สติ สัมปยุตกับอะไรได้มั่ง

มีเรื่องในคาถาธรรมบทน่าสนใจครับ
ถ้านำมาเป็นอุบายพลิกแพลงจิต
โดยคิดค้นอุบายของตนเองตามธรรมบทนี้ได้
นั่นจะได้ปัญญาและพาเราหลุดพ้นวัฏจักรได้อย่างดีเลยครับ

อ้างอิง : ��ö��� �ط���ԡ�� �ҶҸ����� �һ��ä��� � ˹�ҵ�ҧ��� � �� ��

 

ครับพี่ ไม่รู้ ก็คือไม่รู้จริงๆ

 

ไม่มีอะไร มีแบบเอาบ้าง ไม่เอาบ้าง

 

ส่งไปไกลหน่อย
พอดี ปิ้งเรื่อง นิพพาน
ไม่มีกาลเวลา เพราะไม่มีวิบากกรรมที่ส่งผลอีก
ตรงนี้น่าจะคลาดเคลื่อนครับ
น่าจะใช้คำว่า พิพพานสุก หรือปรินิพพาน ที่กรรมจะไม่ส่งผล
หากเข้าถึงพิพพานในขณะยังทรงขันธ์อยู่ ก็ยังต้องรับกรรมครับ
ในส่วนของขันธ์

 

โอ้ว ใครก็ไม่รู้ ชื่อ สูญเปล่านี่ ยกข้อธรรมข้อนี้ให้กับ ผู้มีอาชีพขายของแปลก ได้ดีทีเดียว

สาธุคร้าบ

* * * *

ต่อไปนี้ ไม่ใช่ธรรม เป็นความริษยาห์

เช่นนี้แล้ว ป๊ะป๋า ก็แค่ โอนมรดก การจัดการ เซ็นคำสั่ง ยกทั้งหมดให้ ลูกสาว
เอาไปจัดการแต่เพียงผู้เดียว เช่นนี้แล้ว ป๊ะป๋าก็อาจจะหาทาง วางมุมของจิต
ของใจ ให้พ้น อนาสวะ อันไม่ชอบ ในขณะที่ โลก ไม่ได้ กระทบแม้แต่เพียงนิดเดียว

แต่ยกแล้วก็ต้องยกให้เลยนะ หากมีคนไป (f) ห้ามระบุเงื่อนไขตัวเล็กๆท้าย
สัญญาว่า


* ผิดตก ยกเว้น

 

เอาละจุยยส์

เจ้าพ่อตามดูความไม่เที่ยง แพ้ทริกซ์ มีคู่แข่งซะแว้วววว

 

มีใครยกลูกให้ใครได้จริงๆ เหรอ ยกให้ก็ต้องเป็นลูกเราอยู่ดี
นั้นล่ะ อันนี้ป๋าทำไม่ได้หรอก ยังเอาอยู่

 

อย่าไปเหมารวมว่า ขณะนี้ มีจิต(ผู้รู้) มีการระลึก(สติ) มีความคิดไม่ดี(อกุศล) เป็นขณะจิตเดียวกัน

ตอนที่จิตมันคิด ทั้งคิดไม่ดี คิดปรามาส เจ่เรียกว่า จิตขาดสติ เป็นอกุศลจิต
ตอนที่รู้ว่าจิตคิด คิดไม่ดี คิดปรามาส เรียกว่ามีสติ เป็นกุศลจิต ไปรู้อกุศลจิต
จิตขาดสติ กับจิตมีสติ มันเกิดสลับกันไปมา จิตอกุศล พลิกเป็นจิตกุศล
ก็เกิดพลิกไปพลิกมาสลับกันไป มันไม่ได้รวมกันนะ มันเกิดเร็วมาก
แต่สำหรับคนที่มีสมาธิจิตตั้งมั่นรู้ได้มาก เจ่ใช้คำว่าปริมาณจิตมีสติเกิดมาก
ก็จะรู้ตัวได้ยาวนานเหมือนม้วนเดียว แต่จริงๆแล้วมันเกิดเป็นขาดสติมากกว่า
แต่เราไม่รู้สึกตัวตอนขาดสติ มารู้สึกตัวได้ตอนมีสติเท่านั้น เห็นแว๊บเดียวก็หลงไปอีกแล้ว
ก็เหมือนจะเห็นแต่อกุศลจิตเกิด แต่ถ้าสติเกิดมากๆนะ อกุศลจิตเกิดน้อยๆ
มันจะรู้สภาวะสบายๆแทน เพราะจิตไม่ขาดสติไปหลงเรื่องฟุ้งซ่าน โทสะ โลภะ
ก็ไม่ค่อยมีเรื่องมากวนใจ จะทำอะไรก็สบายๆไม่หนักไม่มึนสมองก็แล่นปรู๊ดๆๆๆ
เหมาะแก่การงานทุกประเภท ทั้งงานทางโลก และทางธรรม

