นั่งสมาธิแล้วเกิดกลัว แก้ไงครับ

คือเวลาที่ผมนั่งสมาธิ แล้วมันจะเกิดอาการกลัว อาการอุปาทาน กลัวว่า นั่งๆไปแล้วจะเห็นคนมายืนตรงหน้า กลัวเห็นในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากเห็น ถ้าหากผมจุดธูปบอกกล่าวพระรัตนตรัยว่า ไม่ขอเห็นสิ่งเหล่านี้ แล้วถ้าหากนั่งสมาธิแล้วเกิดสมาธิขึ้นตอนไหนก็ขออุทิศให้เทวดาที่คอยรักษาตัวเราอยู่ให้เรานั่งสมาธิได้อย่างราบรื่น รวมถึงอุทิศให้เจ้ากรรมนายเวร และสัมภเวสีต่างๆ ที่จะเข้ามารบกวนในการนั่งสมาธิเรา ขอให้พวกท่านเหล่านั้นอย่าได้มารบกวนเราเลย จะได้มั้ยครับ เพราะกลัวจริงๆ กลัวจนไม่กล้านั่ง

 

ได้
















.

 

เคยถามตัวเองเหมือนกันว่า จะนั่งสมาธิทำไม นั่งเพราะอยากได้ปัญญา หรือนั่งเพราะอยากได้ญาณ ถ้าหากได้ญาณมาแล้วจะ้เอาไปทำอะไร ถ้าเราได้มันมาแล้ว มันจะดีกับเราจริงๆ หรอ สุดท้ายก็ได้คำตอบที่ว่า ที่เรานั่งเพราะว่าเราอยากได้ปัญญาเพื่อใช้ต่อสู้กับจิตอกุศลแล้วก็จัดการเรื่องราวต่างๆที่เจอในชีวิตประจำวัน เพื่อให้ตัวเองได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขจริงๆ ในฐานะมนุษย์คนนึง

แต่ติดตรงที่กลัวเนี่ยแหละครับ

 

ความ กลัว ตรง ข้าม กับอะไรครับ จขกท

 

อุเบกขามั้งครับ ปล่อยวาง แต่บางทีก็วางไม่ไหว

 

ตั้งเป้าไว้ดีแล้ว หากนั่งแล้วกลัว ก็หาเพื่อนนั่ง หรือ นั่งในห้องที่มีคนอยู่ก็ได้
ถ้าหาใครไม่ได้ก็หาที่ ที่เหมาะสม ที่ทำให้เราไม่กลัว
เมื่อมีปัญญาและจิตใจตั้งมั่นเมื่อไร เราจะหายกลัวไปเอง

 

ผมนั่งคนเดียวในห้อง ชอบนั่งเงียบๆ เวลาคนเขานอนหลับกันหมดแล้ว บางครั้งก็เกิดกระแสจนขนลุก ถ้ากลัวผมก็จะระลึกถึงหลวงปู่ทวด หลวงปู่ดู่ ทุกครั้ง แล้วความกลัวก็หายไปเอง

 

