ว่าแม่ลำเอียงผิดแค่ไหนถ้าแม่ลำเอียงจริงๆ

กราบนมัสการคุณแม่ชี และสวัสดีadminด้วยนะค่ะ ลูกมีเรื่องอยากเล่าให้ฟังเพื่อขอข้อคิดดีๆเกี่ยวกับความกตัญูต่อพ่อแม่ ความจริงลูกก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าคนเราหากไม่มีความกตัญญูแล้ว ย่อมไม่มีความเจริญ ลูกมีพี่น้องสามคน ลูกเป็นคนโต น้องชาย น้องสาว ตามลำดับ พ่อเสีย20กว่าปีแล้ว ต้องขอเกริ่นก่อนนะค่ะ เรื่องมีอยูว่า นับวันเป็นประจำน้องชายก็พูดจากับแม่แรงมาก(มากจริงๆเรียกว่าด่าคำสบถได้เลย)และทุกวันนี้ก็หากินไม่ขึ้น เป็นหนี้สิ้นล้นพ้นตัวแม่เองก็เป็นคนพูดจาไม่เพราะโมโหลูกชายก็ด่าทอกันไป เคยขอมากันแล้ว วันหลังก็ทำกันอีกเหมือนเดิม เท่าที่เกิดมามันเลวร้ายมากๆที่ลูกแบบนี้ก็มีอยู่บนโลก ทั้งๆที่แม่รักและตามใจน้องชายมาก ที่ดินมรดกของยายก็จำนำจำนองเพื่อลูกชายจนหมดเป็นหนี้เพราะลูกชาย ได้เงินมาเท่าไรลูกชายก็ใช้คนเดียว(ตอนนี้เขามีครอบครัว ลูกสามคน) ส่วนน้องสาวก็ขยันเป็นคนดีหาเลี้ยงตัวเองได้ดีก็ส่งเสียแม่แต่ไม่เคยได้อะไรจากแม่ ส่วนตัวลูกเองก็ทำงานพอหาเลี้ยงตัวเองได้ เมื่อก่อนเคยให้เงินแม่แต่ตอนนี้ไม่พอเลยไม่ได้ให้ แต่ถ้ามีรายได้เล็กน้อยๆก็จะไปใส่มือแม่บ้าง และคอยไปซื้อของให้แม่ทุกวันมาขาย คือมีอะไรก็เรียกใช้ได้ คิดว่าทำอะไรให้แม่ได้ก็จะทำแต่แม่ก็ไม่เคยชม หรือให้กำลังใจ แต่ก็ไม่เป็นไร กลับพูดจาด่าทอดูถูกเหมือนกับว่าไม่เคยทำอะไรให้ทั้งๆที่แม่ก็รู้ว่าพึ่งเราอยู่คนเดียว (น้องสาวอยู่ต่างจว.) ทั้งๆที่ตั้งใจซื้อบ้านให้แม่ได้อยู่(บ้านเอื้ออาทร) แม่ก็พูดว่าหลังเล็กเหมือนศาลพระภูมิ น้อยใจมากๆ สุดท้ายก็ต้องมาอยูด้วยเพราะไม่มีที่อยู่ (แม่เป็นคนไม่ดูฐานะตัวเองอยากได้แต่ของดีๆใหญ่และชอบเป็นหนี้ไม่ค่อยมีความรู้ เชื่อหมอดู