มีกิจกรรมทางเพศก่อนนั่งสมาธิบาปหรือบุญ

ถ้าไม่สามารถแยกกายแยกจิตได้การมีเพศสัมพันธ์ก่อนก็ทำให้เป็นอุปสรรค์ต่อการปฏิบัติในขั้นที่สูงขึ้นแต่ถ้ายังไม่มีใจปฏิบัติขนาดเพื่อจะหลุดพ้น...แค่ดำรงไว้ซึ่งศีลห้าก็ไม่บาปกรรมอะไรครับเพราะไม่ได้ผิดศีลแต่อย่างหมกมุ่นน่ะครับอาจจะทำให้ขาอ่อนได้

 

ไม่บาปครับ แต่ทำให้จิตเศร้าหมองได้ง่าย ถ้ากำลังใจไม่ตั้งมั่นพอก็ยากที่จะแยกแยะโดยไม่ให้มีผลกับการปฎิบัติเลย ถ้าพูดตามจริงมันมีผลครับ ขอแยกตอบจะเห็นความจริงได้ชัดเจนกว่า
1. เป็นการปรามาสพระโดยไม่รู้ตัว ถึงไม่เจตนาแต่เป็นเรื่องที่ไม่ถูกกาลเทศะ ซึ่งจะเหมาเอาว่าทุกอย่างอยู่ที่ใจอย่างเดียวก็ใช่ครับ แต่ความจริงก็ต้องเป็นกฎความจริงอยู่เสมอ ถ้าห้องไม่แยกแล้ว ก็ต้องอาศัยการขอขมาพระตลอด ไม่อย่างนั้นกรรมส่วนนี้เกิดแน่นอนครับ พระรัตนตรัยเป็นของสูงมาก เหมือนกับเราไม่เห็นหัวพระราชาต่อให้เราไม่เจตนา ถ้ากระทำกาลไม่สมควรต่อหน้าพระพักตร์ก็โดนลงอาญาได้เหมือนกัน กรณีเดียวกัน เป็นการปรามาสแต่แก้ได้โดยขมาทุกครั้ง ยังดีกว่าปล่อยเลยตามเลยหรือคิดว่าไม่เป็นไร ถ้าเป็นแบบนั้นเป็นการคิดที่ตั้งอยู่ในความประมาทโดยแท้

2.สถานที่นั้นจะไม่เหมาะต่อการเจริญกรรมฐานปฎิบัติธรรม เหตุผลเพราะว่าจิตที่มีกำลังโดยเฉพาะการกระทำสิ่งใดสิ่งนึง ด้วยความตั้งใจ สถานที่นั้นๆ จะซึมซับพลังงานของจิตเอาไว้ สังเกตง่ายๆ ว่าถ้าเราอยู่ในห้องเดิม หรือสถานที่เดิมๆ บ่อยๆ ก็มักจะมีอารมณ์กับความคิดที่คล้ายๆ กัน นั่นเพราะพลังงานที่เราปล่อยออกมา ถูกสถานที่ซึมซับเอาไว้แล้วแผ่พลังงานออกมาตามที่ได้ซึมซับไว้ พูดให้ชัดว่าสถานที่นั้นก็จะมีกำลังไปในเรื่องอย่างว่ามากกว่าจะมีพลังเสริมช่วยให้ปฎิบัติธรรม ฟังดูเล็กน้อยแต่เป็นสถานที่ๆ เราต้องอาศัยทุกวัน ในระยะยาวจึงมีผลกับเราแน่นอนครับ

