อย่า อยู่ อย่าง อยาก

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD vAlign=top width=160 align=middle><TABLE border=0 cellSpacing=4 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD height=1 vAlign=center width=165 align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD background=/images/linedot_vert3.gif width=4></TD><TD vAlign=top align=middle><TABLE border=0 cellSpacing=7 width="100%"><TBODY><TR><TD vAlign=top align=middle><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD class=body vAlign=baseline align=left>“หลวงตาครับ หลวงตารู้จัก IPAD ไหมครับ?”

“แล้วเอ็งคิดว่าเป็นอะไรล่ะ ?”

“ผมถามหลวงตา ทำไมหลวงตามาถามผมล่ะครับ“

“เอ็งก็ตอบข้ามาก่อน แล้วข้าจะตอบเอ็งไง”

“หลวงตาไม่รู้มั้ง จึงแกล้งถามผม”

“เอ็งถามข้า เพราะอยากลองภูมิหรือ ประสงค์อะไรล่ะ?”

“หลวงตานี่ รู้ทันเรื่อยเลย มิน่าล่ะ ญาติโยมถึงชอบมาคุยกับหลวงตาทุกวัน”

“เอ็งอย่ามาทำไขสือ ตอบข้ามาว่าถามเรื่อง IPAD ทำไม?”

“ก็ผมอยากรู้นี่ครับ เห็นเพื่อนที่โรงเรียนมันคุยกัน ผมก็อยากรู้เรื่องบ้าง ผมคิดว่าหลวงตาเป็นคนเก่งที่สุด รู้ทุกอย่างที่คนอื่นไม่รู้ ผมก็ถามหลวงตาซิครับ“

“เอ็งอย่ามาหลบเลี่ยง นี่สงสัยว่า จะมากล่อมให้ข้าพูดกับพ่อเอ็งไปซื้อ IPAD ให้ใช่ไหม?”

“หลวงตาก็... เดี๋ยวนี้ใครไม่ใช้ IPAD เขาว่าไม่เดิร์นนะครับ ผมน่ะไม่อยากให้หลวงตาเสียชื่อ เลยอยากได้มาโชว์ให้เพื่อนๆ รู้ว่าลูกศิษย์หลวงตาก็ทันสมัยเหมือนกัน”

“อ้อมี IPAD นี่ทันสมัยเนาะ แล้วเพื่อนเอ็งมี IPAD กี่คนล่ะ ?“

“ ก็ 4-5 คน นะหลวงตา มีไอ้ต้อม ลูกเถ้าแก่เส็ง, ไอ้ต้น ลูกกำนันแสง, ไอ้ไก่ ลูกครูมี และไอ้แดง ลูกผู้ใหญ่เหลิม มันเอามาอวดที่โรงเรียน มันบอกว่าเดี๋ยวนี้ต้องมี IPAD ถึงจะเป็นเด็กเดิร์น”

“อ้อ.. อยากเดิร์นกับเขา เลยจะมาขอ IPAD กับข้า รู้ว่าพ่อเอ็งเกรงใจข้า ถ้าข้าพูดให้ เอ็งก็ได้แล้ว เออคิดดีเนาะ แล้วพ่อเอ็งมีเงินมากเหมือนพ่อเพื่อนเอ็งรึ?”

“ไม่รู้ครับ ก็พ่อเอาผมมาอยู่กับหลวงตาตั้งแต่ ป.4 นี่ก็เรียน ม.2 แล้ว ได้ไปบ้านแค่ปีละ 10 กว่าวันเอง อยู่บ้านก็ให้เลี้ยงน้องอีก ผมเลยไม่ค่อยอยากกลับบ้าน แต่ผมคิดว่าพ่อคงมีเงินให้ผมซื้อ IPAD เหมือนเพื่อนๆได้ ผมเลยอยากให้หลวงตาช่วยพูดกับพ่อให้หน่อย นะหลวงตานะ”

“เออ..พ่อเอ็งมีลูกกี่คนล่ะ ?”

“มี 3 คน ผมคนโต ไอ้โต้งเป็นคนรอง ยายต้อยเป็นคนเล็ก หลวงตาก็รู้แล้วนี่ครับ ยังจะถามอีก”

“แล้วพ่อเอ็งทำไมส่งเอ็งมาอยู่กับข้า? “

“พ่อบอกว่าถ้าอยู่กับหลวงตาแล้ว จะเรียนเก่ง สามารถจบปริญญาได้ พ่อไม่มีความสามารถเหมือนหลวงตา เลยให้ผมมาอยู่กับหลวงตา”

“บ้านเอ็งใหญ่เหมือนบ้านเพื่อนเอ็งไหมล่ะ ?”

