ถามเกี่ยวกับกฎแห่งกรรม

ใครรู้ช่วยตอบผมด้วยน่ะครับ
ทำไมนรกถึงไม่ให้คนที่ตายไปแล้ว แล้วลงไปชดใช้กรรมในนรกพอชดใช้กรรมเสร็จแล้วทำไมถึงไม่ให้คนจดจำ ว่าการลงไปนีกมันเป็นยังงัย แล้วพอมาเกิดใหม่คนก้อจะได้ทำแต่ความดีไม่กล้าทำความชั่วอีก แต่ก้อให้ลืมเรื่องในอดีตชาติแ้ล้วจดจำแค่ตอนชดใช้กรรม

 

คุณคงมีความเข้าใจหรือได้รับการถ่ายทอดมาว่านรกมีลักษณะเหมือนกับทันฑสถานหรือเป็นคุกที่ใช้ลงโทษ ใช้ทรมานอะไรประมาณนั้น แท้จริงแล้วคำสอนเรื่องนรกทางพุทธศาสนาอธิบายไว้ว่าเป็นดินแดนหรือภพภูมิประเภท ทุคติภูมิ คือเป็นดินแดนที่มีแต่ความลำบาก ความเดือดร้อน มีแต่ความเบียดเบียนข่มเหงกันต่างๆนาๆ ไม่ได้มีผู้คุม หรือผูคอยทำหน้าที่ลงโทษทรมาน ตามที่คนโบราณบอกเล่ากันมา หากแต่เป็นความเดือดร้อนอันเนื่องมาจากสภาพของภพภูมินั้นๆ และสภาพความเป็นอยู่ของสัตว์ในภูมินั้นๆ ที่มีลักษณะเบียดเบียนทำร้ายกันเป็นปกติ อีกทั้งการกำเนิดในแต่ละครั้งสภาวะความจำเดิมก็จะถูกลบทิ้งเป็นธรรมดา คล้ายกับที่เราทำการลบข้อมูลเดิมหรือฟอร์แมทอุปกรณ์เก็บข้อมูลต่างๆเพื่อให้พร้อมสำหรับบันทึกข้อมูลชุดใหม่นั่นเอง แต่ถ้าถามว่าข้อมูลที่เคยมีในอุปกรณ์ชิ้นนั้นจะถูกลบหายไปเลยหรือ ก็ไม่ใช่ เพราะยังสามารถกู้คืนข้อมูลได้โดยผู้ชำนาญหรือผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทาง ความทรงจำของเราก็เช่นเดียวกัน อันที่จีงแล้วความจำนั้นยังอยู่ หากแต่เราไม่มีความสามารถย้อนระลึกได้ เพราะข้อจำกัดด้านความสามารถทางจิตของเราเอง ซึ่งผู้ที่ได้ฝึกจิตของตนอย่างเชี่ยวชาญแล้วก็สามารถเรียกคืนความทรงจำนั้นมาได้ (บางคนเรียกว่าระลึกชาติได้ ทำให้ฟังเหมือนเป็นเรื่องอภินิหารไป)

 

...

อันนี้ ต้องได้มโนมยิทธิ รึ ทิพพจักขุญาณ

แล้ว ลองไปถาม ท่านพยายม ดู เอานะครับ พูด จริง ๆ ไม่ได้ประชดคับ

ถามท่าน เราถึงจะรู้ความจริง

ธรรมชาติ กฎของธรรมชาติ กฎแห่งกรรม กฎสากล จักรวาล มี มาแต่ แต่เดิมแล้ว แม้พระพุทธเจ้า หรือใครก็ไม่อาจทำลาย เปลี่ยนแปลง แก้ไข ได้

เรามีหน้าที่ ต้องชำระใจทำให้หลุดพ้น จากกิเลส และเข้าสู่แดนนิพพาน

ทั้งหมด คือ อวิชชา กิเลสทั้งหลาย ที่มันปิดกั้นปัญญา เขาไม่อยากให้ เราหลุดพ้นเข้านิพพาน เขาก็พยายาม ขวางทุกวิถีทาง