3.ทำให้ปฎิบัติธรรมกรรมฐานยากขึ้น ตรงนี้ชัดเจนอยู่แล้วครับ กิจกรรมทางเพศไม่ว่าจะด้วยเต็มหรือไม่เต็มใจก็ตาม แต่สภาพร่างกายยังต้องอาศัยจิตในการตอบสนอง ยิ่งเป็นเพศชายยิ่งชัดเจนว่าต้องมีอารมณ์ความรู้สึกตอบสนองแน่ ดังนั้นจิตที่ต้องไปตั้งมั่นกับเรื่องนี้มันเป็นการยึดติดร่างกายโดยตรง ต่อให้พ้นกิจตรงนั้นแล้วแต่สภาพของจิตมันยังคงจำอารมณ์นั้นได้อยู่ ถ้าทรงไม่ถึงฌานสี่ยากนักที่จะทำให้เรื่องพวกนี้ไม่มีผลกับการปฎิบัติธรรม กรรมฐาน เพราะถ้าจิตไม่ถูกถอนอารมณ์อย่างเด็ดขาดแล้ว สภาพจิตเดิมจะคอยยึดกับอารมณ์ล่าสุดไว้เสมอ สังเกตได้ง่ายๆ ถ้าเรากังวลใจต่อให้แกล้งลืมหรือตั้งใจลืมแล้วหาอย่างอื่นที่น่าสนใจกว่าดึงจิตไปทำ ก็ไม่สามารถจะตัดความรู้สึกกังวลออกไปได้หมด ต่างกับถ้าหมดสติหรือหลับไป ตื่นมาในความรู้สึกแรกจะลืมได้ชัดเจนกว่า ลักษณะเดียวกัน ถ้าเป็นไปได้ควรจะทิ้งระยะเวลาให้ห่างกันพอสมควร

ส่วนถ้าทำสมาธิแล้วมีเพศสัมพันธ์ที่หลังนี่ ไม่ควรอย่างยิ่ง เพราะว่าตัวอารมณ์จิตสุดท้ายเท่านั้นที่จะเป็นตัววัดผลของการปฎิบัติ ถ้าปฎิบัติธรรมมาดีๆ แล้วกลับมายึดอารมณ์หยาบแบบนั้น แล้วนอนต่อเลย ผลของการปฎิบัติจะไม่เป็นผลนะครับ

 

สมัยพุทธกาล นางวิสาขา มหาอุบาสิกา ยังมีครอบครัว มีลูกหลานนับใด้120 คน

 

อนุโมทนาสาธุ ท่านเจ้าของกระทู้ที่ตั้งกระทู้ และท่านที่มาไขข้อข้องใจกระผมด้วยทุกท่านครับ

 

ถามแต่การมีเพศสัมพันธ์ อันนี้ขอถามแบบลึกๆอีกนิด เพราะฟังมาจากเพื่อนหลายคน แต่
หาข้อสรุปไม่ได้สักที มีเพศสัมพันธ์ แล้วใช้ ปากให้คู่นอน (ภรรยาและสามี) บาปไหม

 

คงไม่บาป


งานยามว่าง งานหลังเลิกงาน | หางานพิเศษ งานรายได้เสริม

 

ไม่น่าจะผิดอะไร เพราะมันไม่เกี่ยวกันนา

 

........ได้ความรู้เยอะแยะเลยครับ........

 

ไม่ถึงกับเป็นบาปกรรมส่งผลโดยตรงครับ แต่เป็นการทำให้จิตเศร้าหมองเพราะสิ่งที่ควรแต่เรากระทำอันไม่ควร นั่นหมายถึงถ้าใช้ปากศรีษะของภรรยาต้องอยู่กับของต่ำของเรา หรือเราเองก็ต้องไปอยู่กับของต่ำของภรรยา

ศรีษะคนเราถือเป็นจุดสูงสุด พลังส่วนใหญ่จะอยู่ที่ศรีษะแถมเป็นที่อาศัยของจิต ถ้านำไปกระทำอยู่ในสถานที่ไม่ควร ก็ยอมจะนำความเสื่อมมาให้แก่ผู้กระทำ ซึ่งโดยธรรมชาติออกแบบมาถูกต้องแล้วครับ ของต่ำก็อยู่เท่ากัน ต่ำระดับเดียวกัน ถ้าฝืนก็มีโทษ อย่างคนมีครู มีวิชา ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายก็จะไม่ใช้ปากให้กับคู่นอนครับ เพราะของจะเสื่อม หรือแม้แต่เราถ้าทำให้สามีหรือภรรยา นอกจากฌานเสื่อมแล้ว พลังในด้านของบารมีเราจะเสื่อมด้วย คือกำลังใจจะต่ำ เพราะจะทำโดยที่สักแต่ว่าทำ คงจะไม่ได้ง่ายๆ มันก็ต้องมีเจตนาลงไปเยอะพอดูถึงจะกล้าที่จะทำ ถึงแม้จะเป็นการกระทำลงไปด้วยเมตตา(คงเข้าใจว่าหมายถึงอะไร)

