ทำไมยิ่งปฏิบัติ ยิ่งรู้สึกแย่ๆ กับตัวเอง ขอคำแนะนำด้วยค่ะ

ยิ่งปฏิบัติไป ก็เห็นแต่พฤติกรรมของจิตของตัวเองชั่วร้ายเข้าไปทุกที เดี๋ยวก็เห็นว่าจิตเราก็อิจฉาคนอื่น เดี๋ยวก็โกรธคนโน้นคนนี้ เดี๋ยวก็นึกว่าคนโน้นทำไม่ดี คนนี้ทำอย่างนี้ไม่ถูก คือ วันๆ เห็นแต่ความคิด ความคิดแต่ละความคิดนั้นก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ส่วนมากมีแต่กล่าวโทษคนอื่นๆ ไปทั่ว ......

ทำอย่างไรดีค่ะ ขอความกรุณาผู้ช่วยให้ความรู้และความกระจ่าง เพื่อเป็นแนวทางในการปฏิบัติต่อไปด้วยค่ะ

 

ปฏิบัติ แล้ว กิเลส หรือ มารในจิต มัน สะเทือน มันเลยต้องหาลู่ทาง หลอก ล่อ ให้รู้สึกแย่ จะได้เป็น ทาส มาร ต่อไป

ถ้าผ่านตรงนี้ไปได้ มันทำอะไรไม่ได้ เดี๋ยวมันก็เลิกไปเอง แล้วมารจะไป ขัดขวางตรงอื่นต่อไป



คนเรา เวลา เป็น ผ้าดำ อยู่

มี สีดำ มาเปื้อน เพิ่มขึ้น ก็มองไม่เห็น มองไม่ออก


เมื่อกลับตัวกลับใจ เป็นผ้า ขาว เวลา มีอะไร มาเลอะ จิตใจ ก็มองเห็นได้ง่าย

ต้องรู้จัก ปล่อยวาง อะไรที่เคย ยึด เคย ถือ เอาไว้ ก็ปล่อยวาง เสีย

ยึดแล้ว ก็ ปล่อย ยกแล้วก็วาง

การให้ อภัย คืน ทาน อันสูงที่สุด




ดังนั้น วิธีแก้ เค้าสอนไว้ เรื่องของคนอื่น อย่าเข้าไป ส. . .ใส่ เกือก

ให้ดูแต่ จิต ตัวเอง ใจตัวเอง


ให้ ทำ ทาน ศีล ภาวนา ให้มากๆ กรรมไม่ดีทั้งหลาย จะได้ ลดลงไป

.

 

..........................

 

การเห็นโทษของผู้อื่น เป็นด้วยจิตใจที่มีความเคยชิน ที่มีความโมโหโกรธเป็นนิสัย

และ ผู้คนบนโลก ไม่ยกเว้นแม้แต่ตนเอง ไม่มีคนไหนไม่เคยทำผิด ไม่มีคนไหนไม่เคยทำถูก

ล้วนทำมาเหมือนกันหมดแล้ว สิ่งที่คุณเป็นอยู่นี้ เป็นการนำจิตของคุณออกไปข้างนอก

คุณควรนำความรู้สึกเข้ามาในร่างกาย จิตจะตามความรู้สึกเข้ามาเอง โดยไม่ต้องบังคับ

เมื่อเฝ้าดูจิตอยู่ภายใน จิตจะไม่ออกไปรับรู้อารมณ์ภายนอก แต่จะรับรู้อารมณ์ภายในแทน

ควรที่จะปฎิบัติต่อไปครับ อย่าได้หวั่นไหวกับอารมณ์ที่เข้ามากระทบครับ

ควรเพิกเฉยต่ออารมณ์ที่เข้ามาครับ การปฎิบัติยังอีกยาวไกลครับ การเดินทางยังอีกไกล

อย่าสนใจกับดอกไม้ข้างทางครับ สาธุครับ

 

เห็นเยอะ ๆ ก็ดีแล้วไง แล้วจิตเราเศร้าหมองตามความคิดไปด้วยไหมเวลาเห็นความคิดพวกนั้น จิตเราเข้าไปหลงความคิดพวกนั้นเอามาเป็นอารมณ์ได้อย่างไร เราต้องสังเกตเอา

