" อารมณ์นี้ เรียกว่า อะไรคะ "

เหมือนกันเลยคับ

อยู่ๆๆ ก็บื้อ ตื้อ คิดไรไม่ออก อยากอยู่เฉยๆๆ เบื่อทุกอย่าง ไม่รับไม่รู้อะไรทั้งนั้น เบื่อกับโลก เบื่อมากๆ ไม่สนใจ สิ่งที่จะที่เกิด มันเฉยชามาก ไม่อยากจะคิดอะไรต่อไปแล้ว มันเบื่อมากๆ มันไม่รับไม่รุ้อะไรจิงๆ

เราก็ยังรุ้อาการนี้อยู่นะ

ผมคิดว่า สติมันไม่ต่อเนื่องอะคับ แล้วเรายึดถือในเรื่องความถูกต้องมากเกินไป ถ้าเราทำผิดหน่อย อาจจะเกิดอาการแบบนี้ ได้อีก ผิดก็ยอมรับว่าผิดบ้าง

หรือ อีกอย่าง คุณอยู่กับสภาพเดิมๆๆมากเกินไป ก็คือ กิจวัตรประจำวันเหมือนเดิมหมดทุกอย่าง ตั้งแต่เช้า-ตอนนอน เป็นเหตุ ให้เบื่อในการกระทำของเรา ที่ซ้ำซากๆ จึงทำให้สมองมันช้า เพราะเราเคยทำแบบนี้ จนชิน




บางครั้ง เราต้องทำอะไรใหม่ๆๆบ้างเพื่อ กระตุ้นเนื้อเยื้อสมอง ให้ทุกสมอง

อย่างเช่น คุณเคย อาบน้ำ ก่อน กินข้าว ก็ลอง มา กินข้าว ก่อน อาบน้ำ
อย่างเคยแปรงฟัน ใช้มือข้างซ้ายจับแปรง มือ ข้างขวากดยาสีฟัน
ลองเปลี่ยนเป็น ใช้มือข้างขวาแปรง มือซ้ายกดยาสีฟัน


ทำแบบนี้ บ่อยๆๆ สมองจะไม่ตื้อ คับ เพราะ ส่วนเนื้อสมองที่ไม่เคยมีส่วนร่วมจะกลับมามี ส่วนร่วม คับ

พัฒนาสมอง ฝึกสมอง ..อยากฉลาดมาอ่านกันเยอะๆ จ๊า | Yenta4 Webboard
นี่คือ เว็บ เพิ่มประสิทธิภาพการทำงานของสมองให้ มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น

ก็ลองอ่านดูนะคราฟ

 

อัยยะ....

ขอบคุณคะ

เหมือนเป็นโรคคนสมองเบรือ

มาอัพเดรสอาการกัน

เมื่อครั้งที่สงสัย "ว่าอาการแบบนี้มันคือะไร"
เพราะบางครั้งมันเหมือนจะหลุดเข้าไปในโลกส่วนตัวมาก
เช่น เมื่อเรานั่งอ่าน หรือทำงาน เสียงรอบข้าง หรือ คนรอบข้างที่เดิน
มันกลับดูช้า และเบาลง เรารุ้ตัวทุกขณะ ปฎิบัติงาน แต่มันช้าลง
เงียบลง บางทีตกใจ นึกว่าเป็นอะไร พอเริ่มบ่อยเข้า คราวนี้จำได้
ว่า รุ้สึกแบบไหน ในอารมณ์ที่เกิด เริ่มทดลอง มันก็ทำได้ และออกมาได้
ชักเริ่ม เหิมเกริม เพราะ อารมณ์นี้ ยิ่งทำยิ่งรุ้สึกดี
จากที่กลัวว่าผิดปกติ เริ่มมั่นใจว่า มันใช้ได้จริงในชีวิตประจำวัน
เริ่มทำดู มันจะทำได้ดีก็ต่อเมิ่อเรารวมกำลังใจไม่ฟุ้งเท่านั้น

ขอบคุณที่ให้ความมั่นใจคะ
และเชื่อมั่นว่า มันดีกันตนเอง
เพราะมันใช้ได้ดีในชีวิตประจำวัน

 

อ่าวพี่มณีน้อย หายปายไหนนานเยย

 

ย้ำคิด ย้ำทำป่าวครัับ

เคยได้ยินบางคนล้างมือกลัวไม่สะอาด ล้างแล้ว ดูอีกทีก็กลัวไม่สะอาดพอ ล้างแล้วล้างอีก ถูจนแดง จนถึงกับถลอกเลย

 

อาจจะมาจากพฤติกรรมจากการบริโภคของหวานมากไปก็ได้นะครับ

 