“โอ.. ไม่ถึงครึ่งบ้านไอ้พวกนั้นหรอก พ่อผมเป็นครูประชาบาล อาศัยบ้านแม่อยู่ แม่ก็เป็นแม่ค้าขายอาหารตามสั่ง และรับผูกปิ่นโตอีก ขายดีด้วยนะครับ ถามทำไมครับ หลวงตาก็ไปบ้านผมหลายครั้งแล้วนี่นา”

“ข้าก็อยากให้เอ็งรู้จักฐานะของพ่อแม่เอ็งน่ะซิ ทำไขสือ ไม่รู้ว่าพ่อแม่เหนื่อยแทบขาดใจ กว่าจะเก็บเงินทอง ส่งเสียเอ็งให้เรียนได้สูงๆ แล้วไหนจะต้องส่งไอ้โต้งน้องเอ็งอีก แล้วพ่อเอ็งจะเอาเงินที่ไหนมาให้เอ็งซื้อ IPAD”

“ก็เงินหลวงตาไงครับ หลวงตาก็ให้พ่อยืมไปซื้อ IPAD ให้ผมก่อน แล้วพ่อก็ค่อยหามาใช้คืนหลวงตาไง หลวงตามีเงินเยอะ โยมคนไหนมาหาหลวงตา ก็ถวายเงินให้ทุกทีเลย น่าหลวงตา.. เมตตาผมหน่อยนะครับ ให้พ่อยืมเงินไปซื้อ IPAD ให้ผม ผมว่าใครๆ ก็ต้องชมหลวงตาว่าใจดี นะหลวงตานะ”

“เออ.. ไอ้นี่เอาแต่ได้ เรื่องดีๆ สอนไม่รู้จักจำ มานี่.. อ่านหนังสือพิมพ์นี้ให้ข้าฟังก่อน แล้วข้าจะพิจารณาว่าควรซื้อหรือไม่ควรซื้อให้เอ็ง”

“แค่นี้จิ๊บๆ หลวงตา เตรียมฟังเลยนะครับ เดี๋ยวจะอ่านให้ถูกต้องตรงตามภาษาเลยครับ”

.....

“วัยรุ่นยอมขายไต-รูปโป๊แม่ เพื่อเงิน..ของใช้ ราคาแพง พฤติกรรมของวัยรุ่นสมัยนี้ พอจะสะท้อนได้หรือยังว่า สภาพสังคมตอนนี้ “เสื่อม” ไปขนาดไหน? หนุ่มจีน วัย 17 ถึงกับยอม “ขายไต” เพื่อเอาเงินไปซื้อไอแพด 2 (IPAD 2) ย้อนไปก่อนหน้านี้ก็เคยมีข่าวเด็กหนุ่มวัย 18 ในนิวซีแลนด์ แอบถ่ายรูปโป๊แม่ตัวเอง เอาไปประกาศขายในเวบ เพราะอยากได้เงิน “ผมอยากได้เงินพิเศษ บ้านเราไม่ได้ร่ำรวยอะไร?” เด็กหนุ่มซึ่งในข่าวบอกว่าชื่อไมเคิล สารภาพ

ไมเคิลเล่าว่า “ผมแอบถ่ายรูปแม่ แต่ตอนหลังแม่รู้... ตอนแรกที่รู้ แม่ก็ช็อก ผมแค่อยากได้เงินพิเศษ” ทั้งนี้ จากข่าวเล่าว่า เริ่มแรกเด็กหนุ่มชาวเมืองโอ๊คแลนด์ แกล้งเอารูปโป๊รูปเซ็กซี่ของนางเจนนิเฟอร์ มารดาวัย 44 ของเขา ไปโพสท์ขายในเวบเทรดมี (TRADE ME) หลังจากโกรธที่แม่บอกให้เขารื้อข้าวของที่ไม่ใช้แล้วออกจากโรงรถ ของชิ้นไหนไม่ใช้ก็เอาไปขายซะ แต่ต่อมาเวบเทรดมี ได้ลบรูปภาพที่ไมเคิลตั้งชื่อว่า “รูปเปลือย 5 รูป ของแม่ผม” ออกจากนั้นไมเคิลก็โพสท์รูปเซ็กซี่ของนางเจนนิเฟอร์ใส่แต่กางเกงใน เข้าไปเสนอขายในเวบเทรดมีอีก แต่ก็ถูกทางเวบลบทิ้งอีก เพราะเห็นว่าไม่เหมาะสม “เราลบรูปถ่ายเหล่านั้นออก เพราะมันไม่เหมาะสม เราไม่ต้องการให้เวบของเรา กลายเป็นที่ที่ใครสามารถนำรูปถ่ายของแม่ตัวเองนุ่งชุดชั้นในมาขาย” โฆษกของเทรดมีบอก”

.....

