ในที่นี้ มีใครคิดบำเพ็ญเนกขัมบารมีชั่วชีวิต (โสดตลอดชีพ) บ้างครับ?

มีเรา .............. ละหนึ่งคน ................ ลด ละ เลิก

 

ชีวิตโสดแบบฆราวาสก็อย่างหนึ่ง
คือ มีคนรักได้ (แต่อาจไม่ได้แต่งกัน)
ความรักความใคร่ อาจผ่านมาเป็น
ประสบการณ์ให้เรียนรู้ ในช่วงหนึ่ง


ชีวิตโสดแบบ "นักพรตนักบวช"
ก็อีกแบบหนึ่งนะ เป็นแบบที่คนมี
ครอบครัวอาจไม่สามารถมีได้ครับ

 

ละจากการมีคู่
แล้วยังมีทัศนคติปกติ
เป็นกลางต่อกาม, เพศ
และการครองคู่อยู่ไหมครับ?


คือ สว่างแจ้งจริงๆ แล้วเลือก
ทางนี้เอง ไม่ได้ไปแบบมืดมน

 

ก็ไม่ใช่การเก็บกดนะ
มีความรู้สึกตามปกติ
แต่มีสติปัญญาเท่าทัน
พอที่จะรู้ว่าอะไรควรทำ
อะไรควรละเว้นไป (ศีล)
ก็เท่านั้นเอง


จริงๆ เป็นชีวิตปกติของ
จิตวิญญาณก่อนเสื่อม
เป็นเพศชายและหญิง
ด้วยซ้ำครับ (สมณเพศ
หรือ มหาบุรุษเพศ ก็ดี)

 

ไม่จำเป็นต้องบวชพระเสมอไปนี่ครับ
นักพรต, เซียนเต๋า ก็อยู่แบบคนโสด


และไม่ใช่การอยู่คนเดียวเสียหน่อย
เรามีคนมากมายรายล้อม ที่ไม่ได้
ยึดติดว่าเป็นคู่ของเรา แฟนของเรา
เหมือนอยู่ในดงดอกไม้งาม ที่เราไม่
คิดจะเด็ดมาครอง เป็นเจ้าของใดๆ
ไม่เห็นจะโดดเดี่ยวหรือเหงาอย่างไร?

 

ผมก็เป็นฆราวาสที่ทำงาน
และตอนเช้าผมก็ทำบุญ
ประจำๆ ไม่คิดอะไรเลย


การปฏิบัติก็คล้ายๆ พระ
แต่ไม่ต้องกลัว ระวังว่า
จะผิดศีลอะไรนี่ครับ?

 

เหมือนคนนี้ไง เป็นนักพรตห่มขาวอยู่บนยอดเขา "ซูซัน" เท่ห์ดีนะ

 

เคยมองเห็นผู้คน ชายและหญิง งดงามตามธรรมชาติ
อย่างที่เขาเป็นอยู่ แต่ไม่รู้สึกว่าต้องครอบครอง หรือ
ต้องร้องขอให้เขารักตอบเรามา เหมือนอยู่กลางดง
ดอกไม้งาม ไม่คิดเด็ดมาเป็นของตน เท่านี้ก็มีสุข
เรามองเขาได้ รู้สึกต่อเขาได้ อย่างที่เราเป็นและ
รู้สึก โดยไม่ต้องเก็บกดหรือหลอกตัวเอง เรามี
ความจริงใจต่อความรู้สึกของเราเอง แต่ก็ไม่
ตกเป็นทาสของความรู้สึกเหล่านั้นเลย ...


เราจะรู้สึกเหมือนมีอิสระอย่างแท้จริงท่ามกลาง
ผู้คนมากมายบนโลกใบนี้ เราอยู่ท่ามกลางพวก
เขาได้อย่างไม่หวาดกลัวว่าเราและเขาจะรักกัน
หรือไม่? เรารักเรารู้ว่ารัก แม้เป็นเพียงฝ่ายเดียว
เราก็มีความสุขแล้ว พอแล้ว ก็เท่านั้นเอง ...