กำลังจะเข้าสู่กายานุปัสนาสติปัฏฐานครับ
เริ่มพิจารณากายแล้ว
แต่ยังมองไม่เห็นความเป็นอสุภะ
พยายามเข้านะครับ
มาถูกทางแล้ว
ที่มันตื้อๆเพราะจิตมันยอมแล้ว
แต่หาอุบายมาสั่งสอนมันไม่ได้
อาการนี้เรียกว่าปีติแผ่ซ่าน
เอาอสุภะมาจับได้เลยครับ
เดี๋ยวจะเข้าใจเองครับว่า กายในกายเป็นอย่างไร
สาธุ

 

ก็ให้พิจารณาไปเลย ในคุณ และ โทษ ของ สภาวะธรรม บาง
ประการ ที่เราน้อมไปได้ มีเข้า มีออก มีเข้มข้น จางคลาย

การน้อมไป หากชำนาญ ก็นั่นแหละ การฉลาดในการเข้าสมาธิ
ฉลาดในอารมณ์สมาธิ แล้วเข้าไปแล้วเราวางใจเสพภพนั้น โดย
รู้ว่าวางใจเพื่อเสพ อันนี้ก็คือ ฉลาดในการอยู่ในสมาธิ แล้ว การ
น้อมออก บางคนน้อมออกไม่ได้ ปล่อยให้คลายเอง แต่บางคนก็
น้อมออกได้ด้วย นี่ก็แปลว่า สติ และ สัมปชัญญะ บริบูรณ์ดี

แต่ถ้าน้อมเข้าป๊าปปปป แล้ว ปล่อยให้จิตคุ้นชินอยู่าในสภาวะ จน
กว่าจะถอยออกมาเอง ออกมาเมื่อไหร่ไม่รู้ ออกมาแล้วก็ไม่รู้ ไม่คล่อง
แคล้วอะไรเลย แบบนี้ก็เรียกว่า สติสัมปชัญญะมันหายไป ตอนเข้า
ไปในสภาวะ

ก็ให้พิจารณา ไปแบบนี้ แล้วทำมากๆ

พอทำมากๆ ต่อไป มันจะเข้าเอง โดยเราไม่ได้สั่ง เขาแบบไม่รู้
กาลเทศะเลย กำลังขับรถ กำลังยืนประชุม กำลังพูดบริหารสถาน
การ ศปภ ก็เข้าไปนิ่งๆว่างๆ กลางเวที แบบนี้ก็ให้ดูไว้ด้วย

หากไม่เคยฝึกการ น้อมออก หรือ ฝึกการพิจารณาการอยู่ใน
สมาธิไว้ คราวนี้ยุ่งเลย เรียกว่า โดนกิเลสหลอกให้ทำสมาธิ

แต่ถ้าเราฝึกเอาไว้ เข้าเอง ออกเอง เราก็รู้ แล้ว เราบริหาร
ได้ตลอด ไม่ทำให้เกิดการหยุดชะงัก แบบนี้ก็จะเรียกว่า มี
มีปัญญาในการประกอบสมาธิ

พอมีปัญญาประกอบสมาธิ ก็หมั่นประกอบไปอีก โดยให้ยกพิจารณา
เห็นไตรลักษณ์ ความไม่คงทน มีเข้ามีออก เพราะมันมีออก มีเสื่อม
ได้ จึงเรียกว่า "มันมีโทษ" ให้จิตมันเห็นตรงจุดนี้ พามันเห็นจุดนี้
เนืองๆ จิตก็จะปล่อย "ภพ" ตัวนี้ออก โดยที่มันก็มีอยู่ เพียงแต่
ไม่ได้ชื่นชมกับมันหวานชื่นแบบเก่า เสมือน อยู่กินกับสามี(ภรรยา)
ที่หย่าขาดกันแล้ว ไม่มีเรื่องการหวานชื่น แต่ก็ไม่โกรธเกลียดกัน
ถึงกับคุยกัน เดินข้างกันไม่ได้

ดูไปแบบนี้เรื่อยๆ เนืองๆ ซึ่งมันจะกลับกลอกได้อยู่ การตามดูการ
กลับกลอกของมัน ชื่อว่า ตามดูความไม่เที่ยง เนืองๆ ก็จะค่อย
เกิดปัญญาญาณบางอย่าง เห็นสภาพธรรมที่เป็นหนึ่ง ปรากฏตาม
ความสมควรแก่ธรรม

 

.....ชัดเจนคะ

 

ฮึกเหิม ดีแท้ เพียรโว้ย

 

