คาถาธรรมบท มลวรรคที่ ๑๘

<table class="contentpaneopen"><tbody><tr><td class="contentheading" width="100%">คาถาธรรมบท มลวรรคที่ ๑๘ </td><td class="buttonheading" align="right" width="100%"> </td><td class="buttonheading" align="right" width="100%"> </td></tr> </tbody></table> <table style="page-break-after: avoid; width: 100%;" border="0" cellpadding="4" cellspacing="0"><colgroup><col width="128*"></colgroup><colgroup><col width="128*"> </colgroup> <tbody> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๓๕. ปณฺฑุปลาโสวทานิสิ,
ยมปุริสาปิ จ เต อุปฏฺฐิตา,
อุยฺโยคมุเข จ ติฏฺฐสิ,
ปาเถยฺยมฺปิ จ เต น วิชฺชติ. (๑๘:๑)

</td> <td width="50%"> บัดนี้ท่านเป็นดุจใบไม้เหลือง อนึ่ง
แม้บุรุษของพระยายมก็ปรากฏแก่ท่านแล้ว
ท่านตั้งอยู่ในปากแห่งความเสื่อม
และเสบียงเดินทางของท่านก็ยังไม่มี.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๓๖.
โส กโรหิ ทีปมตฺตโน ,
ขิปฺปํ วายม ปณฺฑิโต ภว ,
นิทฺธนฺตมโล อนงฺคโณ,
ทิพฺพํ อริยภูมึ อุเปหิสิ . (๑๘:๒)
</td> <td width="50%"> ท่านจงทำที่พึงแก่ตน
จงรีบพยายาม จงเป็นบัณฑิต
ท่านเป็นผู้มีมลทินอันขจัดแล้ว
ไม่มีกิเลสเครื่องยียวน
จักถึงอริยภูมิอันเป็นทิพย์.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๓๗.
อุปนีตวโย ว ทานิสิ ,
สมฺปยาโตสิ ยมสฺส สนฺติกํ ,
วาโสปิ จ เต นตฺถิ อนฺตรา,
ปาเถยฺยมฺปิ จ เต น วิชฺชติ . (๑๘:๓)
</td> <td width="50%"> บัดนี้ท่านเป็นผู้มีวัยอันชรานำเข้าไปแล้ว
เตรียมจะไปยังสำนักของพระยายม
อนึ่ง ที่พักในระหว่างของท่านก็ยังไม่มี
และเสบียงเดินทางของท่านก็ยังไม่มี.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๓๘.
โส กโรหิ ทีปมตฺตโน ,
ขิปฺปํ วายม ปณฺฑิโต ภว ,
นิทฺธนฺตมโล อนงฺคโณ,
น ปุน ชาติชรํ อุเปหิสิ . (๑๘:๔)
</td> <td width="50%"> ท่านจงทำที่พึ่งแก่ตน
จงรีบพยายาม จงเป็นบัณฑิต
ท่านเป็นผู้มีมลทินอันขจัดแล้ว
ไม่มีกิเลสเครื่องยียวน
จักไม่เข้าถึงชาติและชราอีก.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๓๙.
อนุปุพฺเพน เมธาวี , โถกํ โถกํ ขเณ ขเณ,
กมฺมาโร รชตสฺเสว, นิทฺธเม มลมตฺตโน. (๑๘:๕)
</td> <td width="50%"> นักปราชญ์ทำกุศลทีละน้อยๆ ในขณะๆ
พึงขจัดมลทินของตนออกได้โดยลำดับ
เหมือนช่างทองขจัดมลทินของทอง ฉะนั้น.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๔๐.
อยสา ว มลํ สมุฏฺฐิตํ ,
ตทุฏฺฐาย ตเมว ขาทติ ,
เอวํ อติโธนจารินํ,
สานิ กมฺมานิ นยนฺติ ทุคฺคตึ . (๑๘:๖)
</td> <td width="50%"> สนิมเกิดขึ้นแต่เหล็กเอง ครั้นเกิดขึ้น