คิดว่าจะรวยกับหวยกับดวง) ตอนนี้แม่เกษียณราชการ ได้เงินมาก้อนหนึ่ง ลูกชายก็ขอเท่าไรให้หมดซึ่งก่อนหน้าก็ไม่มีอะไรเหลือแล้ว แต่ใจลูกกับน้องสาวอยากให้แม่นำไปใช้หนี้ของแม่ให้หมด แม่กลับไปใช้หนี้ให้ลูกชายแทน และก็ไปก่อหนี้ใหม่เป็นยังงี้ทุกครั้ง ปัญหามีอยูว่า ลุกก็รู้ว่าอะไรเป็นยังงัยก็ได้แต่น้อยใจมาตลอด แต่พยายามไม่คิด คิดแค่ว่าจะต้องตอบแทนคุณแม่ที่ให้เกิดมาให้เรียนก็บุญแล้ว แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมแม่ถึงต้องห่วงใยกับลูกที่ทำไม่ดีกับแกไม่เคยพึ่งพาได้ แต่กับเราทำไม ถึงไม่เห็นคุณค่า ถึงกับคิดว่าแม่เราทำไมเป็นแบบนี้ ไม่เหมือนแม่คนอื่นเขา ลำเอียง ไม่ชมยังมาว่า ขอเป็นแม่ลูกกันชาตินี้ก็พอ แต่อีกใจก็คิดว่าถ้าแม่ให้น้องชายทำแล้วมีความสุขก็ให้แม่ทำเถอะ แต่กลับรู้สึกโกรธแม่ และไม่อยากทำอะไรให้อีกแล้ว ไม่อยากเข้าบ้านไปหากินเหล้าเมายากับเพื่อน คืออยู่กับคนอื่นๆแล้วมีความสุข บ้านที่อยู่ก็อยากขาย ให้แกไปอยู่กับลูกชายตามใจหวังของแม่(แต่อยู่กันไม่ได้เพราะทะเลาะกัน) ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเครียด ไม่รู้เป็นอะไรยังงัย ควรทำยังงัยดีสับสนไปหมด และไม่อยากรู้สึกโกรธแบบนี้ กลัวบาปที่ติดตามมา ไม่ได้อยากได้เงินแม่ โมโหแม่ที่ร้อยสองร้อยให้ตัวแม่เองกลับเหนียว แต่ไปให้ลูกชายเป้นหมื่นเป็นแสนก็ให้ คนหวังดีไม่ฟังไม่เชื่อแล้วก็มาเดือดร้อนเรา ทะเลาะกันเมื่อไรก็มาเล่าให้เราฟังฟังแล้วก็ยิ่งสลดใจ ได้แต่ทำใจว่าสองคนนี้คงทำกรรมกันมา ตัวลูกด้วยเช่นกัน วันนี้ก็เลยปลดปล่อยไม่อยากรู้เรื่องราวของแม่โดยการไม่ดูแลเรื่องเงิน เรื่องส่วนตัวแกแล้วช่างแก รักกันมากก็ไปอยู่กับลูกชายซะเหนื่อยแล้ว ...คิดอย่างนี้บาปหนาใช่ไหม..ขอข้อคิดดีๆด้วยนะค่ะ

