ฝากทุกคนที่รักพุทธศาสนาครับ เรื่องละเอียดนิดหนึ่ง

มีรูปก็ทุกข์ รูปดับก็ทุกข์ มันเป็นเช่นนั้นเอง

 

ลูกพระพุทธองค์ไหงทุกข์กันง่ายจัง...
555+เราไม่เคยเดือดร้อนกับเรื่องพวกนี้เลย ลงถังขยะลูกเดียว


ต่ำกว่าความรักคือความใคร่
ตรงข้ามกับความรักคือความเกลียด
เสมอกับความรักคือความพิศวาส
เหนือกว่าความรักคือความเมตตา
ยิ่งกว่าความรักคือความศรัทธา
ที่สุดของความรักคือไม่ยินดียินร้าย
0º°...หลวงปู่ตรัยโลกนาถ...°º0

 

ยึดมั่นถือมั่นสิ่งใด สิ่งนั่นเป็นทุกข์

 

ช่ายยยย "ยึดมั่นถือมั่น"
ยึดอันไหนก็ติดอันนั้น ถืออันไหนก็หนักอันนั้น โน๊ะ

คนที่เค้าทิ้งเค้าเหยียบ เค้าก็ไม่ได้มีเจตนาอกุศลนะ ไม่ได้คิดแบบว่า...เออ รูปหลวงปู่เหรอนี่แหน่ะ เหยียบๆ ทิ้งๆ...ก็ไม่ใช่แบบนั้นนะ
เหมือนเรื่องพระหนุ่มเห็นพระแก่ช่วยอุ้มสีกาข้ามแม่น้ำ แหม...มันขัดเคืองใจ เดินจนถึงวัดแล้วถาม ผมเห็นท่านอุ้มสีกา ทำอย่างงั้นได้ไง โอ๊ยย มันไม่ถูกไม่ควร อะไร บลาๆๆ ท่านก็ตอบประมาณว่า เราวางสีกาลงตั้งแต่ถึงฝั่งแล้ว แต่ท่านนี่แบกนางมาตลอดทางเลยรึ...

 

อย่างที่คุณ surer ว่าไม่ผิดครับ คนไทยเราขาดกระบวนการคิดที่ถูกต้อง แม้หนังสือเรียน พ่อ แม่ ยังข้ามกันเลย ผมจะพยายามสอนคนที่สอนได้เกี่ยวกับความเคารพในรูปภาพบุคคลต่าง บางครั้งเดินเจอยังต้องนำไปไว้ในที่ๆ เหมาะสมเหมือนกัน

 

คำสอนพระอริยะสงฆ์ท่านแนะนำไว้ก็ฟังหน่อย
อย่าทำตัวเป็นชาล้นถ้วย เรายังเป็นผู้มีกิเลสหนา หัดฟังครูบาอาจารย์บ้าง
สิ่งทั้งหลายทั้งปวงในโลกไม่เที่ยงไม่ควรยึดมั่น แต่ไม่ได้หมายความว่า
เรามีสิทธิไปทำลายหรือเหยียบย่ำได้ ไม่ว่าจะเจตนาหรือไม่เจตนา
ก็อันตรายทั้งนั้น มันคนละประเดนกันนะแยกแยะดีๆ!(ความเห็นส่วนตัวอย่าเพิ่งเชื่อ)

 

ผู้ผลิตธูปแกคงศรัทธาสมเด็จโต แถมพิมพ์พระคาถาชินบัญชรแถมให้เป็นธรรมทานด้วย

อาจเป็นประโยชน์สำหรับบางคนที่ไม่มีหนังสือสวดมนต์

ใครที่ไม่ใช้ประโยชน์ก็บรรจุซะ... ไม่ยาก

 

ไม่มีความเห็นใดๆ

เเต่ถ้าเจอ ก็ จะเดินหลบไป ไม่ข้าม ไม่เหยียบ หรือถ้ามีโอกาศ ก็ หยิบท่านขึ้นมาไว้ ใน ที่ ที่สมควร

เรื่องเเบบนี้ มัน นานาจิต ตัง คนไม่เหยียบก็ไม่ได้เเปลว่าเขา จะ ยอม ตายเพื่อพระศาสนาได้

เเล้วคนที่ เหยียบ หรือ ไม่สนใจ ก็ ไม่ได้เเปลว่า เขาจะ ยอมตายเพื่อพระศาสนา ไม่ได้

เราตัดสินอะไร จากเรื่องประมาณนี้ ไม่ได้

เห็นว่ามัน เสื่อม เราก็ต้องรู้ว่า นั่น มันเสื่อม ได้เเต่เห็น ได้เเต่ดู เเล้วก็มุดหัวลง อุเบกขา ไป


ก็เท่านั้น

 