ก๊อปมา
สสังขาริก
ส ( มี ) + สงฺขาริก ( การปรุงแต่ง , การชักชวน )

มีการชักชวน หมายถึง สภาพของจิตที่มีกำลังอ่อน เมื่อจะมีการกระทำสิ่งใด อาจต้อง

มีการชักชวนด้วยกาย หรือวาจาของบุคคลอื่น หรือชักชวนด้วยใจของตนเอง โดยการ

ใคร่ครวญพิจารณา เพราะสภาพจิตไม่มีกำลังที่จะกระทำสิ่งนั้น ๆ หรือกระทำสิ่งนั้น ๆ

เหมือนกับไม่ตั้งใจ เช่น ไม่ตั้งใจจะไปชมมหรสพ แต่ถูกชักชวนคะยั้นคะยอให้ไป จึง

ไปชมด้วยโลภะเพราะขัดไม่ได้ หรือไม่ได้ตั้งใจที่จะใส่บาตร แต่ถูกผู้ใหญ่ใช้ให้ทำ ก็

ทำด้วยกุศลจิตที่อาจจะไม่เต็มใจนัก เป็นต้น

จิตที่เป็นสสังขาริกมีทั้ง ๔ ชาติ อกุศลสสังขาริก มีโทษน้อยกว่า อกุศลอสังขาริก

กุศลสสังขาริก มีอานิสงส์น้อยกว่า กุศลอสังขาริก

อสังขาริก
อ ( ไม่มี ) + สงฺขาริก ( การปรุงแต่ง , การชักชวน )

ไม่มีการชักชวน หมายถึง สภาพของจิตที่มีกำลัง เมื่อจะมีการกระทำสิ่งใด ไม่ต้องมี

การชักชวนด้วยกาย หรือวาจาของบุคคลอื่น หรือชักชวนด้วยใจของตนเอง เพราะ

สภาพจิตมีกำลังที่จะกระทำสิ่งนั้นๆ ด้วยความตั้งใจ เช่น ตั้งใจจะไป ชมมหรสพ ถึง

จะมีคนชักชวนหรือไม่ ก็ต้องไปอยู่แล้ว ขณะนั้นเป็นโลภมูลจิตที่เป็นอสังขาริก หรือ

ตั้งใจที่จะใส่บาตรด้วยศรัทธา ขณะที่ตั้งใจแล้วก็ไปใส่บาตรนั้น เป็นกุศลจิตที่เป็น

อสังขาริก

จิตที่เป็นอสังขาริกมีทั้ง ๔ ชาติ

อกุศล อสังขาริก มีโทษมากกว่า อกุศลสสังขาริก

กุศล อสังขาริก มีอานิสงส์มากกว่า กุศลสสังขาริก
​

สสังขาริก

อสังขาริก

 

แต่ก็จริง พุทธศาสนาเป็นศาสนาของการปฎิบัติ ในองค์สามที่ประกอบในองค์ห้า ของอริยสมาธิที่มีบริขารเจ็ด.....มี สัมมาทิฎฐิแล้ว...มีความเพียรละมิจฉาในองค์แห่งมรรค(มีความเพียร พยายาม)ความเพียรนั้นเป็นสัมมาวายามะ..ถ้าไม่เพียรก็ไม่มี มันก็ไม่สามารถมีได้ ถ้าไม่ทำขึ้นมา......มีสติละเสียซึ่งมิจฉาในองค์มรรคนั้นนั้น จึงได้ชื่อว่า สัมมาสติ.....ทุกอย่างเลยมีเพราะเหตุปัจจัยทั้งนั้น มันจึงเป้นสิ่งที่ไม่ได้อยู่นิ่งตายตัวเสมอไป จน กว่า

 

หนูk ขอแย้งข้างบนได้ไหม จิตที่มีสติเป็นตัวรู้นั้นล่ะ จิตกำลังมีสัมมาสติครอง
เพราะจิตปรามาส เรามารู้แต่เราไม่ไปห้าม เราตามดู เราเห็นขันธ์ทำงานของเขาเอง
นั้นล่ะจิตที่ถูกรู้แล้ว

