แลกเปลี่ยนทัศนะ.." ปัจจุบัน "

............... ส่วนสติ ที่เจ่ก สงสัยว่านักอภิธรรมเขายกมา ว่าเกิดกับกุศลเท่านั้น ก็จริง ครับ..หมายถึงขณะจิตนั้น(แว่บ พรึ่บ)ตรงนั้นคือการที่จิตประกอบด้วยเจตสิกตัวใหม่ คือ สติเจตสิก ตอน แว่บ พรึ่บ นั้น....ก่อนหน้านั้น อาจจะ มีโทสะ ราคะอยู่..แต่พอมีสติระลึกตอนนั้นก็ถือว่า เป็นกุศลนะตอนนั้น(จุดนั้น)มีลักษณะ ทิ้งอกุศล พอทิ้งอกุศล ก็เรียกว่า กุศล เช่น โทสะ ก็เป็น อโทสะ..............แต่ นะครับ แต่ ถ้ามีเหตุปัจจัยให้มีโทสะอีก ก็ถือว่าอีก ขณะจิตมีโทสะเจตสิกเกิดร่วมกับจิตอีกที ก็ถือว่าเป็น การเกิดของอีกขณะจิตนะครับ เจ่ก มัน เกิดดับอยู่อย่างนี้แหละ

 

แจ่มแจ๋ว..แล้วสติของคุณมรึงจะก่อตัว รวมตัวกันเมื่อแก่ใช่ไหม ปิด-เปิด เปิด-ปิด .. แทนที่จะฝึกสมาธิไปพร้อมกันเลยไม่เอา..ชอบยืนบนยอดไม้ดูลมพักลมเพ เอ้าโอละเห่ โอละฮึก ลุกขึ้นแต่ดึก ทำขนมแชงม้า..ใช่ปล่าว.:'@

 

ปวดหัวเว้ยยยส์ ..กุจะมีโทสะก็เพราะมรึงนี่แหละ แว็๊บ-พรีบ ไฟดิสโก้เท็ครึ อ่านแล้วมึงวิ่งวุ่นไปๆมาๆแล้วแว็บพรึ่บ ปวดหมองว่ะ..ก็มรึงไม่มีสมาธิ.:'@

 

มีเรื่องมาชวนสังเกตุ

ตรงมีเส้นใต้

สังเกตุไหมว่า มันทำด้วยตัวมันเองหรือยัง
(หรือยังมีการตั้งใจทำอยู่
ระหว่างตั้งใจทำ กลับมันทำของมันเอง
รู้สึกถึงอันไหนได้มากกว่ากัน)

หากยัง ก็ทำแบบเดิมที่รู้กายรู้ใจไปเรื่อยๆ
แม้ว่า นิ่งก็รู้ว่า นิ่ง ว่างก็รู้ว่าว่าง
เพื่อให้ใกล้กับคำว่าหยุดอยู่ที่รู้ให้ได้

ส่วนสีน้ำเงิน
เราไปเห็นคำว่าไม่เที่ยง หรือ
จิตไปเห็นว่ามันไม่เที่ยง
สังเกตุดีดีนะ

 

............แน่นอนเจ่ก ศาสนาพุทธเรา เชื่อเรื่องเหตุปัจจัย...ถ้าเจ่กรู้จักสติแล้ว มันไม่ยากแล้ว แค่ถักทอให้เป็นแพ เป็นมหาสติ...กลางดึกไม่ต้องลุก

 

รู้ตัวว่าคิดเรื่องที่ผ่านมา ก็เลิกคิด รู้ตัวว่าคิดเรื่องที่ยังมาไม่ถึง ก็เลิกคิด อยู่กับปัจจุบันที่ไม่มีอะไร จนที่สุดแม้กระทั่งความเป็นปัจจุบันก็รู้สึกว่าไม่เที่ยง
มีเรื่องมาชวนสังเกตุตรงมีเส้นใต้ สังเกตุไหมว่า มันทำด้วยตัวมันเองหรือยัง
(หรือยังมีการตั้งใจทำอยู่ ระหว่างตั้งใจทำ กลับมันทำของมันเอง รู้สึกถึงอันไหนได้มากกว่ากัน)หากยัง ก็ทำแบบเดิมที่รู้กายรู้ใจไปเรื่อยๆแม้ว่า นิ่งก็รู้ว่า นิ่ง ว่างก็รู้ว่าว่าง
เพื่อให้ใกล้กับคำว่าหยุดอยู่ที่รู้ให้ได้ส่วนสีน้ำเงิน เราไปเห็นคำว่าไม่เที่ยง หรือ
จิตไปเห็นว่ามันไม่เที่ยงสังเกตุดีดีนะ<!-- google_ad_section_end -->

