การนั่งสมาธิสร้างรอยหยักบนสมอง ผลดีอีกอย่างหนึ่งตามคำสอนในพระพุทธศาสนา

ไม่รู้จักรูปนาม ย่อมไม่รู้ความเป็นปัจจัย แล้วไปรู้อนิจังย่อมไม่ใช่ฐานะ

ระวังโลภะสับขาหลอก เสียเวลาภาวนา ^^

 

พระอาจารย์ทั้งหลาย ได้สั่งสอนให้เจริญ"สติ"

สติ คือ การระลึกได้ ฉนั้น ความจำย่อมเป้นสิ่งที่ควรมี

หากไม่มีความจำแล้ว ก็ไม่ต่างอะไรกับคนแก่ที่มีอายุมาก

ที่หลงๆลืมๆ แม้แต่จะกระทำอะไรก็ทำไม่ได้ ใตร่ตรองดูครับ

สาธุครับ

 

ปฏิบัติ สมถะ หรือ วิปัสสนา ครับ?

 

เรื่องรู้ รูป นาม นั้น มีความจำเป็นมากน้อยแค่ไหน ต้องรู้ลงไป ขนาดไหน
ในการรู้ เห็นตามจริง เมื่อไม่มีคน สัตว์ บุคคล ไม่เข้าไปบัญญัติสิ่งรู้
รู้ ตาม สัมผัสจริง พิจารณาลง กาย ใจ ภายใน
หากสิ่งที่จำเป็น คือ ความเพียร ศีล สมาธิ ที่สร้างเหตุดี
ตรงนี้สามารถ รู้เห็นตามจริง ได้
ไม่หวั่นไหว ต่อ ความลังเล ในสิ่งที่ปรากฏ ว่ามีเกิดขึ้นย่อมมีดับไปเป็นธรรมดา
จะเห็นด้วยสัญญาก็ดี เห็นด้วยขณะจิต ก็ดี
ยังต้องเพียร หมั่นซ้ำไปเรื่อยๆ

 

การนำผลสำเร็จของผู้ที่สำเร็จไปแล้วมาเป็นของตน ย่อมไม่เห็นความเป็นจริง

การที่จะรู้อย่างชัดเจนด้วยความเป็นจริง ต้องเห็นตัวตนของตนเองอย่างชัดเจนเสียก่อน

เพราะไม่มองที่เหตุ จะเข้าใจผลนั้นเป็นเรื่องยาก จะเป็นได้แต่เพียงการหลอกตนเองเท่านั้น

ตัวอย่าง ครั้นถูกด่าว่า จะมองว่าเกิดขึ้น เดี๋ยวก็ดับไป แต่หากบ่อยครั้งล่ะ อาการจะเป็นอย่างไร

การปฎิบัติให้เกิดผลที่ควรเป็น ไม่ใช่เรื่องง่าย ที่เพียงแค่รู้แล้วจะทำได้โดยไม่ต้องฝึกหัด

แม้แต่การอดทนยังต้องฝึกฝน การทำงานใดๆก็ยังต้องฝึกฝน ใตร่ตรองดูครับ

สาธุครับ

 

ผสมกันจ๊ะ...ทั้งนั่ง ทั้งระลึกรู้กาย-ใจ
นั่งนี่ตอนนี้มันไม่ได้เพ่งลมหายใจแล้ว จะเพ่งซัก40%60%นั้นตัวไหนชัดการระลึกรู้มันจะดูตัวนั้นเอง บางครั้งมันก็ระลึกรู้กายทั้งตัวมั่ง แล้วดับพอดับเสร็จร่างกายจะผ่อนเองลมหายใจจะยาว...เฮือก แล้วก็จะขึ้นระลึกรู้ตัวใหม่ เสียงมั่ง แล้วร่างกายและลมหายใจจะหยาบ ซักพักก็ดับแล้วร่างกายก็ผ่อนกล้ามเนื้อคลายตัวอีกลมก็ยาวอีก แล้วก็ขึ้นใหม่ ถ้าท้องพองยุบมันชัด การระลึกรู้มันก็วิ่งไปที่ท้องเอง พอมันดับร่างกายก็ผ่อนอีกพร้อมกับลมหายใจยาวอีก แล้วก็ขึ้นระลึกรู้ตัวใหม่เวลาใครเปิดโทรทัศน์เสียงดับ ใจก็หงุดหงิดร่างกายก็ตึงลมหายใจก็สั้นลง แล้วการระลึกรู้มันก็ไปอยู่ที่อารมณ์ ซักฟักมันก็ดับพร้อมกับร่างกายผ่อนคลายและลมหายใจยาวเฮือกเองแล้วก็ขึ้นตัวใหม่ ......วนเวียนๆๆๆอย่างนี้แล้วแต่ตัวไหนจะชัดมันเป็นของมันเองเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เพ่ง มันจะคลายการเพ่งของมันเอง

ส่วนวิปัสนาก็เหมือนกับนั่งนั่นแหล่ะ ต่างกันแค่เดิน ลืมตา ใช้ชีวิตประจำวันขายของไป .....

