อะไรคือของของเรา

ขอเอาจากกระทู้อื่นมาตอบได้ไหมคะ?? ^^

เพราะคิดว่า มันเกี่ยวกันอยู่กับคำถามในกระทู้นี้

แต่เดิม กระแสจิตที่ตื่นขึ้นมา ต้องการหาความหมายให้กับการมีอยู่ของตัวเอง ต้องการหาความหมาย และคุณค่า ให้กับการมีอยู่ของตน จึงได้แบ่งตัวเองเป็นหลายๆตัวตน สร้างสิ่งต่างๆขึ้นมาเพื่อให้แต่ละตัวตนได้เล่นละคร ได้เรียนรู้อารมณ์รัก โลภ โกรธ หลง ความสุข ความทุกข์

จิตวิญญาณของเทพยังคงเป้าหมายนั้นไว้ จึงได้เทียวบอกวิธีเรียนรู้ชีวิตให้กับมนุษย์ ว่าหากทำแบบนั้นจะได้แบบนั้นแบบนี้

แต่ก็มีดวงจิตบางดวง ที่เกิดรู้สึกเบื่อหน่ายกับเกมส์พวกนี้ เบื่อหน่ายกับการมีความสุขที่มักจะจบลงด้วยความทุกข์ทุกครั้ง จึงได้ค้นหาวิธีหนีให้พ้นจากเกมส์เหล่านี้

--

เข้าใจแล้วววววว!!

กระทู้นี้เป็นกระทู้คุยกับตัวเอง

แค่อยากระบาย

บรรดาจิตของเทพที่ยังไม่ไปนิพพาน เป็นดวงจิตที่ยังต้องการเรียนรู้อารมณ์ที่หลากหลาย รัก โลภ โกรธ เกลียด ดีใจ เสียใจ สุข ทุกข์ พวกเขาพอใจในการมีอยู่ของตัวตน รู้ทั้งรู้ว่าความสุขที่ได้มาทุกครั้งต้องแลกด้วยความทุกข์ แต่เขาก็พอใจที่จะรับอารมณ์ทั้งสองด้านที่ตรงกันข้าม

ในขณะเดียวกัน ก็มีดวงจิตบางดวงที่รู้สึกเจ็บปวดทรมานจากความทุกข์มาก มากจนเกินจะทนรับไหว คนกลุ่มนี้ต้องหันไปพึ่งธรรมะของพระพุทธเจ้าผู้ซึ่งค้นพบหนทางแห่งการหลุดออกจากเกมส์พวกนี้ได้แล้ว

ถ้าไม่อยากมีทุกข์ใดๆเลยยยยยยยยย!! ต้องไปศึกษาธรรมะของพระพุทธเจ้า

แต่ถ้ายังพอใจที่จะเกิดมาเรียนรู้อารมณ์ต่างๆ ก็ต้องทำใจยอมรับก่อนว่าทุกๆครั้งที่มีความสุขก็จะมีความทุกข์ตามมาเสมอ ถ้าทำใจยอมรับได้แล้ว ก็ให้ไปศึกษาคำสอนของเทพจากต่างมิติ

ในจักรวาลนี้ และอีกหลายๆจักรวาล หรือ เรียกว่า ในโลกสมมตินี้ มีไม่กี่คน ไม่กี่ดวงจิตที่รู้สึกเบื่อหน่ายกับการเวียนว่ายตายเกิด เบื่อหน่ายกับการทนทุกข์

แต่ยังมีดวงจิตอีกกว่า 99.99% ที่ยังติดอยู่ในเกมส์นี้ และยังไม่รู้ว่าเดิมทีตัวเองเป็นใครมาจากไหน มาอยู่บนโลกนี้ทำไม

แต่ทั้งนี้ หากเราสามารถหยิบเอาคำสอนทั้งจากพระพุทธเจ้าและจากท่านเทพมาใช้ได้ เราอาจจะมีชีวิตที่ไม่อยู่บนความประมาทได้

