มีชีวิต เพื่ออะไร

เคยมั้ยคะ ที่ต้องทนมีชีวิตอยุ่กับความทุกข์ นับเป็นกว่าสิบปี พ่อ แม่ ดิชั้นฐานะไม่ดี มีลูก 6คน ดิชั้นคนที่ 5เลยยกดิชั้น ให้อาแท้ๆไปเลี้ยงเป็นลุกบุญธรรมตั้งแต่เกิด ดิชั้น ไม่เคยมีความสุขเลย โหยหาความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่ คุณอาขี้บ่น ด่าเก่งแต่กับคนอื่นๆพูดเพราะ ไม่สบายก็ว่า ทำอะไร ไม่เคยว่าดีเลย ชั้นอยากจะหนีออกจากบ้าน และก็สะสมๆเป็นความ โกรธ เกลียด ทรมาน เคยอยากตายไปจากโลกเลย แต่ดิชั้น คิดถึง พ่อแม่แท้ๆ รู้ว่าบาปติดตัว รู้ว่าทุกอย่างเกิดจาก กรรม เฝ้ารอว่าซักวันหมดกรรม คงจะมีความสุขกับเค้าบ้าง ชั้นอยู่อย่าง คนขาดความรัก มา18ปีก็รักกับแฟน และแต่งงาน เค้าให้ความรัก ดูแล อบอุ่น ชั้นมีความสุขมากๆเรามีลูกสาวด้วยกัน ชั้นรักลูกมากให้เค้าทุกอย่างที่จะทำได้ โดยเฉพาะความรักความอบอุ่นที่ดิชั้นขาดตอนเด็ก เรามีความสสุขถึงแม้จะยากจน อดมื้อกินมื้อก็อยู่ได้ แต่แล้วสามีคุณอาป่วย ชั้นต้องกลับไปช่วย พอท่านเสีย อาก็มาป่วยด้วยโรคสมองเสื่อมอีก ชั้นเริ่มเครียดมากขึ้นเรื่อยๆดูแลท่านมากว่า 10 ปีแล้วเริ่มตึงเครียดทั้งสามีก็เครียด เพราะอาจะยุ่ง วุ่นวาย ด่าเก่งทำอะไรไม่รู้เรื่องเลย ตักข้าวและ แทะ เหมือนเด็กลงเรื่อยๆ จะขับถ่ายตรงไหนก็ถ่ายเลย อาบน้ำเอง ทำอะไรเองไม่ได้ เอารองเท้าไว้บนโต๊ะกินข้าว เก็บขยะเข้าห้องนอน ชอบผ้าขี้ริ้ว กินยาไม่เป็น พูดไม่รู้เรื่อง ดื้อมาก ไม่รู้จะบรรยายยังไงดี ชั้นจะประสาทตาม ทะเลาะกับสามีทุกวันเพราะเค้า เบื่อ ในที่สสุดสามีก็ทิ้งดิชั้นไป ให้อยู่ดูแล อาที่เป็นสมองเสื่อม กับลูกอีกสามคน ที่กำลังกิน เรียนหนังสือ ชั้นต้องไปกู้เงิน มาใช้จ่ายในบ้าน เคยฝากคนช่วยดู เพื่อจะออกไปทำงานหาเงิน ชั้นอยากทำงาน อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดีกว่าชั้น ไม่อยากเป็นเหมือนญาติพี่น้องแถวนี้ ที่อยู่ไปวันๆ เค้าก็ดูไม่ไหว จ้างคนก็แพง ไม่มีใครเอาด้วย ชั้นเกลียดที่ต้องอยู่ที่นี่ รอบบ้านก็พี่ ป้า น้า อานั่นแหละ แต่ชอบว่า ประชดประชัน กระแนะกระแหน แค่ซักผ้า แยกของคุณอากับลูกๆ ก็ว่า ไม่มีเหตุผลเลย ชั้นต้องแยกซักเพราะเสื้ออาสกปรกมาก เค้าชอบหนีออกไปหอบถุงขยะบ้านอื่นเข้าบ้าน มีอีกหลายอย่าง ตอนนี้ชั้นเครียดมาก อยากออกไปทำงานหาเงินมาใช้หนี้ บ้านจะโดนยึดแล้ว ญาติพี่น้องก็คอยเหยียบย่ำ คอยจะซ้ำเติม ขี้อิจฉา ชอบอยากให้ชั้นเป็นอย่างนี้ พวกเขา วันๆ เล่นไพ่ นั่งนินทา ที่ต้องดูแลอา หรือเหนื่อย ก็ยังทนได้ แต่ต้องอยู่ในสังคม คนใจดำ ชั้นจะทนไม่ไหวแล้ว อยากจะเอาลูกและอา หนีไปให้พ้น จากที่นี่เหลือเกิน แต่รู้ว่ามันหนัก ไปก็ตายลูกเดียว ชั้นเครียด เหนื่อย ท้อ เหลือเกิน ไม่รุ้จะต้องใช้กรรมกันไปอย่างนี้ ถึงเมื่อไหร่ หรือจนกว่าจะตายจากกัน ชั้นจะทำอย่างไรดี จะบ้าอยู่แล้ว ชั้นจะบ้าหลายครั้งแล้ว พอรู้ตัวว่าเริ่มผิดปกติ ก็พยายามฟังพระ สวดมนต์ พยายามจะนั่งสมาธิ ในหัวมันยุ่งไปหมดเลย พยายามคิดถึงลูกๆ ดึงตัวเองให้ลุกขึ้นสู้ๆ แต่มองไม่เห็นทางเลยว่าเมื่อไหร่ จะหลุดพ้นจาก ปัญหา หรือหมดกรรมซักที ช่วยบอกหน่อยซิคะว่าจะให้ทำอย่างไรดี จะไม่ไหวแล้วค่ะ