แต่ใหม่ ๆ กำลังสติยังไม่มี มันไม่เห็นตั้งแต่้ต้น ไปเห็นเอาตอนปลาย ๆ จิตเกิดไปใหญ่แล้ว อินใหญ่แล้ว ยิ่งคิดใหญ่เลยคิดไม่หยุด บางทีก็น้อยอกน้อยใจซ้ำลงไปอีก แบบนั้นต้องฝึกสติมาก ๆ ก่อน แล้วก็ต้องรู้จักทวนกระแส ด้วยการสร้างสมาธิขึ้นมา จิตมันจะได้มีกำลังตั้งมั่นขึ้น เราฝึกเมื่อเผลอแล้วให้รู้ตัวให้เร็วขึ้น เมื่อรู้ตัวแล้วให้ปรับสภาพกายจิตสมองใหม่ให้สดชื่นด้วยการ กระตุ้นความรู้สึกให้กลับมาอยู่กับปัจจุบันบ่อย ๆ ด้วยการหายใจเข้าลึก ๆ ให้เต็มปอดทั่วท้องแล้วผ่อนลมหายใจออกมาช้า ๆ มีสติรับรู้ความเคลื่อนไหวของลมหายใจที่ปลายจมูกเข้าไว้ ทำสักสองสามรอบจนมันรู้สึกดีขึ้น ปลอดโปร่งขึ้น ต่อไปพอเป็นอีก เผลออีกก็เอาอีก นั่งสูดลมหายใจเข้ากระตุ้นสมองกระตุ้นความรู้สึกอย่างนั้นแหละบ่อย ๆ อีกหน่อยมันก็จะค่อย ๆ มีสติมากขึ้น ให้รู้ตัวบ่อย ๆ เข้าไว้ แต่อย่าเคร่งเครียดเอาเป็นเอาตาย อย่าอยาก แล้วมันก็จะค่อย ๆ นิ่งขึ้นได้เอง

 

..................คุณลองคิดดู นะครับ คนที่รู้ตัวอย่างคุณ กับคนที่ไม่รู้ตัวเลย อะไรดีกว่ากัน....คราวนี้รู้อย่างนี้แล้ว...ผมไม่เชื่อว่าอกุศลคุณจะไม่ลดลง...ยิ่งสติระลึกรู้เท่าทันเยอะแค่ใหน...มันจะยิ่ง เข้าไปหาความไม่ยินดียินร้าย จากความรู้เท่าทันนั้น.....ความสุข ทุกข์ อุเบกขา(เวทนา)ที่เป็นอยู่ณปัจจุบันขณะ ก็เป็นสิ่งที่ ระลึกรู้ด้วย ตามสติปัฎฐาน กาย เวทนา จิต ธรรม...ภาวนาต่อไปนะครับ

 

คุณต้องทำความเข้าใจให้แม่นๆ มั่นคง ตรงต่อ พระนิพพานว่า

การศึกษาธรรมะ คือ การเข้ามาเห็นความเป็นจริง ทุกๆอย่าง ของสิ่งที่
เรียกว่า "เรา"และ สิ่งที่เรียกว่า "ของเรา"

พอทำความเข้าใจให้แม่นๆ ก็ให้ขยายพิจารณาต่อว่า จริงๆ แล้วมนุษย์นั้น
เวียนว่ายตายเกิด ทุกข์ยาก เสียส่วนมากนั้นเพราะอะไร

เพราะ เรารักภาพลักษณ์ดี แต่เกลียดความเป็นจริงที่แฝงเร้น

เหมือนกับ เราทำความสะอาดบ้าน ด้วยการซ่อนเร้น เอาง่าย เอาเร็ว
เพียงแค่ให้ดูดีเข้าว่า เราก็เปิด พรม แล้ว กวาดขยะซุกเอาไว้ นาน
วันเข้าก็ยิ่งไม่อยากเปิดพรมขึ้นดู จนกระทั่งพรมมันโป่งปูด เราเดินสะดุด
ให้รู้สึกทุกข์ พอวันนั้น จะภาวนาดูตามความเป็นจริง มันก็ ทนไม่ได้ที่จะเห็น

* * * *

สรุปคือ ตอนนี้ คุณภาวนามาถูกทางแล้ว จึงทำให้หยุดสร้างภาพ แล้วหันมา
ดูความเป็นจริง ที่ถูกซ่อนไว้ภายใตชื่อ พรมลายอนุสัย พรมลายกิเลส พรม
ลายขันธ์สันดาน(ตรงนี้หนักหน่อย มันจะโป่งจนสะดุดหัวขะมำ การภาวนาล้ม
หรือ ม้วนเสื่อกลับกันทีเดียว)

แต่.....