คำสอนจากพระพุทธเจ้า สอนไว้ว่า เพราะเราคิดว่าสิ่งนั้นสิ่งนี้เป็นของเรา(ยึดมั่นถือมั่น) เราจึงทุกข์

คำสอนจากเทพ สอนเวลาที่เราล้ม ว่าเราต้องลุกขึ้นใหม่ เรียนรู้จากการล้มแล้วลุกขึ้นยืน มองโลกในแง่บวกแล้วเหตุการณ์ดีๆจะเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในชีวิต

ถ้าเรายังไม่ต้องการนิพพานชาตินี้ ยังพอใจที่จะเวียนว่ายตายเกิด ก็ต้องยอมรับคำสอนจากทั้งพระพุทธเจ้าและเทพจากต่างมิติ (เทพต่างมิติ ถ้าในศาสนาพุทธน่าจะเป็นชั้นพรหม คิดว่านะคะ..)

แต่ถ้าวันใด เราเริ่มทนกับความทุกข์บนโลกไม่ได้ มันเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน เราก็ต้องออกจากเกมส์นี้ไป แล้วการจะออกจากเกมส์นี้ได้ ต้องเลือกศึกษาธรรมะของพระพุทธเจ้า เพราะเป็นทางเดียวที่จะออกจากเกมส์นี้ได้

 

ตราบใดที่ยังท่องจำมา จักมิเข้าใจ เนืองเพราะ ท่องเค้ามา

ตราบเมื่อเจ้าดึงความคิดเราออกมาจากตัวตนแห่งเจ้าแล้ว เจ้าจักเข้าใจ ว่า เจ้าเข้าใจสิ่งใดฤา

แลเมื่อมองย้อน(อ่านทวน) จักทราบ ตัวตนแห่งตน

ทราบความคิดแห่งจิตตน

แล้วเหตุไฉน จึงต้องยกกล่าวอ้างด้วยเล่า

-------------------

เค้า เล่าว่า เค้าบอกว่า เค้าเห็นมา เค้ารู้ว่า

นั้นคือ เค้ามิใช่เรา ไซร์ แล้วอ้างเค้าทำใยเล่า

เงินเค้า ก็ของเค้า

กรรมเค้า ก็ของเค้า เหตุใด ต้องยกมาเล่า??????

ฤา มิอาจเข้าใจได้ด้วยตนรึ:boo:

 

เป็นคำถามที่สามารถบ่งบอกหลักการแห่งการบรรลุธรรมของแต่ละท่านได้เลยทีเดียว

โดยมุมมองของเถรวาทแล้ว จำเป็นต้อง " มีของ"เรา" " ดังนี้ก็เพื่อ

๑. มีการสร้างกรรมให้เป็นอโหสิกรรม ด้วยการปฏิบัติธรรม เป็นต้น (ในส่วนความคิดความเชื่อข้อนี้ เท่านั้นเอง)

๒. มีการสร้างบุญกุศลในความคิดความเชื่อ ของเรื่อง "เสบียงในการเดินทาง" สู่การหลุดพ้น หรือพระนิพพาน

๓. เป็นการถามถึง "การละกิเลสของตัวเราเอง" ด้วยเท่านั้นเอง

๔. มีการเป็นสังสารวัฏ แล้วถามว่าเป็นวังวนของใครเท่านั้นเอง

๕. มีการปฏิบัติธรรม แล้วถามปฏิบัตินี้เป็นความเพียรของใคร เท่านั้นเอง

๖. มีการเป็น "การบำเพ็ญบุญบารมี เพื่อพระนิพพาน " แล้วถามว่า เป็นพระนิพพานของใคร ??? เท่านั้นเอง

๗. มีการปล่อยวาง ดังนั้นแล้ว "ปล่อยวางของใคร " เท่านั้นเอง ดังนั้นแล้ว

๘. " ปล่อยวางอะไรของตัวเองอย่างนั้นหรือ " เท่านั้นเอง

๙. แล้วการพ้นทุกข์ " ความทุกข์นั้น คืออะไรของใคร " เท่านั้นเอง

๑o. " การพ้นทุกข์นั้น ความทุกข์ของเราเองหรือว่าความทุกข์ของเราเองที่ไม่ใช่ของเรา " แล้วนั้น "ความทุกข์ของอะไร ??? " เท่านั้นเอง

