เกิดอาการแบบนี้ผมควรไปปรึกษาจิตแพทย์ดีไหม?

รบกวนสอบถามครับ เพราะว่าคิดไม่ตกจริงๆ ไม่อยากจะเชื่อมันมากนัก กล่าวคือ

หลังจากที่ได้ปฏิบัติมาสัก ระยะ สิ่งที่มีการเปลี่ยนแปลงในจิตใจ คือ

เวลาที่ผมสงสัยอะไร มักมีคำตอบผุดขึ้นมาในใจเสมอ โดยมาในรูปของตัวเองถาม

ตัวเองตอบ (โดยมากแล้วเหมือนพูดเอง ตอบเอง พูดเอง เออเอง อะไรอย่างนี้)

ช่วงหลังๆมานี้ นับตั้งแต่ออกพรรษามา การปฏิบัติของผมยิ่งหย่อนลงมาก จนเกือบกลาย

เป็นแค่คนธรรมดา ๆ คนนึง (ไม่ใช่มนุษย์เพราะผมถือว่ามนุษย์สูงกว่าด้านศีล)

ไอ้ตัวที่ตอบคำถามมันก็ยังอยู่ ควรเตือน คอยห้ามในบางเรื่องเสมอๆ ยกตัวอย่างเช่น

หากผมเจอกระทู้ในบอร์ดที่ค่อนข้างงมงาย และมีถ้อยคำเสียดแทงจริตของตนเอง

และอยากตอบโต้ มันห้ามผมเสมอ แม้การตั้งกระทู้นี้มันก็ห้าม มันให้คำตอบผมเลยว่า

อย่าสนใจเรา สรุปแล้ว ผมเลยฝืน มาตั้งกระทู้ คือ อยากทราบว่ามัน คืออะไร

หรือเป็นแค่อาการทางจิตที่ เดี๋ยวก็หายไปเอง เท่านั้น รบกวนสอบถามและขอ

ข้อคิดเห็นจากหลายๆท่าน ซึ่งประสบการณ์นี้ หากเป็นไปได้ผมขอให้เป็น

สิ่งเตือนใจ สำหรับผู้ที่ปฏิบัติแค่ครึ่งๆกลางๆ แต่หวังผลสูงสุดครับ:'(

 

ไม่มีอะไรๆ มันเป็น จิตที่กำลังเปลี่ยนทิศทาง

นักภาวนาที่ปฏิบัติถูกนี่ จิตจะต้องเปลียนทิศทาง มาพิจารณาที่ กายตน จิตตน
เป็นส่วนใหญ่กว่าการส่งออกไปรู้เรื่องข้างนอก

ดังนั้น จิตมันแค่เปลี่ยนทิศทางเข้ามา ทำสิกขาภายใน เรียกว่า มันเข้ามาสมาทานสิกขา

สิกขาของพระพุทธเจ้า หากปฏิบัติแล้ว จิตจะเข้ามารื้อ ค้น รับฟัง ทุกๆอย่างๆ อัน
เกิดจาก กาย และ จิต

เราต้องดูให้มันห่างๆ อย่าไปนึกว่า เสียงนั่นคือใคร หรือเสียงนั่นคือเรา อย่าไปสงสัย
กับมันด้วยว่าเสียงนั่นคือใคร เสียงนั่นคือเรา แล้วก็ให้ระวังมากๆว่า ไปสำคัญว่าเสียง
นั่นคือธรรม เพราะมันจะหลอกเอาไปเป็นเสียงเทพ เสียงเจ้าฯ จิปาถะทันทีห่างเราดูไม่
ห่างพอ

ทำไมต้องดูให้ห่างๆ เพราะ เราจะไม่ได้แค่เอามา รู้กาย รู้ใจ ตัวเองแค่นั้น

เราจะดูให้ห่างๆ ให้มันแยกออกจนแสดงให้เห็นว่า มันคือ "รูป กับ นาม"

ซึ่งเป็นขั้นกว่าของการ รู้กาย รู้ใจ

พอแยก รูป แยก นาม ได้ คราวนี้ ความสงสัย สำคัญว่า เสียงใคร มีใคร
มีคน มันจะกระเจิงออกไปอีก

พอจิตตั้งมั่น ดู รูป นาม ได้ตลอด เห็นแต่ รูป นามเท่านั้น เกิดดับ แปร
ปรวนไป คราวนี้นะ ก็จะมี ฐานเป็นผู้ "สมาทานสิกขา"

ถ้า "สมาทานสิกขาได้" คำว่า "ได้" คือ สำเร็จไปเปราะหนึ่ง จาก4เปราะ
ก็จะเป็น ชาวพุทธโดยสมบูรณ์ ( อันนี้แหละ จะเป็น ผลสูงสุด เข้ามา)

 