 

...หน้าที่ในการตัดสินแม่ ไม่ใช่ของลูก...เป็นกฎของกรรม(ไม่พึงฝืน)

...ให้ กตัญญู.....แสดงออกถึงการรู้คุณ เคารพในฐานะแม่(ให้รู้ว่าใครแม่ใครลูก)..ไม่มีเงื่อนไข

...ให้ กตเวทิตาคุณ....ทดแทนคุณ ตามกำลังสติปัญญา ทุนทรัพย์ กำลังใจ


...หยุดที่ไหน ไม่ได้...ให้หยุดที่ เรา......

 

ความทุกข์นี้มีทุกข์ประจำคือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย นี้หลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วก็มีทุกข์จร
ตอนนี้คุณกำลังทุกข์กับทุกข์จรคือ การพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก การประสบ
แต่สิ่งอันไม่เป็นที่รัก การปรารถนาสิ่งใดแล้วไม่ได้ในสิ่งที่ปรารถนา หรือรวมแล้ว
ก็คือทุกข์เพราะความคาดหวัง ถ้ามีคนไหนที่คุณคิดว่าเขาทำให้คุณทุกข์มาก
แสดงว่าคุณกำลังคาดหวังอะไรจากเขามากเช่นเดียวกัน มันอาจจะเป็นความคาด
หวังแบบรู้ตัวหรืออาจไม่รู้ตัวเลยก็ได้ และเมื่อไหร่ที่คุณรู้ทันความคาดหวังและ
หยุดมันได้คุณจะดับทุกข์เกือบทั้งหมดของคุณได้ บางทีคุณอาจจะคาดหวังกับ
แม่คุณเช่น แม่ควรจะรักลูกเท่ากัน แม่ควรจะดีกับลูกเท่ากัน แม่ควรจะเห็นความดี
ที่คุณให้กับแม่มากกว่านี้ แม่ควรจะเอาเงินที่มีไปใช้หนี้ อะไรต่างๆ นา นา ซึ่งสิ่ง
เหล่านี้ไม่ได้ผิดเลยที่คุณจะคาดหวัง แต่เมื่อคุณคาดหวังเมื่อไหร่คุณจะทุกข์เมื่อ
นั้น เพราะความคาดหวังนั้นคืออุปาทานหรือตัวทุกข์นั่นแหละ มันอาจจะมีเหตุที่
ทำให้ในชีวิตคุณคาดหวังกับแม่ไม่ได้เหมือนคนอื่น แต่มันก็เป็นการดีที่คุณจะได้
รู้จักทุกข์เพราะความคาดหวังมากกว่าคนอื่น เพราะคนที่ไม่รู้จักทุกข์ก็ละมันไม่ได้
เหมือนกัน ลองสังเกตดูสิครับว่าคุณทุกข์เมื่อไหร่เมื่อนั้นคุณเผลอคาดหวังไปซะ
แล้ว อย่างตอนที่คุณเก็บเงินซื้อบ้านให้แม่คุณแอบคาดหวังว่าแม่จะดีใจ จะเห็น
ใจคุณแต่แม่กลับไม่เป็นอย่างนั้น นี่เรียกว่าทุกข์เพราะประสบแต่สิ่งไม่เป็นที่รัก
ทุกข์เพราะปรารถนาสิ่งใดแล้วไม่ได้ดังปรารถนา ทุกข์เมื่อไหร่ลองสังเกตุดูเพราะ
มันจะไม่พ้น 3 ตัวนี้หรอกครับ

 

ธรรมสวัสดีค่ะ
การคิดอย่างนี้เรียกว่า อิจฉานะ อิจฉาที่แม่ห่วงใยน้องชายมากกว่าโดยไม่เห็นคุณค่าของเราเลย
มันเป็นเรื่อธรรมดาปกติที่คนเป็นแม่ย่อมช่วยเหลือประคบประหงมลูกคนที่เลี้ยงตัวไม่รอด
ส่วนหนูนั้นท่านคิดว่าเอาตัวรอดไงจึงดูเหมือนท่านไม่สนใจหนู
อะไรที่แม่ชอบก็ให้ท่านเถอะ จงเอาใจท่านมาใส่ใจเราบ้าง
ตอนเราเด็กๆเราก็คงดื้อรั้นกับท่านนั่นแหละ ดูเอาแล้วกันว่าแม่ต้องลำบากทำเพื่อลูกแค่ไหน นี่แหละความรักของแม่ล่ะ
ลองมองดูท่านด้วยใจเป็นกลางสิแล้วเราจะเห็นอะไรที่ดีๆนะ
บุญรักษา/ธรรมสวัสดี

 

(y)ขอกราบขอบพระคุณทั้งสามท่านค่ะ..ที่ให้แสงสว่างในใจ หนูนำมาปฏิบัติและเก็บเป็นข้อคิดดีๆ หนูได้ดับทุกข์นี้ด้วยการนำสิ่งที่ทุกท่านได้ให้ทั้งสามทางมาใช้และสบายใจขึ้นมากค่ะ แล้วก็มีสิ่งดีๆตามมา
อะไรที่แม่ชอบก็ให้ท่านเถอะ จงเอาใจท่านมาใส่ใจเราบ้าง
การปรารถนาสิ่งใดแล้วไม่ได้ในสิ่งที่ปรารถนา หรือรวมแล้ว
ก็คือทุกข์เพราะความคาดหวัง
...หน้าที่ในการตัดสินแม่ ไม่ใช่ของลูก...เป็นกฎของกรรม(ไม่พึงฝืน)

...ให้ กตัญญู.....แสดงออกถึงการรู้คุณ เคารพในฐานะแม่(ให้รู้ว่าใครแม่ใครลูก)..ไม่มีเงื่อนไข

...ให้ กตเวทิตาคุณ....ทดแทนคุณ ตามกำลังสติปัญญา ทุนทรัพย์ กำลังใจ


...หยุดที่ไหน ไม่ได้...ให้หยุดที่ เรา......