ความว่างเปล่า

ว่าแต่หาลำโพง..!! ได้หรือยังล่ะครับ??

แกล้งไก่วันละนิด จิตแจ่มใสหรือป่าวพี่สับสน

 

ไปมั่ง เดี๋ยวกลับมาใหม่..แมวย่าง สับรวมกับ ไก่ กินแล้วแยกรูปนามไม่ออกเลย..อร่อย..พอๆกับเนื้อ นกกระเรียนบวก เนื้อ กิเลน..!

 

ผมบอกกล่าวไปแล้วครับ ว่าผมไม่ได้โกรธอะไรพวกเขา แต่ผมไม่เห็นประโยชน์ในการพูดคุยด้วย

แล้วสัจจะหากไม่มี จะยังเชื่อถือตนเองได้หรือครับ ไม่ต้องไปหวังให้ผู้อื่นมาเชื่อหลอกครับ

ในที่นี้ผมก็ไม่ได้รู้จักกับใครเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว จึงไม่มีความจำเป็นในสิ่งที่คุณแนะนำครับ

ผมไม่เห็นประโยชน์ที่จะต้องทำเช่นนั้นครับ เพราะในเมื่อคุยกันไปก็ถกเถียงกัน

จากกันด้วยดี จะเป็นสิ่งที่ดีกว่าครับ ไม่ก้าวก่ายซึ่งกันและกัน ไม่กระทบกระทั้งกัน

จะเป็นสังคมที่น่าอยู่ครับ ไม่ใช่เจอกันก็จะคอยทะเลาะกัน ถกเถียงกัน

ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรครับ และ มีผู้ที่เข้ามาศึกษาในเว็บนี้อีกมากครับ

ไม่ยึดในตัวตน บุคคล ไม่ว่าจะตนเอง หรือ ผู้อื่น เพราะหากมีใครคนหนึ่งตายไป

หรือ ผมตายไป ก็ไม่มีผมที่เข้ามาในนี้ แล้วเขาจะไปคุยกับผมไหมครับ

ต้องถามใจตนเองดูครับ ว่าทำไมถึงต้องพูดคุยกัน เพื่ออะไร

และอีกไม่กี่วัน ผมก็ไม่เข้ามาแล้ว เพราะออกพรรษาแล้วครับ

คงจะเข้ามาอีกในเข้าพรรษาปีหน้า แล้วเขาจะพูดคุยกับผมยังไงครับ

 

ครับ ฝากสวัสดีด้วยนะครับ

 

กล่าวคือ เวปที่ให้ผม มันไม่มีรูปลำโพงขึ้นนะครับ ท่านหม้อ..เดี๋ยวผมจะกลับมาค้นอีกรอบครับ ขอบพระคุณอย่างสูงครับ..เดี๋ยวจะเอาลาปไก่..มาฝากครับ (ระวังดาป..ปราบน้ำท่วมอยู่ครับ):'(

 

ได้ครับๆ แล้วจะบอกให้นะ

ไม่แน่ว่าเมื่อเข้ามาอ่านเจอ จึงเป็นที่รับทราบ ก็ได้ว่า

 

http://palungjit.org/threads/ขันธ์มา-อัตตาเกิด.308287/page-4#post5198142

ว่าแต่ใช้บราวเซอร์ของอะไร

หากใช้ของหมาป่า แต่ไม่ได้ลง ปลั๊กอินวินโดว์มีเดียเพลเยอร์ มีหวังไม่ได้กินไก่แน่ครับ

 

ก็แล้วแ่ต่ หากทำแบบนี้ มันว่าง และวาง :boo:

 

กระทู้วิ่งฉิว เนื่องจากความว่างเป็นเหตุ ให้ไม่ว่างซะที
เคยอ่าน Zero สักอย่างขออภัยนะครับ จำไม่ค่อยได้
ท่านว่า เราจะรู้ได้อย่างไรว่าว่าง มันก็ต้องรู้จักไม่ว่างมาก่อน
เมื่อมีสิ่งมี ก็มีสิ่งไม่มี
จะเกิดโดดๆ ไม่ได้ เนาะ
หากจะข้ามๆไป พ้น พระไตรลักษณ์ ก็ว่ากันไป
นี่กะจะทิ้ง กันไปให้หมดซะแว้วว
เพราะเรานั้น คู่กัน

 