สมมุติ อุปทาน โมหะ

โมหะ... เป็นยาร้ายของมาร ที่มีฤทธิ์ปิดบังความเป็นจริง



คนตาบอด... คงไม่เคยหมิ่นรูปใคร เพราะไม่รู้ไม่เห็น

คนตาดี มองเห็น... และรู้ว่าเป็นรูปสมมุติของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แล้วปล่อยให้อุปทานพาไปให้รู้สึกตามเงื่อนไขต่างๆ เข้าไปอยู่ในวังวนของสมมุติอุปทาน

คนตาดี ปัญญาดี... มองเห็นและรู้ว่าเป็นรูปสมมุติของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แต่ไม่ปล่อยให้อุปทานนำพาให้หลงจากความเป็นจริง ไม่ปล่อยให้เงื่อนไขของโลกนำพาตนเองเข้าไปอยู่ในวังวนแห่งสมมุติอุปทาน




ผู้ยังไม่เท่าทัน"สมมุติ" ก็ควรเร่งศึกษาพิจารณาให้เข้าใจ ให้รู้เท่าทัน... อย่าประมาท

 

เคยสงสัยอยู่ว่า กรรมที่เราทำไปโดยไม่รู้ (ที่มักอ้างว่า ผู้ไม่รู้ไม่ผิด) กับกรรมที่ทำไปด้วยรู้ อย่างไหนหนักกว่ากัน แล้วมาวันหนึ่งได้พบคำสอนพระองค์ทรงอุปมา ใจความว่า
มีเหล็กแดงที่เผาไฟอยู่อันหนึ่ง ถ้าให้เราจับเหล็กนั้น ระหว่างคนที่รู้ว่าเหล็กนั้นร้อน กับคนที่ไม่รู้ว่าเหล็กนั้นร้อน คนไหนจะจับแน่นกว่าและ คนไหนจะได้รับทุกขเวทนามากกว่ากัน

 

ที่ผมเอามาลง ผมไม่ได้ว่าผิดไม่ผิด
แต่ผมให้ลองมองดูว่ามันสมควรหรอครับ
เรื่องผิดไม่ผิดค่อยว่ากัน

 

พระพุทธเจ้าสอนไม่ให้ยึดมั่นถืิอมั่น ทำกันทุกวันนี้ทำตามพระพุทธเจ้าหรือทำตามใคร คิดเอาเองขอรับ

 

เมื่อเลิกยึดมั่นถือมั่นในตัวตนของตัวเอง ก็ไม่มีตัวตนแล้วใครกันนะที่ไปเหยียบหรือเดินข้าม?

 

ผมก็มีความรู้สึกเหมือนกับทึกคนนะครับว่าไม่เหมะสมกับการทิ้งรูปพระในสถานที่และพฤติกรรมที่ไม่ดี ยังมีกรณีหนึ่งครับ ก็คือ ดอกไม้ที่ใช้บูชาพระก็เช่นกันครับ เมื่อไหว้เรียบร้อยแล้วสมควรกระทำการที่เหมาะสมและถูกต้องด้วย ที่บ้านผม รูปพระจะแยกออกจากรูปภาพอื่น ๆ เก็บไว้ต่างหาก ในส่วนคอกไม้ที่บูชาพระแล้วผมจะบอกให้นำไปไว้ที่โคนต้นไม้หรือฝังให้เรียบร้อยนะครับ ไม่ทราบว่าจะถูกต้องได้แค่ไหน

ในส่วนคนไทยที่นับถือพระพุทธศาสนานั้นมีแค่ 85 % เองหรือครับ ไม่ใช่ 92 % ตามทะเบียนหรือครับ...

 

พระพุทธศาสนาก็สอนเรื่องทางสายกลาง (อย่าลืม) คือ ไม่ตึงเกินไป ไม่หย่อนเกินไป มีแต่ความพอดี พอควร แต่คนละความหมายกับ ครึ่ง ๆ กลาง ๆ นะครับ ต้องแยกแยะให้ออกจากกัน การมีกฏหมายเพื่อปกป้องพระพุทธศาสนาก็สมควรจะมีและริเริ่มด้วยเช่นกัน เพียงแต่จะเป็นในรูปแบบและลักษณะใดก็อีกเรื่องหนึ่ง บางท่านอาจจะค้านเรื่องนี้ แต่ผมบอกแล้วใช่ไหมว่า "ทางสายกลาง" คือ ไม่ตึงเกินไป ไม่หย่อนเกินไป อยู่ในระดับพอดี พอควร เหมาะสม เป็นประโยชน์ และเป็นธรรม เพื่อพระพุทธศาสนาของเราทุกคน

 

หริชน<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_5903764", true); </SCRIPT>
สมาชิก

เคยสงสัยอยู่ว่า กรรมที่เราทำไปโดยไม่รู้ (ที่มักอ้างว่า ผู้ไม่รู้ไม่ผิด) กับกรรมที่ทำไปด้วยรู้ อย่างไหนหนักกว่ากัน

แล้วมาวันหนึ่งได้พบคำสอนพระองค์ทรงอุปมา ใจความว่า
มีเหล็กแดงที่เผาไฟอยู่อันหนึ่ง ถ้าให้เราจับเหล็กนั้น ระหว่างคนที่รู้ว่าเหล็กนั้นร้อน กับคนที่ไม่รู้ว่าเหล็กนั้นร้อน คนไหนจะจับแน่นกว่าและ คนไหนจะได้รับทุกขเวทนามากกว่ากัน





................................................

