เบื่อทางโลกเหลือเกินแล้วครับ อยากบวช

ตอนนี้อยากบวชมากครับ เบื่อทางโลกเหลือเกินแล้ว มีลูกกับภรรยาต้องดูแลครับ แล้วก็มีบริษัทมีลูกน้อง อีรุงตุงนังไปหมด แบบนี้ควรจะวางอาการอยากบวชไหมครับ เป็นมา 3 ปีแล้วครับ ช่วยให้คำปรึกษาหน่อยครับ

 

ลองอ่านดูครับ
มีคำแนะนำจากพระ

เกร็ดธรรม ​

หลวงปู่พุธ ฐานิโย ​

วัดป่าสาละวัน อ.เมือง จ.นครราชสีมา​

นอกเหนือไปจากกรรมฐาน ๕ ประการดังที่กล่าวแล้ว
ท่านผู้ใดจะวิตกถึงเรื่องใดเอามาเป็นเครื่องพิจารณา
เป็นเครื่องรู้ของจิต เครื่องระลึกของสติ ก็ย่อมทำได้
แม้แต่เรื่องราวที่ไม่เกี่ยวข้องกับคัมภีร์ ธรรมมะ
เอายกมาเป็นหัวข้อแล้วพิจารณาไป​

แม้แต่วิชาทางโลกที่เราเรียนมาจะเป็นศาสตร์ไหนก็ได้
เอามาตั้งเป็นหัวข้อขึ้น แล้วพิจารณาแทนกรรมฐาน ๕
ก็สามารถที่จะทำจิต ให้มีสติ สัมปชัญญะ
แล้วก็จะทำให้เกิด
มี สมาธิ มี ปีติ มี ความสุขได้เหมือนอย่างการภาวนาอย่างอื่น​

เพราะฉนั้น ​

อารมณ์ของการพิจารณานี่
เราจะเอาอะไรก็ได้
หลักฐานยังมีปรากฎในคัมภีร์ พระธรรม ​

คนผู้ผ่าไม้เอาการผ่าไม้เป็นอารมณ์กรรมฐาน
พิจารณาแล้วได้สำเร็จพระอรหันต์ก็มี ​

ช่างปั้นหม้อเอาการปั้นหม้อเป็นอารมณ์กรรมฐาน
ปั้นไปพิจารณาไปตกแต่งไปจนหม้อสำเร็จเป็นรูปทรงที่ต้องการ
แล้วก็ปลงปัญญาลงสู่พระไตรลักษณ์ได้สำเร็จอรหันต์ก็มี​

ผู้ที่เอาอารมณ์อื่นๆเป็นเครื่องรู้ของจิตเป็นเครื่องระลึกของสติ
ก็สามารถที่จะทำจิตให้สงบเป็นสมาธิ
รู้แจ้ง เห็นจริง ประจักษ์ในธรรมมะตามความเป็นจริง​

โดยเห็นว่า ทุกสิ่งเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
สำเร็จพระอรหันต์ได้ก็มีถมไป​

ตัวอย่างอีกอันหนึ่ง
ท่านจูฬปันถกเป็นบุคคลที่มีสติปัญญาความทรงจำไม่ค่อยดี
ใครจะสอนให้ท่านท่องบ่นสาธยายอะไร
ท่านไม่สามารถที่จะจำได้
เรียนคาถาบทเดียวเท่านั้น ๔ เดือนก็จำไม่ได้ ​

อยู่มาวันหนึ่ง
พระพุทธเจ้าทรงประทานผ้าขาวให้ผืนหนึ่ง
แล้วก็แนะนำให้บริกรรมภาวนาว่า ระโชหะระนัง ระชังหะระติ ​

ท่านก็บริกรรมภาวนาตามพุทธดำรัส
บริกรรมภาวนาไปมือก็ลูบผ้าขาวไป
ลูบไปลูบมา ผ้าขาวเปลี่ยนเป็นสีดำ มัว มอ ​

ท่านก็ปลงปัญญาลงสู่พระไตรลักษณ์
ว่า
ผ้าขาวอันบริสุทธิ์ สะอาดมาแต่กำเนิด
ในเมื่อมาสู่สิ่งปฏิกูล น่าเกลียด โสโครกภายในกายของเรา
ก็ทำให้ผ้าที่สะอาดนี้กลายเป็นผ้าที่สกปรก
ในที่สุดก็ปลงปัญญาลงสู่พระไตรลักษณ์ ​

รู้ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาได้แจ่มชัด แล้วก็ได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์ ​