แต่เหล็กนั้นแล้ว ย่อมกัดเหล็กนั้นแหละ ฉันใด
กรรมของตนย่อมนำบุคคลผู้มัก
ประพฤติล่วงปัญญาชื่อโธนา ไปสู่ทุคติ ฉันนั้น.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๔๑.
อสชฺฌายมลา มนฺตา , อนุฏฺฐานมลา ฆรา,
มลํ วณฺณสฺส โกสชฺชํ, ปมาโท รกฺขโต มลํ. (๑๘:๗)
</td> <td width="50%"> มนต์มีอันไม่ท่องบ่นเป็นมลทิน
เรือนมีการไม่หมั่นเป็นมลทิน
ความเกียจคร้านเป็นมลทินของผิวพรรณ
ความประมาทเป็นมลทินของผู้รักษา.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๔๒.
มลิตฺถิยา ทุจฺจริตํ , มจฺเฉรํ ททโต มลํ,
มลา เว ปาปกา ธมฺมา, อสฺมึ โลเก ปรมฺหิ จ. (๑๘:๘)
</td> <td width="50%"> ความประพฤติชั่วเป็นมลทินหญิง
ความตระหนี่เป็นมลทินของผู้ให้
ธรรมทั้งหลายที่ลามกเป็นมลทินแท้
ทั้งในโลกนี้ทั้งในโลกหน้า.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๔๓.
ตโต มลา มลตรํ , อวิชฺชา ปรมํ มลํ,
เอตํ มลํ ปหตฺวาน, นิมฺมลา โหถ ภิกฺขโว. (๑๘:๙)
</td> <td width="50%"> เราจะบอกมลทินกว่ามลทินนั้น
คือ อวิชชาเป็นมลทินอย่างยิ่ง
ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลาย
ละมลทินนี้เสียแล้ว จงเป็นผู้ไม่มีมลทินเถิด.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๔๔.
สุชีวํ อหิริเกน , กากสูเรน ธํสินา,
ปกฺขนฺทินา ปคพฺเภน, สงฺกิลิฏฺเฐน ชีวิตํ. (๑๘:๑๐)
</td> <td width="50%"> บุคคลผู้ไม่มีหิริกล้าเพียงดังกา มักขจัด มักแล่นไป ผู้คะนอง เป็นผู้เศร้าหมองเป็นอยู่ง่าย.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๔๕.
หิรีมตา จ ทุชฺชีวํ , นิจฺจํ สุจิคเวสินา,
อลีเนนาปคพฺเภน, สุทฺธาชีเวน ปสฺสตา. (๑๘:๑๑)
</td> <td width="50%"> ส่วนบุคคลผู้มีหิริ มีปกติแสวงหา
ความสะอาดเป็นนิตย์ ไม่หดหู่ ไม่คะนอง
มีอาชีวะหมดจดเห็นอยู่เป็นอยู่ยาก.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๔๖.
โย ปาณมติมาเปติ , มุสาวาทญฺจ ภาสติ,
โลเก อทินฺนํ อาทิยติ, ปรทารญฺจ คจฺฉติ. (๑๘:๑๒)
</td> <td width="50%"> นรชนใดย่อมล้างผลาญสัตว์มีชีวิต
ถือเอาสิ่งของที่เจ้าของไม่ได้ให้ในโลก
คบหาภริยาคนอื่น กล่าวคำเท็จ.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๔๗.
สุราเมรยปานญฺจ , โย นโร อนุยุญฺชติ,
อิเธวเมโส โลกสฺมึ, มูลํ ขนติ อตฺตโน. (๑๘:๑๓)
</td> <td width="50%"> และประกอบการดื่มสุราเมรัยเนืองๆ
นรชนนี้ย่อมขุดทรัพย์อันเป็นต้นทุนของตนในโลกนี้แล.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๔๘.
เอวํ โภ ปุริส ชานาหิ , ปาปธมฺมา อสญฺญตา,
มา ตํ โลโภ อธมฺโม จ, จิรํ ทุกฺขาย รนฺธยุํ. (๑๘:๑๔)