สังเกตุไหม จิต ที่ไม่ใช่เรา เขาพาเราไป ดู สิ่งที่เรียกว่า กิเลส ที่มีอยู่

สังเกตุไหม กิเลส ที่มีอยู่ ก็เป็นของเก่าๆ ที่เราหมักเอาไว้ จริงๆแล้วมัน
ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับ ผู้รู้ผู้ดู ผู้ภาวนา

แต่ ความที่เรา สำคัญว่า จิตคือเรา กิเลสก็คือเรา ทำให้ เราไม่เห็น
ว่า กิเลสที่กำลังเห็นนั้นไม่ใช่เรา เป็นเพียงสิ่งถูกรู้ถูกดู โดยผู้ดู ผู้ตื่น
( ยังขาดเบิกบานะเนี่ยะ )

และอีกทั้ง จิตที่พาเราไปดู เราก็ไม่เห็นว่า มันก็ไม่ใช่เรา มันเป็นเพียง
ธาตุที่แล่นไป พาเราไปดู พาผู้รู้ ผู้ตื่น ไปดู จะเบิกบานก็ต่อเมื่อเล็ง
เห็นได้เช่นเดียวกันว่า ไอ้ที่พาเราไปเห็นกิเลสซุกไว้ใต้พรมเนี่ยะ มันคือ
จิตที่ไม่ใช่เรา ด้วย

พอเห็นได้แบบนี้ คราวนี้ ผู้รู้ ผู้ดู จะเหมือน คนที่ยืนบนอรรถจรรย์
ดูการละเล่นของนักฟุตบอล(กิเลส) ดูการตัดสินของกรรมการที่ไม่เป็น
ธรรม(อภิสังขาร,ปุญญาภิสังขาร,ความรักดีเกลียดชั่วทั้งหลาย)

ดูอยู่ห่างๆ เมื่อเราไม่ส่งจิตไปเอ้อว!! ไปลุ้นจนเหมือนเป็นคนเล่น หรือ ไปเป่า
นกหวีดหรอทแตกแบบกรรมการ เราก็จะระลึกได้ อ้าว!! เราอยู่บนอรรถจรรย์

ไม่เกี่ยวอะไรกับ สิ่งถูกรู้ถูกดู ที่เราส่ายสายตา แล หู (อยาตนะ) เลยแม้แต่
น้อย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่มี ไม่เห็น ดังนั้น จะเอาทุกข์ออกอย่างไร

ตรงนี้ต้องหมั่นสดับธรรมะ หาอุบายนำออกต่อไป

ถ้าคุณ!! ไม่ทอดทิ้งธรรม ธรรมก็ไม่ทอดทิ้งคุณrabbit_run_away

 

ยิ่งปฏิบัติจิตจะละเอียดมากขึ้น จึงไหวต่ออารมร์ที่มากระทบมากขึ้นเหมือนผ้าขาวที่มองเห็นสีดำได้ง่าย ให้มองอารมณ์ที่มากระทบโดยการวางเฉยซะ คุณก็จะผ่านจุดนี้ไปได้ ความเย็นกายเย็นใจก็จะตามมา เกิดความสุขอันเกิดจากการวางเฉย มองดูทุกสิ่งด้วยความเป็นกลาง พยายามรักษาอารมณ์ใจให้อยู่ด้วยสติ คนอื่นจะทำดีทำชั่วอย่าเอาใจเราไปยุ่งกับเขา ให้รู้ไว้แค่นั้นก็พอ

 

