การเริ่มทำสมาธิ จำเป็นต้องมีครูหรือผู้ที่คอยแนะนำ ไหม

อย่างไรก็ควรมีผู้แนะนำในเบื้องต้นครับ ผมก็ลูกศิษย์พระอาจารย์เหมือนกันครับ เป็นสิบปีแล้วครับ ผมขอตอบตามที่อ้างถึงตามความโง่ของผมนะครับ
1 นั่นละครับที่เราไม่รู้ เพราะสักกายะทิฐิ
2 อันนี้เห็นด้วย แต่จิตที่ยังมิได้ฝึกมานั้น ดั่งม้าพยศ กว่าจะเอาอยู่ก็หอบแล้วครับ
3 ต้องศึกษาตามพระไตรปิฎก ควบคู่ครับ หรือหนังสือของพ่อแม่ครูอาจารย์ที่ท่านปราณีตแล้ว
4 อันนี้ไม่มีข้อคิดเห็น มีก็ดี ไม่มีก็ได้
5 สัญญาวิปลาศนี่น่ากลัวครับ ต้องมีคนมาสะกิดให้รู้ตัวครับ แต่จำนวนไม่น้อยก็ธรรมแตก(บ้า)ไปเลยครับ
6 เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ
โดยสรุปนะครับ ควรมีครูบาอาจารย์ตั้งต้นให้ หมั่นฝึกปรือเมื่อมีเวลา จะยืนเดินนั่งนอนขับรถถ่ายหนักถ่ายเบาทำงาน ฯลฯ ทุกเวลาครับ ทีละนิดแล้วเพิ่มขึ้น การสอบจิตมีก็ได้ ไม่ก็ได้ แต่เมื่อติดขัดไม่ว่าจะเล็กน้อยอย่างไร จดไว้ถามครูอาจารย์ของคุณ ส่วนการเลือกสถานปฏิบัตินั้น จริตและบุญ จะพาเราไปเอง
ควรมีครูอาจารย์สอน ปรึกษา และแนะนำครับ
อย่าลืมสภาวะจิต ภูมิของจิต แต่ละคนไม่เท่า ไม่เหมือนกัน ครับ ขอบคุณครับ

 

คิดว่าต้องมีนะ ถ้าทำครั้งแรกเราก็ยังไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ก็ต้องศึกษาจากผู้รู้



หางานทำเพิ่ม หารายได้เพิ่ม | หางานรายได้เสริม หางานออนไลน์ทำที่บ้าน

 

เทียบกับการขับรถ ถ้าเรียนฝึกขับอย่างถูกวิธีก็จะขับได้ดี ถ้าฝึกขับเองถูกหรือผิดอาจไม่รู้ได้ เป็นเหตุให้ได้ผลช้า

สมาธิก็เช่นกัน ควรเรียนวิธีจากครูบาอาจารย์ก่อน เมื่อทำเป็นอย่างถูกวิธีแล้ว ทำเองที่ไหน ๆ ก็ได้

เท่านั้นยังไม่พอ คนที่ได้สมาธิระดับสูงแล้วยังต้องเรียนต่อจากครูบาอาจารย์เพื่อให้รู้จักเท่าทันกิเลส ๑๐ อย่าง (วิปัสสนูกิเลส) ที่แฝงอยู่ในสมาธิ เช่น โอภาส ปิติ สุข ปัสสัทธิ ญาณ อุเบกขา ฯลฯ มันคือกิเลสของสมาธิที่ต้องข้าม

เมื่อไหร่สมาธิพอตัวแน่ใจว่าพึ่งตนเองได้ (ตั้งแต่พระอริยะขั้นต้น คือ พระโสดาบันเป็นต้นไป) นั่นแหละเป็นที่แน่นอนว่าจะไม่ออกนอกทางแล้ว การพึ่งครูบาอาจารย์อาจจะน้อยลง

 

งานการทุกอย่างเป็นสมาธิอยู่แล้ว (แค่ระวังอย่าให้จิตส่งออกก็พอ..)

 

ลูกต้องมีพ่อมีแม่นะ....