</td> <td width="50%"> ดูกรบุรุษผู้เจริญท่านจงรู้อย่างนี้ว่า
บาปธรรมทั้งหลายอันบุคคลไม่สำรวมแล้ว
ความโลภและสภาวะมิใช่ธรรม
อย่าพึงย่ำยีท่านเพื่อทุกข์สิ้นกาลนาน.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๔๙.
ททาติ เว ยถาสทฺธํ , ยถาปสาทนํ ชโน,
ตตฺถ โย มงฺกุโต โหติ, ปเรสํ ปานโภชเน,
น โส ทิวา วา รตฺตึ วา สมาธึ อธิคจฺฉติ. (๑๘:๑๕)
</td> <td width="50%"> ชนย่อมให้ตามศรัทธาตามความเลื่อมใสโดยแท้
บุคคลใดย่อมเป็นผู้เก้อเขินในเพราะน้ำและข้าว
ของชนเหล่าอื่นนั้น บุคคลนั้นย่อมไม่บรรลุสมาธิ
ในกลางวันหรือกลางคืน.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๕๐.
ยสฺสเจตํ สมุจฺฉินฺนํ , มูลฆจฺฉํ สมูหตํ,
ส เว ทิวา วา รตฺตึ วา สมาธึ อธิคจฺฉติ. (๑๘:๑๖)
</td> <td width="50%"> ส่วนผู้ใดตัดความเป็นผู้เก้อเขินนี้ได้ขาด
ถอนขึ้นให้รากขาดแล้ว ผู้นั้นแลย่อมบรรลุสมาธิ
ในกลางวันหรือกลางคืน.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๕๑.
นตฺถิ ราคสโม อคฺคิ , นตฺถิ โทสสโม คโห,
นตฺถิ โมหสมํ ชาลํ, นตฺถิ ตณฺหาสมา นที. (๑๘:๑๗)
</td> <td width="50%"> ไฟเสมอด้วยราคะไม่มี ผู้จับเสมอด้วยโทสะไม่มี
ข่ายเสมอด้วยโมหะไม่มี แม่น้ำเสมอด้วยตัณหาไม่มี.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๕๒.
สุทสฺสํ วชฺชมญฺเญสํ , อตฺตโน ปน ทุทฺทสํ,
ปเรสํ หิ โส วชฺชานิ, โอปุนาติ ยถาภุสํ,
อตฺตโน ปน ฉาเทติ, กลึว กิตวา สโฐ. (๑๘:๑๘)
</td> <td width="50%"> โทษของผู้อื่นเห็นได้ง่าย
ส่วนโทษของตนเห็นได้ยาก
เพราะว่าบุคคลนั้นย่อมโปรยโทษของคนอื่น
ดุจบุคคลโปรยแกลบ แต่ปกปิดโทษของตนไว้
เหมือนพรานนกปกปิดอัตภาพด้วยกิ่งไม้ ฉะนั้น.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๕๓.
ปรวชฺชานุปสฺสิสฺส , นิจฺจํ อุชฺฌานสญฺญิโน,
อาสวา ตสฺส วฑฺฒนฺติ, อารา โส อาสวกฺขยา. (๑๘:๑๙)
</td> <td width="50%"> อาสวะทั้งหลายย่อมเจริญแก่บุคคล
ผู้ตามเพ่งโทษผู้อื่น มีความสำคัญ
ในการยกโทษเป็นนิตย์ บุคคลนั้นเป็น
ผู้ไกลจากความสิ้นอาสวะ.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๕๔.
อากาเสว ปทํ นตฺถิ , สมโณ นตฺถิ พาหิโร,
ปปญฺจาภิรตา ปชา, นิปฺปปญฺจา ตถาคตา. (๑๘:๒๐)
</td> <td width="50%"> สมณะภายนอกไม่มี
ดังรอยเท้าไม่มีในอากาศ ฉะนั้น
หมู่สัตว์ยินดีแล้วในธรรมเครื่องยัง
สัตว์ให้เนิ่นช้า พระตถาคตทั้งหลาย
ไม่มีธรรมเครื่องยังสัตว์ให้เนิ่นช้า.
</td> </tr> <tr valign="TOP"> <td width="50%"> ๒๕๕.
อากาเสว ปทํ นตฺถิ , สมโณ นตฺถิ พาหิเร.
สงฺขารา สสฺสตา นตฺถิ, นตฺถิ พุทฺธานมิญฺชิตํ. (๑๘:๒๑)