อันนี้เป็นตัวอย่าง
ผ้าขาว มีคำว่าธรรมมะมั๊ย
ระโชหะระนัง ระชังหะระติ มีคำว่าธรรมมะมั๊ย
เป็นคำพูดธรรมดา ธรรมดาของเรานี่แหล่ะ ​

แต่พระพุทธเจ้า สอนให้ท่านจูฬปันถกบริกรรมภาวนา
แล้วก็ได้สำเร็จพระอรหันต์​

เพราะฉนั้น
อารมณ์ที่เราจะเอามาพิจารณานี่ จะเอาอะไรก็ได้
ปัญหาสำคัญอยู่ตรงที่ว่า
เราทำสติในพิจารณาให้มันชัดเจน
นี่คือหลักการของการปฏิบัติในขั้นนี้ ​

ทีนี้ ประการที่สาม ถ้าหากว่าท่านผู้ใด มีปกติเป็นคนคิดมาก
เช่น
อย่างนัก วิชาการ นักธุรกิจ
แล้วจิตใจของท่านย่อมคิดมาก
เพราะ
ท่านมีความรู้มาก และมีธุระกิจมาก ​

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น
ท่านอย่าไปห้ามความคิด
ถ้าท่านจะเป็นนักปฏิบัติ
ให้ตั้งสติกำหนดลงที่จิต เอาสติรู้ไว้ที่จิต
แล้วคอยจดจ้องดูว่า ความคิดอะไรจะเกิดขึ้น
เมื่อมีความคิดเกิดขึ้น
ทำสติรู้ตาม​

ความคิดอะไรเกิดขึ้น ก็ทำสติรู้ตามไปเรื่อยๆ
ความคิดอันนั้นจะเป็นเรื่องอะไรก็ได้ ​

เรื่องบุญ เรื่องกุศล อกุศล ​

เรื่องสวย เรื่องงาม เรื่องขี้ริ้ว ขี้เหร่ ​

หรือเรื่องการเรื่องงานเรื่องครอบครัวเรื่องสารพัดที่จิตมันจะคิดขึ้นมา
อย่าไปห้ามความคิด ​

หน้าที่ของผู้ปฏิบัติ เพียงแต่ทำสติตามกำหนดรู้ความคิดไปเรื่อยๆ
จนกระทั่ง จิตกับสติ วิ่งตามทันความคิด ​

ในเมื่อสติตามทันความคิดเมื่อไร ความคิดมันจะหยุด
หยุดแล้วก็จะเกิดมีสมาธิ มีปีติ มีความสุขได้เช่นเดียวกับการภาวนาอย่างอื่น ​

หลักการภาวนาทั้ง สามหลักนี้ เราจะต้องใช้ปฏิบัติ สลับกันไป
ในบางครั้งจิตของเรามันอยู่เฉยๆ ไม่ชอบคิดชอบอ่าน
และไม่ชอบบริกรรมภาวนา แล้วไม่สนใจในสิ่งใด ​

ให้วิตกเป็นหัวข้อเรื่องขึ้นมา ค้นคิด พิจารณา
ถ้าในช่วงใดเราเกิดมีความคิดมาก
ทำสติตามรู้ความคิด ตามรู้ความคิด ไปเรื่อย ​

ถ้าช่วงใดจิตมันเกิดขี้เกียจ ขี้คร้าน ก็บริกรรมภาวนา มันง่ายดี
ให้ปฏิบัติสลับกันอยู่อย่างนี้ ในหลักสามแบบนี้
ในเมื่อท่านพากเพียร พยายามที่จะปฏิบัติตาม แบบตามที่ให้คำแนะนำนี้ ​

จิตของท่านจะต้องเกิดมีความสงบ มีพลังแห่งสมาธิ
มีสติปัญญารอบรู้ในสภาวะธรรม ​

สมาธิที่เราฝึกหัดด้วยประการที่หนึ่ง อ่าประการที่สองและที่สามนี้
ในเมื่อเราฝึกหัดสามารถทำจิตให้เป็นสมาธิได้เพราะการพิจารณา
และการกำหนดตามรู้ความรู้สึกนึกคิดของตน ​

เมื่อสมาธิเกิดขึ้นแล้ว
สมาธิจะสามารถมีพลังไปสนับสนุนงานการที่เราทำอยู่ได้ ​

เพราะการทำสมาธิแบบนี้
มันเป็นเรื่องการทำสมาธิโดยกำหนดเอาอารมณ์ปัจจุบัน
เป็นเครื่องรู้ของจิตเครื่องระลึกของสติ
ในเมื่อสมาธิมันเกิดขึ้นเพราะอารมณ์ในปัจจุบัน ​