แต่เมตตาแบบนั้นไม่ใช่เป็นการเมตตาแต่เป็นอาการของโมหะในตัณหาคือมีความหลงเข้าใจผิดไปว่ามันเป็นสิ่งที่ควรกระทำ แต่ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ เพียงแต่ต้องรู้ว่าควรจะกระทำให้ถูกกาละและเทศะอย่างไรบ้าง ชีวิตมนุษย์มันเต็มไปด้วยความเสื่อมเป็นปกติอยู่แล้วตั้งแต่เกิด อยู่ที่ว่าใครจะไม่เอาความเสื่อมเหล่านั้นมาเป็นโทษเป็นภัยกับตนเองมากกว่ากัน

 

คิดน้อย พูดน้อย ปฎิบัติให้มากๆ(ดูจิตของตนเอง) ภูมิปัญญา ภูมิธรรมก็ค่อยๆมีเอง

นี่แหล่ะที่เขาเรียกว่า บัวสี่เหล่า ก็เพราะด้วยเหตุผลนี้เอง จิตคนเรามีทั้งหยาบและละเอียดไม่เหมือนกัน มันอยู่ที่จิตคนเรามีภูมิปัญญาแตกต่างกันไป แต่ก็ยังดีกว่าคนที่ไม่สนใจเรื่องบาปบุญคุณโทษ ก็อย่าเพิ่งไปตำหนิกันค่อยๆตอบกันโดยอาศัยหลัก พรหมวิหาร 4
แต่ไม่มีใครฉลาดหรือว่าเลิศด้วยปัญญา ทุกคนต่างก็มาจากที่เดียวกัน(หมายถึงการเกิด)
มนุษย์ผู้ประเสริฐแล้ว จิตย่อมแยกแยะดีชั่วไม่เหมือนสัตว์ แม้นกระทั่งพระพุทธเจ้าก็ต้องยังเกิดมาเป็นมนุษย์ ลองผิดถูกเหมือนกันหมด แต่คุณภาพคนมันอยู่ที่สุดท้าย เมื่อหมดลม
ถ้าบุคคลใดยังลุ่มหลงอยู่กับทางโลก เขายังถือว่าโง่เขลา เพราะว่ายังมีอวิชชาอยู่เยอะ
แต่ถ้าใครรู้ตัวและกลับใจได้ในภายหลังเข้าสู่ธรรมได้ ก็ย่อมเรียกคนเหล่านั้นว่ายังเป็นผู้ย่อมมีความเจริญอยู่
สรุปรวมความแล้ว บาปและบุญมันอยู่ที่เจตนา(หลักใหญ่ๆ) ตัวเราจะรู้ดีที่สุดไม่ต้องไปถามใคร ใครยิ่งปฎิบัติถูกทางไปเรื่อยๆ จิตตนเองก็จะค่อยๆละเอียดไปเอง เมื่อเรามัวแต่ถามกันทางโลกก็มิรู้จักจบสิ้น เพราะว่าเหตุผลคนทางโลก มิมีประมาณ ถึงวันนี้ได้คำตอบ พรุ่งนี้หรือว่าวันหน้าก็สงสัยอีก แต่ถ้าจิตยังหยาบอยู่ก็อาศัยผู้รู้ที่นี่ช่วยประคอง คอยให้กำลังใจกันไปก่อนก็ยังดี เพราะว่าคนที่นี่ก็ล้วนแต่มีคุณธรรมมากทั้งสิ้น ผมเองก็เริ่มจากศูนย์เหมือนกัน ถ้าเป็นคนฉลาดจริงเขาจะเลือกไม่เกิดกันหรอก
ค่อยๆปฎิบัติไปแต่ต้องให้ถูกทาง ภูมิปัญญาทางธรรมก็จะเพิ่มพูนไปเอง
อย่าไปรังเกลียดเดียจฉันกัน ทุกคนก็เกิดมาจากที่เดียวกัน(ในครรภ์) ก็เริ่มจาการมีเซ็กกันมิใช่หรอ เพียงแต่เกิดมาแล้วต้องเรียนรู้ธรรมจิตจะได้แยกแยะชั่วดี...
และโปรดชี้แนะกันถ้ากล่าวผิดและจะแก้ไขเพื่อให้จิตตนดีขึ้น
ขออนุโมทนากับผู้เจริญทุกท่านที่มีจิตใฝ่ธรรม...