 

ถ้ามันหนักมากก็วางเถอะครับวางให้หมดทุกอย่าง ถ้าคุณเคยคิดอยากฆ่าตัว
ตายก็วางแม้แต่ชีวิตและความหวังทุกอย่าง ถ้าคุณวางแม้แต่ชีวิตได้มันจะไม่มี
ปัญหาอะไรเลย เพราะเมื่อคุณวางแล้วมันจะไม่มีอะไรให้ทำ ไม่มีที่ไหนให้ไป
คุณจะปลุกสติให้ตื่นขึ้นมา และคุณจะพบว่ามันไม่มีความหวังไหนที่ให้พลังกับ
คุณได้มากกว่าการปลุกสติให้ตื่นขึ้นมา ผมเองก็เคยมีช่วงที่ทุกข์มากและลอง
ปล่อยวางดูทุกอย่างแม้แต่ชีวิตตัวเอง พอวางเสร็จก็ต้องแปลกใจเลยเพราะมัน
เหมือนกับพอไม่มีอะไรให้ยึดมันก็อยู่กับปัจจุบัน ตอนนั้นแม้จะหลับตาหรือลืมตา
ก็เหมือนกัน เป็นความรู้สึกตื่น และจิตใจสว่าง ตอนนั้นเหมือนกับเวลาหายไป
เลย เหมือนกับว่ามันมีแค่ตอนนี้เท่านั้น ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่ต่างกันเพราะมีแต่
จิตที่ตื่นอยู่และสิ่งนี้เป็นพลังมหาศาลมากกว่าแรงจูงใจทุกชนิดที่จะสร้างได้

 

อ่านเรื่องที่เล่ามาแล้วก็เห็นใจมากครับ และได้เห็นคุณค่าแห่งความเป็น"คน"ในตัวท่านเจ้าของกระทู้อย่างเต็มเปี่ยม... ขอชื่นชมและอนุโมทนาสาธุการในคุณสมบัติแห่งความเป็นกตัญญูบุคคลของท่านอย่างยิ่งครับ..

ท่านเจ้าของกระทู้เป็นผู้มีบุญ คือมีสัมมาทิฏฐิทราบชัดว่าสิ่งที่ตนประสบอยู่นั้น มีเหตุจากอกุศลกรรมในอดีต บัดนี้ พึงทราบว่าสิ่งที่ท่านกระทำอยู่คือการตอบแทนคุณอาที่เคยเลี้ยงดูตนมานั้น เป็นบุญใหม่ที่จะอุปถัมภ์ค้ำจุนท่านในภายหน้าแน่นอน..