เราก็สามารถที่จะเอาพลังสมาธิไปสนับสนุนงานการที่เราทำอยู่ได้เป็นอย่างดี ​

และอนึ่ง การปฏิบัติโดยวิธีนี้
เราจะไม่ประสบกับอุปสรรคในการปฏิบัติ ​

งานและวิชาความรู้เรื่องราวต่างๆ
จะไม่เป็นอุปสรรคต่อการปฏิบัติสมาธิ
สมาธิก็จะไม่ขัดขวางต่อการทำงาน​

ในเมื่อเราฝึกฝนอบรมดีแล้ว
เราทำอะไรอยู่ พลังของสมาธิจะไปช่วยสนับสนุนงานการที่เราทำอยู่ ​

ท่านผู้ทำสำเร็จเป็นอย่างดีแล้ว ​

ท่านสามารถที่จะแก้ไขปัญหาจิตใจของตัวเองได้ ​

แก้ไขปัญหาชีวิตประจำวันได้​

และแก้ไขปัญหางานการได้ ​

บางทีบางท่านเป็นหมอ ก็คิดว่าจะตรวจโรคเท่านั้น ​

จิตวูบไปปะทะร่างของคนไข้​

ก็รายงานออกมาว่าเขาเป็นโรคอย่างนั้นควรจะให้ยาอย่างนี้ ​

และอีกนัยหนึ่ง เพื่อเป็นประโยชน์พิเศษในการบำเพ็ญสมาธินี้ ​

การบำเพ็ญสมาธิโดยจุดใหญ่ จุดมุ่ง
ก็เพื่อสร้างสติของเราเอง ให้เป็นสติพละ
ให้เป็นสตินทรี เป็นสติวินะโย
สามารถที่จะนำจิตให้ดำเนินไปสู่ภูมิจิตภูมิธรรมได้
อันนี้เป็นสายตรงของการทำสมาธิ ​

<!-- google_ad_section_end -->

 

ทราบซึ้งมาก อนุโมทนาสาธุครับ หยิบยกมาได้โดนใจมากครับ ขอบคุณมากครับ ขออนุโมทนาบุญให้เจ้าของกระทู้นะครับ ซึ้งงงงงงงง

 

ไฟล์นี้ ลองโหลดไว้เป็นแนวทางได้ครับ

http://palungjit.org/threads/รู้-เห...ามความเป็นจริง-โดย-หลวงปู่-พุธ-ฐานิโย.289310/

 

ถ้ามัวขืนห่วงเรื่องโลก ๆ ก็จบกันครับ ถึงบวชได้ก็ไม่นานหรอกครับเพราะยังมีห่วง ถ้าตัดได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่าง มันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ดับไป ได้เมื่อไหร่ เมื่อนั้นทางก็เปิดครับ

 

ครอบครับ เมื่อแยกออกมาก็เป็นทั้ง ครอบ และ ครัว นั่นหละครับ....

 

ขยายอีกนิดได้มั๊ยครับ

ยังไม่เข้าใจที่สื่อ

 

อย่างนี้แนะนำให้อ่านหนังสือ "อุปลมณี" หนังสือชีวประวัติของหลวงปู่ชา สุภัทโธ เลยครับ...

 

โอ้...ทำให้วนไปซะสามโลก

ครอบครัว เมื่อแยกออกมาก็เป็นทั้ง ครอบ และ ครับ นั่นหละครัว....

 

งงกันใหญ่แล้ว ครับ และ ครัว นั่นแหละ ครอบ

 

ดีแล้วครับ...รู้มากนะครับนี่....

ขอบคุณที่ช่วยอธิบายนะครับ....คือผมคิดว่าถ้าผมอธิบายก็คงไม่ซึ้งเท่าที่เจ้าตัวไปหาศึกษาเอง และก็คงไม่ซึ้งเท่าที่หลวงปู่ท่านอธิบายด้วยตัวท่านเองเท่านั้นหละครับ...ขอบคุณมากครับ....

