โทษของความอยาก (สมเด็จพระญาณสังวรฯ)

ความอยากสามารถฉุดกระชากลากแต่ละคนให้คิด ให้พูด ให้ทำ อะไรต่อมิอะไรที่ร้ายแสนร้ายเพียงใดก็ได้ ลักโขมยเล็กๆ น้อยๆ ก็เกิดจากความอยากได้เพียงเล็กๆ น้อยๆ

การปล้นสดมภ์ถึงเข่นฆ่าแทบจะล้างผลาญกันให้หมดบ้านหมดเรือนหมดประเทศ ก็เกิดจากความอยากได้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ จนถึงกับต้องสังหารผลาญชีวิตเพื่อให้สมอยาก

การอยากได้ทรัพย์สินเงินทองที่ฉุดลากให้ไปเป็นผู้ร้ายลักโขมย แม้ถึงทำลายชีวิตกัน ก็ไม่เสมอด้วยความอยากมีอำนาจยิ่งใหญ่ ความอยากนี้มีโทษเกินกว่าจะคาดคิดได้ ความอยากนี้ก็เป็นที่รู้ที่เห็นกันอยู่เสมอมา

ความอยากมีวาสนาเป็นใหญ่เป็นโตในบ้านในเมืองนั้น ต้องทำอะไรต่อมิอะไรมากมาย ผิดร้ายอย่างใดก็ทำกัน บ้านเมืองจะดีขึ้นหรือเลวลงเพียงใด เป็นเรื่องไม่สำคัญเท่าความอยากของคน

ความอยากยิ่งใหญ่เพียงใด ก็ยิ่งทำความเร่าร้อนรุนแรงเพียงนั้นให้เกิดในหัวใจผู้อยาก ขณะเดียวกันก็อาจทำความเดือดร้อนให้เกิดแก่สังคมแก่ประเทศชาติศาสนามากมาย แต่ก็น้อยนักที่จะเห็นโทษของความอยาก

ความอยากจึงเต็มไปทุกชีวิตจิตใจชักลากนรชนไปดังพระพุทธภาษิต โดยที่ผู้ที่ถูกความอยากชักลากอยู่นั้นหาได้เป็นสุขไม่ แต่ก็หาได้รู้ไม่ว่าความไม่เป็นสุขที่ต้องได้รับอยู่นั้นเกิดแต่ความอยาก ความอยากที่ไม่เคยหยุด ไม่เคยเพียงพอ

ความอยากที่สำคัญประการหนึ่งและมีอยู่ทุกหนทุก แห่ง คือความอยากทำลายผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของความอิจฉาริษยา โกรธใคร เกลียดใคร อิจฉาริษยาใคร ก็อยากทำลายให้ย่อยยับ ความอยากนี้จะฉุดลากให้ผู้มีความอยากอันเกิดจากความโกรธเกลียดอิจฉาริษยาโลด แล่นไปอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย อย่างไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

มุ่งมั่นไปตามอำนาจของความมุ่งร้าย ที่มีความโกรธเกลียดความอิจฉาริษยาเป็นกำลังของความอยาก ผลักดันและฉุดกระชากลากถูลู่ถูกังไปทุกวิธีทาง อย่างไม่รู้จักท้อแท้เหน็ดเหนื่อย ไม่คำนึงถึงบาปบุญคุณโทษใดๆ ทั้งสิ้น

ความอยากเท่านั้นมีกำลังเหนือความรู้คิดที่ถูกที่ควรทั้งหลายทั้งปวง ความอยากเท่านั้นที่ผูกมัดไว้และลากถูไป ไม่ปล่อยให้มีอะไรอื่นมาปลดปล่อยให้เป็นอิสระ

สมเด็จพระบรมศาสดาทรงชี้ชัดให้พากันคิดว่า “สัตว์เป็นอันมากถูกความอยากผูกมัดไว้ ดุจนางนกถูกบ่วงรัดไว้ฉะนั้น” นกที่ติดบ่วงย่อมไร้อิสระภาพ ย่อมรอเวลาที่จะถูกจับไปเป็นอาหาร

สัตว์ทั้งหลาย คือเราท่านทั้งหลายก็เช่นเดียวกันกับนางนกที่ทรงมีพุทธภาษิตว่าถูกบ่วงรัด นางนกนั้นเป็นเช่นไร สัตว์ทั้งหลายที่ถูกความอยากผูกมัดไว้ ก็เป็นเช่นเดียวกัน นั้นเอง

: แสงส่องใจ ๒๕๕๐
: สมเด็จพระญารสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก

ที่มา::

 

ขอบคุณที่นำมาให้อ่านค่ะ ขออนุโมทนาด้วยค่ะ
เห็นด้วยว่า...เป็นเช่นนั้นจริงๆ

 