เช่น จิตยินดี ในบุญ รึ ติดบุญ ไป ไปตามสวรรค์ ชั้นต่างๆ

ติดใน สมาธิ ก็ไป ตามขั้น ยิ่ง ติดในอรูปก็อยู่นานจนคิดว่า ตนเข้านิพพานแล้ว พอหมดบุญ ก็อาจทำให้ลงนรก เลย

เมื่อเรายังเวียนตายเกิด ก็ต้องอยู่ใน สมมติ คือ บุญ กับบาป กฎแห่งกรรม

จนกว่า จะถึงแดนหลุดพ้น

เราต้องเกาะบุญ ก่อน พอถึงที่สุด เต็มที่แล้ว ถึงปล่อย

ต้อง ยึดก่อน ค่อยละ ถ้าไม่ยึด ก็จะไม่มีอะไรที่ต้องละ

บุญ คือ กระแสสีขาว ทำให้เราไหลขึ้นตลอดเวลา
บาป คือ กระแสสีดำ ทำให้เราไหลต่ำ ตลอดเวลา

จนกว่า จะทำความดีถึงที่สุด เต็มที่ ก็จะปล่อย

บุญ เปรียบเหมือน เดินขึ้น บันได ทีละก้าว
พอถึง ขั้นสุดท้าย ก็ต้องปล่อย ราวบันไดแล้ว ถ้ายังยึด ยังเกาะ ก็หลุดพ้นไปไม่ได้

ฉนั้น พระท่านว่า อย่าทำข้ามขั้น

ทาน ศีล ภาวนา
รักษาศีลให้ บริสุทธิ์ รึแค่ตั้งใจไม่ให้ศีลขาด ก็เป็น สมาธิในการรักษาศีล

แล้วสมาธิจะเกิดง่ายเอง (สมาธิแปลว่า ตั้งใจ) แล้วปัญญา ก็จะมาตามหลัง

ศีล สมาธิ ปัญญา

ลองพิจารณาดูนะคบ ทำตามคำสอนพุทธองค์ มีแต่จะก้าวหน้าไปเรื่อยๆ ^^

 

คงยาก โดนไฟเผา โดน ทิ้มแทง แบบนี้ ใครจะไปจําได้ ไม่อยากจําด้วยซ้ำ

 

กฏแห่งกรรมนั้น จะว่าไปก็เหมือนกับการเล่นเกมส์หมากฮอส แต่ละตาที่คุณเดินไปนั้น มีทั้งที่รู้บ้าง ไม่รู้บ้าง ไม่รู้ก็ถูกกินสองต่อเข้าฮอส ผลจากการไม่รู้นี้คือความเสื่อมของคุณในทางโลก หากรู้ ก็สามารถหลบหลีกกับดักนั้นๆได้ ผลจากการรู้คือหนทางแห่งความเสื่อม หรือความเสื่อมไม่บังเกิดแก่คุณ การ รู้ และ ไม่รู้ นี่แหละตัวแปรที่จะทำให้คุณชนะหรือแพ้เกมส์นั้นๆ

พอจบเกมส์ทุกอย่างจบ ครบรอบของวงจร เกิด แก่ เจ็บ ตาย ก็ต้องมาเริ่มเกมส์ใหม่ โดยในเกมส์ใหม่นี้ทุกอย่างจะถูกล้างใหม่หมด ไม่ใช่สถานการณ์เดิมๆ ซึ่งถ้าคุณชนะในเกมส์แรก คุณจะได้ความสบายอกสบายใจ สามารถนำความรู้ที่ได้จากในเกมส์แรกๆนั้นมาใช้ประโยชน์ในเกมส์ต่อไป แต่หากคุณแพ้ในเกมส์แรกคุณก็จะเกิดความทุรนทุรายอยากแก้มือ ด้วยความที่คิดว่า ต้องชนะ คุณจึงต้องเดินหมากอย่างลองผิดลองถูกไปเรื่อยๆเพื่อชัยชนะ

