แลกเปลี่ยนทัศนะ.." ปัจจุบัน "

สภาวะดิฉันตอนนี้ ..... ไม่ว่าจะเป็น คิด นึก ทบทวน ไตร่ตรอง ฯลฯ และปฏิบัติ มีอยู่คำเดียว คือ ปัจจุบัน ไม่ว่าจะเป็น ปัจจุบันทุกขณะ ปัจจุบันถี่ยิบ ก็เลยต้องขอเปิดเวทีรับฟังทัศนะ จากท่านอื่นๆ บ้าง เพื่อเปิดมุมมองให้กับตัวดิฉันเอง ...ว่า เกิดอะไรขึ้นกับการปฏิบัติบนทางสายพุทธโธของดิฉัน..ขอบคุณมากค่ะ​

 

ดีแล้วนี่ครับ เพิ่มส่วนวิปัสสนาเข้าไป

 

คำว่าปัจจุบัน

เหตุการณ์ในปัจจุบันอันเป็นเรื่องราว

หน้าที่อันเป็นปัจจุบันอันเป็นสิ่งที่รับผิดชอบหรือได้รับมอบหมาย

ฐานะในปัจจุบันอันเป็นสถานะความเป็นอยู่

ปัจจุบันของการกระทบผัสสะ ในอายตนะทั้ง 12 มี ตากระทบรูป เป็นต้น


การปฏิบัติธรรม คือการรู้เฉพาะหน้า
การรู้เฉพาะหน้า ก็คือ การรู้ในส่วน ผลผัสสะ
คืออายตนะ ทั้ง 12 ที่กระทบตลอดเวลา

การรู้ในปัจจุบัน ในการปฏิบัติธรรม
จึงคือการรู้ของผลผัสสะที่กระทบตลอดเวลา

ตากระทบรูป จิตเป็นอย่างไร
หูกระทบเสียงจิตเป็นอย่างไร
จมูกกระทบกลิ่น จิตเป็นอย่างไร
ลิ้นรับรส จิตเป็นอย่างไร
กายสัมผัส จิตเป็นอย่างไร
ใจรับธรรมมารมณ์ จิตเป็นอย่างไร

ทีนี้จะให้วัดผลในแนวไหนล่ะ

 

"เกิดอะไรขึ้นกับการปฏิบัติบนทางสายพุทธโธของดิฉัน"

ปัจจุบันเป็นอะไรหรือครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ทิ้งคำให้กำกลวง

ตามรู้ปัจจุบันก็ดีแล้วครับ จะได้ไม่หลงไหลในอดีต และ อนาคต

สิ่งที่ล่วงไปแล้ว กลับไปแก้ไขก็ไม่ได้ สิ่งที่ยังมาไม่ถึง จะไปบังคับก็ไม่ได้

ควรที่จะขยายความให้มากกว่านี้ เพื่อการสนทนาที่ง่ายยิ่งขึ้นครับ

สาธุครับ

 

คำว่า"รู้ปัจจุบัน"ในสายภาวนา"พุทโธ"นั้น

เป็นการรู้เหตุปัจจุบันหรือที่เรียกว่าการมีสัมปชัญญะ รู้ตัวทั่วพร้อม

เป็นผลของการมีกำลังสติรู้อยู่ฐานที่ตั้ง(ถ้าทำได้อย่างที่ว่า) จึงทำให้รู้เหตุปัจจุบันได้ชัดเจน

การรู้เหตุปัจจุบันที่เป็นอยู่นั้น ยังมีผลในการเปลี่ยนแปลงในเหตุที่เกิดขึ้นให้ต้องพิจารณาตาม

พร้อมกับต้องดูจิตอยู่ตลอดเวลาว่า หวั่นไหวไปตามสิ่งที่ถูกรู้ที่เปลี่ยนแปลงด้วยหรือไม่?

ส่วนปัจจุบันธรรมที่แท้จริงนั้น เป็นธรรมซึ่งคงที่แล้วเป็นปัจจุบันไม่แปลเปลี่ยน.

เจริญในธรรมทุกๆท่าน เป็นคคห.ส่วนตัวเท่านั้น ไม่ใช่เป็นที่สิ้นสุด.

 

ที่ว่าอยู่กับปัจจุบันนั้น คุณมีอาการอย่างไรครับ แล้วทำอะไรต่อเมื่อรู้ว่าอยู่กับปจจุบัน สาธุท่านธรรมภูติครับ สบายดีนะครับ

 

ตามรู้ ปัจจุบัน เป็นการทำสมาธิ แบบ เดิน ยืน นั่ง นอน คุณต้องตามรู้ตลอด ว่าตอนนี้กำลังเดินอยู่ความรู้สึกต้องกำหนดรู้ไว้ที่ฝ่าเท้า หรืออีกอย่างคือการกำหนดความรู้สึกตัวไว้ในร่างกาย ตรงไหนก็ได้ของร่างกาย เมื่อคุณกำหนดความรู้สึกไว้ในร่างกายแล้วก็จะเกิดสมาธิทันที แต่จะได้มากหรือได้ น้อยขึ้นอยู่ที่กำหนดได้นานขนาดไหน

หรือไม่ก็ลองกำหนด พุทโธไว้เหนือ สะดือ 2 นิ้ว ตามให้นานที่สุด แล้วสักเกตดูว่า ในกายเราจะเกิดอาการอะไรบาง คุณต้องรู้ได้ตัวของคุณเอง

 

มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดความยินดี ยินร้าย ในโลกออกเสียได้.....