แล้วทำอย่างไรจึงจะเกิดความเบิกบานขึ้นค่ะ ทุกวันนี้เวลาเห็นกิเลสขึ้นมา ก็จะเกิดอาการเกลียดตัวเอง ว่าตั้งใจที่จะทำดี แต่ใจมันคอยแต่จะคิดแต่เรื่องไม่ดีค่ะ ทำให้รู้สึกว่าพอเห็นกิเลส หรือความไม่ดีของตัวเองเยอะๆ จิตใจก็จะเศร้าหมองค่ะ

 

การดิ้นรนปฏิบัติธรรมทำให้เป็นทุกข์ การปฏิบัติไม่ใช่การแบก คือการวาง ไม่ได้ไม่เสียในกิจกรรมทั้งปวง ศีลไม่ใช่การถือเพราะคือการไม่คิดไม่ทำความชั่วต่างหาก เป็นนัยยะแห่งการวางอยู่แล้ว

 

ตอนนี้ จะอยู่ในระยะที่ไม่ยอมรับในสิ่งที่ตนเองเป็น
พอเราเริ่มเห็นกิเลส ความคับข้องขุ่นเคืองในใจของเราแล้ว
มันจะออกอาการ ไม่ยอมรับ อึดอัด และอยากสลัดมันทิ้งๆไปซะ
ยิ่งคิดจะทิ้ง ยิ่งรู้สึกแย่ลงครับ จะถูกกดลงด้วยความไม่ยอมรับตนเองไปเรื่อยๆ
ทีนี้ ทางที่จะปรับ หรือ เลือกที่จะปฏิบัติ ประสบการณ์ส่วนตัวผมครับ ควรใช้วิจารณญาณครับ
คือ เราต้องยอมรับความจริงในสิ่งที่เราเป็นเราเจอ เรารู้สึก อย่างพอเห็นความคิดไม่ดี ก็ให้ยอมรับก่อนเลยว่านี่เป็นเรา เราเองที่คิดอย่างนั้น ดูตัวเอง ให้เห็นในโทษ คือความรู้สึกที่ตามมา การกระทำอารมณ์ จากความคิด ที่เห็น
ยอมรับตัวเองไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะคิด ทำพูด การกระทำทุกอย่าง เกิดจากเรา ก็ต้องยอมรับตามจริง ให้จิตได้เห็น คุณ เห็นโทษ
ทีนี้เขาก็จะเริ่มเลือกได้ว่า จะปฏิบัติเช่นไรครับ

 

สังเกตไหมครับว่า

ธรรมะนั้น เป้าหมายเราคือ ละสักกายทิฏฐิ การสำคัญตนว่า มีเรา มีตน

หากสังเกตุให้ดี นี้ ธรรมะเขากำลังแสดงตัวนะ เขากำลังพาคุณมาเจอ
ตัวพ่อ คือ สังโยชน์เลยเชียวนะ แต่คุณมัวแต่ มองคนเล่นในสนามฟุต
บอล

ลืมไปว่า จริงๆ ก็อยู่ในสนามฟุตบอลนั่นแหละ

พอสังเกตได้ชัดๆ ก็ ปัดโถ่ กิเลสที่เราเห็นนั่นหนะ มันเป็น อุบายในการ
ฝึกจิตให้เข้ามาเห็น สังโยชน์ !! ทีเรียกว่า "ตน"

อัตตวาทุปาทาน การปรารภว่า มีตน

พอปรารภว่ามีตน เราก็ พยายามเอาดีใส่ตน เอาชั่วพ้นจากตน มันก็คือ
เรื่อง ดิ้นรนเพื่อสนอง "ตน"

นี่ พิจารณาตรงนี้ ดูเข้าไปให้ถึงยอด เมื่อมีโอกาสได้เล็งเห็น

กุศลา ก็ ธรรมา

อกุศลา ก็ ธรรมา

แม้แต่ อัพพยากตา เฉยแล้ว ดีแล้ว สุขแล้ว ไม่รบกวนใครแล้ว ไม่กระ
เพื่อมตัวตนก็แล้ว แต่ มันก็เป็นการ สนอง "ตน" อยู่ละก้อ มันก็ไม่เบิกบาน
สิ จริงไหม

 

อย่าถาม มากเลย นะ

เดี๋ยวจะเผลอ หลุดคำชม

การภาวนาที่ดีอยู่แล้ว จะเสีย

ไปภาวนาดูให้เยอะๆ เดี๋ยว อารมณ์ "ดำริออก" มันชัด หากศรัทธาไม่ง่อน
แง่น หรือ ไม่เสวนาธรรมมากเกินไปจนเกิดอัปมงคลเสียก่อน ก็ไม่แน่นะ

ไม่ต้องเสียเวลามากอะไรเลย

ธรรมะของพระพุทธองค์แท้จริงแล้ว มีผลเร็ว ไม่จำกัดกาล ไม่จำกัดอินทรีย์ !