อารมณ์กรรมฐานเกิดแล้วมันจะมีลักษณะแบบถาม-ตอบตัวเองแบบนี้แหละครับ
แต่อย่าพึ่งไปเชื่อมันไม่ถูกทั้งหมด คำตอบที่ถูกสังเกตุว่ามันจะทำให้ใจเราเบิก
บาน เกิดปีติ มันไม่ได้เป็นคำพูดแต่เหมือนแรงบันดาลใจอะไรซักอย่าง พยายาม
อยู่กับมันจะได้คำตอบเอง

 

คือบรรลุ โสดาบันบุคคล เลยหรอคับ

 

ผมว่าดีขึ้นบ้าง แต่ระวังดูเฉยๆ บ้าง แบบฟังหูไว้หู วางเฉยอย่าเชื่อและอย่าไม่เชื่อ อาจแปรสภาพเป็นวิตกจริต แล้วกลายเป็นวิกลจริตต่อ เพราะภูมิธรรมยังไม่กล้าแข็งพอ
ผมต้องนั่งแยกจิต แยกกายตั้งนาน กว่าอารมณ์นี้จะปรากฎได้ บางครั้งก็ไม่ได้ แต่เมื่อเข้าได้ ถามได้ทั้งทางโลกทางธรรม สนุกดีออก แล้วคำตอบแรกนั้นถูกต้องมากที่สุดแล้ว อย่าสงสัยแล้วถามซ้ำ แต่ผมก็ยังระวังอารมณ์หลอกจะเข้ามาชักให้เราเสียทางเหมือนกัน
ต้องใช้วิปัสสนา-ปัญญาเข้าช่วยด้วย

 

ก็ดีแล้วนี่ครับ โอ้........มีเซ้นดีด้วยถ้ามีความศรัทธามากกว่านี้จะได้อภิญญาแน่

ไม่เชื่อลองไปถาม พี่ คุรุวาโร ดูครับ อยู่ห้อง ล.ป.มั่นครับ หรือไม่พี่หม้อหุงข้าวก็ได้ครับ

 

ผมสิน่าจะไปมากกว่าคุณ
ช่วงนี้เหมือนคนบ้าเลย
เมื่อตอนตี3 ครึ่งวันนี้
ตืนมาแล้วไม่ค่อยรู้สึกตัว
กำลังจะนอนต่อ ได้ยินเสียงคนกระซิบข้างหูเรียกชื่อ
เลยรู้ตัวแล้วไปขายของ ผมท่าทางจะหนักกว่าท่านอีกนะ
ลองไปหาอ่านกระทู้ ต่างๆ ที่ผมตั้งดิ

 

เป็นเหมือนผมเลยแหะ นึกว่า ผมเป็นคนเดียวซะอีก เวลาบางครั้ง ผมไม่ไปมองสาว แล้ว พอกลับมาบ้าน เล่น เฟสบุ้ค เจอรูปสาวๆสวยที่ชอบโชว์อารมณ์ หื่นๆมันมาเลยครับ แล้ว เหมือน ใจมันด่า ผม อยู

 

ผมแนะนำว่าอย่าไปต่อต้านมันครับ ยิ่งไมม่อยากคิด มันยิ่งจะคิด
ตอนแรกผมนั่งสมาธิ ทุกภาพลอยมาเลย ยิ่งพยามไม่คิด
กับเหมือนเรายิ่งคิด สุดท้าย ผมก็ปล่อยให้มันคิดไป
แล้วมองว่าเป็นร่างกาย แล้วมันก็จะหายไปเอง

 

อาการนี้มีคนเป็นกันเยอะนะครับ....แม้แต่ผมเองก็เคยเป็น....จริงๆแล้วมันไม่มีอะไรนะ...ผมไม่รู้นะว่าสภาวะนี้ท่านบัญญัติเรียกว่าอะไร....แต่เคยถามพระอาจารย์ท่านบอกว่า จริงๆมันคืออาการฟุ้งซ่านแห่งจิตชนิดหนึ่งครับ....บางครั้งมันจะถามเองตอบเอง เป็นตุเป็นตะ เอาไปเอามาเทศน์เองก็มี มองไปมองมาจริงๆจิตมันฟุ้งซ่าน ท่านว่าฟุ้งซ่านในธรรม.....

คุณไปลองดูนะ ให้คุณใช้สติมองดูมัน แค่รู้แค่ดูนะ..ไม่ประพันธ์ต่อ..มันจะดับลงต่อหน้าต่อตาคุณเลย... ไม่มีอะไรมากครับ....

 

เป็นเหมือนกัน ส่วนมากตอนดึกๆพอรู้สึกตัวตื่นกลางดึก มันบอกว่า มึงลุกเลย มึงลุกเลย เราบอกว่า อีกหน่อย อีกหน่อย บางครั้งมันก็ชนะ บางครั้งเราก็ชนะแบบเผลอชนะ (เผลอหลับ)

 

ธรรมดาของจิตซึ่งเกิดดับ เกิดดับ ฯลฯ สลับไปสลับมา เท่านั้นเอง ไม่มีอะไร

เกิดอาการแบบนี้ ผมควรไปปรึกษาจิตแพทย์ดีไหม?