ส่วนเรื่องที่จะให้ทำอย่างไรนั้น ก็ขอแนะให้ลองติดต่อขอความช่วยเหลือจากมูลนิธิการกุศลที่ให้ความช่วยเหลือด้านต่างๆ..เช่น..

มูลนิธิสายใจไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์
ที่อยู่.: แขวงสวนจิตรลดา เขตดุสิต กทม
โทรศัพท์.: 0228 10, 0228 3, 0228 66



มูลนิธิสายใจไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์
ที่อยู่.: แขวงบางนา เขตบางนา กทม
โทรศัพท์.: 0239 90, 0239 41, 0239 08, 0239 6, 0239 , 0239 , 0239 , 0239 , 0239 63, 0239 , 0239 40, 0239 , 0239 3, 0239
โทรสาร.: 0239 62



มูลนิธิสายใจไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์
ที่อยู่.: แขวงวังบูรพาภิรมย์ เขตพระนคร กทม
โทรศัพท์.: 0222 2



มูลนิธิสายใจไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์
ที่อยู่.: แขวงสีกัน เขตดอนเมือง กทม
โทรศัพท์.: 0253 70

มูลนิธิพระพยอม
เลขที่ 1 หมู่ 1 ต.บางเลน อ.บางใหญ่ จ.นนทบุรี 11140

โทรศัพท์
02-595-1444 , 02-921-5602-4 กด 106 ,
02-921-6466 , 081-850-9796


http://www.suankaew.or.th/

หากท่านใดมีข้อมูลเพิ่มเติมโปรดแนะนำด้วยครับ อนุโมทนาครับ

 

เป็นกำลังใจให้นะคะ ไม่ต้องไปสนใจคำพูดของคนอื่น เพราะเค้าไม่ได้มีผลทำให้ชีวิตเราดีขึ้นเลย เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด ตั้งสติ แล้วสู้ต่อไปนะ ^__^

 

ขอบคุณ ทุกคำตอบ มากๆค่ะ ทุกกำลังใจของท่าน ช่วยให้ดิชั้น รุ้สึกเข้มแข็งค่ะ คุณ
<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->bluebaby2<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_5100524", true); </SCRIPT> คะ อยากทำด้ แต่วางอย่างไรคะ หมายถึงวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร จะเจออะไรเหรอคะ จะทำอย่างไรเมื่อรู้ว่าพรรุ่งนี้ ก็จะไม่มีกิน จะโดนยึดบ้าน ก็ปล่อยวางใช่รึเปล่าคะ แล้วจะทำได้เหรอคะ รบกวน อธิบายหน่อย คำตอบของทุกท่าน ทำให้ดิชั้นรู้สึกเบาขึ้นเยอะเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ

 

เรื่องบางเรื่องยิ่งคิดมากมันยิ่งหมดแรง ยิ่งคิดยิ่งทำให้หมดกำลังใจ
ดังนั้นถ้าวางได้มันจะไม่ทุกข์เหมือนนกที่เห็นมันร้องเพลงตอนเช้า
ทั้งๆ ที่มันยังไม่รู้เลยว่าวันนั้นจะหาของกินได้ไหม แต่ก็ยังมีอารมณ์
ร้องเพลง ชีวิตเป็นแบบนี้แหละครับมีแต่ความไม่เที่ยง ความไม่แน่
นอน เมื่อไหร่คุณเกลียดความไม่เที่ยงเมื่อนั้นคุณเกลียดชีวิต และ
เมื่อคุณเกลียดชีวิตมันจะต้องทุกข์ ดังนั้นคิดถึงความไม่เที่ยงเอาไว้
มากๆ เป็นอนิจจสัญญา เมื่อคุณวางความกังวลเกี่ยวกับอดีต และ
อนาคตจนหมดทุกอย่างคุณจะไม่กลายเป็นคนไม่ทำอะไรเลยหรอก
ครับ แต่ตรงกันข้ามพอคุณวางหมดทุกอย่าง มันจะเกิดสิ่งที่เรียกว่า
ไม่มีอะไรที่อยากจะทำ ไม่มีที่ไหนที่จะอยากจะไป จะมีแต่จิตที่สว่าง
และทรงพลังพร้อมที่จะทำทุกอย่างในปัจจุบันให้ลุล่วงไปโดยที่ไม่คำนึง
ถึงอดีตและอนาคตเลย มันเหมือนกับเวลาแทบจะหายไปเลย คนที่
คำนึงถึงอดีตและอนาคตจะมองเวลาที่ผ่านไปโดยไม่ทำอะไร แต่ถ้า
อยู่กับปัจจุบันแล้วมันเหมือนกับว่าเวลามันจะไม่เดิน นอนก็ไม่ฝันเลย
ก็เอาพลังตรงนี้ไปแก้ไขปัญหาทั้งสติปัญญาที่มากขึ้นด้วย เพราะคน
เราหัวว่างจะคิดอะไรได้ดีกว่าคนเครียดๆ ใช่ไหม ลองวางหมด
ทุกอย่างดู วางแม้แต่ความคิดที่อยากจะวาง พอมันไม่เหลืออะไรคุณ
จะเข้าใจที่ผมพูด