๑๑. " การปฏิบัติธรรม ทำไปเพื่ออะไร หากว่าไม่เป็นการปฏิบัติของใครเลย " เท่านั้นเอง

๑๒. อนัตตาของใคร หรือของเราเองที่เป็นอัตตา แล้วเป็นอนัตตาไม่ใช่ของของเราแล้วเป็นของเราที่ไม่ใช่ของอะไร เป็นอย่างไรไปเท่านั้นเอง

♡(^___^)♡ :::: ::::

เป็นของเรา ไม่ใช่ของเรา แล้วเป็นอะไร เท่านั้นเอง ที่เป็นปริศนาต่อเพื่อปัญญาของตัวท่านเอง ♡(^___^)♡ :::: ::::

เท่านั้นเอง เช่นนั้นเอง ตถาตา

♡(^___^)♡ :::: ::::

 

ของของเรา คือของที่เรารัก เราชอบ เราคลั่งไคล้ไหลหลง ของที่มีความจำเป็นกับเรา
ถ้าถามว่าจิต(วิญญาณ)เป็นของเรามั้ย ก็น่าจะเป็นของเรา เราต้องเอาใช้ทั้งตอนตายและตอนยังไม่ตาย
ร่างกายเป็นของเรามั้ย ก็เป็นของเรา แต่พอตายแล้ว ก็ไม่ใช่ของเรา เพราะหมดความจำเป็นแล้ว ไม่ copy ใครเลยนะ อันนี้เรียนรู้จากประสบการณ์ของตัวเอง

 

อะไรคือของของเรา

ก็คือกรรมดี กรรมชั่ว และกรรมไม่ดีไม่ชั่ว ทั้งหมดนี้คือของๆเรา

จิตหนึ่งและกายหนึ่งนั้น เป็นของธรรมชาติสร้างมา เป็นของเราชั่วคราว

ตายแล้วก็กลับคืนสู่ธรรมชาติไป แต่กรรมที่เราทำมาทั้งหมดเป็นของเรา

พาเราไปเกิดไปตายไม่รู้จบ ทำให้เราหลงอยู่ในวัฏฏสงสาร ไม่เห็นความจริงของสัจธรรม

มีแต่หลงทำกรรมต่างๆด้วยความไม่รู้ไปเรื่อยๆ เหมือนแมงมุมชักใยหุ้มตัวเอง

จนไม่เห็นความเป็นจริงของโลก

การทำกรรมใหม่เช่น สมถะวิปัสสนากรรมฐาน คือการเพียรทำกรรมเพื่อเห็นสัจธรรมตามจริง

จะได้หลุดพ้นจากโลกและกรรม หลุดพ้นจากวัฏฏสงสาร

มีบทความน่าสนใจ เอามาแปะเพื่อประเทืองปัญญาและเข้าใจเรื่องของกรรมที่เป็นสมบัติของเรา

ติดตัวเราไปจนกว่าเราจะหลุดพ้นจากวัฏฏสงสาร



กรรมคือการกระทำของเรา เราทำสิ่งใด ๆ ลงไปเรียกว่าสร้างกรรม มีทั้งดีและชั่ว ทำดีก็เป็นกรรมดี ทำชั่วก็เป็นกรรมชั่ว เมื่อทำกรรมแล้ว สิ่งที่ตามมาก็คือผลของกรรม

เรื่องเกี่ยวกับกรรมมีดังนี้

1. สัตว์โลกมีกรรมเป็นของตนคือ เป็นของเราคนเดียว ไม่มีทางเป็นของคนอื่น ใครทำดีได้ดี ใครทำชั่วได้ชั่ว คนอื่นจะมาทำแทนให้ไม่ได้ และจำทำแทนคนอื่นก็ไม่ได้

