กระสือกับมะขามข้อง

ขนหัวลุก
ใบหนาด


'หลานออน' เล่าเรื่องขนหัวลุกจากผีกระสือในอดีต

หนูเป็นคนเมืองแพร่ ดินแดนของแพะเมืองผี วัดพระธาตุช่อแฮ วัดพระธาตุจอมแจ้ง วัดหลวง คุ้มพระลอ วัดสระบ่อแก้ว วัดพระบาทมิ่งเมือง ที่มีหลวงพ่อปาน พระพุทธรูปที่แปลกที่สุดในโลก

ทำไมจะไม่แปลกล่ะคะ ชาวบ้านช่วยกันสร้างหลวงพ่อปานโดยใช้ไม้ไผ่สานกันเป็นองค์พระ แล้วลงรักปิดทอง...เก่งจริงๆ ค่ะ

วันนี้หนูมีเรื่องน่ากลัวมาเล่าสู่กันฟัง พวกอุ๊ย...หรือคนแก่เฒ่าเล่าตรงกันทุกคน

กระสือกับมะขามเทศค่ะ!

บางคนอาจจะสงสัยว่าเกี่ยวข้องกันยังไง?

สมัยก่อนผีกระสือชุมมาก ตอนกลางคืนชอบมาหาของสดๆ คาวๆ กิน ที่คนเห็นหัวกับไส้ลอยมา นัยน์ตาเป็นสีเขียวเรืองๆ พวกแม่ลูกอ่อนต้องระวังให้ดี เพราะมันได้กลิ่นคาวเลือดหรือน้ำคาวปลาก็จะมุ่งหน้ามาหา ล้วงควักเป็นอาหารจนเด็กตายได้ง่ายๆ

ตามร่องถ่ายหนักถ่ายเบาก็เหมือนกัน กระสือชอบอาจม ถ้าเข้าบ้านใครจะสังเกตได้จากการเช็ดปากตามผ้าที่ตากค้างคืนไว้นั่นแหละค่ะ

ชาวบ้านมักจะป้องกันไว้ก่อน ด้วยการปลูกกอไผ่บ้าง เอาหนามไผ่มาล้อมรั้วบ้าง เพราะกระสือจะกลัวหนามเกี่ยวไส้ นอกจากจะเจ็บปวดมากแล้วยังไปไหนไม่ได้ ทำให้คนรู้ว่ากระสืออยู่บ้านไหน? ใครเป็นกระสือ?

มะขามเทศก็มีหนามทั้งต้น สรรพคุณพอๆ กับหนามไผ่

นั่นคือนำมาใช้ประโยชน์ได้หมด มีฝักอร่อยๆ ให้กิน เปลือกก็มีน้ำฝาด เอามาใช้ย้อมผ้าหรือแหอวนได้ด้วย จะต้มเอาน้ำฝาดมาใช้ล้างแผลก็ได้ ห้ามเลือดและแก้ท้องร่วงก็ได้ค่ะ

ชาวบ้านนิยมปลูกเป็นรั้วบ้าน เพราะหนามแหลมช่วยกันได้ทั้งขโมยและกระสือค่ะ...บ้านหนูเรียกว่า 'มะขามข้อง'

ย่าเล่าว่าตอนกลางคืนมีผีกระสือมาอาละวาดบ่อยๆ เดี๋ยวมีคนเห็นนัยน์ตาเขียวๆ จากผู้หญิงผมยาวมีแต่หัว ตับไตไส้พุงห้อยร่องแร่ง ลอยไปลอยมาระหว่างยอดไม้สูงราว 2-3 วา คนขวัญอ่อนรีบปิดประตูหน้าต่างมือไม้สั่น บ้างก็ตะโกนลั่นๆ คล้ายสติแตกไปตามๆ กัน

ผีกระสือที่หนูได้ฟังมาแต่เล็กจนโต ล้วนแต่เป็นผีผู้หญิงทั้งนั้นเลยค่ะ ชอบถอดวิญญาณออกจากร่างมาเฉพาะหัวกับเครื่องในอย่างที่เห็นในหนังไม่มีผิด

รุ่งเช้ามักจะเห็นผ้าที่ราวเปื้อนอาจม จนชาวบ้านพยายามสืบหาว่าใครเป็นกระสือ บ้านไหนมีผู้หญิงนอนเจ็บป่วยอยู่นานๆ ก็โดนสงสัย แต่ไม่มีหลักฐานแน่ชัดว่าเป็นกระสือเลยแม้แต่คนเดียว!