ก็ถ้ารู้ว่าร้อนแล้วยังจับ... โง่เง่า ทุกขเวทนาเพราะความโง่เง่า
ถ้าไม่รู้ว่าร้อน... แล้วลองจับ จะได้รู้ว่ามันไม่ควรจับ ทุกขเวทนาเพราะความไม่รู้

คงไม่เหมาะและไม่จำเป็นจะต้องตัดสินว่าใครถูกหรือผิด หรือเปรียบเทียบว่าใครทุกข์ทรมาณมากหรือน้อยกว่ากัน ต่างคนต่างเรียนรู้ ต่างคนต่างทุกข์
ทุกข์เพราะโง่เง่า... เจ็บตัวด้วย เจ็บใจด้วย
ทุกข์เพราะความไม่รู้... เจ็บตัวอย่างเดียว

เมื่อไม่รู้ว่าเหล็กร้อนเป็นอย่างไร ก็สัมผัสจับต้องดู เมื่อรู้แล้ว ก็เลือกได้ว่าจะจับหรือไม่จับ
เกรงแต่จำพวกกล้าๆกลัวๆ ได้แต่ยืนดู เอื้อมไปสัมผัสนิดน้อยก็ชักมือออก ก็เลยไม่ได้รู้สักทีว่าเหล็กร้อนมันเป็นอย่างไร ก็เลยลังเลสงสัยลุ่มหลงงงงวยติดอยู่กับเหล็กร้อน ผ่านเหล็กร้อนไปสัมผัสสิ่งอื่นลำดับต่อๆไปไม่ได้สักที

ประโยคที่ว่า "ผู้ไม่รู้ ย่อมไม่มีความผิด" ... มีเจตนาให้อภัย ให้โอกาส เพราะมนุษย์เกิดมาเพื่อเรียนรู้ ไม่มีใครรู้ตั้งแต่เกิด ควรให้อภัยผู้อื่นในคราวผิดพลาดของเขา เหมือนที่เราเองก็อยากให้ผู้อื่นให้อภัยแก่เราในคราวความผิดพลาดของเรา

ซึ่งผู้กระทำการไม่สมควรด้วยเหตุคือความไม่รู้นั้น ก็ย่อมมีผลจากการกระทำอันเนื่องมาจากเหตุดังกล่าวไว้เป็นธรรมชาติอยู่แล้ว ไร้สาระที่ใครจะต้องไปตัดสินว่าถูกหรือผิด

 

ถ้าฉลากห่อธูปเป็นรูป Angry Birds

ใครจะซื้อ (kiss)

 

ขอขยายความนิดหนึ่งเรื่องการมีกฏหมายเพื่อปกป้องพระพุทธศาสนานั้นไม่ได้หมายความว่า เอามาใช้กับเรื่องรูปพระนี้ แต่หมายถึงการใช้เพื่อปกป้องในระดับที่อาจจะรุนแรงและส่งผลกระทบที่มากมายออกไปได้ ซึ่งการจะกระทำการดังกล่าวก็ต้องพิจารณาให้ดีให้รอบคอบก่อนจะกระทำ และจะต้องเข้าใจได้พอสมควร แม้บางครั้งผลอันเกิดขึ้นตามธรรมชาติจะเกิดขึ้นมาแน่นอน แต่ในระดับความรู้สึกนึกคิดของคนทั้งหลาย มักจะมีผลต่อจิตใจ ยกตัวอย่างเช่นเหตุการณ์จริงในปัจจุบันในหลาย ๆ เรื่องแต่ไม่ขอกล่าว เอาเป็นว่าพิจารณากันเอาเองครับ ตามเหตุปัจจัยของแต่ละท่าน......โง่ ไม่โง่ รู้ ไม่รู้ อภัย ไม่อภัย เป็นไปตามเหตุปัจจัยของท่านเอง ตามภูมิธรรมของแต่ละท่านครับ เรื่องนี้ละเอียดอ่อนเกินไป ขอผ่านครับ

 

ขอเสริมอีกนิดครับ....ผลต่อจิตใจที่เกิดจากความรู้สึกนึกคิดนั้นก็เป็นผลตามธรรมชาติเช่นเดียวกันครับ นอกจากเรื่อง "กรรม" แล้ว ดังธรรมในเรื่อง นิยาม 5 (กฏธรรมชาติ) เช่น กรรมนิยาม จินตนิยาม เป็นต้น

 

ธรรมของพระพุทธเจ้าสูงส่งกว่ากฏหมายเยอะจนเทียบกันไม่ได้แต่ก็แปลกนะมีหลายคนพยายามจะเอาของที่ต่ำกว่ามาปกป้องของที่สูงกว่าแล้วมันจะคุ้มครองกันได้หรือ?