“โอ้โห.. หลวงตา ทำไมไมเคิลถึงทำชั่วแบบนี้ล่ะครับ”

“อ้อ.. รู้เหมือนกันนะว่าเป็นการทำชั่ว ก็คงเหมือนเอ็งตอนนี้มั้ง”

“จะเหมือนได้ไงหลวงตา ผมไม่มีทางทำชั่วแบบไมเคิลหรอก มีอย่างที่ไหน อยากได้เงินถึงกับถ่ายรูปโป๊แม่ตนเองไปขาย น่าอายมาก”

“อ้อ.. รู้จักว่าตำหนิเขาเหมือนกันนะ แล้วไอ้หนุ่มจีนที่ยอม “ขายไต” เพื่อเอาเงินไปซื้อ IPAD เหมือนเอ็งล่ะเป็นไง ไหนลองอ่านข่าวให้ข้าฟังซิ”

....

“สังคมจีนตะลึง-เดือดดาล ช็อกข่าวเด็กหนุ่มขายไต เอาเงินไปซื้อ “ไอแพด-ไอโฟน” สำนักข่าวต่างประเทศรายงานเมื่อวันที่ 3 มิ.ย.ว่า นายจ้าว เซ็ง วัยรุ่นจีน วัย 17 ปี ก่อให้เกิดกระแสช็อกและถูกวิจารณ์โจมตีอย่างหนัก จากชาวจีนต่อกรณีตัดสินใจขายไต เพื่อไปซื้อไอแพดและไอโฟน หลังจากที่วัยรุ่นรายนี้ไม่มีเงินพอที่จะซื้อเครื่องเล่นไฮเทคดังกล่าว ซึ่งกำลังกลายเป็นสัญลักษณ์ของ “ของเล่นโลกทุนนิยมแห่งความร่ำรวย” ในเมืองจีน ก่อนที่เขาจะได้ตอบรับโฆษณาเสนอให้เงินสดแก่บุคคลใดที่เต็มใจจะขายไตหนึ่งข้าง แต่การกระทำของเขาสร้างความตกตะลึงให้แก่สังคมจีน และทำให้สาธารณชนวิพากษ์วิจารณ์อย่างดุเดือดด้วยความไม่พอใจ

โดยนายจ้าวได้ให้สัมภาษณ์แก่สถานีโทรทัศน์เซิ่นเจิ้น ในมณฑลกวางตุ้ง ว่า เขาต้องการจะซื้อไอแพด 2 แต่ไม่มีเงิน และเมื่อเขาท่องอินเตอร์เน็ต ก็พบโฆษณาเสนอเงินให้กับผู้ที่ต้องการขายไต เขาจึงได้เดินทางไปยังเมืองเฉียนจ้าว ในมณฑลหูหนาน ซึ่งมีโรงพยาบาลผ่าตัดไต ก่อนจะออกจากรพ.ดังกล่าวในอีก 3 วันต่อมา พร้อมเงินจำนวน 20,000 หยวน หรือราว 1 แสนบาท และเอาเงินไปซื้อไอแพดและไอโฟนก่อนจะกลับบ้าน แต่ถูกแม่ถามว่า ไปได้ไอแพดและไอโฟนมาจากไหน ก่อนที่เขาจะ สารภาพว่าไปผ่าตัดขายไตมา พร้อมทั้งโชว์รอยแผลเป็น

เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้มีการแจ้งตำรวจ แต่ก็ไม่สามารถตามรอยคนร้าย 3 คน ที่ทำธุรกิจผิดกฎหมายซื้อไตจากผู้อื่นได้ รายงานระบุว่า เหตุการณ์นี้สร้างความเดือดดาลให้แก่สังคมจีน โดยผู้คนได้โจมตีว่า ขณะนี้ ลัทธิวัตถุนิยมได้ทำลายศีลธรรมของวัยรุ่นจีนไปแล้ว ส่วนอีกรายบอกว่า พฤติกรรมอันโง่เขลาของวัยรุ่นรายนี้เป็นเครื่องบ่งชี้ถึงความบ้าในวัตถุของเขาอย่างแท้จริง