 

อย่าท้อแท้ สิ้นหวัง อย่าอ่อนแอ และอย่ายอมพ่ายแพ้ ชีวิต มีค่าเสมอ มองดูลูกของคุณเข้าไว้ นั่งคือสิ่งที่มีค่าที่สุด ที่คุณมีอยู่ และจะเป็นกำลังใจให้คุณสู้ต่อไปได้ เคยเจอคล้ายๆแบบนี้มาแล้วค่ะ แต่ไม่หนักขนาดนี้ มองดูลูกตัวเองน้ำตาไหล แต่คิดว่านั่นคือ สิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตที่มี คำพูดของคน ที่ช่วยเหลือเราไม่ได้อย่าไปสนใจจำมันเลย ลองสวดมนต์ดูสิคะ ทุกวัน จะทำให้มีปาฎิหารย์เกิดขึ้นจริงๆ นะคะ เราเจอมาแล้ว ปาฎิหารย์จะเกิดกับผูืที่ศรัทธา จริงๆค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ อย่าท้อถอย ขอให้ฟันฝ่าทุกอย่างไปได้ด้วยดีนะคะ

 

อนุโมทนา สาธุ ทุกคำตอบนะคะ ขอให้ผลบุญจากการช่วยแก้ปัญหา และกำลังใจเหล่านั้น ส่งผลดี ต่อทุกๆท่านด้วยค่ะ

 

สู้ๆนะคะ...อย่ายอมแพ้..เราต้องให้กำลังใจตัวเรามากๆ...นึกถึงคนที่มีปัญหาหนักกว่าเรา..แย่กว่าเรา..ยังมีอยู่..มีผู้ชายฝรั่งคนหนึ่งเขาเกิดมาไม่มีแขนมีขาเลย..แต่เขาไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต..พ่อแม่จะช่ายเหลือเขาทุกอย่าง..แต่เขาไม่ยอมให้ช่วยเหลือ..เขาทำเองหมด..ดิฉันได้ดูที่เขาออกข่าวช่อง3..เห็นแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ..เขาเก่งมากและสู้ชีวิตจริงๆ..เขาไม่ทำลายชีวิตตนเอง..เขาพูดและยิ้มว่าต่อให้เขาล้มเป็น100ครั้ง..เขาก็จะลุกขึ้นสู้เป็น100ครั้งเช่นกัน...ชีวิตของเขาที่เป็นแบบนี้เพราะพระเจ้ามีแบบทดสอบให้เขาได้ทำ...เขาอยู่ได้โดยมีพระเจ้า..นี่คือความเชื่อของเขาค่ะ..สู้ๆนะคะ

 

เป็นกำลังใจให้ครับผม

 

ดิฉัน อยากออกไปทำงานค่ะ ที่นี่มันห่างไกลความเจริญ คนอื่นๆไปทำงานเค้าจะมีรถ มอเตอร์ไซด์กัน งานแถวนี้ ก็ไม่มี เค้าไปทำงานในเมืองกันหมด ชั้นไม่กลัวเหนื่อย แต่ชาวบ้าน ญาติๆ ชอบนินทา ว่าทิ้งลูก ทิ้งแม่ ชั้น ก็กลุ้มใจจริงๆๆค่ะ