สัวสดีอีกครั้งคะ

การเข้า และ ออก สมาธิ หรือ นำมาใช้ให้ถูกสถานการณ์
อันนี้แหละข้อสอบที่สมควรกระทำ
ในความคิด และ สมองๆอันน้อยๆของ มณีเองนั้น
เคยคิดว่า เราจะใช้สมาธิ ที่ฝึก
มาใช้ประโยชน์ ในชีวิตอย่างไร
พอได้ฝึกบาง อย่าง ตามที่พี่เลี้ยง (พี่ลิโพ) บอก
มันก็ยิ่งชัดเจน และด้วยความ ที่ว่า
มันเกิดจนเรานั้น
สงสัยว่า

" ผิดปกติมั้ยเนี๊ยะ กลัวคำว่า วิปลิส "

เมื่อมาถึงตอนนี้ เลยเข้าใจว่า สิ่งที่ทำมา ตรงกันกับพระท่านสอน
บวกคำยืนยันว่า ปกติดี

ในบางครั้งที่เรานั้น ทำสมาธิ การปฎิบัติงานทุกอย่าง
เรานั้น รู้ตัวทุกขณะ เพียงสิ่งภายนอกมัน ขาดหายไป
เหลือเพียงสิ่งที่เรากระทำ และเป็นไปตาม ลำดับ และเรียบเรียง

หลายครั้งมานี้ก็ลองทดสอบ
เข้า และออก โดยกำหนดเอง
ปรากฎว่าได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็ได้เกือบทุกครั้ง
เมื่อได้มันก็
ไม่นานเท่าที่ควร

การเข้าสมาธิ แบบ กำลังปฎิบัติงาน
ต้องทำในขณะงานนั้น เพียง หนึ่งอย่าง
และเรียบเรียง จนเสร็จ และ ถอยออกมา
อยากการอ่านหนังสือ
เพื่อจะทำความเข้าใจ ในสถานการณ์รอบข้าง
ที่เสียงดังและวุ่นวาย เมื่อกำหนดถึงอารมณ์นั้น
มันก็เหมือนเราปิดประตู
แล้วนั่ง อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่ไร้ซึ้งเสียงรบกวน
เมื่อ เสร็จ เราก็ ถอยออกมา เสียงที่เงียบ ก็กลับดังขึ้นมาปกติ

 

ม่ายได้ๆ หน๊อ

แม้ว่า ในทางปฏิบัตินั้น เราจะทำอย่างนั้น แต่ เราไม่ควรตั้งทิฏฐิ
หรือ วางเป้าหมายไว้แค่นั้น

เพราะ การฝึกสมาธิ มันเป็นของดี ที่ควรนำเราไป เหนือโลก พ้นโลก
พ้นโศก พ้นชาติ ชรา มรณะ พ้นภัย

แต่ ลองพิจารณาความนิยมชมชื่นของเราขณะนี้สิ เราเอา การฝึกสมาธิ
ไปรองรับของสกปรก คือ การเกลือกกลั๊วกับโลก เป็นใหญ่

เหมือนกดหัวพยาจิตราชให้ไปรับใช้สุนัข

ดังนั้น ให้ตัดเรื่องว่า ได้ประโยชน์ทางโลกไปให้มันนอกๆไป อย่า
เป็น หัวข้อในการคำนึง ให้มันเป็นเรื่อง ผลพลอยได้ไป

พอเราตัดเรื่องโลกๆ ออกไปจากตา เหมือนปัดหมอกควันที่แสบตา
ให้จางหายไป เราจะเห็นเลย ว่า ประโยชน์ของสมาธิ มันอยู่ตรง
ช่วงออกมากระทบโลก ตอนแรกๆ ช่วงสั้นๆ ตรงนั้นแหละ ดูให้
เป็น ดูให้แจ่ม ตามเห็นความไม่เที่ยงให้เจอ แล้ว สมาธิจะเป็นสิ่ง
ที่เอาไว้รองรับธรรม

รองรับธรรมะ นะ คือ ธรรมะเหนือกว่าเสมอ ต่อให้ทำสมาธิมาดี
แค่ไหน สมาธินั้นก็เป็นได้แค่ ภาชนะรองรับเท่านั้น อย่าได้สำคัญ
ว่าสมาธิที่ข้าทำนี้เจ๋งเป้งใหญ่กว่าสิ่งใด

ทิ้งธรรม ไม่รักษาธรรม ไม่รองรับธรรม ก็น่าเสียดายในความคล่อง

ไปรับโลก มุ่งเอาแต่เรื่องโลก ยอมให้กับโลก ถ่ายเดียว ไม่มุ่ง
ออกสถานเดียว แบบนี้ก็ คล่องแต่หาความบริสุทธิไม่เจอ

 

พวก ชอบสวดมนต์ จะเป็นกันเยอะ มักฝึกใจ สวดมนต์เพื่อรับใช้โลก

ทำให้ จิตคุ้นกับการ เอาธรรมะไปเป็นรอง เป็นเบี้ยล่างของโลก

เรียกว่า ดึงฟ้าต่ำ

งานกานเด้งเลยนะ ทำได้ทั้งวันทั้งคืน ไม่มีเหนือ่ย งานบรรเจิด
งานออกแบบ เขียนแบบ บรรเจิด จากทางศิลป เลิศ!!!

