ทำไมเหมือนถูกกดทั้งคืนเลย

เมื่อคืนก่อนผมนอนหลับ ง่วงมากแล้วก็ไม่ได้บริกรรมอะไรเลยพอจะหลับๆ

แล้วรู้สึกว่ามันวูบๆ คิดอยู่ดีๆเหมือนความคิดมันถูกตัดไป แล้วมันวูบๆ อาการ

นี้เคยเป็นตอนที่นอนบริกรรมแล้วมันวูบๆเข้า จนลืมตาหรือขยับไม่ได้

ลมหายใจก็หมดลงๆ ทีนี้ผมกลัวเลยกระชากออกมา ชิงลืมตาก่อน ทีนี้จะ

หลับอีกก็เป็นอีก เลยลองคิดให้มันฟุ้งซ่านดูจะได้ไม่เป็น ทีนี้มันก็เป็นอีก

เหมือนความคิดอยู่ดีๆก็ถูกตัดไป แล้วอาการเริ่มมาอีก กว่าจะหลับได้

เป็นหลายรอบเลย อยากรู้ว่าเป็นอะไรครับ

 

สมาธิเริ่มลึกลงเรื่อยๆ จะเริ่มจับสัมผัสของลมหายใจไม่ได้เท่านั้นเอง

อย่ากลัวนะครับ ที่กระชากออกมานั้นคือกลัวตายรึเปล่า ความจริงไม่ต้องกลัวครับ ลมหายใจยังอยู่ครบ
ลมหายใจจะเบาลงละเอียดลง๑ สมาธิเริ่มลึกขึ้นจะเริ่มจับสัมผัสลมหายใจไม่ได้อีก๑
แต่ลมหายใจยังอยู่และละเอียดครับ

สู้ๆนะครับ มาดีแล้ว

 

ถ้าจิตเริ่มแนบกับสมาธิดีตอนนอน จะรู้สึกเหมือนไม่ได้นอน ยังมีสติครบถ้วน แต่เหมือนอยู่ในภวังค์อะไรสักอย่าง(อันนี้ประสบการณ์ผม) จะมีอาการแบบนั้นเหละครับ จริงๆไม่แปลก แค่เราไม่คุ้นเอง

แต่ถ้าสติแนบกับสมาธิไม่ดีก็จะหลับไปเลยครับ (คนที่คิดนู้นคิดนี้ หลับไม่ได้หรอกครับ)

ประมาณนี้ครับ รอท่านอื่นเสริมละกัน

 

ใช่ครับกลัวตายเลยไม่ก้าวหน้าซักที กลัวเห็นผี กลัวนู่นกลัวนี้ เคย

พยายามไม่กลัวแล้วแต่มันทำไม่ได้ซักที ไม่กล้าคิดว่าเป็นอาการสมาธิ

เพราะว่าผมนอนไม่ตั้งใจบริกรรม ออกจะฟุ้งซ่านซะด้วยซ้ำเลยคิดว่า

มันจะเป็นแบบนี้ได้อย่างไร ใจก็ฟุ้งไปเรื่อยว่าถูกทดสอบหรือ ? หรือไม่ก็

นอนทับเส้นหรือเปล่า แต่ขยับหลายท่าแล้วมันก็เป็นนะ จะพยายามสู้กับมันให้

ได้ครับ ขอบพระคุณมากๆครับ

 

ใช่ครับ ตอนนั่งรถเมย์หรือนอนทำสมาธิจะเหมือนว่าไม่ได้หลับ แต่ก็ควบคุม

อะไรไม่ได้ 100% อาการจะแปลกๆเหมือนเป็นอะไรซักอย่าง เผลอแปป

เดียวนั่งรถถึงแล้ว ทั้งๆที่เป็นชั่วโมง และคิดว่าไม่ได้หลับด้วย

 

ผมก็เป็น ฟุ้งซ่านคือกัน มันคิดโน้นคิดนี้ ผมก็แค่รู้ว่ามันคิดแล้วดึงมันกลับมาจับลมหายใจ สักพัก ลมหายใจเหมือนหายใจแผ่ว สักผัก วูบๆ เหมือนตัวเบา หัวโตขึ้น ลมหายใจหาย ผมก็เคยชิงลืมตาเหมือนคุณ กลัวตายเหมือนกัน แต่ตอนนี้ มาคิดๆแล้ว ถ้ามันจะตาย มันก็ตายในสมาธิ ตายในณาณ ดีกว่ารถคว่ำตายเยอะเลย ><

ตอนนี้ผมก็ไม่กลัวครับ เป็นอีกผมก็ ลองกับมันเลย สักพัก มันก็หายไปเองครับ อาการอย่างนี้ ลองดูครับ

 

จิตเข้าสู่ภวังค์จิต....ปล่อยเลยครับ....

เวลานอนหลับให้ร่างกายได้พักผ่อน.....

