จะสอนเขา เราก็ต้องทําให้ได้

จะสอนใครเขา เราก็ต้องทําให้ได้ก่อน

สภาวะของการถูกย้อนกลับเข้ามา กระเเทกใจ ในเรื่องที่เรา สอน เขา เเต่เรากลับทําไม่ได้นั้น

ช่างเป็นครู ที่น่าบูชายิ่ง

หากใครละลึกถึง พระคุณครู คนนี้ได้บ่อยๆ ก็จะทําให้ การปฎิบัติ คงที่ ถึงไม่เพิ่ม เเต่ก็ไม่ลด ไม่ หด ย่น ย่อ ถอยกลับจนเกินงาม

 

จะสอนใครเขา เราก็ต้องทําให้ได้ก่อน...
จริงครับ..รู้ต้องรู้ให้จริงด้วย...หากรู้ไม่จริงสอนคนอื่นให้ทำตามแบบไม่จริง...ตัวคนสอนจะลงลึกกว่า..ผู้ถูกสอนนะครับ...

 

พี่เอกวีร์ พี่นิวรณ์..นราสภา ..เธอถามพีนะ..!

ส่วนตัวผมคิดว่า.. คนที่ไม่เคยผ่านการปฏิบัติ เขาจะไม่สามารถมาบอก มาเล่าผลการปฏิบัติของเขาได้ ดูได้จากการอ่านสิ่งที่ท่านเหล่านั้นสื่อออกมาให้เราได้อ่าน ส่วนหนอนหนังสือก็เข้ากูเกิลหรือ 84000 ธรรมขันธ์ เทียบเอา ปัญหาคือ เรามีความรู้พอจะตรวจสอบความรู้ ที่ได้รับหรือไม่..?
ส่วนที่รับรู้มา อ่านมา จะถูกหรือไม่ถูก..คนอ่านจะวัดได้เอง ตามความรู้ที่ตนเองมีว่าถูกต้องแค่ไหน..และตนเองได้รับความรู้แบบใดมาก่อนจากภายในตัวเอง ต่างกันอย่างไร ก็เทียบเคียงเอาเอง แค่ไหน..แค่ตนเองรู้เท่านั้น หรือเกินกว่านั้นจะรู้ไหม..อยู่ที่คนๆนั้นมีความสามารถ มีความรู้..ที่จะตรวจสอบความรู้..ที่ได้รับมาจากใครก็ตามถึงไหม..ถึงไหม
ตถาคต..ท่านจึงบอกว่า เอหิปัสสิโก..อย่ามาเชื่อเรา..เอหิปัสสิโก..มาลองทำดูก่อน มาพิสูจน์ด้วยตนเองก่อน เราไม่บังคับให้ใครมาเชื่อเรา ..แน่จริงปล่าวนู๋ นราสภา ผู้เลอโฉมจ๊ะ..!

 

เข้าใจครับ...ชัวว์
Pretentious fool

 

ขอเเจ้งถึงเจตนา ที่ตั้งกระทู้นี้

เพราะเวลามัน เผลอ มันจะชอบย้อนมาทิ่ม เเทงใจ ตัวเองให้รู้สึก นึกย้อนถึงคําพูดใดๆ ที่เราเคยกล่าวไปเเล้ว สอนออกไปเเล้ว

มันเป็นความรู้สึก ที่ มีความละอายปน ผสมกันอย่างลงตัว
เป็นเสมือนครู คอยสอนสั่งตัวเอง ให้อยู่ในรูปในรอย
เป็นเหมือนการบ้าน ที่เราต้องละลึก คบคิดไว้ เตือนตัวอยู่เสมอ

ใจ ตัวที่เเยกออกมาจาก ผลบุญ ที่คิดว่าจะได้นั้น มันเหมือนกับ กระจกคอยสะท้อนกําลัง ของตัวเองว่า เคยเดิน เคยผ่านมาถึงตรงนี้ เเล้ว ทําไม เราจะรักษามันไว้ไม่ได้ ถ้าเราทําอย่างที่สอนใครเขาไม่ได้ ก็ เท่ากับว่า เราเผลอตัว เผลอใจตัวเองออกไป จน เกินงาม เกินกว่าที่ควรจะเป็น