แต่ เสียหายหมด เพราะ เอาธรรมไปรับใช้ของต่ำ

 

" รับทราบคะ "

น้อมปฎิบัติตาม

 

ก็เนาะ

ถ้า มั่นใจว่าเป็นคนดี มีฝีมือ ก็ควร ลงเล่นในสนามระดับโลก
เอาให้เหนือโลกๆเขาไปเลย

อย่าตั้งเป้า ความสำเร็จแค่ งานวัดออกร้าน


เป็น นายขมังธนู ก็เล็งเป้าที่พระนิพพานไปเลย อย่าฝึกยิงแค่ตุ๊กตาลูกหมี

 

ว่าแต่ว่า ถามอะไร แม่มณีน้อย หน่อยสิ

ว่า คุณของพระนิพพาน มีอะไรบ้างอะ ?

[ อนุญาติให้จำใจก๊อปปี้มาตอบ หรือ ถามเอาจากส้มฉุนก็ได้ ]

ช่วยตอบหน่อยนะ เพื่อความร่าเริงทางธรรมของคงแก่ เนาะ

 

ฝึกสมาธิแบบใด ผลมันก็จะได้แบบนั้น......ในภายหลัง

เลือกฝึกให้เหมาะกับจริตของตัวเอง .....หลังจากฝึกแล้ว จิตมีความสุข สงบ แจ่มใส

นั่นแหละ ทางที่ถูกเฉพาะตัว...............ของคุณ

 

สวัสดีคะ

มณีเองไม่ค่อยได้อ่านศึกษาเท่าไร
แต่ด้วยสมองอันน้อยนิดของมณี เข้าใจอย่างนี้คะ
มณีเข้าในนิพพานได้ 2 อย่างคือ

นิพพานบนดิน และนิพพานดับสูญ

นิพพานบนดิน ได้จาก การละ หรือเบาอันเนื่องมาจากกิเลศทั้งหมด
บนดินคือ สภาวะบนโลกๆของเรา เพราะเราเองยังเป็นคนเดินดินธรรมดา
ยังต้องใช้ปัจจัยสี ตามที่พระสอนว่า "ให้เข้าอารมณ์นิพพาน"
อารมณ์ นิพพาน มาจากเบาบางกิเลศ ไม่ใช่ อารมณ์ปิติ ทีได้มาจากสมาธิ
นิพพานบนดิน จึงได้มาจาก การฝึก ละ ซึง กิเลศ ไม่ได้บังคับขุ่เข็น แต่ยอมรับสภาพที่เกิด
ด้วยใจ รุ้ เป็น สิ่งที่ต้อง มี ต้องเป็น อันนี้ถ้าเราทำได้ นิพพานบนดินเราก็ย่อมมี
ความ สุข สบาย ที่ใจ ไม่ยึด ไม่ติด ยอมรับ สภาพ ที่เห็น ที่เป็น คะ

ส่วนนิพพานดับสูญ
อันนี้ไม่เคย แต่ได้ยินมาว่า นิพพานแบบนี้ พระท่านที่ปฎิบัติถึงแล้ว
ทำนิพพานบนดินจนชำนาญ ท่านก็เข้านิพพานดับสูญ ได้

คือยังไม่เข้าใจอะไรอีกเยอะแยะเลยคะ
ขอความกรุณา แนะนำสังสอนด้วยนะคะ

(-/\-)

 

ก็ค่อยๆ หา ค่อยๆ พิจารณาไป ไม่ต้องรีบร้อน

อันที่ยกมานี่ สงสัยว่าจะเป็นเรื่อง ชนิดของนิพพาน นี่ก็ว่ากันไป
หามาได้ ก็แปลว่า ไม่ส้มฉุน ก็ อากู๋ ท่านช่วย ไม่ว่ากัน

แหม แต่มันยังไม่ตรงคำถามหนะ

ช่วยหาอีกทีเนาะ เอาที่เป็นเรื่อง คุณของพระนิพพาน
ประโยชน์ที่จะได้รับจากพระนิพพาน ว่ามีอะไรบ้าง