 

บอร์ดฝึกอบรมจิต

จงกรม

 

ขอบคุณครับ ที่ตอบกระทู้

 

ผมว่าจำเป็นครับ

 

มากหมอ มากความ ทำไปเรื่อยๆอย่าติดอาจารย์ จะกลายเป็นยึด เพิ่มอุปาทาน ติดสมมุติ สิ่งที่ได้จะไม่ใช่ของจริงหรือบริสุทธิ์ ต้องวางหมดทุกตำราอาจารย์ ปฏิบัติไปตามหลักพื้นฐานก็พอ

ทำสมาธิ คิดอย่างเดียวว่า.........ทำอย่างไรจิตจะนิ่ง

 

การปฏิบัติธรรม ที่ถูกต้องคือ
จิตใจและร่างกายต้องได้รับความสุข ไม่ใช่ได้รับความทุกข์
ไม่ทรมานกายและทรมานใจ
ไม่เคร่งเครียด ตึง หย่อน แต่ต้องทำปฏิบัติอย่างต่อเนื่อง ทำบ่อย ๆ
คือ เดินทางสายกลาง ที่พระพุทธเจ้าสอนไว้
ต้องมี ทาน ศิล สมาธิ วิปัสสนา
สมาธิ กับ วิปัสสนา ไม่เหมือนกันนะครับ
สมาธิ คือ การทำจิตให้นิ่งสงบใช้คำภาวนา เช่น พุท-โธ
แต่วิปัสสนาปัญญา คือ การพิจารณาธรรม เช่น อริยสัจ4 ,พระไตรลักษณ์
แต่ สมาธิและวิปัสสนา ต้องทำร่วมกัน สลับกันไปมาได้ หรือทำอะไรก่อนอะไรหลังก็ได้
รูป-นาม,เกิด-ดับ,ไม่ยึดมั่นอะไรทั้งสิ้น ปล่อย ปละ ละ วาง จิตว่างเปล่าเบาสบาย
มุ่งเข้าสู่ สภาวะ นิพพาน
ขอให้เจริญในธรรม ต้องหมั่นฝึกหัดทำบ่อย ๆ ทุก ๆ วัน
เหมือนฝึกหัดขับรถก็ต้องขับบ่อย ๆ ทุก ๆ วัน
ก็จะขับรถคล่องแคล่วหว่องไหวไปเอง
นิพพานัง ปรมัง สุขขัง
นิพพานัง ปัจจโย โหตุ
สัพเพ สัตตา อเวราโหตุ

 

ขึ้นอยู่กับว่า....รู้และแก้ไขตนเองได้หรือไม่

@การปฏิบัติ เพื่อละ โลภโกรธหลง
พบครูตรง ผลเร็ว ทวีเพิ่ม
พบครูผิด เข้าพง หลงป่าเริ่ม
สงสัยเสริม ฉุดคร่า ออกนอกทาง
@ถ้าไม่รู้ ไฝ่ศึกษา หาความรู้
พินิจดู พระไตร ปิฎกไข
ศึกษาแล้ว มุ่งมั่น ตามมรรคไป
ถึงอย่างไร คงเห็นบ้าง ด้วยตนเอง
@การทดสอบ อารมณ์ ของตนนั้น
โลภโกรธหลง ลดลง จิตโปร่งเบา
สมมุ่งหมาย ปฏิบัติ เพื่อขัดเกลา
อย่างนี้เรา บอกตนได้ ว่าถูกทาง
@การปฏิบัติ สิ่งแปลก อาจดลพบ
มารตลบ พบแกล้ง ให้หลงไหล
วิมานสวย สว่างล้ำ ผ่องอำไพ
รวบลงไตร ลักษณ์สาม ไม่แน่เอย

 

ไม่จำเป็นครับ จากประสพการณ์ของตัวเองฟังและอ่านเยอะแล้วนำไปปฏิบัติ ติดตรงไหนก็หาอ่านในกระทู้หรือหนังสือ ที่สำคัญต้องคิดพิจารณาเทียบเคียงกับสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนแต่สรุปแล้วปฏิบัติให้มากก่อนแล้วจึงหันมาอ่านทฤษฎีจะเข้าใจได้ง่ายกว่า สุดท้ายไม่ยึดในสิ่งใดแม้ธรรมก็ตาม