 

ท่านจขกท ไม่พึงใส่ใจในคำพูดของคนพาลบอดเขลาเหล่านั้น เมื่อท่านทราบชัดว่าท่านมิได้มีเจตนาละทิ้งภาระอันใด แต่ท่านถูกความจำเป็นบีบคั้นให้ต้องเลือกทำในสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ เพื่อความอยู่รอด แลเจตนานี้ั้นั้นก็เพื่ออุปการะบริวารที่เกี่ยวข้อง ไม่ต้องพึ่งใครให้เดือดร้อน ก็ให้ทราบว่า เหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งกุศลแต่ถ่ายเดียว หาข้อที่จะตำหนิติเตียนอันใดมิได้ บัณฑิตย่อมสรรเสริญแซ่ซ้องอนุโมทนาการทั่วทุกทิศ

ส่วนถ้อยคำของคนถ่อยต่ำทรามไม่มีความละอายชั่วกลัวบาปมืดมัวด้วยอำนาจบาป บันเทิงในบาปเมื่อจะพูด ก็พูดด้วยอำนาจของบาป ท่านจะได้ประโยชน์อันใดกับการใส่ใจในมิจฉาวาจาของชนเหล่านั้น?..เมื่อท่านเดือดร้อนใจเพราะมิจฉาวาจาเหล่านั้น ท่านย่อมมีจิตเป็นไปกับบาปอกุศลใหม่ ย่อมได้วิบากผล คือความทุกข์เดือดร้อนใจที่ตามมา ก็ความเดือดร้อนนี้ เข้าอุปการะให้ท่านขวนขวายในการบุญอื่นๆำได้ละหรือ? เปล่าเลย ตรงข้าม ท่านกลับท้อแท้หดหู่ึหงอยไม่อยากแม้แต่จะคิดถึงสิ่งดีมีประโยชน์..ดังนั่น ท่านพึงกระทำสักว่าได้ยินเสียงของสุนัขที่เห่าหอนไปตามธรรมดาแห่งอุปนิสสัยอันตนสั่งสมมาด้วยบาปกรรมทำนองเดียวกับที่บรรดาเหล่าญาติของท่านทำอยู่เวลานี้ ก็อำนาจแห่งบาปที่พวกเขาทำไว้แล้ว ที่จะไม่ส่งผลให้เขาย่อมไม่มี ในกาลภายหน้า แม้ในปัจจุบันชาตินี่เทียว เขาจะได้รับผลอันสาหัสจากบาปที่ทำได้ง่ายๆเพียงพูดพล่อยๆเช่นนี้ ท่านจขกทจึงไม่พึงถือเอาสาระแห่งเสียงเหล่านั้น ดุจเดียวกับที่ท่านย่อมไม่ถือสาระในเสียงเห่าหอนของเดรัจฉานเช่นสุนัขฉันนั้น...

พึงมุ่งมั่นในเจตนารมณ์ที่ตั้งไว้เถิดครับ เพราะคนอื่นใดจะเป็นที่พึ่งแก่ใครได้ย่อมไม่มี การพึ่งตนได้ย่อมเป็นของประเสริฐ เพราะท่านไม่ต้องรอคอยหรือร้องขออ้อนวอนจากใครๆโดยไม่รู้หรือไม่แน่ใจได้ว่า เขาจะมาช่วยตนได้หรือไม่ เมื่อใด..

ขอให้ประสบความสำเร็จในกิจกุศลทั้งปวงครับ

 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

ความเจ็บปวดมันทุกข์ทรมาณ แต่มันทำให้เรารู้สึกถึงความมีชีวิต และสติเป็นสิ่งสำคัญเป็นที่พึ่งของเรา


ไม่ทราบว่าบ้านคุณอยู่ไหนคะ

 

ขอชื่นชมจิตใจอันงดงามของคุณ
ขอชื่นชมความอดทนของคุณ
ขอชื่นชมที่คุณเพียรต่อสู้ชีวิต แม้ว่าจะพบเจอปัญหา อุปสรรคที่มากมาย
เกินกว่าที่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งจะทำได้
แต่คุณก็ทำได้ และทำได้ดี...
คุณมีกำลังใจที่เข้มแข็งเหลือเกิน
คุณเป็นบุคคลที่จะหาใครเป็นแบบคุณได้ยาก

ขอส่งความปรารถนาดีอย่างจริงใจมาให้
ขอส่งกำลังใจมาให้คุณอย่างท่วมท้น
เชื่อเถิดนะ ว่าสิ่งที่คุณทำไม่สูญเปล่า
อย่างน้อย ลูกๆ จะเห็นความดีของคุณแม่ และยึดถือเป็นแบบอย่าง

สู้ต่อไปนะคะ
...