......................ลำดับการดับของสังขาร............................................. พระวจนะ" ภิกษุ ความดับแห่งสังขารโดยลำดับลำดับ เราได้กล่าวแล้วดังนี้................ เมื่อเข้าสู่ ปฐมฌาน แล้ว วาจาย่อมดับ.........................................เมื่อเข้าสู่ทุติยฌาน แล้ว วิตก และ วิจาร ย่อมดับ..........................................เมื่อเข้าสู่ ตติฌานแล้ว ปิติย่อมดับ...................................เมื่อเข้าสู่จตุตถฌานแล้ว อัสสาสะ และ ปัสสาสะย่อมดับ......................................เมื่อเข้าสู่อากาสานัญจายตนะ แล้ว รูปสัญญาย่อมดับ...............................มื่อเข้าสู่ วิญญาณันจายตนะ แล้ว อากาสานัญจายตนะ ย่อมดับ................................เมื่อเข้าสู่อากิญจัญญายตนะแล้ว วิญญานัญจายตนะย่อมดับ ..................................เมื่อเข้าสู่เนวสัญญานาสัญญายตนะแล้ว อากิญจัญญายตนะ ย่อมดับ................................... เมื่อเข้าสู่ สัญญาเวทยิตนิโรธ แล้ว สัญญา และ เวทนา ย่อมดับ............................. เมื่อ ภิกษุ สิ้น อาสวะแล้ว ราคะ ก็ดับ โทสะก็ดับ โมหะก็ดับ................................(อริยสัจจากพระโอษฐ์ ท่านพุทธทาส)

 

ก็เขาบอกว่า เขาเป็นฤษีมาหลายชาติ

ให้โอกาสกันบ้างสิค๊าบ

 

ธรรมเป็นเรื่องง่ายเกินกว่า มนุษผู้มากด้วยการปรุงจิตจะเข้าใจ
หากแต่ผู้เข้าใจธรรมแล้ว ธรรมนั้นกลับเป็นสิ่งที่ไม่ยากเกินเลย
หากแต่การถ่ายทอดธรรมนั้น แก่ผู้อื่นสิเป็นของยากยิ่งกว่าเข้าใจเอง...

ที่ว่าการถ่ายทอดธรรมเป็นของยากนั้นเพราะ ธรรมรู้ได้ด้วยความรู้สึก แต่จะถ่ายทอดความรู้สึกเป็นภาษาให้เข้าใจนั้นยาก เพราะภาษามีข้อจำกัดสูงและสามารถตีความได้หลายแบบ หากจับเจตนาของตัวเองและผู้สนาไว้ได้การสนทนาจะไม่ผิดแผกไปจ้า

 

พระวจนะ" ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พระองค์ตรัสอยู่ว่า เครื่องนำไปสู่ภพดังนี้ ก็เครื่องนำไปสู่ภพ เป็นอย่างไรเล่า?พระเจ้าข้า และความดับไม่เหลือ ของเครื่องนำไปสู่ภพนั้นเป็นอย่างไรเล่า พระเจ้าข้า? ...................... ราธะ ฉันทะ(ความพอใจ) ก็ดี ราคะ( ความกำหนัด) ก็ดี นันทิ( ความเพลิน)ก็ดี ตัณหาก็ดี และ อุปายะ(กิเลสเครื่องไปสู่ภพ) และ อุปาทานอันเป็นเครื่องตั้งทับ เครื่องเข้าไปอาศัย และเครื่อง นอนเนื่องแห่งจิตก็ดี ใดใด ใน รูป ในเวทนา ในสัญญา ในสังขารทั้งหลาย และในวิญญาน กิเลส เหล่านี้เราเรียกว่า เครื่องนำไปสู่ภพ ความดับไม่เหลือของเครื่องนำไปสู่ภพมีได้ เพราะความดับไม่เหลือของกิเลสมีฉันทะราคะเป็นต้นเหล่านั้นเอง........................(อริยสัจจากพระโอษฐ์ ท่านพุทธทาส)

 

....... สิ่งที่ควรเอาออกจากกาย วาจา ใจ(คิด) คือ...ฉันทะ....ราคะ....นันทิ.....ตัณหา.....อุปกิเลส.....อนุสัย.....อุปาทาน มากกว่า ไป หยุดคิด หยุดทำ หยุดพูด นะครับ ท่าน จขกท

 

ผมว่าคำว่าคิดของท่าน จขกท คงหมายถึง คิดว่าตัวเอง มีอยู่ เป็นอยู่ ครับ

การคิดทำให้บรรลุธรรมได้หากคิดในแบบที่ ละความมีอยู่ เป็นอยู่ เสียได้เรียกว่าความคิดที่บริสุทธิ หรือที่ จขกท เรียกว่าว่างเปล่าครับ

(มนุษย์ใช้ภาษาในการสื่อสารมิใช่ความรู้สึก การสื่อสารถ่ายทอดกันจึงเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดง่ายกันร่ำไป)

 

..........ถูกครับ...อย่างนั้นก็ คงต้อง วนกลับมาที่ มรรควิธี ซึ่งพระองค์ได้ตรัสไว้ใน อริยสัจสี่ อยู่แล้ว นะครับ ถ้า เห็นทุกข์ เห็นสมุทัย เห็นนิโรธ เห็นมรรคอริยมรรคมีองค์8.....คงต้องละเอียดในการกล่าวเรื่องมรรควิธีสักนิดนะครับ

 

อย่างว่าความเป็นธรรมดาของชีวิตนั้น เป็นสุขอยู่แล้ว เพียงแต่ไปเพิ่มเติมแต่งให้มากขึ้น

จึงเกิดเป็นความทุกข์ ไปยึดติดในสิ่งที่เอาไปด้วยไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว

ทั้งที่ในชีวิตของมนุษย์นั้น มีเกิดขึ้นมาใช้ชีวิต และก็ต้องจบชีวิตลงด้วยหมดลมหายใจ

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในท่ามกลางของชีวิต กลับมีสิ่งที่ก่อให้เกิดความเป็นทุกข์อยู่ตลอด

การยึดมั่นในตนเองเป็นเหตุให้มองไม่เห็น ถึงความทุกข์ที่เกิดมาจากตนเองทั้งนั้น

แต่หากตายลงไป สิ่งที่ยึดมั่นอยู่นี้ กลับเป็นสิ่งที่ไม่จีรังหยั่งยืนอะไรเลย

เป็นเพียงแค่การนึกคิด เพียงแค่นั้น ครั้นวางลงได้ ชีวิตก็เป็นปกติธรรมดาเท่านั้น

ซึ่งเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม แต่ได้อุบัติ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านทรงได้สั่งสอนธรรม

ให้กับมนุษย์เป็นไปเพื่อการหลุดพ้น จึงควรน้อมนำธรรมนั้นมาปฎิบัติ ให้ถึงซึ่งความหลุดพ้นนั้น

ความว่างเปล่าเป็นสิ่งที่มีอยู่เดิมแล้ว ไม่ได้ไปเพิ่มเติมสิ่งใด แต่สิ่งที่เพิ่มเติมขึ้นมานั้น

ใช่มาจากการนึกคิดหรือไม่ ซึ่งเป็นสิ่งที่แตกต่าง ระหว่างรับรู้ และ เข้าใจ ดั่งตัวอย่างนี้

ได้อ่านบทความ และ ทำความเข้าใจในความหมายของผู้ที่สื่อ เป็นการสนทนาเพื่อประโยชน์

แต่ได้อ่านบทความ และ ไม่ทำความเข้าใจให้ดีเสียก่อน กลับนำความรู้ของตนนั้นมาวัดค่า

ว่าของผู้ใดที่รู้มากกว่ากัน จักทำให้เกิดประโยชน์ได้อย่างไร จะมีก็แต่การถกเถียงกันเท่านั้น

 

สิ่งใดใดที่ยึดอยู่นี้ หากตายลงไปยังมีสิ่งใดเหลืออยู่บ้าง จะมีก็แต่กรรมที่ได้กระทำลงไปแล้วเท่านั้น

ที่ยังคงติดตามตนไปทุกหนแห่ง ซึ่งสิ่งทั้งหลาย หากปล่อยวางลงก็ว่างเปล่า

หาประโยชน์อะไรไม่ได้ สิ่งที่จะมีตอบแทนกลับมาในสิ่งที่ได้กระทำลงไปนั้น

ก็จะมีความสุข และ ความทุกข์เท่านั้น ที่เป็นผลตอบสนอง นี่บ่งบอกถึงการปรุงแต่ง

เมื่อปรุงแต่งแล้ว การกระทำเกิดแล้ว ไม่ว่าจะด้วย การกระทำ วาจา การนึกคิด ล้วนมาจากการปรุงแต่งทั้งสิ้น

แต่ในความแตกต่าง ที่ไม่ได้เกิดจากการปรุงแต่ง แต่เกิดเป็นการรับรู้ได้ นั้นมีอยู่

ซึ่งเป็นปกติของมนุษย์ที่มีอยู่ เพียงแต่รอการค้นพบของบุคคลคนนั้นเอง

 

............................ ขอแนะนำ จขกท ฟัง หลวงพ่อ พุธ ฐานิโย เรื่อง"ปัญญา ในสมาธิ" ใน yutube ได้ ประโยชน์ ไม่มากก็น้อย

 

เรื่องสูญพระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสไว้จริงครับ
รวมถึงเรื่องสุญญตาที่เป็นโลกุตตรธรรมก็มีตรัสไว้เช่นกัน
สุญญตานุปัสสนา สุญญตสมาธิ หรือแม้แต่สุญญตาวิหารธรรมซึ่งเป็นวิหารธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเข้าอยู่โดยมากก็มีปรากฎเช่นกันในพระไตรปิฎก