จะทำยังไงดีค่ะเมื่อเราไม่กล้าปฏิเสธ

สวัสดีค่ะพี่ๆเพื่อนๆ ชาวเว็บพลังจิต

ดิฉันมีปัญหาทุกข์ใจมากค่ะ คือดิฉันทำงานอยู่ที่แห่งหนึ่งซึ่งก่อนหน้านี้ดิฉันก็ไปทำงานโดยรถเมย์ปกติแต่พอมีรถขับเท่านั้นแหละค่ะเพื่อน ๆ ของดิฉันก็ขอให้พาไปซื้อของบ้าง ไปกินเลี้ยงบ้าง ซึ่งพูดตามจริงแล้วดิฉันไม่อยากไปเลยค่ะ (เพราะปกติแล้วดิฉันไม่ชอบเดินห้างเลย มาก ๆ ค่ะ) แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่กล้าปฏิเสธออกไป แต่ไม่ใช่เพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวเวลาเพื่อน ๆ หรือพี่ ๆ ให้ดิฉันทำงานให้ดิฉันก็ไม่กล้าปฏิเสธทั้ง ๆ ที่งานดิฉันก็มีเยอะเหมือนกัน ซึ่งมันทำให้ดิฉันโมโหตัวเองมาก มากถึงมากที่สุด ที่ทำไมไม่กล้าปฏิเสธเลย ดิฉันจะแก้ไขอย่างไรดี ซึ่งจริง ๆ แล้วดิฉันก็ไม่ใช่คนดีอะไรในใจของดิฉันก็อยากจะพูดเหมือนกันว่า ไม่อยากไป ทำไมไม่ทำเองบ้าง หรือไม่ละงานเราก็เยอะทำไม่ทันแล้ว แต่มันกลับพูดไม่ออก (แต่เวลาที่ดิฉันโมโหหรือเครียดกับงานมาก ๆ และมีคนมากระตุ้นดิฉัน ดิฉันถึงพูดออกมาได้ แต่พูดออกมาทีก็ทำให้เกือบเสียเพื่อนเลยละค่ะ เฮ้ออ)

 

มันเป็นเรื่องธรรมดาครับ สมมติว่ามีคนอยากจะทำอะไรซักอย่างแล้วอยากชวน
คนไปเป็นเพื่อนก็ต้องนึกถึงคนที่มักไม่ปฏิเสธก่อนเป็นลำดับแรก ยิ่งถ้าเป็นคน
ปฏิเสธคนอื่นไม่เป็นด้วยแล้วคนยิ่งอยากชวนเข้าไปใหญ่ เพราะธรรมชาติของ
คนไม่ชอบการถูกปฏิเสธ ถ้าคุณไม่อยากให้เป็นแบบนี้ก็ปฏิเสธเขาบ่อยเข้าก็ไม่
มีใครชวนแล้วครับ เพราะรู้ว่าถึงชวนก็ไม่ไปอยู่ดี หรืออาจจะเลือกไปแต่ที่ที่ตัว
เองอยากไปก็ได้ มันคงไม่เป็นไรถ้าคุณจะปฏิเสธเขาไปบ้าง เพราะถ้าเขาไม่ได้
สนิทกับคุณเท่าไหร่เขาก็คงไม่คาดหวังกับคุณมากหรอกครับ เพราะคนเราจะคาด
หวังที่จะได้รับมากกว่าที่ตนเองอยากให้ไม่ได้หรอกครับ

 

ขอบคุณมากค่ะคุณ bluebaby2 ดิฉันจะลองพยายามดูค่ะ ไม่สิต้องทำให้ได้ ขอบคุณมากค่ะที่ให้คำแนะนำที่ดี ๆ

 

กสวัสดีดาบซามูไรสวยๆจ้า ลดราคาครับ

 

ลองหาวิธีปฏิเสธที่นุ่มนวลดูนะคะ แรกๆอาจยังไม่กล้า เพราะเราไม่เคยปฏิเสธใคร
(ติงก่อนนี้ก็เหมือนคุณค่ะ ทำงานให้คนอื่นจนตัวเองไม่ได้พัก งานตัวเองก็ล้นมือ ปฏิเสธใครก็ไม่เป็นไม่กล้าด้วยค่ะ ต่างกันที่ติงชอบทำงานเพื่อคนอื่นและมีความสุขที่ได้ทำ ชอบอาสาไปทั่ว ^^)

 

หนูน้อยมาขายดาบซามูไร เดี๋ยวไปชมนะคะ ^^

 

ไปดูดาบแล้วนะคะ สวยจริงๆ..^^..