 

จากที่คุณเล่ามา เป็นสถานการณ์ที่น่าเห็นใจมากเลยค่ะ
ต้องขอชื่นชมในความกตัญญู และความเข้มแข็งอดทนของคุณอย่างมาก ขอเป็นกำลังใจให้ และขออาสาช่วยคิดแนวทางแก้ไขปัญหาด้วยคนนะคะ

สมมติว่า เราตัดวงจรของบรรดาญาติๆ พี่ ป้า น้า อา แถวบ้านออกไป แบบไม่ต้องหวังพึ่งกัน เพราะดูจากที่เล่ามา ก็เหมือนจะหวังพึ่งไม่ได้อยู่แล้ว คงไม่ต้องไปเจรจากันให้เหนื่อยเปล่า เรามาดูกันว่าพอจะทำอะไรได้บ้าง...(ขออนุญาตช่วยคิดนะคะ)

- ถ้าจะออกไปหางานทำนอกบ้าน คงไม่ได้ เพราะติดที่คุณอาซึ่งเป็นโรคสมองเสื่อมต้องการคนดูแล น่าจะลองหาอาชีพอิสระที่สามารถทำที่บ้านได้ เช่น งานค้าขาย หรือรับงานมาทำที่บ้าน อะไรทำนองนี้

- ลูก ๆ ทั้งสามคน คงต้องแบ่งงานดูแลบ้านเล็กๆ น้อยๆ ให้ช่วยกันทำ เพื่อฝึกให้เขามีความรับผิดชอบ และแบ่งเบาภาระหน้าที่ประจำวันของคุณแม่ได้ เป็นการสร้างความผูกพันธ์ให้รู้จักช่วยเหลือกันในครอบครัวอีกด้วย (เป็นห่วงคุณน่ะค่ะ ไม่อยากให้แบกภาระหนักจนเกินไป ถ้าคุณเป็นอะไรไป ลูกๆ ก็จะลำบาก)

- ในเรื่องของคุณอา คุณดูแลท่านมาตลอด 10 ปี ซึ่งดิฉันขอชื่นชมว่าคุณเป็นคนมีความกตัญญูและเข้มแข็งมาก คุณคงพอจะรู้วิธีดูแลอยู่พอสมควรแล้ว
แต่ดิฉันมีเว็บบอร์ดหนึ่งที่อยากจะแนะนำให้ลองไปรวมกลุ่มพูดคุยกับเขาดูค่ะ

ALZHEIMER WEBBOARD TALK - ˹���á
เป็นเว็บบอร์ดของสมาคมผู้ดูแลผู้ป่วยสมองเสื่อม จัดทำขึ้นมาเพื่อแลกเปลี่ยนความรู้ แบ่งปันประสบการณ์ ด้านการดูแลผู้ป่วยสมองเสื่อมและอื่นๆที่เกี่ยวข้อง คุณน่าจะได้อะไรดีๆ จากเว็บบอร์ดแห่งนี้ค่ะ

เว็บไซต์หลักของสมาคมผู้ดูแลผู้ป่วยสมองเสื่อมจะอยู่ที่ลิงค์นี้ www.azthai.org - ���������ż��������䫵������ : thaialzheimer
คุณจะได้ข้อมูลเกี่ยวกับ ตารางกิจกรรมต่างๆ ที่น่าสนใจสำหรับญาติผู้ป่วยโรคสมองเสื่อม เช่น การบรรยายจากคณะแพทย์ในการให้ความรู้และการปฏิบัติตัวต่อผู้ป่วยโรคสมองเสื่อม โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายค่ะ

 