 

แย้งได้ค่ะ ป๋า
ก็เข้าใจตรงกับที่ป๋าพูดมานะ แต่อาจใช้คำพูดไม่ตรงกัน
เวลาเห็นมันคิด ก็ไม่ได้ห้าม รู้ไปเฉยๆ แต่บางทีถ้าสนใจก็ร่วมวงด้วยช่วยกันเพลิน แหะ แหะ

แต่เค เข้าใจว่า จิตผู้รู้ กับ จิตปรามาส มันก็จิตต้นกำเนิดเดียวกัน
แต่มันเกิดประกอบกับเจตสิกต่างกัน คือ มีสติประกอบจิต(จิตผู้รู้) หรือ สัมมาสติ
กับไม่มีสติประกอบจิต(จิตปรามาส, สัญญาขันธ์แทงหน่อจึ๊กๆๆ, เวทนาแทงหน่อจึ๊กๆๆ เป็นต้น )
อันนี้เห็นจากตัวเองนะ ก็เลยพูดแบบนี้
แต่บางคนจิตผู้รู้ตั้งเด่นดวงเหมือนแยกออกมา ก็อาจเห็นคนละมุมกับ เค
แบบว่า จิตผู้รู้ของเค มันตั้งได้แป๊บๆ ไม่ได้แยกเด่นดวงเหมือนบางคน
เค ก็พูด ในแบบที่ตัวเองรู้สึก ไม่ได้พูดจากตำรา อะ อาจจะไม่ตรงกับคนอื่น

ก็แย้งได้ ชิวๆ เพราะ เค ยังปฏิบัติได้ไม่ถึงขั้นรู้ชัดแทงตลอด ยังมีผิดมีถูกรู้ได้เท่าที่รู้ เนาะ

 

อย่าไปเหมารวมว่า ขณะนี้ มีจิต(ผู้รู้) มีการระลึก(สติ) มีความคิดไม่ดี(อกุศล) เป็นขณะจิตเดียวกัน

อืมตรงนี้เราตรงกัน ป๋าก็รู้แบบนี้เหมือนกัน

 

ครับผม

หากใช่พี่เตชพโลก็บอกว่าใช่ซิครับ
ถ้าไม่ใช่พี่เตชพโลก็บอกว่าไม่ใช่ซิครับ

ก็แค่นั้นเองครับ ไม่ยากนี่

 

บางทีผู้อวตารไม่ต้องการให้เราทราบอดีตชาติแต่หนหลังก็ได้.

เรารู้ของเราในใจดีกว่าครับ อำเขาบ้างพอเป็นพิธี

แต่อย่าไปชี้ช่องรวยเลยครับ เดี๋ยวกร่อยคนอวตาร

 

การสนทนาธรรม
สิ่งแรก คือน้ำใสใจจริง
เรามีความจริงใจไหม
หากเราไม่มีความจริงใจแต่ต้น

มันจะมีประโยชน์อะไร
และอีกอย่าง
มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่หนักใจต้องปิดบังเลยนี่
แค่ชื่อล๊อกอิน

 

นึกว่ามุ่งกันที่เนื้อธรรม ว่าฟังแล้วได้อะไร หรือเกิดปัญญาอะไร

มากกว่าผู้กล่าว ผู้นั้นว่ามีชาติตระกูล เคยเป็นศัตรูหรือเป็นมิตรแค่หนหลัง

ที่จริงธรรมนั้น กล่าวผิด หรือกล่าวถูกควรฟังแล้วแยกได้

ไม่ใช่แยกผู้กล่าว แล้วตัดสินธรรม

หากผู้กล่าวเป็นคนที่เราไม่พอใจมาก่อน ต่อให้ผู้กล่าวกล่าวได้ถูกอย่างไร มันก็ถูกหูผู้รับได้ยาก

 

เพี้ยน นี่ไม่ได้เรื่องเลย หลายชื่อนะนี่
อย่างคุณหลง ว่านั้นล่ะ

 

จากเซ้นส์ส่วนตัว คิดว่า คุณสูญเปล่ากับคุณเตชพโล เป็นคนละคน กันนะ

ดูจากสำนวน และความคิดที่แสดงออกมาในโพสท์ คนละกลิ่น หุหุ ^.^

 

นั่นสิคุณหลงนี่แปลกเน๊อะลุง

 

อ๋อย อ๋อย อ๋อย อ๋อย อ๋อย แบบว่าพิมพ์สั้นๆไม่ได้