 

อ้่าวนั่นมันดาบของผมนี่นา กรรม!

 

เบื่อจริงๆ พวกที่ชอบทำให้เราลำบากใจ โดยเฉพาะพวกที่ทำงานเป็นทุกที่
ยิ่งถ้ามีรถจะขอติดรถไปด้วยบ่อย บางทีเราก็ต้องไปธุระส่วนตัวที่ไม่อยากให้รู้มั่ง ความเกรงใจไม่รู้หายไปไหนหมด
แต่หลังก็ไม่สุงสิงไม่เข้าสังคมเลยแหละ เออดีมีความสุขไม่มีใครยุ่ง เลิกเสร็จกลับบ้านไปกะครอบครัว กะแฟน สบาย มิตรแท้ในที่ทำงานไม่ค่อยมี

 

เหตุที่ไม่กล้าปฏิเสธใครๆก็ด้วยเหตุผลเพียงอย่างเดียวคือ"กลัวเสียเพื่อน" เพราะตนเองขาดความมั่นใจหรือมั่นคงในตนเอง ซึ่งเป็นเรื่องปกติในชนทั่วไปส่วนมาก จึงมีแต่ความเครียดหรือกดดันเมื่อคนอื่นๆขาดความเกรงใจมุ่งหน้าหาประโยชน์นานาประการโดยไม่คำนึงถึงความเหมาะควรจากท่าน... ถ้าจะว่ากันตามจริง ปัญหานี้เกิดขึ้นได้เพราะอาศัยการยินยอมพร้อมใจจากความอ่อนแอของท่านผู้ถามเอง จะโทษใครได้เล่า?

เรื่องนี้ ท่านต้องแก้ไขด้วยความกล้าหาญ ด้วยการพิจารณา ว่า เพื่อนที่ท่านคบอยู่ เป็นเพื่อนแท้หรือเทียม..เพื่อนที่แท้จะไม่มีความคิดกระตือรือร้นที่จะรบกวนท่านโดยไม่จำเป็น..แม้กระทั่งจำเป็นก็ยังไม่คิดรบกวนท่านอยู่ดี มีแต่ความปรารถนาดี อยากเห็นท่านมีความผาสุกเท่านั้น อาการที่จะคิดเอาเปรียบรบกวนท่านจะไม่ปรากฏโดยแน่แท้ในเพื่อนแท้...

เมื่อเขาเหล่านั้นไม่ใช่เพื่อนแท้ ก็เป็นได้เพียงเหลือบที่คอยฉวยโอกาสจากความอ่อนแอของท่านตลอดเวลาเท่านั้น... ท่านพึงพิจารณาต่อไปว่าท่านจะหวังอะไรจากคนเหล่านี้ ?..ท่านทำประโยชน์ที่สมควรแก่ตนในการนั้นๆจริงหรือ หรือทำไปแล้วกลับมานึกเสียใจคับแค้นใจ ในภายหลัง อันเป็นบาปใหม่ที่ท่านทำขึ้นต่อมา (เพราะปล่อยใจให้ไหลไปกับโทสะที่ไม่เป็นบุญแต่ประการใด) ซึ่งจะมีแต่ผลอันไม่น่าปรารถนาแก่ท่านเองในกาลภายหน้า คุ้มกันหรือไม่?..

หากท่านมีจิตยินดี คิดอำนวยประโยชน์แก่ใครๆ ท่านพึงทำด้วยความเต็มใจและไม่นึกเสียใจในภายหลัง อานิสงค์แห่งบุญย่อมไพบูลย์.. แต่หากรักษาใจไม่ได้ ท่านพึงปฏิเสธที่จะให้บริการแก่เขาเหล่านั้น ท่านย่อมมีสิทธิ์เต็มที่ที่จะทำได้ เพราะท่านมิได้เป็นหนี้ที่ต้องชำระใครๆ.. แลเขาเหล่านั้นผู้มุ่งแต่ประโยชน์ ตนด้วยอำนาจของตัณหาบงการ ย่อมไม่ใช่นาบุญที่ไพบูลย์อะไร..