อีกที่หนึ่ง ที่ดิฉันคิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์กับคุณ ในการให้คำปรึกษาและแนะแนวอาชีพอิสระให้ได้ก็คือที่นี่ค่ะ
v
v
http://www.apsw-thailand.org/index.html
เขามีศูนย์ฝึกอาชีพ และอบรมวิชาชีพราคาถูกสำหรับคนทั่วไปด้วยค่ะ

เกี่ยวกับข้อเสนอแนะด้านอาชีพ เนื่องจากคุณไม่ได้บอกรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเองมากนัก ดิฉันก็เลยให้ข้อมูลแบบกว้างๆไปน่ะค่ะ
ขออภัยด้วยนะคะ ถ้ามีเนื้อหาส่วนใดไม่เหมาะสม

 

ดิฉันขออธิษฐานให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากลโลก ดลบันดาลให้คุณมีชีวิตที่ดีขึ้น เจริญขึ้น
อันเป็นผลมาจากความกตัญญูรู้คุณของคุณเอง และ
ขอให้คุณมีชัยชนะต่อความโกรธ เกลียด ความรู้สึกทรมานที่สะสมอยู่ในจิตใจของคุณ
ขอให้สิ่งร้ายๆ หรือขยะในใจเหล่านั้น ได้มลายหายสูญไปนะคะ

HOPE FROM MY HEART

 

ตามคุณติงติงมานะเนี่ย
ชอบคำปลอบใจและคำให้กำลังใจคนอื่นของคุณค่ะ

 

ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คุณนะครับ
อย่างน้อยเรื่องที่คุณเล่ามา คนอื่นได้มาอ่าน
แล้วจะรู้ว่า เรื่องความทุกข์ของตัวเองน้อยไปเลย
เมื่อเทียบกับของคุณ อย่างน้อยๆก็ผมคนหนึ่งล่ะ
คิดว่าความทุกข์ของตัวเองมากมายเมื่อเทียบกับคุณแล้ว
มันไม่ได้ถึงครึ่งเลยครับ ขอเป็นกำลังใจให้คุณและขอ
ให้ผลบุญที่คุณทำมาทั้งหมด ช่วยให้คุณได้ผ่านวิกฤตอันเลวร้าย
นี้ไปได้นะครับ เอาใจช่วยครับ

 

โมทนาสาธุค่ะ ทุกคำตอบ และทุกกำลังใจ ทำให้ดิชั้นกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ คงเพราะ ดิชั้นยังพอมีบุญอยู่บ้าง ถึงทำให้ได้พบกัลยาณมิตร ที่ดีเช่นนี้ ทั้งๆที่เราไม่เคยพบกัน ไม่เคยมาเห็นสภาพที่กดดัน ที่นี่ เพราะดิชั้นคิดว่าคนที่น่าจะเมตตาเรา เห็นใจเราที่สุด น่าจะเป็นคนใกล้ตัว แต่คงเป็นเวรกรรมที่ทำร่วมกันมา ถึงต้องมาเป็นแบบนี้ ยังดีที่มี เพื่อนๆที่นี่ และคนระแวกนี้ที่เห็นใจ แต่เค้าก็ไม่อยากยุ่ง เพราะกลัวปากของญาติ ดิชั้นค่ะ ดิชั้นอยู่ราชบุรี แต่อยู่ออกมานอก ตัวเมืองค่ะ ก็ไม่มีรถ เมล์ ค่ะ ถ้าจะเปิดร้านต้องใช้ทุน และเสี่ยงค่ะ เพราะคนน้อย เค้าทำงานในเมืองกันค่ะ
แต่ตราบใดที่เรายังสู้ ชีวิตก็ยังงมีหวังเสมอค่ะ ดิชั้นจะลุกขึ้นสู้ค่ะ จะไม่กลัว คำนินทาแล้ว เพราะถ้าไม่ทำ ครอบครัวเราก็มีแต่แย่ลง ลูกๆที่โตขึ้นทุกวันจะทำยังไง
ขอ อำนาจคุณ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ดลบันดาลให้ทุกๆท่าน ที่เข้ามาตอบและเป็นกำลังใจ พบเจอแต่ความสุข ความเจริญ สมความปราถนาทุกประการ ด้วยเถิดค่ะ