ขออนุโมทนาอย่างสูงต่อผู้นำเสนอกระทู้นี้ครับ ขอบคุณครับ

 

อนุโมทนาสาธุครับ ช่วยเตือนสติให้ตั้งมั่นอยู่บนความไม่ประมาทได้ดีครับ

 

ขอบคุณมากครับสำหรับบทความดีๆ ขอโมทนาบุญด้วยนะครับ

 

"ความอยากยิ่งใหญ่เพียงใด ก็ยิ่งทำความเร่าร้อนรุนแรงเพียงนั้นให้เกิดในหัวใจผู้อยาก"


ความทะเยอทะยาน ความขยัน ความมุ่งมั่น ความฝันที่ยิ่งใหญ่ ย่อมต้องมีแรงขับเคลื่อน

แรงนั้น เรียกว่า ความอยาก ความโลภ หรือเปล่า

ดีทางโลก ไม่ดีทางธรรม และเราควรวางใจอย่างไร

โลกนี้มันอยู่ยากจริงๆ

โมทนาสาธุครับ

 

ผมเคยอ่านหนังสือของท่านสมเด็จพระสังฆราช ท่านมีคำสอนที่อธิบายได้อย่างลึกซึ้งและเข้าใจง่าย ขออนุโมทนากับเจ้าของกระทู้ด้วยครับ

 

ถ้าอยากทำในสิ่งดีดี อยากทำบุญ ให้ทาน รักษาศีล ภาวนา หลวงตามหาบัวท่านบอกว่าอยากอย่างนี้เป็นธรรม แต่ถ้าอยากได้นั่นได้นี่เช่นได้ได้ชู้ อยากไม่มีประมาณจนถึงกับต้องไปขโมยเขา ไปทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน อันนี้เป็นกิเลส ธรรมดามนุษย์เราก็อยากหาอยู่หากินเป็นปกติอยู่แล้ว ไม่ผิดแต่อย่าให้มันเลยเถิดอย่าให้มันเกินพอดี อย่าให้มันไปเดือดร้อนคนอื่น

ผมเองตอนนี้ก็มีความอยากมาก อยากเล่นเกมส์ ทั้งที่ไม่ได้เล่นมาตั้งนานแล้ว เพิ่งมาเล่นช่วงนี้ เด๋วเล่น เด๋วลบ อยู่นี่พูดไปก็เศร้าใจตัวเองตอนนี้กำลังฝืนใจไม่ให้เล่นเกมส์อยู่ เล่นแล้วพังหมด งานเงิน สมาธงสมาธิพังหมดกับเกมส์นี่แหละ

 

อนุโมทนา สาธุ กับเจ้าของกระทู้ด้วยนะครับ ที่เสียสละเวลาทำกระทู้ดีๆ ให้สมาชิกเว็ปพลังจิตได้ศึกษาธรรมะกัน




ธรรมนำไปสู่ความหลุดพ้น (เล่ม 7)

ผลบุญจากธรรมทาน ซึ่งชนะทานทั้งปวง
เพราะสร้างปัญญาให้เกิด

สมเด็จองค์ปฐม ทรงมีพระเมตตา ตรัสสอนเรื่องนี้ไว้ มีความสำคัญดังนี้

๑. การให้ธรรมเป็นทาน คือ การให้เขาอ่านหรือฟัง หรือดูแล้วเกิดปัญญา เป็นการเพิ่มปัญญาบารมีให้กับตนเองด้วยและกับผู้อื่นด้วย จักทำให้มีปัญญาตัดกิเลสเป็นสมุจเฉทปหานได้ เข้าถึงพระนิพพานเร็วเข้า

๒. อย่าลืมเราให้ทานอันใด เราย่อมได้ทานอันนั้นตอบสนอง จักหวังผลหรือไม่หวังผลตอบแทนก็ตาม แต่กฎของกรรมก็เที่ยงอยู่อย่างนี้แหละ

๓. อนึ่ง แม้เรื่องภาพจิตรกรรมฝาผนังที่เจ้าเขียนนั้น การเขียนบรรยายธรรมไว้ใต้ภาพ ก็อย่าให้ย่อมากไปจนเสียใจความของธรรมะ ความใดควรยาวก็ให้ยาวเข้าไว้ ความใดควรสั้นก็สั้นตามนั้น ต้องให้ผู้อ่านทั่วไปเข้าใจในธรรมปฏิบัติได้เป็นสำคัญ นั่นแหละจึงจักมีอานิสงส์ที่สมบูรณ์


รวบรวมโดย พล.ต.ท. นพ. สมศักดิ์ สืบสงวน