคว้าเลย

 

ทนเอาหน่อยเหอะ เรียนให้จบ
คุณมาเรียนเพื่อพ่อแม่ไม่ใช่เหรอ หรือมาเรียนเพื่อเพื่อน
คนอื่นเค้าก็เป็นเหมือนคุณตั้งหลายคน เค้ายังทนกันได้เลย

 

มันก็เป็นแบบนี้แหละครับ ผมก็เจอเช่นนี้เหมือนกัน เพื่อนจะมาหาเราเฉพาะเวลาที่มีปัญหาเ่ท่านั้น เวลาไปไหนมาไหนก็ไม่เคยชวนครับ สุดท้ายแล้วเราก็อยู่คนเดียว ตามประสาละครับ

 

เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายาก มีเพื่อนจริงใจดีๆสักคนสองคน ก็พอแล้ว ส่วนเพื่อนอื่นๆก็คบกันไปในสังคม อย่าเอาชีวิตไปผูกกับใครเลยครับ พึ่งตนเองดีที่สุด เวลาทำบุญก็ชวนเพื่อนๆทำ บอกบุญคนอื่น จะได้มีกัลยาณมิตรทีดีในอนาคตในชาติ ภพหน้า แล้วก็อธิษฐานขอเพื่อนดีๆมาคบหาสักคน เดี๋ยวธรรมะจะจัดสรรให้ครับ แต่เราต้องเริ่มสร้างบารมีที่ตัวเราก่อนนะ ครับ ทำบุญเยอะๆ ทำจิตใจให้ผ่องใสครับ คิดซะว่ามีเพื่อนห้อมล้อมมากมายแต่ไม่ใช่เพื่อนตายสักคน สู้ไม่มีจะดีกว่าครับ สู้ๆนะ

 

ขอบคุณมากค่ะ สำหรับความคิดเห็นของทุกคน

 

ตอบง่ายๆเลยค่ะ ใช้คำว่าช่างมัน...เรามาเรียนเพื่ออนาคตของตัวเอง เพื่อพ่อแม่ เราไม่ได้มาเรียนเพื่อเพื่อน ไม่มีใครรักเราเท่ากับพ่อแม่ อย่าไปใส่ใจให้มากเลยค่ะ ใครคบหาสมาคมกับเรา คุยกับเราเราก็ดีตอบยิ้มแย้มแจ่มใสเข้าไว้ ถ้าเขาไปจากเรา..หรือเข้ากันไม่ได้ก็ไม่เป็นไร..ช่างมัน เพื่อนมีเยอะแยะหาเมื่อไรก็ได้ เป็นตัวของตัวเองดีที่สุด จะคิดมากไปทำไม มีเพื่อนดีๆสักคนสองคนดีกว่ามีเพื่อนกินที่ไม่จริงใจเป็นร้อยคน จะคิดมากไปทำไมล่ะคะ ปวดหัวเปล่าๆ ใครจะไปจะมาก็ช่างเราไม่สนใจ หน้าที่ของเราคือเรียนและทำให้ดีที่สุด ใครดีกะเราเราก็ดีตอบ ใครไม่ดีเราก็ไม่ต้องสนใจค่ะ

 

ย้ายที่เรียนไปก็เท่านั้น เพราะเรื่องแนวนี้มีทุกที่แหละครับตราบที่ทุกคนยังไม่ใช่อริยะบุคคล
ธรรมชาติของผู้หญิงย่อมอ่อนไหวกับอารมณ์และความรู้สึก อันนี้ผมเข้าใจดี

เช่นเรื่องกินข้าวคนเดียว เคยมีผู้หญิงที่เคยคุยจีบกันถามผมเหมือนกัน(แบบว่าผู้หญิงมาจีบผมน่ะครับ เหอๆ) ว่าทำไมผมชอบกินข้าวคนเดียว ผมก็งงกับคำถาม ประมาณว่ามันแปลกยังไง จึงถามผู้หญิงคนนั้นไปว่าแล้วมันเป็นอะไรเหรอ หล่อนก็ตอบว่ามันแปลกๆ มันยังไงไม่รู้อ่ะ กินข้าวคนเดียวเนี่ย.....
ผมก็คิดนะ....คิดในใจว่ากุหิวข้าวกุก็ต้องกินข้าวดิ หิวข้าวจะให้ไปขี้หรือไงวะ.... 55

พยายามเข้าให้ถึงเหตุและผลให้ได้ครับ ข้าวปลาอาหารเป็นปัจจัย 4 ที่จำเป็นต่อการมีชีวิต ถ้าคุณไม่กินคุณก็ต้องตาย การกินอาหารให้เรามีชีวิตอยู่ไม่จำเป็นต้องกินจับกลุ่มกันหลายคนหรอกครับ กินคนเดียวก็รอดชีวิตได้ จงดีใจที่เรายังมีข้าว มีปลา มีอาหารให้กิน คุณยังมีโอกาสมากกว่าคนจนๆ คนพิการ ยังมีโอกาสมากกว่าคนอดอยากในทวีปแอฟริกา
คุณยังมีโอกาส คุณยังมีทางเลือกครับ

 

ขอบคุณค่ะ คุณพยัคหลับ จริงด้วยค่ะ กินข้าวคนเดียวไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย หิวข้าวก็ต้องกินข้าว นั่นสิไม่เห็นต้องคิดมากเลยนะ คงเพราะบางครั้งเห็นเขากินข้าวเป็นกลุ่ม แล้วเรากินคนเดียว ก็เลยคิดขึ้นมานะค่ะ

 

มันเป็นเรื่องยากอยู่เหมือนกัน การห้ามไม่ให้คิดน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะคนเรายิ่งเติบโต ระบบประสาทและสมองยิ่งซับซ้อน
เอาเป็นว่าถ้าอารมณ์พาไป ห้ามใจไม่อยู่ ก็ปล่อยให้มันน้อยใจไปเถอะ แต่พยายามอย่าตกเป็นทาสของมัน อย่าให้มันมีอำนาจเหนือเรา มีแต่คุณเท่านั้นที่มีอำนาจเหนือตัวคุณเอง คนที่สามารถสั่งตัวคุณได้คือคุณคนเดียว คนอื่นไม่มีสิทธิ์ ท้อได้ครับ แต่ห้ามถอย

 

ค่ะ คุณพยัคหลับ จะพยายามนะคะ มันค่อนข้างจะยากทีเดียว ตอนนี้ก็ยังสับสนอยู่
คงต้องปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปก่อน เพราะช่วงนี้ต้องส่งงานและสอบค่ะ