 

......................................................
อนุโมทนา สาธุ เห็นด้วย ครับ ขอเพียงอย่างเดียว ให้เรารู้ตัวเสมอว่าขณะนี้เรากำลังทำอะไร

 

อนุโมทนา..สาธุ ทุกๆคำตอบครับ เป็นจริงดังที่ทุกๆท่านกล่าวทุกประการครับ

 

เป็นเครื่องขวางของสมาธิ ทำให้เกิดได้ยาก
ผู้มีปัญญาย่อมเว้น หรือแยกแยะได้

 

ความมันไม่เคยปรานีใคร อันนี้ผมพอเข้าใจนะคับผม

แต่ถ้าไห้ดี ค่อยๆ ลด ละ เลิก ค่อยเป็น ค่อยไปนะคับผม

 

จิตบริสุทธิ์ ศีลบริสุทธิ์ กายพร้อม ก็เจริญภาวนาสมาธิได้แล้วครับ นั่ง นอน ยืน เดิน กำหนดได้หมดครับ แต่ ถ้าเจริญกรรมฐานควรละเว้นเครื่องพันธนาการต่างๆ คือไม่ใส่อะไรเลยยิ่งดี ยกเว้นเสื้อผ้า แต่ถ้าเป็นไปได้ที่เสพกาม กับที่นั่งเจริญภาวนาควรแยกจากกัน มุมใดมุมหนึ่งของหอ้งก็ได้ จิตจะได้เป็นสมาธิด้เร็วขึ้นครับ
ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

อนุโมทนาสาธุ ด้วยเจ้าคะ

 

สาธุเจ้าคะ ทุกอย่างอยู่ จิต และ ปัจจุบัน ขณะ เพราะเวลานั้นๆๆ... ดับไปแล้ว ขอให้เจริญในธรรม ทุกๆๆท่าน นะคะ (เพราะผู้ปฏิบัติจะเห็นกรรมได้ชัดเจนกว่าผู้ที่ไม่เคยศรัทธาและประพฤปฏิบัติ) สูๆๆคะ

 

ผมคิดว่า เจตนาเป็นตัวตัดสินครับ ถ้าไม่มีเจตนาไม่ดีก็คงไม่เป็นไรมาก แต่ถ้ายังรู้สึกไม่แน่ใจไม่สบายใจ ก็ลองขอขมาต่อพระรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายดูครับจะสบายใจขึ้นมากเลยครับ อย่างว่าครับทำความดีดีกว่าไม่ทำเลย แต่จิตใจอาจไม่สงบเท่าตอนปกติครับ

 

ธรรมนั้นท่านกล่าวชอบแล้ว โมทนา สาธุ

 

1.มันไม่บาปหรอกครับ แต่มีผลอย่างนี้ครับ ถ้าคุณลองสังเกตุจิตใจดู คุณจะเห็น เพราะมันระเอียดมาก แทบจะไม่เห็น หรือคนที่ฝึกสมาธิมาจากสายอื่นก็จะไม่เห็นเช่นเดียวกัน แต่สายธรรมมะเปิดโลก สามารถเห็นได้ แสดงทางกายกรรม
2.ผลนั้นก็คือ คุณเสพในที่เดียวกันกับนั้งสมาธิ ....อารมณ์ที่เสพมันจะตกค้างลงมาอยู่ที่นอน มันเป็นพลังงานทางอารมณ์ และเวลาคุณนอนคุยกันมันก็เป็นอารมณ์ตกลงมาที่นอน นอนเล่น ก็เป็นอารมณที่ตก นอนหลับอารมณ์ก็ตก
3.เวลาคุณนั่งสมาธิ อารมณ์พวกนี้จะมากวนคุณ ความต้องการทางเพศจะมากวนสมาธิคุณ

4.คุณต้องแยก...ที่นั่งสมาธิก็ที่นั่งสมาธิ ที่นอนก็ที่นอน ถึงห้องจะแคบ แต่ต้องจัดใหม่ ไม่งั้นสมาธิไม่ค่อยก้าวหน้า ก้าวหน้าเหมือนกัน แต่ต้องต่อสู้กับอารมณ์พวกนี้เยอะ

5.คุณเคยสังเกตุไหมทำไมเวลาไปนั่งในวัดที่คนเยอะๆๆ กลับได้สมาธิมากกว่า ที่นั่งที่บ้าน เพราะพลังงานที่ตกค้างลงมาที่พื้นที่นั้น เขาใช้นั่งสมาธิ แล้วยิ่งคุณได้นั่งสมาธิตรงที่พระอรหันต์นั่ง คุณจะทำสมาธิได้ดีมาก