ทั้งนี้ ที่ผ่านมา ไอแพด 2 กลายเป็นสินค้าที่ฮิตอย่างมากในเมืองจีน โดยก่อนหน้านี้ มีชาวจีนหลายพันคนต่างแห่เข้าไปในร้านค้าเพื่อแย่งกันเป็นเจ้าของอุปกรณ์ไฮเทคนี้ นอกจากนี้ ยังเกิดเหตุชาวจีนชกต่อยกันหน้าร้านไอสตูดิโอในกรุงปักกิ่ง ขณะที่ผู้คนเข้าคิวรอซื้อไอโฟนด้วย”

......

“โอ้โห.. อยากได้ IPAD มากถึงขนาดขายไตเลย”

“เอ็งอยากได้เหมือนเขา แล้วอยากทำเหมือนเขาหรือเปล่าล่ะ”

“โอ๊ย..ไม่เอาหรอก ผมไม่บ้าเหมือนเขาหรอก”

“อ้าว..ไหนว่าอยากจะได้ไปอวดเพื่อนไง ไม่สนใจว่าพ่อแม่จะเดือดร้อนแค่ไหน ถึงขนาดจะให้ข้าเอาเงินให้พ่อเอ็งยืมไปซื้อ IPAD”

“ถ้าถึงกับต้องทำเลวตามข่าว ผมไม่เอาหรอก แค่คิดก็หนาวแล้วครับ”

“แล้วเอ็งยังอยากได้อยู่อีกไหมล่ะ”

“มันก็อยากอยู่นะ แต่ถ้าได้แล้ว พ่อแม่เป็นทุกข์ ผมก็ไม่เอา”

“เอ็งว่ามีเงินซื้อข้าวกิน กับเอาเงินไปซื้อ IPAD อันไหนดีกว่า”

“กินข้าวซิครับ ดีกว่าอยู่แล้ว หลวงตานี่ไม่ถามอะไรที่เดิร์นๆ เลย”

“เออ..ไอ้คุณเดิร์นสันขวาน ทำเป็นมาพูดดี เมื่อกี้ล่ะอยากได้ IPAD แทบตาย ได้คิดแล้วสิ ว่า IPAD น่ะสู้ข้าวไม่ได้ จำไว้นะมันเป็นของฟุ่มเฟือย ไม่ใช่ของจำเป็นในการดำเนินชีวิต ตอนนี้เรายังไม่สามารถหาเงินทองได้ ต้องแบมือขอเงินพ่อแม่อยู่ ก็ไม่ควรจะไปอยากได้สิ่งของที่ฟุ่มเฟือย หลงละเลิงไปในค่านิยมที่ไม่ถูกต้อง ด้วยคิดว่าเดิร์นแบบที่เอ็งคิด จำใส่ใจไว้ว่า เรายังเป็นนักเรียนอยู่ ไม่จำเป็นต้องใช้ของฟุ่มเฟือย ไม่จำเป็นต้องไปอยากมีของฟุ่มเฟือยเหมือนคนอื่น เอ็งลองดูเพื่อนที่มี IPAD มันมีความสุขกันไหม บอกข้ามาตามตรงซิ ?”

“ผมว่ามันมีความสุขนะหลวงตา”

“แน่ใจหรือ ลองคิดดีๆ แล้วตอบมาใหม่”

“เอ...คิดอีกทีมันก็ไม่สุขนะหลวงตา มันต้องคอยระวัง ไม่ให้ IPAD หาย ไม่ให้ใครจับใครต้อง กลัวว่าจะพัง”

“ก็มันไปหลงว่า IPAD เป็นเครื่องแสดงความร่ำรวย เดิร์นแบบที่เอ็งคิด มันก็เอา IPAD มาเป็นเครื่องหมายแสดงฐานะ คราวนี้เมื่อเป็นเครื่องแสดงฐานะ มันก็ต้องระวังรักษา ใครอยากจะแตะจะต้อง มันก็ไม่อยากให้เขาจับต้อง กลัวว่าจะเสียหาย ที่สุดมันก็ขาดเพื่อนฝูง ต้องเล่นกับ IPAD คนเดียว เดี๋ยวก็มีสารพัดปัญหาตามมา เอ็งไม่เชื่อข้า ก็ไปสังเกตดูเอา ว่าเป็นอย่างที่ข้าพูดไหม”