หาใช้ ออกมาว่ากล่าวใคร ไม่

ฉนั้นเเล้ว จึงสมควรยกใจตัว ให้ เป็นครูของใจตัวไปเรื่อยๆ คอยประคองใจตัวเอาไว้ ให้ คงที่อย่างน้อยยยยยยยยยยยย ที่ได้ก็จะไม่เสีย เเละที่เสียก็จะมี คําพวกนี้ คอยกลับมา กระเเทกใจให้ละลึกได้ เสมอ เสมอ เจ๊าค๊าาาาาาาาาาา

 

กิ๋นข้าวแลงแล้วก๋า

ค่อยๆสติระลึกไป เห็นกับคิด ใช่สิ่งเดียวกันหรือไม่

คิด กับ รู้ว่าคิด ใช่สิ่งเดียวกันหรือไม่

เห็น คิด รู้ นั้น เดี๋ยวเห็นสิ่งอื่น คิดอย่างอื่น รู้อย่างอื่น เป็นของเที่ยงหรือไม่

ให้เห็นสิ่งเดิม คิดเรื่องเดิม รู้อย่างเดิม ได้ตลอดหรือไม่ ฝืนตามอำนาจใจได้หรือไม่

เมื่อไม่ใช่ ไม่ได้ ไม่เที่ยง อยู่ดีๆก้เกิดเองแล้วแปรสภาพไปเอง หมุนวลทั้งชีวิต

พวกนี้เป็นทุกข์หรือไม่

 

เพราะอาศัย สติ และสัจจะ หรือป่าว นราสภา

 

อนุโมทนา พี่โชเเปง

ปัญหามันชอบเกิดก็อีตรงที่ ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง เนี้ยยยยยยยยเเหล่ะค่ะ

 

อนุโมทนาพี่ หม้อ

นั่นซิ น้องใช้อะไรหว่าาาาาาาาาา

บางที่ก็เห็น กิเลศ มันปนด้วยนะ

 

สติ คือ การระลึก
สัจจะ คือ ความจริง

แต่ขาดอธิษฐานหรือป่าว คือ ความเป็นผู้ไม่หวั่นไหว ต่อการค้นหาความจริง

อย่างในโพสเนี่ยะ อาการ สองจิต สองใจ ค้นหาเจอแล้วหรือยัง พร่ามให้ฟังหน่อยจีจี

จากการปฏิญาณตน ว่า จะค้นหา "ไอ้ตัวที่มันสลับไปมา ซักระยะ"

 

งั้นขอพร่าม ให้ฟัง

งั้นก็ขอ พร่ามให้ฟังตามประสงค์

ที่ว่าจะขอดู การสลับไปมาซักสามเดือนนั้น น้องเองมิได้คิดว่ามันจะ เป้นเวลานานเเค่ใหน ไม่ได้ระบุ ลงไปเป็น ลายลักอักษร

เเต่ได้ตามเเอบ ชําเรืองมอง มัน มาทุกขณะจิตที่ตื่นรู้

จนทุกวันนี้ คุยกับใครก็เริ่มจะไม่เป็นภาษาเเล้ว เพราะ มั่วเเต่ชําเรือง
เเรกๆ มันดู ลําบาก ลําบนพอประมาณ
เเต่ถ้า ฟังเพียงอย่างเดียว อ่านเพียงอย่างเดียว นั้นง้ายกว่า การสทนา
เพราะพอ ปากมันจะเริ่มสทนา ใจ มันก็เริ่มคิดไปก่อน ว่า ต้องพูดอะไร
เลยเเอบฟัง เเอบอ่าน เเอบชําเรือง เวลา คําพูด คําพิม อะไรที่มันวิ่งเข้ามากระทบ เเอบดูมัน ว่า ใจมันเเต่งอะไรของมันอยู่