ผมก็เป็นครับนั่งแล้วกลัวประเด็นเลยกลัวผี
สำหรับผมผมแก้ความกลัวของตัวเองคือการแผ่เมตตาให้โยนิ4ทุกถ้วนหน้าครอบคลุมหมดทุกจิตวิญาญ ในเมื่อเราแผ่เมตตาให้เขาแล้วเราก็ไม่ได้มีประสงค์ร้ายหรือเอาโทษกับท่านผู้ใดแล้วเหตุฉนัยเราถึงกลัวละครับถ้าหากต้องการส่วนบุญเราก็แผ่เมตตาให้เขาแล้ว
ส่วนตัวผมก็ยังกลัวอยู่แต่พอคิดว่าผมไม่ได้คิดจะเบียดเบียนเขาแผ่เมตตาทุกวันเลยไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่ครับสาเหตุของความกลัวเลย มาจากการกลัวตายครับหากเราไม่กลัวตายแล้วเราจะไม่กลัวอะไรเลย ผมไม่เคยเห็นผีเลยตั้งแต่เกิดมาแต่ก็ยังกลัวพอคิดให้ดีๆทำไมเราถึงกลัวอ้อเรากลัวตายนี่เองพอจะทำดีดันกลัวทำชั่วดันไม่เคยหวั่น ส่วนเจ้ากรรมนายเวรนั้นเราคงทำอะไรไม่ได้ถ้าเขาจะมาเอาชีวิตเรายอมตายให้เขาหายโกรธไปเลยครับกลัวไปก็เท่านั้นเราสู้เขาไม่ได้แผ่เมตตาให้เขามีความสุขในพระพุทธพระธรรมพระสงฆ์เท่านั้นที่ทำได้ครับด้วยบุญของเราที่ทำขอให้เขามีแต่ความสุขกรรมทำไปแล้วแก้ไม่ได้แต่เรายังไม่ตายทำดีได้ครับ รักษาศิล 5 ให้บริบูรณ์ก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วครับ
ปล.ถ้านั่งแล้วกลัวช่วงแรกขอแนะนำให้นอนภาวานาครับพุธโธจนหลับมันคิดเพ้อเจ้อก็ปล่อยมันพอนึกได้ก็พุทธโธต่อเลยครับผมก็ภาวนาตอนอนนี่ละมันขี้เกียจเลยภาวนาตอนอนหลับสบายดีครับฝันก็ไม่กลัวตื่นก็สบายลองเอาไปใช้ดูนะครับ

 

กลัวผี กลัวสาง กลัววิญญาณออกจากร่างตอนนั่งสมาธิ...มันมารวมสุดท้ายคือความกลัวตายทั้งนั้น

ต้องปฏิบัติธรรมแบบเอาชีวิตถวายเป็นพุทธบูชา

อย่าไปเสียดายชีวิต ถ้าตายตอนนั้น จิตทรงความดี ไม่ไปอบายภูมิหรอก

 

มาทำไม ไม่รักก็ไม่ต้องมา ที่มาแสดงว่าไม่รักไม่หวังดี ไม่รักไม่หวังดีก็ไม่ต้องสนใจ
ฝากกายฝากใจไว้กับพระรัตนตรัยแล้ว ยึดมั่นในพระรัตนตรัย แล้วเชื่อมั่นในพระรัตยตรัยแล้ว อะไรจะเกิดก็เกิด

 

แก้ด้วยการไม่กลัวค่ะ ^^
กลัวไปทำไมคะ? ปฏิบัติความดีแท้ ๆ

ความกลัวทุกอย่างมีพื้นฐานมาจากความกลัวตายค่ะ
กลัวผี...แล้วไง...กลัวผีมาบีบคอ...ผีบีบคอแล้วไง...สุดท้ายก็กลัวตาย...

ถวายชีวิตเป็นพุทธบูชาเลยค่ะ ตายตอนนั้นไปดีแน่ ๆ
แต่ก็ยังไม่เคยได้ยินว่ามีใครนั่งสมาธิแล้วตายนะคะ
นอกจากว่าท่านเหล่านั้นตั้งใจเอง...

 

สวดมนต์ก่อนนั่งสิ ท้าวเวสสุวรรณ จะมาคุ้มครอง ไม่ก็ท้าวเธอจตุโลกบาล

 

พิมก็เคยเจอนะ อะไรที่น่ากลัว..แต่ถ้าเราเจอ เราก็ขอบารมีพระพุทธเจ้า และพระอริยสงฆ์ที่เรานับถือช่วย อะไรไม่เกินพุทธานุภาพ ไม่ว่าผีหรือเทวดามิจฉาทิฏฐิ ถ้าเรากลัวมากๆ เห็นอะไรที่น่ากลัว ภาวนาพุทโธ ไว้ ป้องกันอันตรายได้ และเราจะรู้สึกอบอุ่นใจที่เรามีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง ถ้าเราตายตอนนี้เราขอไปพระนิพพาน ถ้ากำลังเราไม่พอ อย่างเลวเราก็ไปสวรรค์ไปพรหมได้ เพราะเราทำกรรมฐานอยู่ ให้สบายใจว่าถ้าตายตอนทำกรรมฐาน เราก็ไปสู่สุขคติ