 

นั่นแหละมาถูกทางแล้ว สติมันตามทันสังขารขันธ์แล้ว หรือที่เค้าเรียกว่า วิตก วิจาร นั่นเอง พิจารณาเข้าไปอีก พิจารณาว่าอะไรมันเกิดขึ้น อะไรมันตั้งอยู่ และอะไรที่มันดับไป เมื่อเห็นชัดเจนแล้ว ก็พิจารณาน้อมไปที่ไตรลักษณ์นะ น้อมเข้าไปให้เห็นทุกข์ เห็นความไม่เที่ยงของทุกข์ ทุกข์กับสิ่งที่ไม่เที่ยงแท้ ล้วนแต่ไม่มีตัวตนให้เข้าไปยึดมั่นถือมั่นได้เลย ธรรมะทั้งนั้น ดูให้ดีๆ ซิ เปิดตาแห่งธรรมขึ้นมาซิ

ขอให้เจริญในธรรม

 

ขอบพระคุณในความกรุณาของทุกๆ ท่านเป็นอย่างยิ่งค่ะ ที่ได้ให้ความกระจ่างและแนวทางในการปฏิบัติต่อไป

ทางชีวิตจะขอน้อมนำไปเป็นแนวปฏิบัติต่อไปค่ะ

 

โทษคนอื่นแบบไม่รู้ตัว กับรู้ตัวเองว่าโทษคนอื่น

ทำอย่างไรต่อไป ทำให้ต่อไปไม่โทษทั้งคนอื่น ไม่โทษทั้งตัวเอง
รู้รู้ไป

 

เป็นไงๆ ตอนนี้ เบิกบาน ไหม

ถ้าเบิกบานนะ อย่ามัวแต่ ขอบคุณคนอื่นที่เป็น พาหะนำธรรม

เราอย่า ง่อนแง่นในศรัทธา

หากมีจิต เบิกบาน ปิติ ปั๊ป ถวายสิ่งเหล่านั้นให้กับ พระพุทธองค์ เพียงผู้เดียว

ถวายไปเยอะๆ ยิ่งถวายยิ่ง ปิติ ยิ่งเบิกบาน ก็ให้ถวายต่อเนื่อง

แล้วอย่าลืม ละความยึดมั่นถือมั่นในกริยาปิตินั้น แล้ว โน้มไปสู่การสิ้นอาสวะทั้งปวง

 

หากเข้าใจ น้อมไปได้มากน้อยแค่ไหน

อย่าลืม พิจารณา รส ความ สงบ รำงับ สันติลักษณะ

ที่กำลังเกิดขึ้น แล้วอย่ายึดมั่นถือมั่นเช่นเดียวกัน

 

คิดว่าที่เป็นอยู่คือ จิตมันหลงไปยึดเอากิเลสที่เกิดขึ้นมาเป็นตัวเป็นตนใช่หรือเปล่าค่ะ แต่จะวางก็วางไม่ลง เวลาพยายามจะวางมันรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ (เวลาเกิดความคิดขึ้นมา พยายามที่จะอยู่กับลมหายใจค่ะ) แต่จะอยู่กับลมหายใจได้สักพัก จิตมันก็จะกลับคิดต่อค่ะ

 

นั่นแหละก็จิตมันบอกว่าสมาธิเพียงพอแล้ว ตอนนี้มันจะเอาปัญญาแล้ว ก็ตามใจหน่อยซิ เจริญปัญญาได้แล้ว ชอบเดินวนเวียน แล้วอย่ามาบ่นว่าปฏิบัติมาตั้งนานยังไปไม่ถึงไหนซะทีนะ