สมบัติอะไรที่เป็นของเรา เมื่อเราตายไป ก็เอาไปไม่ได้ มันจึงไม่เป็นของเราอย่างแท้จริง แต่กรรมที่เราทำนั้นเอาติดตัวไปได้ทุกชาติ จึงนับว่าเป็นของเราจริง ๆ ถ้าไม่ชอบ ทิ้งมันไว้ มันก็ยังตามไปเอง

ถ้าเราทุกบุญมาก ๆ ผลกรรมดีก็จะติดตามเราไปตลอดทั้งชาตินี้ชาติหน้า ถ้าทำชั่ว ผลกรรมชั่วก็ติดตามไปตลอดเช่นกัน

กรรมของใครก็เป็นของคนนั้น ยกให้กันก็ไม่ได้

เฉลยศรีเป็นคนฉลาดมากตามกรรมดีที่ส่งมา เธออยากแบ่งความฉลาดไปให้น้องคนเล็กที่สมองทึบ แต่เธอก็แบ่งไม่ได้

ฉลองศักดิ์เป็นคนแข็งแรงมาก เขาอยากแบ่งความแข็งแรงให้กับน้องชายที่เป็นโปลิโอ เขาก็แบ่งไม่ได้

คุณยายพรักพริ้ง ตื่นเช้ามาใส่บาตรทุกวัน แล้วสวดมนต์

ฟังธรรมะตลอด คุณยายบอกพิมลลูกสาวว่า คุณยายต้องใส่บาตรเอง เพื่อจะได้พาบุญไปด้วยตอนตาย ถ้าพิมลทำแทนคุณยายก็ไม่มีบุญจะพาไปด้วย เพราะบุญนั้นก็เป็นของพิมล พิมลบอกว่า ทำแทนให้ก็เหมือนกัน คุณยายยิ้มก่อนจะพูดว่า

“ งั้นเวลาหล่อนหิว แม่กินข้าวแทนนะ ทำบุญก็เหมือนกินข้าวแหละลูกเอ๊ย ใครกินใครก็อิ่ม กินแทนกันไม่ได้หรอก “

ความที่มันแบ่งกันไม่ได้ รับแทนกันไม่ได้นี้ เมื่อเราเห็นใครได้ดี เห็นใครทุกข์โศก หรือตัวเราเองได้รับสิ่งดีสิ่งร้ายก็เป็นกรรมเก่าที่เราเคยสร้าง มาส่งผลให้เราได้รับรู้ทั้งนั้น สิ่งที่เราควรจะทำในตอนนี้ก็คือ ทำใจยอมรับกรรมเก่าของเราเอง และพยายามสร้างกรรมใหม่ที่ดีงาม เพื่อที่เราจะได้กะเตงไปแต่สิ่งดีๆ สู่อนาคตของเรา

2. มีกรรมเป็นกำเนิด คือกรรมเป็นผู้สร้างสรรค์ให้เกิดกรรมของเราเองที่เคยทำไว้ มันส่งมาเกิด ถ้าเคยทำกรรมดี ก็ส่งมาเกิดในที่ดี มีครอบครัวดี มีชีวิตที่ดี มีสติปัญญาดี ถ้าเคยทำกรรมชั่วมาก ก็เกิดที่แห้งแล้ง ยากจน กินดินกินทรายไปตามเรื่อง ท่านว่าพวกมีโมหะมาก ๆ ก็เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน ทำให้ไม่มีโอกาสศึกษาธรรม ส่วนคนไม่มีกรรมแล้ว ท่านก็ไม่มาเกิดอีก

3. เราเป็นทายาทของกรรม คือเราเป็นผู้รับมรดกกรรม เราเคยทำกรรมอันใดไว้ ชีวิตนี้เรามาเป็นผู้รับมรดกกรรมของเราเอง
ในชีวิตนี้เราอาจได้รับมรดกมาเป็นเงินทองหรือบ้าน แต่ก็อาจไม่ได้รับจริง เพราะถูกโกงไปบ้าง แต่มรดกกรรมนี่ใครก็โกงไม่ได้