 

-ถ้าไม่อยากนั้งสมาธิเพราะกลัวการหลับตา ก็ให้ท่านเปลี่ยนเป็นเดินจงกรมได้นะครับเพราะจะได้ลืมตา

 

ตอนแรกๆ จะกลัวมากๆ ทำบ่อยๆ เข้าจะดีขึ้นเนื่องจากจิตเราพัฒนาขึ้นมันจะเป็นของมันเอง ต้องพยายามฝืนให้ได้ตลอด ความกลัวจะน้อยลง ไม่มาก ไม่บ่อย
ที่สำคัญเวลาที่กลัว แน่นอนค่ะต้องคิดถึงสิ่งศักด์สิทธ์ ที่เรานับถือในใจจริงรักจริงๆ ยิ่งเคยใกล้ชิด หรืออะไรก็ได้ที่พอจะเป็นรูปธรรมให้เราได้ ในความรู้สึกจริง
และสิ่งสำคัญ เวลาเกิดกลัวขึ้นมาทุกขณะจิตนั้น ให้กลับความกลัวนั้นใช้ปัญญา รู้เท่าทันจิตเรา ว่า "ความกลัวนี่เองที่จิตเราหลอกเราเป็นเหตุมาจากกิเลส ทำให้เรากลัวไม่อยากจะทำ ไม่อยากจะสู้ และบอกตัวเอง เราจะไม่แพ้มัน ถ้าเราแพ้มัน นี่คือข้อแรก แล้วเราจะชนะข้อต่อไปได้ไง"
ให้ใช้ปัญญาคิดหาทางเอาชนะจิตเราที่กลัวให้ได้ ปลอบมัน เตือนมัน สร้างพลัง เอาชนะมันให้ได้
ในทางปฏิบัติ นีแหล่ะข้อแรกที่เราต้องผ่านให้ได้ ให้ตลอด เพื่อที่จะสามารถก้าวเดินต่อไป แพ้บ้าง ชนะบ้าง ก็อย่ายึดติด วันไหนสงบบ้าง ฟุ้งซ่านบ้าง ไม่เป็นไร แต่ขณะทำทำให้ดีที่สุด เอาชนะมันให้ได้ ทั้งความฟุ้งซ่าน ความกลัว ทำให้ดีทำให้บ่อย เสร็จแล้วอย่าไปยึดติดอย่าไปมีควมทุกข์กับการทำไม่ได้ในแต่ละครั้ง แต่ขอให้พยายามต่อไป ล้มลุกคลุกคลาน แต่ขอให้มีใจตั้งมัน มันก็จะอยู่กับเรา ต่อไป เก็บเล็กผสมน้อยไป มันจะดีขึ้นเอง (ตัวเอง ผี เคยเห็น เสียงเคยได้ยิน อย่างเช่น นั่่งสมาธิอยู่ครั้งหนึ่ง ก็ได้ยิน เสียงผู้หญิง เข้ามาในหัว ไม่ใช่ทางหูน่ะค่ะ ว่า " ช่วยด้วย ช่วยด้วย " ยืดๆ หน่อย แต่ไม่มาก ทำให้ตัวเองมีศรัทธามากขึ้นค่ะ เชื่อในเวรกรรม กลับเป็นสิ่งที่ดี ถ้าเราเอาความกลัว มามองมุมกลับ ให้มีประโยชน์ )

ให้กำลังใจสู้ต่อไปน่ะค่ะ

 

นั่งสมาธิรู้เฉพาะลมเข้าออก ลมกระทบ นับเลข นั่งไปเรื่อยๆหายกลัวไปเองครับ สวดมนต์เพิ่มขวัญกำลังใจแผ่เมตตาก่อน จิตใจสงบผ่อนคลายเป็นสมาธิง่ายครับ การงานอย่าให้คั่งค้าง เคลียร์ก่อนค่อยนั่ง นั่งแล้วก็ยาวไปเลยครับ

 

สาธุกับทุกท่านครับ หลายๆ ข้อความโดนใจมากกกๆ จะรับไปปฏิบัติต่อไปครับ