“จริงของหลวงตา เพราะพวกมันไม่ให้ผมเล่น IPAD ด้วย ผมเลยอยากได้อย่างมัน เออ.. ถ้ามีแล้วกลุ้ม ต้องคอยระวังรักษาอย่างเนี้ยะ ผมไม่อยากได้แล้วครับ”

“เออดี รู้จักคิดบ้างนะเรา อยู่วัด ต้องรู้จักคิดรู้จักแยกแยะบ้าง นี่ถ้าเอ็งไม่เปลี่ยนความคิดละก็ ข้าคงจะต้องเปลืองน้ำลายอีกโขเลย”

“แหม...หลวงตา วัยรุ่นมันก็ต้องอยากได้เป็นธรรมดานี่ครับ ใครจะรู้ว่าความอยากได้ IPAD ถึงขนาดยอมขายไต ต่อไปผมคงต้องระวังความอยากของผมบ้างแล้ว”

“วัยรุ่นอย่างเอ็ง ต้องมีผู้ใหญ่คอยกำกับ เพราะเป็นช่วงเปลี่ยนต่อระดับความคิด จากเด็กไปสู่ผู้ใหญ่ ไม่เป็นไร ค่อยๆ สอน ค่อยๆ อบรมไป แต่เอ็งไม่โกรธข้าหรือที่ไม่ให้ IPAD”

“ทำไมต้องโกรธล่ะครับ หลวงตาบอกเหตุผลซะขนาดนี้ ถ้าผมอยากได้ ก็บาปหนักสิครับ แถมเสียชื่อว่าเป็นลูกศิษย์ก้นกุฏิหลวงตา”

“เอ็งรู้ไหม เวลาที่คนโกรธมากๆ มักทำเรื่องไม่ถูกต้อง แต่ถ้าเป็นบัณฑิต คนมีความรู้ แม้เขาจะโกรธใคร เขาไม่แสดงออก เขาทำหน้าที่ต่อคนที่เขาโกรธตามปกติ บางคนได้ดีถึงขนาดเชียวนะ”

“มีด้วยหรือคนแบบนั้นน่ะ ไม่อยากเชื่อเลย ทำได้ยังไงครับ หลวงตาเล่าให้ฟังหน่อยสิครับ“

“เรื่องมันเกิดเมื่อ 2,600 ปีก่อนโน้น ปัญจวัคคีย์โกรธเจ้าชายสิทธัตถะ ที่ไม่ยอมบำเพ็ญทุกรกิริยา เลยหนีจากพระองค์ไป ทำให้พระองค์สามารถศึกษาทำความเพียรจนตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าได้ ในวันเพ็ญเดือนวิสาขะในปีนั้น ด้วยพระมหากรุณาธิคุณในพระพุทธองค์ กอปรกับทรงระลึกถึงคุณที่ปัญจวัคคีย์ได้ปรนนิบัติพระองค์ ด้วยหวังจะได้เรียนรู้อมตธรรมที่พระองค์จะค้นพบ ทำให้พระพุทธเจ้าเสด็จไปยังกรุงพาราณสี เพื่อหาปัญจวัคคีย์ซึ่งพำนักอยู่ที่ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน

วันที่เสด็จถึงเป็นวันเพ็ญ เดือนอาสาฬหะ ในตอนเย็น วันนั้น ปัญจวัคคีย์เห็นพระพุทธองค์เดินมาแต่ไกล ก็ปรึกษากันด้วยความโกรธที่ยังค้างอยู่ในใจว่า จะไม่ต้อนรับพระพุทธองค์ ทรงอยากทำอะไร ก็ให้ทรงทำเอง เมื่อตกลงกันเสร็จ พระพุทธองค์ก็เสด็จมาถึงที่พัก แต่ปรากฏว่าคนหนึ่งรับบาตรจีวรของพระองค์ คนหนึ่งปูอาสนะ คนหนึ่งจัดหาน้ำล้างพระบาท คนหนึ่งจัดตั้งตั่งรองพระบาท คนหนึ่งนำกระเบื้องเช็ดพระบาทเข้าไปถวาย ตามวิสัยของ บัณฑิต แม้จะดูแข็งๆ ไปบ้าง แต่ก็ไม่แสดงอาการโกรธนั้น ออกมาจนน่าเกลียด พระพุทธองค์ทรงทราบถึงอารมณ์ของปัญจวัคคีย์ เมื่อการต้อนรับเสร็จสิ้น ก็สนทนาปราศรัย ตามมารยาทพอแสดงความคิดถึงกัน