 

ผมก็เคยแฮะ แต่90% มันบอกได้แม่นมากจริงๆ นะครับ ^O^

 

ผมเคยและตอนนี้ยังเป็นอยู่

คือใจไม่ได้คิดจะปรามาศพระรัตนะไตร

แต่ความคิดมันผุดพล่านออกมาอย่างรวดเร็ว และบ่อยด้วยคับ

ก็ขอขมาพระรัตนไตรทุกครั้งที่เป็นแบบนี้

 

อาการแบบนี้ มักจะเกิดกับคนที่ใช้ความคิดมากอยู่เป็นประจำ จะว่าดีก็ดี เพราะเป็นคนรู้จักคิดมันจึงมีจิตที่คอยแต่จะคิดจะตอบกันอยู่ในตัว แต่จะว่าไม่ดีก็คือไม่ดี เพราะเจ้าตัวยังไม่รู้จักจิตดีพอ เมื่อมันคิดมากๆเข้าเลยแยกไม่ออกว่า นั่นมาจากปัญญาหรือความฟุ้งซ่านกันแน่ หนักๆเข้ากลายเป็นความลังเล จะอ้าปากกินข้าวมันยังต้องสงสัย อ้าปากก่อนหรือยกช้อนขึ้นก่อนดีหว่า และสุดท้ายก็ไม่พ้นมือมาร รู้คำตอบ รู้เท่าทัน แต่ไอ้ความรู้นั้้นใช้อะไรไม่ได้สักอย่าง ผิดทางไปหมด

ตรงนี้แหละ ที่เราจะต้องหมั่นทำความสงบให้เป็น เมื่อทำความสงบเป็นจะทำให้เราแยกได้ว่า อะไรมาจากความสงบ และมีสติ อะไรมาจากความฟุ้งซ่าน ลังเล แล้วเมื่อสงบมันจะไม่มีคำถามเพ้อเจ้อ มันทำไปเลย ตรงเผงไปหมด ไม่ต้องหาเหตุหาผลกับเรื่องไร้สาระ จำเอาไว้

 

ขอขอบพระคุณทุกท่านที่ให้ความเห็นและคำแนะนำครับ คงจะเป็นอาการความฟุ้งซ่านจริงๆ เพราะ

มันตอบคำถามได้แค่มิติเดียว คือ มันตอบได้แค่ขั้นเดียว แต่ไม่สามารถตอบในขั้นต่อไปได้

เช่น ถามว่าใช่ไหม มันตอบ ใช่ แต่พอถามต่อว่า ทำไมถึงใช่ มันเงียบ หรือหากตอบมา ก็รู้

เลยว่ามันมั่ว หรือ เราปรุงแต่งเอง แน่ๆ แต่พอเราเฉยซะ มันก็มาเป็นพักๆ ตอนนี้หายไปละ

สงสัยมันคง งอน อีกเดี๋ยวคงมาใหม่

หากใครมีข้อคิดเห็นเพิ่มเติม สามารถแนะนำได้อีกนะครับ ผมพร้อมรับฟังและปรับปรุงตัวเสมอครับ

 

เอ๊ะ ผมก็เป็นนะครับ แต่ไม่เคยสังเกตเห็น

เพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน เหมือนกันว่าเห็นอะไรมากระทบก็คิดขึ้นมาเลย
บางทีคิดจะทำอะไรสักอย่าง ก็มีจิตมาคิดอีกว่าที่เราจะทำหน่ะ มัน...ดีไม่ดีอย่างไร

แต่ผมก็ไม่เคยสังเกตหรอกครับ เข้าใจว่าเป็นเรื่องปกติตลอดมา สรุปมันไม่ปกติหรือนี้ ขอบคุณครับ

 

ถ้ามันเตือนออกมาทางดี กุศล ก็คือธรรมพาดำเนิน
ถ้ามันพาฉุดลงเรื่องสิ่งไม่ดี นี่ก็ให้ถือว่าเป็นเรื่องของกิเลส
ที่พูดมานี่ มันก็เป็นเหตุเป็นสายทางดำเนินของจิตที่บุคคลที่สนใจ
ที่จะระมัดระวังใจ หรือรักษาใจของตัวเองแล้ว ก็จะเกิดความสนใจ
ตัวเองมากขึ้น แต่ถ้ามันเหนื่อยนักก็ให้พักจิตเข้าสมาธิ บังคับให้เข้าสมาธิให้ได้
เมื่ออิ่มตัวแล้ว ก็ให้ปล่อยมันพิจารณาตามเรื่องที่จิตยกขึ้นสลับกันไป
เมื่อตามรู้อย่างนี้ก็เหมือนกับเราฟังธรรมจากพระพุทธเจ้าทั้งกลางวัน ทั้งกลางคืน.