มลวคฺโค อฏฺฐารสโม นิฏฺฐิโต.
</td> <td width="50%"> สมณะภายนอกไม่มี ดังรอยเท้าไม่มีในอากาศฉะนั้น
สังขารทั้งหลายเที่ยงไม่มี กิเลสชาติเครื่อง
ยังสัตว์ให้หวั่นไหวไม่มีแก่พระพุทธเจ้า.

จบมลวรรคที่ ๑๘

จากเวป http://palipage.com/jm/index.php?option=com_content&view=article&id=471:dhammapada-vagga18&catid=3:newsflash&Itemid=183
​

</td></tr></tbody></table>

 

สาธุครับ กำลังสะสมเสบียง กำลังกระทำที่พึ่ง
มีศีลเป็นเกราะ เป็นที่พึ่ง เป็นบาท เป็นเบื้องต้น
ย่อมพ้นจากสายตาของพยายม ที่คอยตั้งด่านซักถาม

 

ขอบคุณครับ

 

"เทวทูตสูตร"

ตามประวัติมีอยู่ ท่านหนึ่ง ไม่ต้องผ่านด่านพยายม

ที่ว่าให้พระมาสวด สติปัฏฐานสูตร ให้ฟัง ก่อนที่จะสิ้นชีวิต

มีเทวดาทุกชั้นพร้อมด้วยรถม้าสินธพต่างมารอรับ

โยนพวงมาลัยไปคล้อง เลือกภูมิสุคติได้เลย

คือท่าน "ธรรมิกอุบาสก"

 