สิ่งที่คุณได้จากการชนะเกมส์เปรียบดั่งบุญหรือความรู้ สิ่งที่คุณได้จากการแพ้ในเกมส์นั้นๆคือบาป ซึ่งคุณจะได้เป็นเครดิตในการเล่นเกมส์ต่อๆไป ภายใต้ข้อแม้ที่ว่าคุณจะไม่สามารถเลิกเล่นส์เกมส์ได้ เครดิตที่คุณมีนั้นจะสมดุลย์กัน

 

ชัดเจน

อันนี้ ชัดเจนเห็นภาพ อนุโมทนาด้วยจ๊าาาาาาาาาาาาาา

 

นารกไม่น่ากลัวอย่างที่คิดแค่ใช้มีดหร้าฟันแต่งให้ดีดีก็หายรก

 

สนับสนุนความคิดนี้ครับ 1เสียง แต่ เฉพาะชาติปัจจุบันก็ไม่รู้จะทุกข์อย่างไรแล้วครับขืนจำตอนรับกรรมได้อีกยิ่งทุกข์หนักเข้าไปอีก

 

เพราะ "นรก" ไม่มีผู้บังคับการน่ะสิ่ เลยไม่สามารถสั่งให้จิตของคนเราจำอดีตหรืออนาคตได้

เมื่อจิต มาอยู่ในร่างกายคน มันจะทำงานภายใต้ข้อจำกัดการทำงานของสมองอีกทีหนึ่ง

สมองของมนุษย์เรา จะสั่งให้เราจดจำสิ่งต่างๆจากอดีตไปหาอนาคต และมี "สติสัมปชัญญะ" เป็นตัวบ่งบอกว่า เมื่อไหร่ และเหตุการณ์ไหน คือ "ปัจจุบันขณะ"

คนที่ทำสมาธิ หรือมีการฝึกสติเท่านั้น ถึงจะสามารถจดจำเหตุการณ์ในอดีตและอนาคตได้

นรกไม่มีผู้บังคับการนะ หรือถึงมี ผู้บังคับการนั้นก็ไม่สามารถควบคุมจิตของคนเราได้

เวลาเราตาย ไม่มีใครพาเราไปนรกหรอกนะ

รู้ไหม ??? มันซับซ้อน ถ้าจะให้ใช้คำๆเดียว ขอใช้คำว่า ธรรมชาติ ละกัน

พอเราตาย ธรรมชาติ ของจิต.. ของเรา มันจะพาเราไปเอง มันเป็น "กฎ" กฎที่จิตของพวกเราทุกๆคน สร้างขึ้นมาเองและเราทำตามเอง

ตอนเราไปนรก เราจะไม่รู้ตัวว่าเราไปเอง เราจะสร้างภาพหลอนขึ้นมา คิดว่ามีคนพาเราไป คิดว่ามียมทูตยมบาล แต่จริงๆคือ เราไปเอง เราสร้างภาพนรกขึ้นมาเอง บางทีมีกรรมร่วมกันก็จะร่วมกันสร้าง

น้อง จขกท. ต้องเข้าใจก่อนว่า อานุภาพของจิต มันยิ่งใหญ่แค่ไหน

มันสร้างภาพจักรวาลทั้งจักรวาลในสมองของเรา ทำให้เราหลงเชื่อว่าสรรพสิ่งล้วนมีอยู่จริง

คนที่จะหลีกหนีนรกได้ คือคนที่ปล่อยวาง ไม่ยึดติด ไม่มีความผูกพันธ์

คนที่ปล่อยวางได้ จะไม่ได้ไปนรก ขณะเดียวกันก็จะไม่ได้ไปสวรรค์ ส่วนใหญ่จะไม่ได้กลับมาเกิดอีก เพราะคนที่กลับมาเกิด คือคนที่ต้องการกลับมาเกิด (ยังพอใจในการเกิดอยู่ มีความรู้สึกร่วมกับมันอยู่ เช่น สุข ทุกข์ เศร้า ดีใจ เสียใจ)