ทุกเวลา ไม่ว่าจะอาบนํ้า เเปรงฟัน กินข้าง ดูข่าวสรยุธ จนเเอบคิดไปว่า กรูนี่มาถูกทางรึปล่าวหว่า หรือว่า มันเเค่ฟุ้งไปตามกําลังของใจ ที่มันหยุดคิดไม่ได้

เเต่พอว่ามันหยุดไม่ได้ ก็ เห็นได้อีกว่า เออ มันก็เป็นธรรมชาติ ของมันนี่หว่า
ก็เลยตามดู มันเฉยๆ เเต่ก็ไม่ได้เฉยเสียทีเดียว เพราะ ยังเเอบไป พิจารณา มันตามนั้น อีกเป็นดาบที่สอง

ทีนี้เลยไม่รู้ว่า ไอ้ตัวที่ เเอบคิดลงไปเป็น ดาบสองนั้น มันฟุ้ง หรือ มันเป็นการ วิปัสนาไปในตัว

 

คำพระเรียกว่า ของเก่า

กิเลส ก็ของเก่า
สติ ก็ของเก่า
ศีล ก็ของเก่า
สมาธิ ก็ของเก่า
ปัญญา ก็ของเก่า

คำว่า ของเก่า ก็คือ มันเป็นของกลาง ไม่เคยมีใครเป็นเจ้าของจริง

เราต่างไป ขโมยของเก่า ของกลาง ของๆโลก เอามาเป็น ของตน
เพราะคิดว่า มันเป็นของดี ของวิเศษ

เรากล่าวถึงกิเลศผู้อื่น หากเราไม่บริสุทธิ กล่าวออกไป ก็กระเทือนตัวเอง

อย่าว่าแต่กิเลส จริงๆ ของที่ไม่ใช่กิเลส กุศลทั้งหลาย ก็ของเก่า

เราสอนถึงการทำดีให้ผู้อื่น หากเรายังฉวยว่าเป็นของเรา กล่าวออกไป
แล้ว เราเองก็ต้องกลับไปทำของตัวเองเหมือนกัน

มันเป็นแบบนี้แหละ มันเป็นมายา เราไปเอาของๆโลก ที่พยาจิตราช
เขายึดครองอยู่ มาเป็นของตน แต่กลับเอาตนไปเป็น ทาสเขา ไม่มี
ทางอิสระได้จริง ถ้ายังปฏิบัติเพื่อเอา เพื่อเป็น ก็ไม่มีทางพ้น

 

ตอบมาซะยาวเลยเนาะ

แสดงว่า มีสติทันต่อความคิด

ต้องแสวงหาครูผู้รู้ทั้งภายนอกและภายใน เพื่อเป็นหลักของใจได้แล้วล่ะ

 

งั้นขอ กราบขอ ทางที่ควรค่ะ

กราบขอทางที่ควร เจ๊าค่ะ

 

มะนุด ก็คือ มะนุด ดีที่ไม่ ต่างดุด

สังเกตุ ไหม จิตที่ตามรู้ตามดู มันไม่เคยสงสัย

ส่วน มะนุด เนี่ยะ ชอบสงสัย

ทีนี้ ก็พิจารณาดูว่า จะเป็น มะนุดต่อไป หรือว่า ปล่อยความเป็น มะนุด
เอาไว้ แล้วปล่อยให้ เขาตามรู้ตามดูของเขาไปด้วยไตรลักษณ์ญาณที่เงียบๆ
ไม่พูดจา แต่ทว่า คลายออกจากโลก

ถอยออกจากโลก ยืนอยู่บนหลังคาโลก ....ที่จริง ยังไม่พอนะ ต้อง ก้าวข้าม

พระท่านว่าอย่างนั้น ต้อง ก้าวข้าม

 