จนกระทั่งคืนหนึ่ง กระสือก็มาติดกับที่บ้านผู้หญิงแม่ลูกอ่อนชื่อบัวคำ-เพิ่งจะคลอดลูกได้สิบกว่าวันเท่านั้นเอง

สองผัวเมียช่วยกันกกลูกน้อยจนหลับสนิท แต่แล้วเสียงหมาใต้ถุนก็เห่าหอนกันขรมจนนายเวียงผู้ผัวตกใจตื่น หมายิ่งเห่าหอนผิดสังเกตจนต้องลุกไปดูที่หน้าต่าง ...ภาพที่เห็นทำให้ตกตะลึงตัวแข็งทื่อในบัดดล

ผู้หญิงผมยาว นัยน์ตาสีเขียวลุกโพลง ตับไตไส้พุงกวัดแกว่งส่งกลิ่นเหม็นเน่ากำลังลอยวูบวาบ ทำท่าว่าจะพุ่งเข้าทางหน้าต่างด้วยความหิวโหยสุดขีด!

'เฮ้ย! กระสือโว้ย! ช่วยด้วย...'

นายเวียงตะโกนลั่นๆ ถลันไปคว้าดาบข้างฝากระชากจากฝักแล้วกวัดแกว่งไปมา มองเห็นใบหน้าอัปลักษณ์ที่บิดเบี้ยวเหยเกด้วยความโกรธและกลัวระคนกัน

ชาวบ้านได้ยินเสียงก็ถือไต้ถือไฟออกมา นายเวียงเงื้อดาบฟัน กระสือก็ลอยวูบหลบหนีไปชนเอามะขามข้องเข้าจังๆ แผดเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดสุดขีด...สะบัดหน้าเร่าๆ จนผมกระจาย ท่ามกลางความตะลึงพรึงเพริดของผู้คน

ในที่สุดก็ดิ้นหลุด ไส้ขาดติดหนาม หัวมันลอยลิ่วๆ ห่างออกไปอย่างรวดเร็ว พลางแผดร้องกรี๊ดๆ น่าขนหัวลุกจนลับหายไปในความมืด!

วันรุ่งขึ้น ชาวบ้านยกโขยงไปจนถึงบ้านยายตอง ได้ยินเสียงร้องครวญครางก็กรูกันเข้าไป เห็นหญิงชรานอนกุมท้องบิดตัวไปมาอยู่ที่มุมห้อง ลูกสาวของแกนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ ผู้ใหญ่บ้านปราดเข้าไปกระชากผ้าห่มออก ทุกคนถึงกับผงะหน้าด้วยความตะลึงพรึงเพริดสุดขีด

หน้าท้องแกขาดเหวอะหวะ เลือดแดงฉานโชกชุ่ม ส่งกลิ่นเหม็นเน่าแสนจะน่าสะอิดสะเอียนไม่ผิดกับศพเน่า ลูกสาวยังร้องกรี๊ดๆ พลางถอยกรูด...ยายตองทุรนทุรายอยู่ครู่หนึ่งก็ขาดใจตาย

เพราะหนามมะขามข้องแท้ๆ ที่ช่วยกำจัดผีกระสือให้ชาวบ้านจนสำเร็จค่ะ!

 

น่ากลัวจัง........

 

แต่งเรื่องได้ดีครับ

กระสือที่จริง พบเห็นได้เพียงแค่ แสงสีเขียว ลอยต่ำๆไปมา แค่นั้นน่ะครับ

คล้ายๆผึโขมดในป่า

ไอ้ที่ถอดหัวกับไส้ หนังแต่งเรื่องมาเองครับ โรงหนังสมัยก่อนแต่งเรื่องกันมาเอง แล้วเอามาทำหนังให้คนกลัว

 

สนุกค่ะ มีเรื่องเล่าอีกหรือเปล่าคะ

 

มันเป็นเรื่องจริงรึนี่

 

ไม่เชื่อเด็ดขาด

ผมเป็นคนไม่กลัวผีและไม่เชื่อว่าผีมีจริง และไม่เคยเห็นผีเลย มีครั้งหนึ่งสมัยผมเรียน ปวส.ปีสุดท้ายที่เทคโนฯโคราช(ชื่อเรียกย่อสมัยก่อน)ไปเที่ยวบ้านเพื่อนที่อ.ลำปลายมาศ ซึ่งห่างไกลตัวอำเภอมากพอสมควร คืนหนึ่งพากันเดินตัดทุ่งกลับจากเที่ยวงานวัดอีกหมู่บ้านหนึ่ง ประมาณตี 2 เศษๆ เห็นแสงเป็นลูกไฟ ออกเขียว ๆ ม่วง ๆ อยู่ห่างประมาณ 1 กิโล ถามเพื่อนว่าอะไร เพื่อนบอกไม่รู้ ไม่เคยเห็น สงสัยผีโพงที่คนแก่เคยเล่าให้ฟังมั๊ง แต่เราสองคนไม่เชื่อและไม่กลัว ก็อยากไปดูกัน ซักพักแสงนั้นค่อยๆ เคลื่อนที่มาทางเรา ซึ่งเดินกลับบ้านพ้นทุ่งนา จะผ่านป่าเล็กๆ คั่นระหว่างทุ่งนากับหมู่บ้าน แต่รกและมีต้นไม้ใหญ่ ๆทั้งนั้นเลย ขณะกำลังเข้าป่าเล็ก ๆ พอผ่านต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เราก็จ๊ะเอ๋กับไอ้ที่เห็นว่าเป็นแสงนั้นแต่แรก อย่างจัง ยังไม้ตั้งตัวไม่นึกว่ามันจะมาได้เร็วขนาดนี้ ผมกับเพื่อน ตกตลึงเหมือนถูกสกด ไอ้ตัวนั้นก็เหมือนตกใจเช่นกัน ที่เห็นมันมีแสงเขียว ๆ นิดเดียวไม่เหมือนเห็นแต่ไกล มันเป็นดวงหน้าผู้หญิงกลางคนซีดเขียว(บรรยายไม่ถูก) ผมไม่ยาวมากพอปะบ่าแต่ยุ่งเหยิงไปหมด ลอยโผล่ส่วนหัวขึ้นมากจากพุ่มไม้สูงประมาณ 10 เมตร(กลางวันกลับไปดูอีกครั้งเป็นต้นจบกขนาดขา) ไม่เห็นไส้เพราะบังต้นไม้อยู่ เรามีความรู้สึกว่าทั้งมันแหละพวกเราก็อยู่ในอาการตกใจ เพื่อนตะโกนบอกว่าผีกระสือ หนีเร็ว เท่านั้นแหละผมและเพื่อนก็เผ่นแทบป่าราบด้วยตกใจอยู่ จนถึงบ้านพากันนอนกลิ้งเกลือกหอบแฮ่กๆอยู่ลานหญ้าหน้าบ้านเพื่อน เกือบตายกัน ไม่ใช่เพราะผีกระสือนั้นหรอก แต่เหนื่อยจนหายใจไม่ทัน ยังเสียดายอยู่เลย เราไม่น่าวิ่งหนีเลย น่าจะดูมันให้เห็นชัด ๆ แต่มันตกใจ ขาดสติ ทำอะไรไม่ถูกจริง เป็นประสบการณ์ครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิต ถ้าไม่เจอกับตัวเอง ให้ใครอมพระมาเล่าให้ฟัง ผมไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด คิดถึงทีไรภาพนั้นทีไร ยังติดตาติดใจชัดเจนจนทุกวันนี้ครับ

 

เอวังก้อมีด้วยประการละฉะนี้ สิ่งลี้ลับในห้วงเอกภพรับรู้ได้เฉพาะตน อนุโมทนาและขอบคุบครับ ที่มาเล่าให้ฟัง

 

ยอดเยี่ยมคำเดียว

 

ยอดเยี่ยมคำเดียว