เมื่อท่านแยกแยะได้ว่า ใครหรืออะไร เป็นสิ่งที่มีสาระ ควรใส่ใจลึกซึ้งเพียงไรได้ ท่านย่อมสามารถเลือกทำในสิ่งที่สมควรได้ด้วยความเบาสบาย..

ในการเริ่มต้น ท่านอาจรู้สึกหนักใจ ฝืดฝืน เพราะตนปล่อยให้ตนอ่อนแอเป็นผู้ปฏิเสธไม่เป็นมานานจนเคยชิน.. แต่หากทำได้ครั้งแรก ครั้งต่อไปจะง่ายขึ้น ต่อไป ท่านจะเห็นว่า ความผาสุกจะปรากฏแก่ท่านได้เพียงด้วยการปฏิเสธเท่านั้น..

เมื่อเหลือบหรือเพื่อนเทียมได้ทราบอุปนิสัยใหม่ของท่าน ก็อาจมีปฏิกิริยาในทางลบ ท่านพึงอย่าได้หวั่นไหว หรือถือเอาเป็นสาระ เพราะนี้เป็นเรื่องปกติของบุคคลประเภท"มนุษเปโต"ที่หิวโหยคอยเกาะกินแสวงหาทางเอาเปรียบ จากผู้อื่นโดยปราศจากความละอายใจ..ท่านพึงยินดีปรีดาปราโมทย์หากมนุษเปโตเหล่านี้ปลีกตนออกห่างท่านเองโดยท่านไม่ต้องขวนขวายในการขับไล่..ให้เสียเวลาหรืออารมณ์ และพึงตระหนักในความเบาสบายไร้กังวลในกาลต่อไป อันเป็นรางวัลที่ท่านจะำได้รับโดยแน่แท้..

เรื่องนี้ หากท่านไม่แก้ไขในบัดนี้ ท่านจะมีงานจรคือการเป็นโชเฟอร์รับส่งบรรดาชนที่ขาดความเกรงใจหรือทำงานของคนอื่นจนกว่ารถหรือตัวท่านจะเสีย จึงจะพ้นจากวงจรบริการฟรีนั่นเทียว ท่านคิดจะรอจนถึงบัดนั้นหรือ..?

 

บางเรื่องถ้าจำเป็นจริงๆช่วยได้ก็ช่วย แต่ถ้าอะไรที่มันมากเกินไป ก็ต้องปฏิเสธบ้าง ^__^

 

เคยเห็นหนังสือของฝรั่งที่เขียนขึ้นมาเพื่อสอนให้เราปฏิเสธไหมครับ
ผมไม่เคยรู้ว่ามันถูกเขียนมาทำไม จนกระทั่งผมได้อ่านกระทู้ของคุณนี่เเหละครับ
สำหรับเรื่องนี้ ผมขอเรียกมันว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของหลักจิตวิทยาหมู่ครับ
คือถ้าเราถูกกดดันจากคนที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
ความกดดันจะพยายามผลักให้เราเลือกที่จะเป็นคนดี ไม่อยากทำให้คนอื่นผิดหวัง
ไม่ว่าเรื่องลำบากแค่ไหนเราก็ทำได้ (หลักนี้มิจฉาชีพก็เอาไปใช้เหมือนกันครับ เช่น การตกทอง หรือเรื่องที่เราเห็นบ่อยๆในรายการเรื่องจริงผ่านจอประเภทเเก๊งต้มตุ๋น)

เรื่องนี้ถือว่าไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะครับ คนเราส่วนใหญ่ใช้ชีวิตตามที่คนอื่นต้องการอย่างไม่รู้ตัว
มันน่ากลัวมาก ยิ่งถ้าความลำบากใจของคุณมากขึ้นทุกวัน ความเครียดอาจจะพัฒนาให้กลายเป็นความทุกข์กว่านี้ได้

ถ้าคุณไม่สามารถปฏิเสธเพื่อนๆคุณได้ และไม่กล้ามที่จะไม่เอารถมาที่ทำงานด้วยกลัวว่าเขาจะรู้ทันและมองคุณไม่ดี การพยายามสำรวจใจให้เห็นความอึดอัดตอนที่ถูกรบเร้าจากเพื่อนๆของคุณนั้นถือว่าเป็นเรื่องที่สมควรทำครับ

คิดเสียว่าสิ่งที่เราไม่เต็มใจในวันนี้ ในอนาคตหากเราต้องการความช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆ เราอาจจะพึ่งพาเพื่อนๆเหล่านี้ได้เช่นกันครับ