 

รู้มากก็จริง แต่รู้น้อยกว่าพี่พานุเดช

ผู้จะให้คำปรึกษากับ จขกท. ได้ ก็คงต้อง เป็นพี่พานุเดช ผู้มีประสบการณ์ในการถูกครัวครอบ นั่นแหละ

เพราะพี่ต้องยึดหลัก แนะนำว่า "การเลี้ยงดูบุตร และการสงเคราะห์ภรรยาหรือสามี" นั้นเป็นมงคลหนึ่งในมงคล38

จนเมื่อเคลียร์ภาระต่างๆ จนหมดนั่นแหละ หรือไม่งั้นก็ตกลงปลงใจกันได้
การสละเรือนจึงได้ตามความปรารถนา ไม่ทิ้งภาระให้เป็นที่คั่งค้าง เป็นเครื่องกังวล

ส่วนพี่ซัวเจ๋ง นั้น ถูกเหล็กครอบหัวอยู่ ได้แต่รู้ทุกข์ จึงไม่สามารถให้การแนะนำได้ดีไปกว่าพี่พานุเดช

http://www1.freehostingguru.com/thaigenx/mongkhol/mk13.htm

 

กำลังซาบซึ้งกับคำแนะนำจากพระ รวมถึงชอบวิธีการจัดบรรทัด วรรค ตอน ของคำสอนให้อ่านง่ายไม่น่าเบื่อ โมทนากับท่าน วิษณุ12 นะคะ แล้วก็มานั่งหัวเราะน้ำตาเล็ดกับ ครอบๆ ครับๆ ครัวๆ น่ะ ขำค่ะ โมทนาด้วยค่ะ

 

นี่ขนาดไม่แนะนำนะครับนี่...

จะให้ผมแนะนำแต่กำกับบอกให้ผมแนะนำไว้อีก ผมว่าคุณจะแนะนำเองก็ไม่เสียหายอะไรนะครับท่านผู้รู้...ตามสบายเลยครับ....ตามสบาย....

 

บวชอยู่กับบ้านสิครับ

ผมเองก็มีครอบครัวเหมือนกัน

มีกิจการเล็กที่ต้องดูแล

แต่ยังละทิ้งงานทางโลกไม่ได้ เลยปฏิบัติอยู่กับบ้านครับ

ช่วยได้เยอะเลยครับ

 

ใช้เป็นอารมณ์กรรมฐานดีนะเนี่ย จิตมันเกิดก็ให้ดับเสียก่อน ไม่งั้นมันจะวน ย้ำคิดย้ำทำอยู่ที่เดิมนั่นเอง หาใจตัวเองให้เจอ หาความปกติของใจให้เจอก่อน แล้วอยู่กับความปกตินั้นให้ได้ และบ่อย ๆ ต่อไปเวลาจะคิดจะพิจารณาอะไรก็ให้คิดตอนใจยังปกติ ตอนที่ใจมันปกติ มันจะมีอาการสบาย ๆ ผ่อนคลาย ไม่เครียด ไม่คิดมาก ถึงตอนนั้นค่อยคิดค่อยพิจารณาเอา ไม่งั้นยิ่งคิดยิ่งวุ่น ยิ่งคิดยิ่งพันกันไปใหญ่ ทีนี้ลองดู คิดตอนเครียด ๆ กับคิดตอนผ่อนคลาย ผลที่ได้มันต่างกันยังไงบ้าง ต่อไปจะทำอะไรก็เอาสติไปจับ เครียดหรือเปล่า เครียดไม่เครียด ถ้าเครียดก็ระวัง อย่าเชื่อที่มันคิดมาก ก็ค่อย ๆ ว่ากันไป...เนอะ

 

<IMG src='http://www.greatvendor.co.th/shop/img/p/339-434-large.jpg' width=80>

 

การมีครอบครัวนี่น่าห่วงมากนะครับ หากคนในครอบครัวไม่เข้าใจ
และเราก็ยิ่งไม่เข้าใจตนเองอีก มันจะกลายเป็นเรื่องที่น่าเสียดายหรือเปล่า
หากเราอยากบวช คงต้องรู้เจตนาจริงๆ ไม่ใช่เป็นการะทิ้งหน้าที่ เพราะความเบื่อ
แต่เป็นการบวช เพราะมาโปรดคนในครอบครัว อันนี้น่าสนับสนุน

คนมีครอบครัวแล้ว ต้องรักษาสัจจะ อย่างยิ่งครับ หัวหน้าครอบครัวทุกคน

 

ชอบประโยคนี้จังคะ ^_^ "แต่เป็นการบวช เพราะมาโปรดคนในครอบครัว อันนี้น่าสนับสนุน"

 

ฮั่นเเน่ คิดหนี ซิท่า

ได้เขาเเล้ว กะจะชิ่ง ใช้มะ

การหนี ไม่ใช้วิธี ในการเเก้ปัญหานะจ๊ะ