เราได้รับของเราเต็ม ๆ ถ้าเป็นมรดกดีก็สบายไป ถ้าเป็นมรดกไม่ดีอันนี้ก็ตัวใครตัวมันนะจ๊ะ ยกตัวอย่างนิดหน่อย พอขู่ไว้ให้กลัวบาปกลัวกรรมกันมั่ง เช่น

คนที่ชอบขโมยของคนอื่น ก็จะเกิดมาลำบากยากจนไปตลอด อยากได้อะไรก็ไม่สมหวังไปเสียหมด

ตรงข้ามกับคนเคยทำบุญให้ทาน ช่วยเหลือเอื้อเฟื้อคนอื่นมามากมาย เกิดมาชาตินี้ไม่เคยติดขัดอะไร อยากได้อะไรก็มีคนหามาให้หมด

4. มีกรรมเป็นพี่น้องเผ่าพันธุ์ ท่านอธิบายว่า พี่น้องของเราอาจช่วยเราได้บ้าง ช่วยไม่ได้บ้าง ในบางเรื่องบางเวลา แต่กรรมอยู่กับเราตลอดเวลา สิ่งที่พี่น้องช่วยไม่ได้ กรรมจะช่วยได้ อย่างคนที่จากบ้านไปทำงานที่อเมริกาอยู่คนเดียว แล้วเกิดปวดท้องไปทำงานไม่ได้ ในวันที่ตึกที่ทำงานถูกถล่ม ทำให้รอดชีวิตมาได้แสดงว่ากรรมดีของเขาได้ช่วยไว้ให้ปลอดภัย

5. มีกรรมเป็นที่พึ่งพาอาศัยคือ กรรมของเราเองนั่นแหละที่เป็นที่พึ่งพาของเราตลอดชีวิต และพึ่งได้ทุกชาติ คนอื่นเรายังพอพึ่งได้บางเวลา แต่พอไปพึ่งเขาบ่อย ๆ เขาก็อาจจะรำคาญไม่พอใจ แต่กรรมดีของเรา เราพึ่งได้ แต่ก็อีกนั่นแหละ กรรมชั่วของเราก็มี ถ้ากรรมชั่วมาถึงเมื่อใด มันก็จะขัดขวางไม่ให้ใครเข้ามาช่วยเราเหมือนกัน มันจะติดขัดคับข้องไปเสียหมด เพราะกรรมไม่ยอมให้พึ่ง จะให้เราชดใช้กรรมเสียให้เข็ด ฉะนั้นถ้าอยากพึ่งกรรม ก็ต้องทำแต่กรรมดีเอาไว้

หมอนสมัยกำลังเดินกลับบ้านกับน้องสาว พบหญิงชาวฟิลิปปินส์คนหนึ่งกำลังมีปัญหาเรื่องหาทางไปโรงแรมไม่ถูก หมอนสมัยพาหญิงสาวขึ้นรถแท็กซี่ แล้วนั่งไปเป็นเพื่อน ส่งนักท่องเที่ยวคนนั้นจนถึงโรงแรมอย่างเรียบร้อย


หลายปีต่อมา หมอนสมัยไปตกระกำตกรถอยู่ในตำบลเปลี่ยว รถโดยสารก็หมดเวลาทำการกะทันหัน ทำให้เธอต้องเดินยาวไกล แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ปัญหาคือ ใกล้จะมืดค่ำเต็มทีแล้ว และยังเหลือทางอีกไกลมากกว่าจะถึงเมืองอันเป็นที่พัก เธอโบกรถหลายคันก็ไม่จอดรับ เธอจึงเดินต่อไป ในใจเริ่มร้องไห้ นึกขึ้นว่า

“ แหม ทีเวลาคนอื่นลำบาก เราตามไปส่งถึงที่เลยนิ พอเราลำบาก ไม่เห็นมีใครช่วยเราเลย “