อวิชชาน่ะ ทำให้คนเรา ย้อนกลับมาเกิดอีก และภพภูมิในการเกิด จะเป็นไปตาม "กฎแห่งกรรม"

 

มันเป็นคุณสมบัติของภพภูมิที่ทรงขันธ์ห้า( รูป เวทนา สัญญาคือความจำ สังขาร วิญญาณ)มันเป็นไปตามผลของกรรมเก่า และกรรมใหม่ ออกจากร่างกายเมื่อไหร่(ตาย)จำได้หมด.....เมื่อลงไปนรกแล้ว การชดใช้มันนานแสนนาน กว่าจะผ่านแต่ละด่าน มาเป็นเปรต อสุรกาย แลเดรัจฉาน มันนานมากกว่าจะได้เกิดเป็นมนุษย์ พอมาเป็นมนุษย์ก็ต้องเป็นมนุษย์ที่บ้า(ไม่มีสติ)อีกนาน ผ่านคนจนเข็ญใจ(มันทุกข์จนไม่มีสติไปจดจำ)...ฯลฯ

 

ลองคิดดูนะครับว่า ถ้าทุกคนจำได้ว่าตอนอยู่สวรรค์มีความสุขอย่างไร
ตอนไปนรกมีความทุกข์อย่างไร แถมหันไปทางไหนก็เจอคนรู้จัก
ไปทุกที่ คนนี้เคยฆ่าเราไว้ครั้งเมื่อเกิดเป็นแม่ทัพ คนนั้นเคยเป็น
ลูกชายเรา คนนี้เคยเป็นโจรปล้นบ้านสมัยเราเป็นเศรษฐี โลกนี้คง
วุ่นวายมากกว่าที่เป็นอยู่นี้มากเลยนะครับ ฆ่ากันตายเพราะแค้นที่
เคยถูกฆ่าเมื่อชาติก่อน ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าโลกที่เราเห็นนี้จะ
มีสภาพอย่างไร

ขอเจริญในธรรมทุกท่านนะครับ

 

เรายังจำเรื่องตอนเป็นทารกไม่ได้เลยครับ พี่น้อง

 

ไม่ใช่ทุกคนครับ ผู้ใดมีบุญบารมีมาก ปฏิบัติสติปัฏฐานมาก่อน ในอดีตชาติ จะจำได้ครับ

 

คำถามนี้
มันเป็นเรื่องรู้ได้เฉพาะตน
ต้องหาคำตอบด้วยตัวเองนะ...

 

อยากรู้เหมือนกัน บางทีดิฉันก็นึกโกรธ ทำไม เรามาเจอชะตากรรมแบบนี้ ทั้งๆที่เรามาเกิดใหม่ และเป็นคนดีเราจอะไรเลวๆที่เคยทำไว้ในชาติก่อนไม่ได้เลย และจะมาลงโทษกันในชาตินี้มันไม่ยุติธรรมเป็นอย่างยิ่ง

 

(อวิชชา) ไงครับบังตาเรา ไม่ให้เรารู้เราเห็น พระพุทธเจ้าเลยสอนให้เราเข้าถึงวิชชา วิชชาคือความรู้ อวิชชาคือความไม่รู้ เพราะอวิชชาตัวเดียวทำให้เรายังไม่ถึงนิพพานครับ

 

