จะระงับความรู้สึกอย่างไรเมื่อมีคนจะเอายศตำแหน่งมาข่มเรา

คือว่าผมเป็นคนทำธุรกิจแต่ผมไม่ได้เป็นข้าราชการทหาร ตำรวจ อะไร
แต่ว่าบ้านพ่อตาแม่ยายของผมเค้าค้าขายแต่เงินเค้าไม่พอใช้ผมก็ให้เค้ายืม
มาโดยตลอดและก็ให้ลูกคนกลางคนเล็กของเค้ายืมด้วยเพราะผมเห็นว่าเป็นน้อง
ของแฟนผม ซึ่งผมก็ไม่ค่อยทวงด้วย ซึ่งมีเมื่อไหร่ก็ค่อยเอามาให้ดอกเบี้ยอะไร
ก็ไม่เคยคิดที่อยากจะได้ แต่พอมีสอบทหารเค้าให้ลูกเขยเขาอีกคนที่เป็นแฟนของลูกคนกลางไปสอบและได้ติดยศแล้วเอามาคุยอวดผมเหมือนว่ามีลูกเขยเป็นทหาร
เหมือนว่าจะให้ผมอิจฉาทั้งๆที่ผมไม่เคยอิจฉาเพราะไม่ใช่ทางของผม ผมไม่คิดเลยว่าทำไมต้องทำแบบนี้ทั้งๆที่ผมไม่เคยอวดรวยเลยทั้งๆที่ผมก็ดูแลลูกคนโตเค้าก็คือแฟนของผมเป็นอย่างดีถ้าพูดตรงๆก็ดีกว่าพ่อแม่เค้าเลี้ยงมาอีก
เค้ามีปัญหาอะไรผมช่วยได้ก็ช่วย แค่ผมไม่ได้เป็นข้าราชการแต่ผมก็มีรายได้ดีแล้วอย่างนี้มันผิดด้วยหรอ

 

..............อย่าไปคิดว่าเราต่ำกว่า สูงกว่า หรือเท่ากัน มันเป้นสมมุติทั้งหมด....ชีวิต นี้สิ่งที่สำคัญคือ ความพอดี หาความพอดีให้เจอ...มีสติระลึกรู้ตลอด อย่างที่อกุศล(อิสสา) มานะ มันเกิด ให้คุณรู้ ว่ามันเป็นอกุศล ก่อทุกข์ให้ คุณสติช่วยได้ เจริญเข้าไปเถอะครับ......ทีนี้ความพอดี หรือ ทางสายกลางนั้น....คือการดำเนินไปแห่งชีวิตคุณและ บริวารทั้งหลาย(ทิศทั้งหก)....ไปด้วยกันด้วยความพอเพียงพอดีไม่มากน้อยไป ไม่เยอะจัด....สติระลึก กุศล อกุศลเท่านั้นเป็นบาทฐานแรก ที่ นำคุณ ไปสู่การปฎิบัติ ที่เหมาะควรแก่ บริวารทั้งหลาย...เพื่อประคับประคองไปสู่เป้าหมายในชีวิตที่ พอดี พอเหมาะ พอควร

 

........และอย่าเอาความสุขของเราไปผูกกับ คนอื่น ชนิดที่ว่า การเอาอกเอาใจคนอื่นคือความสุขของเรา อย่างนี้มันก็เกินไป....หาความพอดีนั่นแหละครับ ให้ก้ไม่ต้องหวังผลตอบแทนให้มาก ไม่งั้นถ้าหวัง(อยาก) มันต้องมีความผิดหวังเป้นแน่ถ้าไม่ได้ดั่งใจ...เพราะฉนั้น ความสุขของคุณ อย่า พยายามไปผูกกับใคร ให้เป็นความสุขที่ปราศจากอามิส(ปัจจัย) เป็นอิสระ เช่น สุขจากความสงบ หรือ ความสุข จากการให้ ที่ไม่หวังผลตอบแทน....มันจะ เป้นสุขที่ไม่จำกัดกาล และ ขอบเขต และจงภาคภูมิใจ ในความไม่มี ในที่นี้คือ ปราศจากอกุศล จงภูมิใจและยืดอกในความไม่มี

 

ผมเข้าใจเลยครับ ท่าน

 

คุณน่าจะสงสารเค้านะ ชาติหน้าจะต้องไปเกิดเป็นคนในตระกูลต่ำทราม อย่าผูกใจเจ็บเค้าเลยครับ ให้กรรมทำหน้าที่ของมันดีกว่า

 

เอาเหอะคุณ น้อยใจนั้นมันเป็นเรื่องธรรมดา...เอาเป็ณว่าคุณคิดว่าเขาอาจภูมิใจของเขา...เหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่อะไรอย่างนั้นหละ....คุณในฐานะลูกเขยก็ เออ ออ ไปตามเขาซะว่าดีแล้ว....พูดไปอีกหน่อยผมจะได้มีเส้นด้วยอีกคน...เท่านั้นก็จบแล้วหละครับ.... คิดมากอะไรครับลูกสาวคนโตเขาอย่างไรก็เป็นภรรยาคุณแล้ว...มันจะเปลี่ยนได้เหรอ..คุณอย่าไปคิดว่าเขามาข่มเราสิ ถ้าคุณคิดว่าเขามาข่มมันก็ข่มนั่นหละ ของอย่างนี้ต้องดูนานๆ น้องเขยคุณถ้าเป็นคนดีก็ดีไป อีกหน่อยใครจะไปรู้จากเอามาอวดคุณอาจเปลี่ยนเป็นมาปรับทุกข์ก็ไม่รู้ โลกนี้มันมีอะไรแน่นอนเหรอ...อย่าไปคิดมากครับ...เราเป็นลูกเขยที่ดี เป็นพี่เขยที่ดี ตลอดจนเป็นสามีที่ดี แค่นี้ก็ดีแล้ว...ให้คุณคิดเสียว่าเด็กได้ของเล่นใหม่.....

 

คุณกำลังได้การบ้านมาให้ทำแล้ว....

ฝึกทำจิตของคุณ เป็น เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อผัสสะกับอารมณ์เหล่านั้น อ่านให้ออกว่าเป็นอารมณ์ใด

มันคือธรรมารมณ์ที่เป็นของจริง อารมณ์นี้หาไม่ได้ในหนังสือ มันเกิดขึ้นแล้วให้ทำความรู้จัก

กับมันเหมือน รสหวาน มัน เผ็ด เปรี้ยว เมื่อรับได้แล้ว ก็จงปฏิบัติกับมันให้เป็นธรรมเถิด.

 

ลาภ ยศ ไม่ได้เป็นตัดสินความดีงาม ตัวเราต่างหากที่ต้องพิจารณาสิ่งที่มากระทบจิตใจด้วยเรื่องเหล่านี้ มันคือบททดสอบ ขอให้คุณมีมุทิตา ยินดีกับสิ่งที่เขาได้รับ โดยที่ไม่ต้องไปกังวล คิดว่าเขาจะมาพูดบั่นทอนอะไรกับคุณอีกเลยครับ // เราอยู่แบบนี้มีความสุขดีแล้ว เราไม่ได้ต้องการสิ่งที่เขานำมา อวดหรือเยาะเย้ยคุณ

 

นั่นนะซิ คุณได้ทำการบ้าน

ให้โดยไม่หวังผล ทนโดยไม่ต้องทน มันก็พ้นไปเอง