ทันใดนั้น กรรมที่กำลังนอนเกาหลังอยู่ก็นึกขึ้นได้ จึงให้รถตู้คันหนึ่งเบรกกึ๊ก แล้วถอยหลังมารับหมอนสมัยไปส่งถึงในเมืองทันก่อนลำแสงสุดท้ายของพระอาทิตย์จะโบกมือลา ( ขออภัย ลิเก ไปหน่อยนะ )

เนี่ย มีกรรมเป็นที่พึ่ง บางทีกว่าจะพึ่งได้ ก็กรรมเหมือนกันแหละ

เวลาที่ผลกรรมไม่ดีของเราวิ่งตามมาถึง มันจะให้ผลกับเราได้ โดยที่กรรมดีอื่น ๆ ก็จะแตะเบรกไว้ก่อน เปิดไฟเขียวให้กรรมไม่ดีได้ทำงานเต็มที่ เหมือนระบบจราจรที่มีไฟเขียวไฟแดง

รัศมีจันทร์อยากกลับบ้านนอนแต่หัวค่ำ เพราะพรุ่งนี้เช้าต้องตื่นตี 5 ไปต่างจังหวัดตามคำสั่งเจ้านาย และตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว ไม่รู้ทำอะไรมา เมื่อกี้ดูนาฬิกายังเพิ่ง 2 ทุ่มเอง เร็วจริง ๆ

รัศมีจันทร์ซิ่งรถผ่านแสงไฟสวยงามของกรุงเทพฯ เลี้ยวเข้าหมู่บ้าน ผ่านซอยไปหลายซอย และผ่านหมาตัวหนึ่งแถวสะโพกของมัน

เธอรีบจอดรถลงไปดูหมาแปลกหน้า เห็นดวงตาที่น่าสงสารกับสะโพกเดี้ยง ก็รีบอุ้มมันขึ้นรถ ขับไปควานหาสัตวแพทย์สักคน เอ อยู่ไหนละเนี่ย ขับไปไม่นานก็เจอพอดี บุญของหมา ไม่ใช่ของเธอ ฝากหมาไว้กับหมอแล้วรีบกลับบ้านนอนตอนตี 2

เช้ามาตี 4 ครึ่ง นาฬิกาไม่ปลุก ถ่านหมดตอนตี 4 บุญช่วยที่เจ้าอั้งโล่ หมาของหล่อนโดนแม่ครัวข้างบ้านสาดน้ำร้อนใส่โดยไม่ตั้งใจ ร้องเอ๋ง ๆ เข้ามาปลุกให้ตื่น จึงลุกขึ้นรีบแต่งตัวงัวเงีย เพราะนอนไม่ถึง 8 ชั่วโมงตากกฎสุขภาพ คว้าอะไรได้ก็หอบ ๆ ไปเต็มกอดเพื่อไปที่รถ

ประตูเปิดไม่ออกอยู่นาน โมโหเตะประตูทีหนึ่ง เป็นการลงโทษประตู ประตูงอน แตกเพล้ง เฉือนเนื้อที่ขา เลือดโกรก
วันนี้รัศมีจันทร์ไม่ได้ไปต่างจังหวัด เพื่อนข้างบ้านมาหามส่งโรงพยาบาล เธอยังมีสติดีอยู่ ตอนที่รู้ว่าบัตรเครดิตหาย และฝากเพื่อนข้างบ้านว่า กลับบ้านแล้ว ช่วยโทรฯบอกแม่ของหนูด้วยว่าแม่กลับจากทำบุญแล้ว ช่วยมารับลูกสาวด้วยค่ะ


กรรมเก่าไม่ดีของรัศมีจันทร์ ที่มาเยี่ยมตั้งแต่เมื่อคืนวานนั่งหัวเราะอยู่แถวปลายเตียง

http://www.ruendham.com/book_detail.php?id=4&content=8&name_content=%A1%C3%C3%C1

 

อะไรคือของของเรา คือคำตอบ