เรากำลังคุยกันเรื่องจิต บุคคลที่จะตอบคำถามเหล่านี้ได้ หรืออธิบายได้ ต้องเป็นคนมีความเข้าใจเรื่องจิต
จิตในที่นี้ขณะเมื่อรับทุกขเวทนาในนรกนั้น เป็นจิตวิญญาณ หรือที่เรียกว่ายกายทิพย์นั้น
เมื่อถูกทรมานทุกยากเข็นถึงที่สุดและหมดอายุไขหมดบาบกรรม หมดเวรกรรมแล้วนั้น กายทิพย์หรือจิตวิญญาณ ดวงนั้น จะเกิดการดับจิตชั่วขณะ เพื่อ เปลี่ยนอัตภาพหรือเปลี่ยนภพภูมิตามกำลังบุญหรือบาบที่รอให้ผลที่ตนได้กระทำไว้ กายทิพย์หรือจิตวิญญาณเหล่านั้น จะเกิดสภาพดับจิต ชั่วขณะหเมือนการตาย แต่จะเป็นลักษณะคล้ายกับจิต ตกภวังค์ และเป็นอัตภาพใหม่ ไปเกิดใหม่ สภาวะของการดับจิตหรือกายทิพย์ตกภวังค์นั้น จะลืมสิ้นอดีตชาติทั้งหมด และ ด้วยผลกรรมใหม่ให้ผล จิตวิญญาณจึงเหมือนเกิดใหม่ และรับเอาผลกรรมปัจจุบันขณะนั้นให้ผล

ขอสังเกตุ ทุกครั้งที่จิตวิญญาณเปลี่ยนภพภูมิหรือเปลี่ยนอัตภาพใหม่นั้น จะเกิดสภาวะเช่นนี้เสมอ ครับ คือจิตเกิดการตกภวังค์ ประกอบกับมีแรงหรือพลังมากระทำต่อจิตมากน้อยแล้วแต่สภาวะ นั้นๆครับ

 

เปรียบอุปมา เหมือนโจรผู้ร้ายปล้นฆ่า ในท้องที่หนึ่ง

วันหนึ่งเกิดสำนึกได้ หนีไปอยู่ต่างเมือง ประพฤติตนเป็นคนดี

เจ้าหน้าที่บ้านเมืองสืบเรื่องจนมาเจอตัวได้ อย่างไรจึงจะเรียกว่ายุติธรรม?

ปล่อยให้อดีตผู้ร้ายปล้นฆ่าลอยนวลไป หรือ นำมาลงโทษตามกฎหมายบ้านเมือง?

 

การทำกรรมนั้น ไม่ว่ากรรมดีหรือกรรมไม่ดีไม่ได้ทำกันแค่ชาติเดียว สิบชาติ ร้อยชาติ พันชาติแต่กรรมที่บุคคลคนหนึ่งทำ มากกว่าพันชาติ กรรมมีมากเป็นกัลป์ไม่ใช่แค่กัลป์เดียวมีมากเป็นแสนกัลป์เป็นมหากัลป์ครับ ให้จำกรรมได้ทั้งหมดแต่ปุถุชนคนธรรมดาคงไม่มีใครชดใช้กรรมได้หมด คงต้องเกิดตายกันไปเรื่อยจนกว่าจะหมดกรรม ยกเว้นผู้ที่เป็นพระอริยะบุคคลกรรมจะน้อยลง เช่นพระโสดาบันเกิดอีกไม่เกินเจ็ดชาติ คนธรรมดาจะไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเราทำกรรมอะไรมา เราจึงมาเจอกับชะตากรรมแบบนี้ เช่นเดียวกับที่เราทำกรรมกับคนอื่น คนอื่นเขาก็คิดเช่นเดียวกับที่เราคิด คนทำกรรมกับคนรับกรรมคิดเหมือนกันครับ เมื่อคิดแล้วโกรธยังไม่ใช้สติดับความโกรธไปตอบโต้เขา แทนที่เราจะใช้กรรมเก่าอย่างเดียว เราเองก็เป็นคนสร้างกรรมใหม่ด้วยเช่นกัน โทษจะตามอีกมาก จะกระทำกรรมกันไปอีกหลายภพชาติไม่มีที่สิ้นสุด อะไรวางได้ก็วางเถอะครับ มันยุติธรรมที่สุดแล้วครับ

 

ถ้ามันจำได้ก็ดีไปแต่นี้เราจำไม่ได้นี้คะว่าเราไปทำมาแต่ชาติไหน ไม่งั้นใครเป็นคนสร้างให้เราลืมอดีตชาติด้ยททำไมไม่ให้เราจำได้ไปซะเลย การที่จำไม่ได้ ก็เหมือนการเป็นอีกคนหนึ่ง