 

จะลองดูมั่งนะ

 

ใช่แล้วครับ ตามพี่เขาแนะนำเลย

ตามปกติแล้ว ทุกคนกลัวตายครับ ผมก็กลัวนะไม่ใช่ไม่กลัว เพียงแต่เราควรกลัวอยางมีสติ

การห้ามกลัวคงเป็นเรื่องยาก ดังนั้น ทำใจให้ชิน คิดเสมอว่าเราจะตาย ไม่ใช่ปีหน้า

เดือนหน้า อาทิตย์หน้า หรือ พรุ่งนี้ แต่เป็นเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ หากเราตายเราจะทำอย่างไร

อันนี้ดีกว่าครับ จะได้ชิน ส่วนเรื่องกลัวผี = = อันนี้มันแก้แล้วแต่จริต ผมคงอาจจะอธิบายได้

ว่าผมทำอย่างไรถึงหายกลัว (ในระดับหนึ่ง ) คือผมคิดว่ามันตลก ถ้าผี กลัวผี จริงๆนะ

อีกอย่าง เขาจะทำอะไรเราได้ครับ อย่างมากก็ตาย (ส่วนมากกลัวผีเพราะกลัวผีมาหักคอ)

ความคิดของผมมันอาจจะไร้สาระหน่อย แต่ก็อยากจะโพสเพื่อเป็นกำลังใจให้คุณในการปฏิบัติครับ

ขอให้เจริญในธรรมครับ (ยืมเขามาใช้ประจำ)

 

ผมเคยเป็นแต่นอนแล้วเหมือนไม่ได้นอนอ่ะครับ เหมือนร่างกายมันหลับแต่ความคิดไม่ได้หลับ จำได้ว่าก่อนนอนพยามฝืนไม่ให้มันหลับเพื่อจะทำสมาธิทั้งคืน ตื่นมาเลยง่วงเหมือนไม่ได้หลับทั้งคืนเลยครับ เลยไม่ทำอีกถ้ามันจะหลับก็ปล่อยให้มันหลับไปเลย

 

ตรงนี้ทำสมาธิอย่าไปฝืนครับ

ถ้าทำก่อนนอนนี้ ให้ตั้งใจไว้เลยว่า เราทำสมาธิก่อนนอน จะนั่งสมาธิหรือนอนสมาธิก็ได้ครับ

ถ้าสมาธิแนบกับจิตดี คุณจะเหมือนอยู่ในภวังค์ไม่ได้หลับ ยังมีสติอยู่
อาจรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีกลางดึก แล้วค่อยนอนก็ได้ครับ

แต่ถ้าสมาธิแนบจิตไม่ดีก็หลับไปเลยครับ หลับทั้งสมาธิ ก็ดีด้วยซ้ำครับ

ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไรเราก็มีแต่ได้กุศลกับได้กุศลครับ ไม่มีเสียครับ แต่อย่าไปฝืนมากครับ

 

กลัวผีจริงๆนะ กลัวมากกว่าตายอีก ไอตกใจเนี่ย ไม่ได้กลัวตกใจตายนะ

กลัวตกใจเฉยๆ ^^ ผมเชื่อว่าถ้าผมเห็นผีซัก 2-3 ครั้งก็จะหายกลัวเอง

 

ขอบคุณครับ ก็อยากจะได้กุศลและมีสติรับรู้อยู่ตลอดเวลานะครับ แต่เช้ามาทำงานแล้วรู้สึกเพลียครับสมองไม่แล่น เลยได้แต่นั่งสมาธิ และก็นอนสมาธิแบบไม่ฝืนครับ ปล่อยให้หลับไปเองครับ

 

ผมเห็นผีมาครั้งนึงครับ(ที่ชัดๆที่ไม่ชัดไม่นับ) แต่ก็ไม่หายกลัวครับ กลัวตกใจอย่างที่คุณว่าแหละครับ

 

ผมก็เชื่อว่าต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอนครับ เมื่อก่อนผมกลัวผีมาก กลัวที่รูปร่างน่าเกลียด กลัวที่จะโดนหักคอ

แต่มาตอนนี้มานึกย้อนขำตัวเอง ผีเป็น กลัวผีตาย ทั้งๆที่เดี๋ยวเราก็ตายเป็นพวกเขา ยิ่งตอนที่

ได้ไปทำงานกับพระครูบาเหนือชัย ท่านให้ไปอยู่ที่วัดหัวแม่คำ บังเอิญไม่รู้ก่อนว่าที่นั่น

เป็นป่าช้าของชาวเขา ไปถึงวันแรก เล่นขึ้นไปเหยียบหลุมศพหมอผีประจำหมู่บ้านเลย

ด้วยความไม่รู้เห็นเป็นเนิน เลยขึ้นไปยืนแล้วยิ้ม ว่า เอ้อ เนินนี่สวยดี สักพัก ไปทำงานปลูก

ต้นกล้วย กลางป่า ข้างๆ ขุดได้ 2 ที รู้สึกมีอะไรมาหน่วงจอบไว้ (จอบหยุดกลางอากาศเลยนะ)

ทีเรียกนึกว่าเกี่ยวกับสายไฟ เลยขยับโดยที่ไม่มอง พอเสร็จ อ้าว ไม่มีสายอะไรนี่ โล่งไปหมด

แค่นั้นแหละ ทิ้งจอบ รีบเดินไปหาเพื่อนเลย เพื่อนยังทัก อ้าว มึ..เป็นอะไร ทีแรกไม่กล้าบอก

กลัวเขากลัวด้วย สุดท้ายเล่าให้ฟังมันหัวเราะเลย บอกเรากลัวทำไม ไร้สาระ

ต้องไปขมาเขาเลย หลังจากนั้นก็เจอแว้บๆ ตลอด จนชิน อยู่คนเดียวก็ได้ พอเห็นก็ เออ

อยู่กันตรงนั้นเหรอ หลวงพ่อมา ท่านเห็นหน้าเราละหัวเราะเลย รู้เลยว่าท่านทดสอบ

แต่ก็ยังแปลกอีกนะ ของจริงเฉยๆ แต่หนัง ผมยังกลัวอยู่ก็นำมาแบ่งปันให้อ่านเล่นๆครับ

เป็นกำลังใจให้นะครับ

 

ผมก็กลัวนะ แต่ผมเชื่อว่า นั่งสมาธิ เขาจะทำอะไรผมไม่ได้