รู้ตัวว่าคิดเรื่องที่ผ่านมา ก็เลิกคิด รู้ตัวว่าคิดเรื่องที่ยังมาไม่ถึง ก็เลิกคิด
ตอบ ลักษณะจะเหมือนกับว่ามีปัจจุบันเป็นที่อยู่ เมื่อคิดเรื่องที่ผ่านมาหรือจะคิดวางแผนล่วงหน้า ก็คิดได้นานตามต้องการ เมื่อจะหยุดก็ระลึกถึงปัจจุบันก็จะตัดความคิดทันที ประมาณนี้
อยู่กับปัจจุบันที่ไม่มีอะไร จนที่สุดแม้กระทั่งความเป็นปัจจุบันก็รู้สึกว่าไม่เที่ยง
ตอบ เหมือนเป็นความรู้สึก หรือเป็นภาพที่เกิดขึ้น ว่า ปัจจุบันของดิฉันคล้ายกับการเขียนจุด เริ่มจากห่าง ๆ และถี่ขึ้นเรื่อย พอมีปัจจุบัน อดีตก็ไม่มี อนาคตก็ไม่มี แม้กระทั่งปัจจุบันเองก็เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ตามความรู้สึกปัจจุบัน
ดิฉันอาจจะอธิบายอะไรที่เข้าใจยากสักหน่อย เพราะเป็นเรื่องความรู้สึกที่เกิดขึ้นจากการปฏิบัติ ไม่ค่อยได้อ่านหนังสือธรรมะเท่าไร ...ขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ...

 

ตนย่อมรู้ได้เฉพาะตนครับ ปัจจุบันที่ไม่เที่ยงนี้ หากเฝ้าดูเป็นปกติ

จะเห็นเป็นสิ่งที่น่าเบื่อหน่าย และ จะวางลงด้วยความจริงใจครับ

มั่นคงเที่ยงตรง อย่าหวั่นไหวต่อคำพูดคำจา จิตจะสอนผู้ที่ปฎิบัติเองครับ

ปฎิบัติต่อไปอย่าท้อถอยครับ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าได้หวั่นไหวครับ

สาธุครับ

 

ก็คือมีสติเฉยๆ
แล้วมีสติยังไงจะเกิดปัญญา ก็มีสติเห็น ไตรลักษณ์ เห็นไม่เที่ยง แปรปรวน เป็นทุกข์เพราะไม่เที่ยง
เอาสติไปดูที่ไหน ที่ฐานทั้ง4 กาย มันมีแปรปรวนไหม ใหม่ๆก็เอาฐานกายก่อน มันง่าย เด๊วมันดีๆอยู่ โดนลูกค้าเร่งงานขาสั่นไปหมดแบบนั้น ก็ให้เอาสติปัจจุบันดูไปขาสั่น มันจะสั่นไปถึงไหน

ว่าแล้วก็ลองเลย

 

เจ้าของกระทู้ มาได้ไกลแล้วครับ ไม่ผิดทางหรอก ทางนี้แหละ คือทางละอัตตา เพื่อไปสู่มรรคผล

 

ขอบคุณทุกท่านที่แสดงความคิดเห็นและให้ข้อแนะนำ...ดิฉันต้องขออนุญาตยุติการแสดงความคิดเห็นหรือให้ข้อแนะนำแล้ว ที่ผ่านมาดิฉันอาจจะงงๆกับสภาวะที่ไม่เคยเจอ แต่ปัจจุบันนี้ดิฉันเริ่มชินแล้ว ...ดิฉันไม่ได้เก่งกล้าสามารถอะไร ได้แต่ปฏิบัติไปเรื่อยๆ ก็ขอให้ความปรารถนาดีของทุกคนที่ส่งมา ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ดิฉันก้าวหน้าขึ้น ได้รับความปรารถนาดีจากดิฉันกลับคืนไปเช่นเดียวกัน .....ขอบคุณทุกท่านด้วยใจจริง ...สาวอุทัย..

 

ไปเรื่อยๆครับ

หนังสือที่เรายิ่งอ่านมาก จะยิ่งเข้าใจมาก และจะอธิบายได้ชัด

หนังสือนั้นก็คือ กายกับใจเราเอง
อธิบายตามสิ่งที่เห็นที่เจอที่ประสบ นี่ละครับหนังสือของจริง


อ่านทุกวัน วันละนิดละน้อยจนบ่อยๆเป็นมากๆ
ทำไม่ยากเมื่อชำนาญ ผลที่ตามคือความรู้แจ้ง


ทีนี้แม้เราจะอ่านหนังสือของข้างนอก เราก็อ่านหนังสือในภายในไปในตัวด้วย
ยิ่งดีใหญ่ ได้ทั้งธรรมได้ทั้งอรรถ ได้ทั้งพยัญชนะ

สมาธิของพระพุทธเจ้าไม่ทำให้เราขี้เกียจ
มีแล้วจะเป็นไปแต่การพัฒนา

ไม่หวั่นแม้ว่าจะฟังธรรมจากพระ
ไม่หวั่นแม้จะอ่านตำราในพระไตรปิฎก
ไม่หวั่นแม้วันอารมณ์ไหลมากอีกตะหากครับ

ยินดีในการใฝ่ธรรมครับ