บริกรรม พุท-โธ อยู่ก็ไม่เห็นปัจจุบันอารมณ์ เพราะจะเห็นแต่ผู้ท่อง บริกรรม อยู่ตลอดเวลา

เมื่อใดที่ พุท-โธ หายไป ก็จะเหลืออยู่แต่ สัมปชัญญะ สติ และอารมณ์ที่สงบสบาย นี่แหละ

อารมณ์ปัจจุบันที่อยากรู้จัก...............

 

ปัจจุบันขณะ ->สติ->ปัญญา->ความเห็นจริงรู้จริง->กาย วาจา ใจ

 

คำว่าปัจจุบัน

เหตุการณ์ในปัจจุบันอันเป็นเรื่องราว

หน้าที่อันเป็นปัจจุบันอันเป็นสิ่งที่รับผิดชอบหรือได้รับมอบหมาย

ฐานะในปัจจุบันอันเป็นสถานะความเป็นอยู่

ปัจจุบันของการกระทบผัสสะ ในอายตนะทั้ง 12 มี ตากระทบรูป เป็นต้น


การปฏิบัติธรรม คือการรู้เฉพาะหน้า
การรู้เฉพาะหน้า ก็คือ การรู้ในส่วน ผลผัสสะ
คืออายตนะ ทั้ง 12 ที่กระทบตลอดเวลา

การรู้ในปัจจุบัน ในการปฏิบัติธรรม
จึงคือการรู้ของผลผัสสะที่กระทบตลอดเวลา

ตากระทบรูป จิตเป็นอย่างไร
หูกระทบเสียงจิตเป็นอย่างไร
จมูกกระทบกลิ่น จิตเป็นอย่างไร
ลิ้นรับรส จิตเป็นอย่างไร
กายสัมผัส จิตเป็นอย่างไร
ใจรับธรรมมารมณ์ จิตเป็นอย่างไร




อนุโมทนา คําตอบนี้ครับ

 

ขอบคุณทุกท่านที่ส่งความปรารถนาดีมาให้นะคะ และก็ขอให้ความปรารถนาดีนี้กลับคืนไปยังทุกท่านเช่นเดียวกัน ....ดิฉันจะโพสข้อความที่อธิบายสภาวะรู้สึกปัจจุบันของดิฉัน แต่พอคลิกส่งข้อความแล้ว ปรากฏว่าโพสไม่ได้ ข้อความก็หายหมด ถ้าเขียนใหม่ก็คงไม่ได้ความรู้สึกเหมือนเดิม แต่วันนี้ดิฉันเริ่มรู้สึกชินกับสภาวะที่มีแต่ปัจจุบันแล้ว ก็จะขอปฏิบัติต่อไปเหมือนเดิม โดยการดูกายดูใจ ทั้งในชีวิตประจำวันและการนั่งสมาธิ ...ขอบคุณค่ะ

 

หากรู้ว่าตัวเองขี้เกียจ ได้ทันปัจจุบันถี่ยิบ ปัจจุบันขณะ ยุบยิบ
จะพิมพ์ใหม่ เสมอ ไม่หวั่นแม้มันจะหายไป

คำพิมพ์อาจไม่เหมือนในบางอักขระ แต่การสื่อสารจะออกมาแบบซ้ำกันเสมอ
เพราะมันออก มันถอดมาจากใจ

ความกังวลใจย่อมไม่มีในภายหลังก็จะสงบได้

สมกับคำว่า

ปัจจุปันนัง จะ โยธัมมัง
ผู้ใดเห็นธรรมในปัจจุบัน ผู้นั้นไม่ง่อนแงนคลอนแคลนในธรรมทั้งหลาย​

 

ขอบคุณค่ะ ...คุณปราบเทวดาดิฉันตั้งใจว่าจะอธิบายสภาวะปัจจุบันของดิฉันในภายหลัง เพราะต้องรีบไปทำงาน พอมาถึงที่ทำงานแล้วก็เขียนอธิบายเพิ่มเติม แต่ตลกมากเลย...พอพิมพ์เสร็จ จะโพส ปรากฏว่า เน็ตหลุด ต้องใส่รหัสใหม่ แล้วข้อความก็หายไปหมดเหมือนเดิม ดิฉันเลยเปลี่ยนวิธีการใหม่ พิมพ์ใส่ไฟล์ไว้ ไม่พิมพ์สด จะโพสเมื่อไรก็ coppy เมื่อนั้น จะเลิกอธิบายก็จะเหมือนกับคนที่ทำอะไรแล้วไม่ทำให้ถึงที่สุด<O</O
สภาวะปัจจุบันที่ดิฉันรู้สึกนั้น ก็คือ ไม่มีอดีต(เรื่องที่ผ่านมา) ไม่มีอนาคต(เรื่องที่ยังมาไม่ถึง) คล้ายกับว่าไปกำหนดสภาวะปัจจุบันไว้ ให้มีความรู้สึก นึก คิด กับความเป็นปัจจุบัน รู้ตัวว่าคิดเรื่องที่ผ่านมา ก็เลิกคิด รู้ตัวว่าคิดเรื่องที่ยังมาไม่ถึง ก็เลิกคิด อยู่กับปัจจุบันที่ไม่มีอะไร จนที่สุดแม้กระทั่งความเป็นปัจจุบันก็รู้สึกว่าไม่เที่ยง ไม่นิ่ง เพราะเปลี่ยนแปลงตลอด และสภาวะปัจจุบันถี่ยิบนั้น ก็เหมือนกับจุด ที่เราเริ่มเขียนห่างๆ แล้วถี่ขึ้นเรื่อยๆ สำหรับการปฏิบัติดิฉันดูกายดูใจตัวเอง ในกิจกรรมของชีวิตประจำวัน ดูกายทำงาน กายเคลื่อนไหว ตัวเดิน มือทำงาน มือเคลื่อนไหว ฯลฯ ส่วนความรู้สึกทางใจก็สนุกสนานได้ คิดได้ แต่พร้อมที่จะอยู่ที่ปัจจุบัน คืออยู่ที่ปัจจุบันเมื่อใด จะตัดคิดอดีตหรืออนาคต อยู่กับความไม่มีอะไร ถ้านั่งสมาธิก็จะรู้สึกนิ่งๆ ดิฉันก็เลยงงกับสภาวะปัจจุบันที่เกิดขึ้นกับตัวเอง แต่วันนี้(๑๕ มี.ค. ๕๕) ดิฉันเริ่มชินกับสภาวะที่เกิดขึ้นแล้วและขอขอบคุณสำหรับทุกคำตอบทุกความคิดเห็น ...ขอบคุณมากค่ะ...<O</O

 

อนุโมทนาสาธุครับ กระทำบ่อยๆครับ แล้วผลแห่งการกระทำจะบอกเราเอง

ว่าอะไรที่เราควรจะทำต่อไป ไม่มีทางไหนที่ผิด หากผิดเพราะเราคิดว่ามันผิด

เพราะเราจะรู้ด้วยตัวเราเอง ว่าเราทำแบบนี้ได้ผล หรือ ไม่ได้ผล

เพียงแค่เราไม่ยึดติดในสิ่งที่เราเข้าใจว่า เราทำถูกแล้ว

สาธุครับ

 

.............................ก้คงต้องเจริญไปเรื่อยเรื่อย ละครับ...บางทีอาจจะเผลอหลงลืมสติบ้างคงมี.เผลอก้รู้ว่าเผลอ.ใจสนุกก็ต้องรู้ว่าสนุกสนาน(ระลึกถึงเหตุเกิด เหตุดับ)..แต่ผลของนิ่งว่างโล่ง สติก้ต้องระลึกรู้อยู่ดี เพราะมันก็เป็นสภาพธรรมหนึ่งที่ไม่เที่ยง...และเราไม่ได้ภาวนาเอาความรู้สึกนี้...ถ้าทบทวนพระสูตรของมหาสติปัฎฐานสี่ให้แม่น อาจจะตรงต่อการภาวนามากขึ้นนะครับ ลองทบทวนดูครับ

 

อย่างนี้ น่าจะเรียกว่า ปัจจุบันสัญญา นะครับ..นิ่งเฉยดูจิตหรือดูความคิดครับ ไม่ตามดูความคิด ว่างๆเฉยๆใช่ไหมครับ:'(

 

การจะเห็นสภาพธรรมที่ไม่เที่ยงได้ คุณต้องมีกำลังสมาธิขั้นใด ..แพคเกมส์..อย่าลืมซิครับ:'@

 

.............เจ่ก ถ้าเจ่ก มีศรัทธาต่อพระต่อพระธรรมพอต่อการภาวนาพอ นะ นะ เจ่กจะเริ่มจากศิลก่อน เจ่กจะเริ่มเจริญพรหมวิหารอะไรก็ว่าไป....แล้วเริ่มเห้นคุณค่าของคำว่าสติ....เจ่กก็เริ่มเจริญสติ...ทำให้มากเจริญให้มาก มันก้เริ่มมีความตั้งมั่น ห่างใกลจากนิวรณ์ มีปัสสัทธิ อุเบกขา และสมาธิ อันเป็นสมาธิในสัมโพชฌงค์ที่แท้............เจ่กลองทำดูสิ.....ส่วนสมถะนั้น ใครจะห้ามไม่ให้ทำ คนเรามีเวลาเยอะแยะ จะอานาปานสติ จะทำกสิณ จะทำฌาน ถ้าเรามีความรู้จากปริยัติในพระสัทธรรมพอแล้ว...มันจะอยู่ในขอบเขตเป้าหมายมีไว้พุ่งชนทั้งนั้นแหละ เจ่ก