 

จักรวาลกว้างใหญ่ไพศาล ดวงดาวเคลื่อนคล้อย
แปรเปลี่ยนทุกชั่วโมงยาม อัศจรรย์เหลือคณา
ดังเช่น เขาซูซัน ณ.มณฑลเสฉวน
เต็มไปด้วยเทือกเขาใหญ่น้อยที่สูงเทียมฟ้า
ให้ผู้คนจินตนาการถึงความลี้ลับที่ซ่อนอยู่
ระหว่างขุนเขา และอยู่เหนือกาลเวลา ดังนั้น
จึงเป็นต้นกำเนิดตำนานต่างๆมากมาย
บ้างกล่าวว่า บนเขามีผู้อมตะ ดูดซับไอดิน กลิ่นฟ้า
พ้นจากวัฏฏจักรสังขาร เหาะ เหิน ไปมา
คว้าดาว สาวเดือน เคลื่อนไหวรวดเร็ว
พวกเขาต่างบำเพ็ญเพียร ฝึกวิชา จุดประสงค์
เพื่อไขปริศนา ความยั่งยืนแห่งฟ้าดิน


ฟ้าดินยืนยง คุณธรรมค้ำจุน

ชอบ ชอบ

 

....... บท ปลง สังขาร .........
มนุษย์เราเอย เกิดมาทำไม นิพพานมีสุข
อยู่ใยมิไป ตัณหาหน่วงหนัก หน่วงชักหน่วงไว้
ฉันไปมิได้ ตัณหาผูกพัน ห่วงนั้นพันผูก
ห่วงลูกห่วงหลาน ห่วงทรัพย์สินศฤงคาร จงสละเสียเถิด
จะได้ไปนิพพาน ข้ามพ้นภพสาม ยามหนุ่มสาวน้อย
หน้าตาแช่มช้อย งามแล้วทุกประการ แก่เฒ่าหนังยาน
แต่ล้วนเครื่องเหม็น เอ็นใหญ่เก้าร้อย เอ็นน้อยเก้าพัน
มันมาทำเข็ญใจ ให้ร้อนให้เย็น เมื่อยขบทั้งตัว
ขนคิ้วก็ขาว นัยน์ตาก็มัว เส้นผมบนหัว
ดำแล้วกลับหงอก หน้าตาเว้าวอก ดูหน้าบัดสี
จะลุกก็โอย จะนั่งก็โอย เหมือนดอกไม้โรย
ไม่มีเกสร จะเข้าที่นอน พึงสอนภาวนา
พระอนิจจัง พระอนัตตา เราท่านเกิดมา
รังแต่จะตาย ผู้ดีเข็ญใจ ก็ตายเหมือนกัน
เงินทองทั้งนั้น มิติดตัวเรา ตายไปเป็นผี
ลูกเมียผัวรัก เขาชักหน้าหนี เขาเหม็นซากผี
เปื่อยเน่าพุพอง หมู่ญาติพี่น้อง เขาหามเอาไป
เขาวางลงไว้ เขานั่งร้องไห้ แล้วกลับคืนมา
อยู่แต่ผู้เดียว ป่าไม้ชายเขียว เหลียวไม่เห็นใคร
เห็นแต่ฝูงแร้ง เห็นแต่ฝูงกา เห็นแต่ฝูงหมา
ยื้อแย่งกันกิน ดูน่าสมเพช กระดูกกูเอ๋ย
เรี่ยรายแผ่นดิน แร้งกาหมากิน เอาเป็นอาหาร
เที่ยงคืนสงัด ตื่นขึ้นมินาน ไม่เห็นลูกหลาน
พี่น้องเผ่าพันธุ์ เห็นแต่นกเค้า จับเจ่าเรียงกัน
เห็นแต่นกแสก ร้องแรกแหกขวัญ เห็นแต่ฝูงผี
ร้องไห้หากัน มนุษย์เราเอ๋ย อย่าหลงกันเลย
ไม่มีแก่นสาร อุตส่าห์ทำบุญ ค้ำจุนเอาไว้
จะได้ไปสวรรค์ จะได้ทันพระเจ้า จะได้เข้าพระนิพพาน
อะหัง วันทามิ สัพพะโส อะหัง วันทามิ นิพพานะปัจจะโย โหตุ ฯ

 

ทุกชีวิตไหลไปตามท่วงทำนอง กำหนดกฎเกณฑ์อะไรไม่ได้. เปลี่ยนไปตามกาล เหตุและปัจจัย..
(แรงแห่งกรรม นั่นเอง)

 

แม้จะคิด แต่เหตุปัจจัยไม่พร้อม ก็คงได้แค่คิด หากเหตุปัจจัยพร้อม สนับสนุน แม้ไม่คิด ก็ต้องเป็นไปตามนั้น..
มันก็เป็นเช่นนั้นเองล่ะท่านทั้งหลาย..

 

เก๋มาก ผมก็ชอบนะ สภาพพ้นเพศหน่ะ ^ ^ มันเป็นตัวของตัวเองดีครับ ^O^

 

สุดยอด กระทู้ติดดาวให้เลยครับ ^^^

 

อยู่มาจนวันนี้53ปีแล้วไม่มีเคล็ดลับอะไรที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์
ทุกข์จากความรักแม้เป็นความรักแบบแม่รักลูก
เห็นแม่รักลูกห่วงลูก
เลยคิดว่าจะไม่ยอมมีครอบครัวจะได้ไม่มีลูกจะได้ไม่ทุกข์เหมือนแม่
ทุกวันนี้ชีวิตเลยสุขสบายไร้ภาระเรื่องลูกหลานอิสระมาก
แถมภูมิใจที่เป็นสาวพรหมจารีอีกต่างหาก
แต่ก็ไม่ยึดละนะเพราะถึงเป็นอย่างนี้ก็ใช่ว่าจะวิเศษอะไร
ก็ยังเป็นคนธรรมดาที่สักวันก็ต้องตายเหมือนคนอื่น

 

โสด สบาย สุด อันนี้เรื่องจริง ผมเองก็ตั้งใจจะโสดไปให้ได้นานที่สุด เพราะเห็นแล้วว่าต่อให้เป็นคนที่ดีขนาดไหน ถ้ามีครอบครัวก็ทำในสิ่งที่ตนเองปรารถนาได้ไม่มากนัก ก็เลยขอโสดไปก่อน เวลาช่วยคนอื่นจะได้ไม่ต้องห่วงคนข้างหลังมากนัก อีกอย่างก็กำลังสร้างเนื้อสร้างตัวใหม่ อยากทำบริษัทให้รุ่งก่อน จะได้มีกำลังมาช่วยคนในสังคมได้เยอะๆ เห็นตัวอย่างคนใกล้ตัวแล้วเลยไม่อยากมีคู่ตอนนี้ มันมีแต่บันทอนกำลังใจเสียมากกว่าเป็นผลดี เอาเป็นว่าถ้าใครตั้งใจก็เชียร์ครับโสดให้นานๆ ไว้ก็ดีครับ ยิ่งคนดีๆ ด้วยล่ะก็ไม่ต้องห่วงว่าจะหาแฟนไม่ได้ เดี๋ยวเราดีมากๆ แล้วมารเขาจะจัดมาให้เอง(เขาถนัดเรื่องขวางความดีของคนที่ตั้งใจปฎิบัติ)

 

ไม่ป่วนนะ คุณมีทางออกยังไงอีกยี่สิบปีข้างหน้า เมื่อสังขารนี้ถดถอย
ขอทราบแนวทางบ้าง
ขอบคุณนะคะ

 

ลองเปรียบเทียบชีวิตเวลาโสดกับเวลามีแฟน ก็ได้นะครับ


เวลามีแฟน ก่อนจะเป็นแฟนกัน ก็ต้องจีบต้องเอาอกเอาใจ ต้อง
คอยลุ้นว่าเขาจะรับรัก จะชอบเราไหม? บางทีก็มองหน้ากันไม่ติด
คบกันไม่สนิทใจ เจอกันทีไรก็รู้สึกอึดอัดบอกไม่ถูก เมื่อคบกันเป็น
แฟนแล้ว ก็ยังต้องคอยประคบประหงม คอยดูแลความรักที่แสนจะ
บอบบาง เหมือนกุหลาบแก้วที่พร้อมจะแตกได้ง่ายๆ พอมีเรื่องส่ง
ผลกระทบต่อกันทีไร ก็เริ่มร้าว จากน้ำตาลที่หวาน เคี่ยวกรำยิ่งนาน
ก็ยิ่งขม และขมยิ่งขึ้นเรื่อยๆ พอแต่งงานกันแล้ว ยังต้องมีภาระความ
รับผิดชอบมากมาย สุมรุมเร้าเข้ามา ทั้งฝ่ายพ่อแม่สามี-ภรรยา มีคน
มีตัวละครอีกมากมาย เข้ามาสู่ชีวิตของเรา สารพัดประการจนงง เดิม
คิดว่าคงเป็นความรักเราสอง อยู่กันสองคนมีความสุข แท้แล้ว ไม่ใช่
อย่างนั้น มันกลายเป็นครอบครัวสองฝ่ายและอะไรที่ยุ่งยาก ยิ่งใหญ่
มากยิ่งขึ้น อิรุงตุงนังไปหมด ไหนจะเรื่องความรับผิดชอบต่อครอบครัว
และความเป็นอยู่, อาหารการกิน, การใช้, การดูแลกันและกัน, ความ
รับผิดชอบต่อหน้าที่ในครอบครัว ฯลฯ อะไรอีกมากมายที่ไม่ลงตัว ต้อง
ใช้เวลานานกว่าจะเข้าที่ได้ ไม่สนุกเลย เพราะเหตุนี้มั้ง คนรอบบ้านผม
ก็เลยหย่ากันไป หลายคู่เหลือเกิน พี่สาวข้างบ้าน ก็ขาดจากสามี, น้อง
สาวก็แยกกันอยู่กับสามี, พี่ของพี่สาวข้างบ้าน ก็หม้ายตอนลูกโตแล้ว
รอบๆ ตัวผมมีแต่ "แม่หม้าย" กันทั้งนั้นเลย จนพ่อพูดเล่นๆ ให้ฟังผมว่า
"เมืองแม่หม้าย" ตอนแรกผมก็งงๆ เพราะแม่หม้ายชอบมายุ่งกับพ่อแต่
หลังๆ ถึงได้เห็นว่า "ท่าจะจริง" เริ่มเป็นอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไร ก็ไม่รู้ครับ

 

คิดว่าจะได้ลูกคอยดูแลยามแก่เฒ่า แต่ความจริงแล้วเป็นไปตามกรรม?


ยุคปัจจุบัน เท่าที่สังเกตุเห็น ลูกหลานมากมาย ไม่ได้ดุแลพ่อแม่ยามแก่เฒ่าทั้ง
ยังต้องการ "มีบ้านใหม่" ของตนเอง ไม่ได้อยากได้สมบัติหรืออยู่บ้านเก่าของ
พ่อแม่ หรือถ้าได้ ก็อาจขายต่อ แล้วไปซื้อบ้านใหม่ เพราะ ที่ทำงานเปลี่ยนไป
อย่างนี้ก็มี ในขณะที่ "คนที่ไม่ใช่ลูกหลาน" กลายเป็นที่พึ่งของผู้เป็นพ่อแม่ได้
เช่น หลวงพ่อ, หลวงปู่ ต่างๆ ก็ได้คนที่ไม่ใช่ลูกหลานทั้งนั้น คอยปรนนิบัติดูแล
หรือแม้แต่ฆราวาสทั่วไป ก็เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น คงเป็นไปตามบุญวาสนาที่ได้
ทำร่วมกันมาแต่เก่าก่อน ในขณะที่ลูกหลานหมดบุญกรรมร่วมกันแล้ว ก็แยกย้าย
ออกไป หลายบ้านเริ่มเป็นแบบนี้ ดังนั้น ความเชื่อที่ว่า "มีลูกหลานได้พึ่งยามแก่"
จึงอาจไม่เป็นจริงเสมอไป และคนที่ไม่มีลูกหลานแต่มีบุญวาสนาบารมี ก็อาจได้
คนที่ไม่ใช่ลูกหลานดูแล ยามแก่เฒ่าก็ได้ เช่น ผู้บำเพ็ญธรรมที่มีลูกศิษย์ลูกหา ฯ

 

รู้สึกว่าสภาพแวดล้อมของคุณโปเยจะคล้ายฉันนะคะ
ก็ลองคิดว่าโตขึ้นจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่น แต่พอเห็นใครต่อใครก็มีปัญหาครอบครัว จึงไม่อยากที่จะแต่งงาน อยากมีชีวิตคนเดียว
ไม่ต้องเป็นภาระใคร เมื่อไหร่ที่ตายลงแล้ว ก็จะบริจาคร่างกายให้เป็นอาจารย์ใหญ่

ก็ใช้ชีวิตเป็นโสดแบบสบายใจมากได้สักพักนึง เมื่อก่อนก็อยากมีใครสักคน แต่ตอนนี้ไม่อยากมีใคร ไม่อยากผู้พันธ์กับใคร

ตอนที่เราไม่อยากมีใครนี่แหละ มันก็ดันมีมาขอแต่งงาน เราก็ยังยืนยันว่าไม่อยากแต่งงาน

แล้วเสียงนึงก็ดังขึ้น "ใครบางคนอาจรอเรามาทั้งชีวิตก็ได้นะ"

ข้อความสั้นๆ ที่วนเวียนอยู่ในใจ