แล้วพระพุทธองค์ตรัสบอกปัญจวัคคีย์ว่า พระองค์ตรัสรู้อมตธรรม ที่ปัญจวัคคีย์ปรารถนาแล้ว ปัญจวัคคีย์ได้ยินก็ยังไม่เชื่อ จนเมื่อพระองค์ทรงตรัสย้ำอีกสองครั้ง ปัญจวัคคีย์จึงคิดว่าน่าจะจริง จึงยอมให้พระพุทธองค์ แสดงอมตธรรมนั้นให้ฟัง

ตอนที่พระพุทธองค์แสดงอมตธรรมนั้น คงจะเป็นยามดึกสงัด พระสุรเสียงที่พรรณนาอมตธรรมที่ทรงค้นพบ ได้ดังก้องไปทั่วบริเวณ ชวนให้ปัญจวัคคีย์ที่เป็นบัณฑิตชน ได้พิจารณาเนื้อความแห่งธรรมนั้น ตามภูมิความรู้ของตนที่มีอยู่ เมื่อทรงพรรณนาความจบ โกณฑัญญะ ผู้เป็นหัวหน้าปัญจวัคคีย์ ได้มีความเข้าใจในอมตธรรมนั้น และมีความรู้ขึ้นมาว่า “สิ่งใดสิ่งหนึ่ง มีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้งมวลล้วนมีความดับไปเป็นธรรมดา” เกิดความเลื่อมใสในพระพุทธองค์อย่างบริสุทธิ์ใจ ก้มกราบแทบพระบาท ทูลขอบวชเป็นผู้ศึกษาอมตธรรมกับพระพุทธองค์

พระพุทธองค์ตรัสว่า “เธอจงเป็นภิกษุมาเถิด ธรรมอันเรากล่าวดีแล้ว เธอจงประพฤติพรหมจรรย์ เพื่อทำที่สุด ทุกข์โดยชอบเถิด” ท่านโกณฑัญญะจึงเป็นภิกษุรูปแรก ของพระพุทธเจ้า ในคืนวันนั้นจึงเป็นวันที่พระรัตนตรัยครบถ้วนในโลก คือมีพระพุทธเจ้า มีพระธรรม อันได้แก่ อมตธรรมที่ทรงแสดง ซึ่งต่อมาถูกเรียกว่า ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร และมีพระสงฆ์ คือท่านโกณฑัญญะ

และเมื่อวันที่ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2501 สำนักสังฆนายกได้ประกาศให้วันอาสาฬหบูชา เป็นวันสำคัญทางพุทธศาสนา พร้อมทั้งกำหนดพิธีอาสาฬหบูชาขึ้นอย่างเป็นทางการเป็นครั้งแรกในประเทศไทย

นี่ไง.. ที่ข้าชอบสอนเอ็งว่า อย่าให้ความโกรธมาบดบังความคิด เพราะจะทำให้เสียโอกาสดีๆ ของชีวิต จำเรื่องนี้ไว้ให้ได้ตลอดชีวิตนะ จะได้พบแต่สิ่งที่ดีๆ ทำแต่สิ่งที่ดีๆ เวลาเวียนเทียนในวันอาสาฬหบูชาที่จะถึงนี้ รอบแรกให้ระลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณของพระพุทธเจ้า ทั้งเรื่องกตัญญูกตเวทีของพระองค์ด้วย รอบสองให้ระลึกถึงพระธรรม คือธัมมจักกัปปวัตตนสูตร รอบสามระลึกถึงท่านพระอัญญาโกณฑัญญะ ผู้เป็นพระสงฆ์รูปแรกในพระพุทธศาสนา แล้วต่อไปเมื่อจะโกรธ ก็ต้องระลึกถึงวันอาสาฬหบูชาไว้ จะได้มีสิ่งที่ดีในชีวิต จำไว้นะ”

“ครับ.. หลวงตาเล่าอย่างนี้ เข้าใจดีเลยครับ มิน่าชอบ ให้ผมอ่านพุทธประวัติให้ฟัง ก็เพื่อบังคับให้ผมอ่านหนังสือ จะได้มีคุณธรรมตามพระพุทธเจ้าและพระสาวกนี่เอง ขอบพระคุณครับ”

“เออดีแล้ว ไปอ่านหนังสือเรียนได้แล้ว ข้าจะพักผ่อนหน่อย เหนื่อยจริงๆวันนี้”

(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 128 กรกฎาคม 2554 โดย พระพจนารถ ปภาโส วัดราชบพิธสถิตมหาสีมาราม)
</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE>