ศีลที่ไปทำให้ตนเป็นนั้นคือศีลพราหมณ์ ศีลพุทธนั้นคือความเป็นปกติแต่เดิมแท้

ธรรมชาติย่อมเกิดและดับ เป็นเช่นนั้นเอง มิใช่เพราะมนุษย์ไปกระทำ
สิ่งใดที่มนุษย์กระทำ ก็เป็นธรรมชาติอย่างหนึ่ง เรียกว่าธรรมที่มนุษย์
ก่อขึ้น สร้างขึ้น อันอาจต่างไปจาก "ธรรมชาติเดิมแท้" แต่ดั้งเดิมนั้น


ศีลแบบพุทธแปลว่า "ปกติ" คือ ความเป็นปกติของมนุษย์แต่ดั้งแต่เดิม
ก่อนที่จะมี อวิชชา, กิเลส, ตัณหา, อุปทาน ฯลฯ นำพาไปให้ก่อกรรม
ที่ผิดไปจาก "ปกติ, ธรรมดา, ธรรมชาติแต่เดิม" นั้นๆ เช่น ก่อนจะเกิด
ความโกรธ ก็ไม่เคยฆ่าใครมาก่อนอยู่แล้ว "ปกติมันก็ไม่ฆ่าคนอยู่แล้ว"
แต่พอความโกรธครอบงำเท่านั้น ก็อาจ "ผิดศีล หรือผิดไปจากปกติที่มี
มาแต่เดิม" ได้ นี่เรียกว่า "ผิดศีลแบบพุทธ"


ส่วนศีลที่ตั้งกันขึ้นมา แล้วไปทำให้มันได้ ให้มันเป็น ให้มันงาม ให้มัน
เก่ง ให้มันอวดชาวบ้านเขาได้ว่า "ข้าเป็นผู้มีศีล" นั่นคือ ศีลพราหมณ์

 

พระพุทธเจ้าทรงให้ศีลไว้ ไม่ใช่เพื่อให้ไปทำให้มันเป็น แต่ให้ไว้เพื่อ "ระลึก"
จะได้มี "สติ" รู้ตัวว่า "แตกต่างไปจากปกติแต่เดิม" ปกติที่เขาควรได้นิพพาน
ถ้าเราปฏิบัติแล้วมันต่างไปจากปกติ (ศีล) นั้น เราจะได้รู้ตัวว่าเรายังห่างจาก
นิพพาน เรายังไม่ใช่ผู้ที่จะนิพพานในชาตินี้ เราจะได้ไม่หลงตัวเอง ดังนี้ ท่าน
จึงไม่ได้ลงโทษอะไรเลยแก่ผู้ผิดศีล ถ้าผิดมากเกินเลย ไม่เหมาะแก่สมณะก็
ให้ไปสึก นี่ไม่ใช่การลงโทษอะไร แค่ไปทำให้เหมาะสมกับธรรมชาติที่ควรจะ
เป็น คือ ถ้าไปมีกามกับสตรี ก็ควรสึกไปรับผิดชอบเสีย นั่นเอง เท่านั้นเอง มิ
ได้กล่าวโทษอะไร หรือลงโทษอะไรมากเลย หน้าที่ของศีล คือ เตือนสติเรา
ไม่ให้เราหลงตัวเองว่าเราสำเร็จอรหันต์จะได้นิพพานในชาตินี้แล้ว (ทั้งที่ยัง)
ดังนั้น "ศีลไม่ใช่วิธีการปฏิบัติ" อะไร ศีลไม่ใช่มรรคอะไร ศีลเป็นเพียงเครื่อง
เตือนสติ ที่เราเรียกว่า "ศีลานุสติ" ก็เท่านั้นเอง


คนที่ถือศีลนั้น ถือกันอย่างไรแล้วหรือ?

 

คนเราผิดกันได้ ถ้าผิดศีลแล้ว..
ก็รู้ตัวว่าผิด นี่แหละ "ศีลานุสติ"

 

ศีล เพื่อการลงทัณฑ์คือ "ศีลมาร"
ศีล เพื่อการฝึกฝนตนคือ "ศีลฤษี"
ศีล เพื่อความเป็นปกติคือ "ศีลพุทธ"

 

มาถึงตรง นี้ผม ต้องบอกว่า เข้าท่า แต่หลังจาก โพส นี้ ไม่รู้ อิ อิ อิ

 

<TABLE id=post4645554 class=tborder border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center><TBODY><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 1px solid; FONT-WEIGHT: normal; BORDER-RIGHT: #ffffff 0px solid" class=thead>28-04-2011, 11:11 PM </TD><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 1px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 0px solid; BORDER-TOP: #ffffff 1px solid; FONT-WEIGHT: normal; BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" class=thead align=right>#6 </TD></TR><TR vAlign=top><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" class=alt2 width=175><!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->หนุมาน ผู้นำสาร<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_4645554", true); </SCRIPT>
สมาชิก

วันที่สมัคร: Jul 2006
ข้อความ: 11,799
พลังการให้คะแนน: 5122



</TD><TD style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" id=td_post_4645554 class=alt1><!-- google_ad_section_start -->*** ศีล ****

การทำได้เป็นปกติ

- " หนุมาน ผู้นำสาร "<!-- google_ad_section_end -->

</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

*** สัจจะนำการกระทำ ****

ศีล… คือ ทำได้เป็นปกติ
สมาธิ….ที่ใช้เพื่อหลุดพ้นทุกข์ คือ สมาธิพิจารณา
ปัญญา…สามารถนำตนเองหลุดพ้นจากนิสัยที่สร้างกรรม

- ” หนุมาน ผู้นำสาร ”

เมืองอันตราย | watnai.org

 

*** สัจจะ กับ ศีล ****

สัจจะ … เป็นศีลเล็กๆข้อหนึ่ง
ที่เรากำหนดขึ้นมานำตนเองให้หลุดพ้นทุกข์

แต่ ศีลที่ข้อหนึ่ง
ไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต
นั้นยิ่งใหญ่มาก กว้างใหญ่ไพศาล ยากที่มนุษยืจะทำได้จริง
เพราะ สัตว์ที่เล็กกว่าปลายขนตาก็มีอยู่ทั่วไป

ศีลข้อหนึ่งที่เราประกาศออกไป
ลองถามตนเองว่า ตัวเราทำได้จริงหรือ !!!!

พระพุทธเจ้าจึงสอนให้พิจารณา
….กำหนดในสิ่งที่พอทำได้จริง…

ที่สำคัญ
ศีลมีมาก่อนพระพุทธเจ้าประสูติ
ศีลมาจากพราหมณ์ ปู่ย่าตายายของพระพุทธเจ้าก็ถือศีลกันมา
แต่ก็ยังไม่สามารถหลุดพ้นทุกข์ได้
จนกระทั่งพระพุทธเจ้าค้นพบว่า แท้จริงสัจจะเป็นแก่นสารการปฏิบัติ
ทำได้ ทำไม่ได้ ก็อยู่ที่สัจจะของแต่ละคน
พระพุทธเจ้าจึงสอนให้ตัดลดปลดนิสัยตนเอง ด้วยสัจจะ ตั้งแต่นั้นมา
แต่หลังพระพุทธเจ้าปรินิพพานไปสองร้อยกว่าปี
มีทั้งผู้ที่ชอบสัจจะ และไม่ชอบสัจจะคำสอน
ผู้มีอำนาจทางการบ้านการเมืองไม่อยากตัดลดนิสัย
เกิดความเสียดาย วัตถุ ลาภ ยศ สรรเสริญ
จึงได้นำศีลของพราหมณ์ กลับมาใช้ในศาสนาพระโคดมอีกครั้ง
จากเดิมเพียงศีลห้าข้อ แต่เมื่อโลกพัฒนามากขึ้น
สังคมเปลี่ยนแปลงไป กิเลศตัญหาการกระทำมีรูปแบบมากขึ้น
ศีลข้อใหม่ๆ จึงถูกกำหนดให้มากขึ้นตามสังคมในแต่ละยุคสมัย
ส่วนสถานการณ์วุ่นวายในปัจจุบัน
เป็นเพราะ นิสัยของมนุษย์เราขาดการตัดลดอย่างจริงจัง มาสองพันกว่าปี

- ” หนุมาน ผู้นำสาร ”

 

*** สัจจะปฏิบัติ ****

คือ การนำหลักสัจจะธรรม ที่มีอยู่ในธรรมชาติ
มาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวัน…เพื่อเปิดโอกาศให้ตนเองหลุดพ้นทุกข์

- ” หนุมาน ผู้นำสาร ”

 

พระพุทธเจ้า หลุดพ้นทุกข์ได้…เพราะตัดนิสัยได้จนหมดสิ้น
หมดนิสัย….ก็คือ เห็นอะไรก็ไม่เกิดอารมณ์

ในโลกนี้…มีความจริง กับ ความเห็น
ความจริง….คือ สัจจะธรรม
สัจจะธรรม… มีความหมายว่า ตัวกระทำไม่ตาย ตัวกระทำมีผลตอบแทน
ส่วนความเห็น…เป็นความเชื่อ ไม่ใช่ความจริง
ความเห็นต่างๆ เราต้องพิจารณา
ถ้าเราเชื่อความเห็นผิดๆ ก็ทำให้เราปฏิบัติได้ไม่ตรงตามคำสอนพระพุทธเจ้า
คือ อ้อมไปอ้อมมา ไม่ใช่ทางตรง
ทางตรงในการที่จะหลุดพ้นทุกข์ได้ มีหนึ่งเดียว คือ ค่อยๆตัดนิสัยของตนเอง

พระพุทธเจ้า ใช้ความจริง ไม่ใช้ความเห็น….เราจึงควรพิจารณาหาความจริงของตนเอง
พระพุทธเจ้า ไม่ใช้วัตถุ …ถ้าเราหวังพึ่งวัตถุ ความหวังหลุดพ้นทุกข์ก็ริบหรี่
การปฏิบัติของพระพุทธเจ้า คือ การตัดลดนิสัยตนเอง อยู่ตลอดเวลา

- ” หนุมาน ผู้นำสาร ”

 

พระพุทธเจ้า…ตัดทิ้งเรื่องราวทางโลก ทิ้งลาภยศ สมบัติ
เสด็จหนีออกผนวชเข้าป่า….เก็บเกี่ยวความจริง ค้นหาสัจจะธรรมในป่าคนเดียว
สุดท้าย…
พระพุทธเจ้า….พบว่า ทุกการกระทำเมื่อเกิดขึ้นมาแล้ว ตัวกระทำก็เกิดขึ้นตามมา
เป็นตัวกระทำที่ไม่ตายไมสูญสลาย ตามติดเราไปเหมือนเงาตามตัว
และมีผลตอบแทน

ถ้าเราปรารถนาให้ผลตอบแทนเที่ยง เราก็ต้องสร้างการกระทำเที่ยงขึ้นมา
เพื่อให้ได้การกระทำเที่ยง จึงต้องให้ ใจ ปาก ปฏิบัติ ตรงกัน
สัจจะ จึงเป็นคำตอบสุดท้าย
สัจจะ จึงเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้า
เพื่อสร้างการกระทำใหม่ขึ้นมาในชีวิต

- ” หนุมาน ผู้นำสาร ”

http://www.watnai.org/in/index.php?...0-02-05-10-58-33&catid=45:2010-02-05-10-44-00

 

*** ลูกบ้านสองพวกจะตีกัน ****

แต่มีผู้ใหญ่บ้าน ที่ลูกบ้านทั้งสองพวกนับถือ
มาห้ามไว้ก่อน
บอกให้ทุกคน รับสัจจะ ข้อเดียวกันว่า…
ไม่ทำร้ายกัน จะเห็นอกเห็นใจเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ตลอดชีวิต
เมื่อทุกคนรับสัจจะ ความเป็นศัตรูก็สิ้นสุดลงทันที
เมื่อเจอกัน ก็กลับกลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ยิ้มแย้มด้วยความจริงใจต่อกัน

- ” หนุมาน ผู้นำสาร ”

เมืองอันตราย | watnai.org

 

*** ยุคนี้หลังกึ่งพุทธกาล ****

คนเก่งมีเยอะ พูดด้วยก็ยาก
เพราะ พอเรียนมากก็รู้มาก ก็ยึดติดเรื่องถูกผิด ไม่ค่อยฟังใคร
กว่าจะมีคนหนึ่งมาพูดให้ เลิกทำบาปโดยสิ้นเชิงทั้งกายวาจาใจโดยทันทีทันใด
ก็ต้องรอให้กรรมมาก่อน มาเป็นภัยวิบัติต่างๆ คนเหลือหน่อยเดียว
ถึงตอนนั้น เขาก็จะเชื่อด้วยตัวเขาเองแล้ว เพราะเขาจะเห็นคนทำบาปมากมายไปไม่รอด
เหมือนเรื่องบัวสี่เหล่า เรื่องน้ำท่วมโลกกับเรือโนอาร์ คนฟังคนเชื่อมีน้อย
ส่วนใหญ่เขาไม่เชื่อกัน เพราะผู้คนขาดการพิจารณาตนเอง
ขาดการพิจารณานิสัยตนเอง ว่ามันสร้างความเดือดร้อนให้ตนเองอย่างไร

- ” หนุมาน ผู้นำสาร ”

 

*** พิจารณาก่อน แล้วเก็บคำตอบไว้ในใจ ****

ท่านเชื่อไหมว่า พระพุทธเจ้ามีมาแล้วหลายพระองค์ …
ท่านเชื่อไหมว่า พระพุทธเจ้ามีการปฏิบัติเหมือนกันทุกพระองค์….
ท่านเชื่อไหมว่า พระพุทธเจ้าทุกพระองค์สอนให้ตัดลดนิสัยตนเองด้วยสัจจะ…
ขอให้ท่านพิจารณา ท่านไม่ต้องตอบออกมาว่า เชื่อหรือไม่เชื่อ
ให้ท่านลองค้นหาความจริงด้วยตนเอง
นิสัยตัวหนึ่ง มันต้องตัดให้ได้จริงทุกวัน วันละสักหนึ่งชั่วโมง
ทำไปเรื่อยๆ เป็นประจำ นิสัยตัวนั้นจึงหมดไปได้จริง
สักวันหนึ่ง…ท่านจะเข้าใจ

- ” หนุมาน ผู้นำสาร ”

เมืองอันตราย | watnai.org

 

วิถีแห่งพุทธะไม่อาจเข้าถึงได้ด้วย ‘ความคิด’ หรือความนึกคิดของใจ
แต่ก็ไม่อาจเข้าถึงโดยปราศจากใจได้เช่นกัน ผู้ปฏิบัติจึงต้องข้ามพ้นทั้งใจและไม่ใช่ใจไปพร้อมๆ กัน เพื่อเข้าถึง ‘จิตแท้’
(f)

...............
​

 

*** เพราะตัวกระทำไม่ตาย เพราะตัวกระทำมีผลตอบแทน ****

การกระทำ...
จึงเป็นสิ่งยิ่งใหญ่ ประมาณค่าไม่ได้

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

***เมืองอันตราย***

เมืองที่มีคนโกงกินมาก ไม่ซื่อสัตย์ไม่รักษาสัญญา ไม่รักษาคำพูดกันมาก
เมืองมีผู้คนเบียดเบียนกันมาก มีอบายมุขมาก
เมืองที่ค้าขายพระมาก เอาศาสนามาหากินกันมาก
เมืองที่เอาความเชื่อนอกศาสนา มาบดบังสัจจะคำสอน


แม้ดูมั่นคงเพียงใด ก็ล่มจม ล่มสลายได้
แม้กุฏิที่อยู่บนเขาสูง แต่ไม่ปฏิบัติดีไม่ปฏิบัติชอบ น้ำก็ท่วมถึงได้
แม้เมืองไม่เคยแผ่นดินไหว แผ่นดินก็แตกแยก ไหลไปตามลาวาได้
วัดจะไม่ใช่ที่ปลอดภัย เมื่อคนดีเขาไปหมดแล้ว
แต่คนที่เชื่อสัจจะแล้วทำได้จริง อยู่ตรงไหนก็ปลอดภัย
เป็นปฏิหาริย์คลาดแคล้ว

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

เมืองอันตราย | watnai.org

 

อิมานิ ปัญจะสิกขาปทานิ สมา่ทิยามิ
สีเลนะ สุคะติง ยันติ, สีเลนะ โภคะสัมปะทา,
สีเลนะ นิพพุติง ยันติ, ตัสฺมา สีลัง วิโสธะเย

ไม่รู้จะแปลผิดหรือเปล่า ความตั้งใจจะรักษาศีลทั้งห้าข้อ
ศีลเป็นเหตุของสุข เป็นเหตุของทรัพย์(ช่วยรักษาทรัพย์)
ศีลเป็นเหตุของนิพพาน เราจึงควรรักษาศีล

เรามองธรรมที่พระพุทธเจ้าสั่งสอนจำแนกเป็น
ธรรมที่ให้ความสุขในทางโลก กับธรรมเพื่อการพ้นทุกข์อย่างสิ้นเชิง
ศีลจึงเป็นข้อปฏิบัติสำหรับฆราวาสธรรมผู้ยังมีความปรารถนาต่างๆในทางโลกอยู่

จะว่าศีลไม่ใช่ข้อปฏิบัติก็คงไม่ใช่
แต่เป็นข้อปฏิบัติที่สำคัญสำหรับผู้ปรารถนาจะพ้นออกจากทุกข์อย่างสิ้นเชิง
เราเคยเถียงพระสงฆ์ท่านนึงว่า เพียงแค่รักษาศีล(217)
จะเป็นเหตุให้บรรลุผลได้เช่นไร ถ้าหากไม่มีปัญญา เพียงแค่ถือศีลไปก็เท่านั้น
พระท่านก็พูดว่า "น้ำแม้เพียงทีละหยด แต่ถ้าหยดเรื่อยๆมันก็เต็มตุ่มได้"

คนเรายากจะมีศีลเป็นปรกติ และที่สำคัญคนส่วนมากไม่รู้ว่าจะรักษาศีลไปเพื่ออะไร
แม้ตามธรรมชาติคนเราจะไม่ฆ่า แต่ถ้าหิว อดอยาก หรืออยู่ในสภาพที่ไม่มี หรือเกิดมีความรู้สึกด้อยกว่า
คนเราก็สามารถฆ่า แย่งชิง สร้างความมดเท็จ และทำลายทุกสิ่งอย่างได้เช่นกัน

แต่ถ้าคนคิดได้ว่า สังคม(หรือศาสนา)มีศีลเป็นข้อกำหนดเพื่อให้ปฏิบัติ
คนก็จะลดการเบียดเบียนลงได้ แม้ว่าจะมีความอดอยาก หรือ มองเห็นในความไม่เท่าเทียมกัน

ศีลเป็นมรรคอย่างน้อยที่สุด การบัญญัติศีล ก็ทำให้ผลของการมีสถาบันที่เป็นสงฆ์ยาวนานขึ้น