ยกเอาต่อจาก คุณหม้อหุงข้าว...!
23 อานิสงส์การฟังธรรม
......ในพระนครสาวัตถี มีธรรมมิกอุบาสก คนหนึ่งมีธิดาเจ็ดคน ซึ่งทั้งบุตรและธิดาก็ขวนขวายใน
การให้ทาน มีการถวายสลากยาคู สลากภัตต์ ปักขิกภัตต์ อุโปสถิกภัตต์ อาคันตุกภัตต์ คนละอย่างกัน
บุตรธิดาเหล่านั้น จึงได้ชื่อว่าอนุชาตบุตร ด้วยกันทั้งนั้น
ครั้นต่อมาวันหนึ่งธรรมมิกอุบาสก ได้ป่วยเป็นไข้ขึ้น อายุและสังขารก็ถอยลง มีความประสงค์
จะฟังธรรมจึงส่งสาส์นไปยังสำนักพระศาสดาขอให้พระองค์จัดส่งภิกษุสักแปดรูปหรือสิบหกรูป
พระศาสดาก็ทรงส่งภิกษุไปแล้ว ธรรมมิกอุบาสกก็พูดว่าท่านเจ้าขา การที่เห็นพระผู้เป็นทั้งหลาย
ข้าพเจ้าหาได้ยากมาก เพราะข้าพเจ้ามีกำลังน้อย ดังนั้นขอท่านพระผู้เป็นเจ้าทั้งหลาย
จงสวดพระสูตรหนึ่งเถิด พระผู้เป็นเจ้าทั้งหลายก็สวดพระสูตรสติปัฏฐานให้ธรรมมิกอุบาสกฟัง
ทันใดนั้น รถหกคันประมาณร้อยห้าสิบโยชน์ประดับด้วยเครื่องอลังการครบทุกอย่างเทียมด้วย
ม้าสินธพ หนึ่งพันได้แล่นมาแต่เทวโลกทั้งหกชั้น พวกเทวดาผู้ประจำรถก็กล่าวกันว่า พวกข้าพเจ้าจัก
นำไปสู่เทวโลกของพวกข้าพเจ้า ธรรมมิกอุบาสก ไม่ปรารถนาอันตรายแก่การฟังธรรมจึงกล่าวว่ารอ
ก่อนดังนั้นภิกษุทั้งหลายก็พากันนิ่งเสีย ด้วยเข้าใจว่าธรรมมิกอุบาสกบอกให้หยุด บุตรและธิดาก็พากัน
ร้องไห้ว่าบิดาของตน เมื่อก่อนนี้เป็นผู้สนใจการฟังธรรมแต่บัดนี้กลับห้ามไม่ให้ภิกษุสวดด้วย บิดา
ของเรากลัวตาย ภิกษุทั้งหลายก็พากันกลับสู่สำนักธรรมิกอุบาสก เผลอไปคู่หนึ่ง เมื่อได้สติแล้วถาม
บุตรว่าเจ้าทั้งหลายค่ำครวญกันทำไม และพระภิกษุไปไหนกันเสียหมดเล่า
ข้าแต่พ่อ พ่อได้สั่งให้พระภิกษุหยุดสวด แล้วภิกษุทั้งหลายได้กลับไปหมดแล้วพวกฉันมาคิดว่า
ธรรมดาสัตว์ผู้ไม่กลับความตายย่อมไม่มี
พ่อไม่ได้พูดกับพระผู้เป็นเจ้า ถ้าเช่นนั้นพ่อพูดกับใคร พ่อบอกกับเทวดาทั้งหลาย ที่เอา
รถซึ่งประดับมาหกคัน แต่เทวโลกหกชั้น แล้วหยุดอยู่ในอากาศแล้วบอกพ่อกับเทวดาเหล่านั้น
พ่อจึงบอกให้รอก่อน รอก่อน ดังนี้
รถอยู่ที่ไหนเล่าพ่อ พวกฉันไม่เห็น
พ่อจึงถามว่า "ดอกไม้ที่ร้อยเป็นพวงมีบ้างไหม"
ลูก "มีพ่อ"
พ่อ "เทวโลกชั้นไหนน่ารื่นรมย์ "
ลูก"ดุสิตพิภพ ซึ่งเป็นที่อยู่ของพระโพธิสัตว์ทุก ๆ พระองค์ น่ารื่นรมย์พ่อ"
ถ้าเช่นนั้นเจ้าจงอธิษฐานว่า ขอพวงดอกไม้จงคล้องอยู่ที่รถมาแต่ดุสิตพิภพ แล้วโยน
พวงดอกไม้ขึ้นไปบุตรทั้งหลายโยนดอกไม้ขึ้นไป พวงดอกไม้ก็คล้องอยู่ที่งอนรถห้อยอยู่ในอากาศ
มหาชนเห็นพวงดอกไม้นั้นแต่ไม่เห็นรถ อุบาสกพูดว่าพวกเจ้าเห็นดอกไม้อยู่ในอากาศแล้วมิใช่หรือ
บุตรธิดาทั้งหลายบอกว่าเห็นแล้วจึงบอกว่านั่นแหละ พวงดอกไม้ได้แขวนอยู่ที่รถชั้นดุสิตพ่อจะไปสู่
ดุสิตพิภพ พวกเจ้าอย่าตกใจไปเลย เมื่อต้องการจะไปบังเกิดในสำนักเดียวกับพ่อ ก็จงทำบุญให้ทาน
รักษาศีลแล้วฟังธรรมตามโอกาสเวลาสมัย ดังที่เราได้ทำไว้แล้วนั่นแหละครั้นแล้วธรรมมิกอุบาสก
ก็ทำกาลกิริยาตายไป ไปประดิษฐานอยู่ในรถที่มาแต่ชั้นดุสิตพิภพ มีนางเทพอัปสรพันหนึ่ง แวดล้อม
วิมานแก้ว ประมาณยี่สิบห้าโยชน์ได้ปรากฏคอยรอรับธรรมมิกอุบาสกนั้น

 

กราบอนุโมทนา สาธุค่ะ ลุงหมาน

อยู่ที่การสั่งสมด้วยว่า ชวนะสั่งสมอะไรมาในแต่ละวันค่ะ