พูดเเล้วก็น้อยใจ

คิดเเล้วก็น้อยใจ

บางครั้งเก็บเอาความน้อยใจ มาต่อยอด หาให้เห้นถึง เหตุ เเห่งความน้อยใจ
พอเห็น เเล้ว มันก็ดับ
พอเผลอ น้านนนนนนนนนน มันมาอีกเเล้ว

เหมือนอ่านข้อความของพี่หม้อจบ นั่น นังน้อยใจมันโผล่หัว ไหว ไหว มาเเต่ไกล

เเต่พอพิมเสร็จ น้านนนนนนนนนน มันหายไปใหนเเล้วก็ ไม่รู้

มาไวไปไว เเท้หนอออออออออ

 

จะต้องไปทำอะไร ก็แบบนี้แหละ ที่หลวงปู่เทสก์ หลวงพ่อพุธ เรียกว่า หาใจเจอ

หรือ ที่หลวงปู่มั่นเรียกว่า จิตพุทโธ

จริงๆแล้วมันไม่ได้ ร้องพุทโธๆ อะไรหลอก เพียงแต่ เป็นกริยาจิต ที่งอกลับมา
พิจารณาอยู่ที่จิต เห็นอาการของจิตที่ส่งออกไปเป็น กิจ14 อย่าง

ที่เห็นมากที่สุดคือ จิตส่งออกไปทำหน้าที่คิด ปรุงสังขาร ปรุงอภิสังขาร(สมถะ,
สมาธิ,ปัญญา ฯ )

ความคิด หรือ อภิสังขาร หรือ อเนญชาสังขาร มันจะเสีย กลายเป็นของเสียก็
ต่อเมื่อ เราไปฉวย หรือโดนมันย้อม หรือ โดนตัณหาหลอกให้ส่งออก

แต่ถ้า เราส่งออกโดยไร้ตัณหา มันจะบริหารโลกได้ถูกต้อง

ดังนั้น ภาวนาไปเรื่อยๆ

ต่อไปคือ ดูการเจริญแล้วก็เสื่อม

คือ บางครั้งก็ภาวนาได้ดี บางครั้งเหมือนคนไม่เคยภาวนาเลย เหมือนคนไม่
เคยฟังธรรมเลย

เอาตรงนี้มาพิจารณา ถึงจะเริ่มเป็น นิพพิทาญาณ วิราคะธาตุ เป็นปัจจัยไป
เรื่อยๆ จนกว่าจิตจะอิ่มการเห็น หรือ แจ้งทุกขสัจจ

 

นั่นแหละๆ ที่พยายามบอก ต่อไปคือ ให้ดูเจริญแล้วเสื่อม

เผลอแล้วรู้ๆ ไปเรื่อยๆ ตรงนี้เรียกตามภาษาปริยัติคือ

จิตมีโมหะรู้ว่ามีโมหะ

จิตรู้ชัดว่ามีโมหะ ก็รู้ว่ารู้ชัดว่ามีโมหะ ( เห็นภาวนาเสื่อม แต่ไม่ต๊กกะใจตื่น
ตอนตีสี่ เห็นแล้วก็เป็นกลางตั้งมั่น ไปเรื่อยๆ )

 

อ้อ อย่าลืมนะ เห็น จิตมีวิราคะธาตุ ก็ต้อง ดูมันเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป อยู่ดี

ดูการเจริญแล้วเสื่อมอยู่ดี เรียกตามปริยัติว่า ตามดูสิ่งที่เคย "ก้าวข้าม"
ได้แล้วว่ามันไม่กำเริบกลับ ดูไปเรื่อยๆ จนหมด สสาวะ

 

อ้อ อีกอย่างนะ ให้สังเกตว่า

หากเราภาวนาถูกต้อง เราไม่ต้อง หาครู ที่ไหน

วิญญูชนพึงรู้ได้ด้วยตัวเอง

"ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ไม่มีอาจารย์" พุทธวัจนะ