 

ไม่ต้องมองไกลเลยครับ
เพื่อนผมที่นั่งสมาธิ ปฏิบัติธรรม จะมีความคิดดีๆ และผลการเรีัยนก็จะดีๆทุกคน

ย้ำว่าทุกคนเลยครับ ผมยังไม่เห็นคนที่ปฎิบัติแล้วไม่ได้ดีซักคนเลยจริงๆ

 

เท่าที่พอรู้มา อาการแนวนี้ จะมีสองช่วงครับ คือช่วงแรกๆ เลย ตอนปฏิบัติแล้วติดวิปัสสนูปกิเลส กับ ช่วงที่ไปไกลแล้ว เท่าที่ฟังดู น่าจะเป็นแบบหลังครับ พระอาจารย์บอกว่า ปฏิบัติต่อไปเรื่อยๆ ครับ เดี๋ยวก็จะพ้นสภาวะนี้ไปครับ

 

ถ้าฟังเพลง อัสนี(หยุดบอกว่ารักซักทีได้ไหม ถ้าไม่ได้หมายความเพียงแค่นั้น)...นะใจมันจะทุกข์ขึ้นมาเลย รางกายก็จะตึงลมหายใจก็จะสั้นลง และเราก็นั่งดูอารมณ์ มันก็ขึ้นมากขึ้นมากขึ้น จนใจมันทรมาน ร่างกายมือทั้ง 2 ข้างมันจะกำแน่น แล้วแรงดันในร่างกายมันจะดันร่างกายออกมา แล้วมันจะตะโกนยากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเพื่อระบายความทุกข์ที่อยู่ในใจ แล้วมันก็ดับวาบลมหายใจยาววืด ใจเป็นอุเบกขา(ยังฟังเพลงตลอดนะ)แล้วอารมณ์เดิมก็ขึ้นอีก แต่น้อยกว่าเดิม แล้วก็ดับวาบไปอีก อุเบกขาก็มาอีก แล้วอารมณ์ก็ขึ้นอีก แล้วก็วาบอีก ฟังไปจนเป็น 10รอบ อุเบกขามันทรงเลย ไม่เกิดอาการแล้ว เราก็เปลี่ยนเพลงใหม่ (เป็นรัก 3 เศร้า)อารมณ์เดิมก็ขึ้นอีก แล้วก็วาบหายไปอีก ฟังเป็น 10 รอบ อุเบกขาก็ทรงอีกแล้วกลับไปฟังเพลงเดิมอีก ก็เป็นอีก .....ฝึกเพื่อที่จะถอนอารมณ์ผิดหวังในความรักออกโดยใช้เสียงเพลงไปกวนมันบางทีอารมณ์แรงๆๆตัวมันจะสั่นเลยนะ เขย่าเลย เขย่าแรงแล้วก็ลดดีกรีลงไปเรื่อยๆๆ

บางทีตั้งแต่เช้า เราใช้ชีวิตประจำวันนะ แล้วก่อนนอน อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยก็มานั่ง นั่งปับแค่เอามือประสารกันเท่านั้นแหล่ะ ลมจะระเอียด กระดูกสันหลังจะตรงเอง ตัวก็จะสั่น อารมณ์ที่เสพตอนเช้ายันก่อนนอน ก็มาพร้อมภาพ พร้อมการสั่น ภาพนั้นก็จะย้อนจากจุดปลายมาหาจุดต้น จนหายไปหมด อารมณ์ก็เข้าปกติ พอหยุดสั่นมันก็มาดูของมันเองว่าอันไหนมันชัดมันก็ดูอันนั้น

เวลาใช้ชีวิตขายของตามปกติ พอขายของเสร็จทอนตังค์เสร็จ แต่เดินมาจะมานั่งระหว่างทาง ตัวมันจะกระตุกปักทีเดียวพร้อมกับการตัดอารมณ์ ที่เราได้ขายของทอนตังไปหายไปเลย ถ้าอารมณ์มันเยอะมันก็จะกระตุก 2-3-4-5-6-7-8-9-10 แล้วแต่อารมณ์จะมากจะน้อยที่เข้าไปในใจอารมณ์มากก็กระตุกบ่อย จนเข้าสู่อุเบกขา.....บางทีเดินๆๆไปนึกถึงเรื่องเก่าตอนเด็กอารมณ์มันนานแล้ว ร่างกายจะกระตุกทีเดียวน้อยๆๆแล้วเรื่องเก่าก็หายไปจากใจ....

แล้วยิ่งถ้าทะเลาะ กันในบ้านนะ โอโฮ มันต่อสู้กันอย่างหนัก กระตุกปักๆๆๆแล้วนิ่งกระตุกอีก นิ่งกระตุกอีก อยู่อย่างนั้นจนกว่าใจจะเป็นอุเบกขา บางที2-3ชั่วโมง บางทีวันที่ 2 มันก็ยังคิดถึงแต่มันน้อยลง

 

คงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่ๆ กว่าทิฏฐิจะหาย ^^

 

ขออนุโมทนาสาธุครับ ขอให้คุณTenBalllเปิดประตูขุมทรัพย์ให้ได้ครับ
ที่คุณเล่ามามันสิ่งที่น่าสนใจครับ ผมว่าคุณพบลายแทง แต่คุณอ่านลายแทงไม่ออกเองเท่านั้นครับ
หรืออาจพบดอกกุญแจดอกสำคัญ แต่ไขแม่กุญแจไม่เป็น...ก้าวเดินต่อไปครับ

 

รู้แต่ว่าเวลาที่นั่ง ทำให้เราได้นิ่ง สงบ ดูตัวเอง ว่าที่ผ่านมาดีชั่วแค่ไหน เพื่อจะลดความโกรธ โลภ หลงให้มากที่สุด มันยากมาก ถ้าเราลืมตาขึ้นมา เราก้อต้องมาเจอกับสิ่งปัจจุบันต่อไป ซึ่งเราต้องนิ่งใช้สติมากในการบังคับใจไม่ให้กิเลสมายั่วเรา ถ้าทำได้ เราคงจะชนะกิเลศและมารได้ทุกวัน แต่ดิฃั้นเชื่อว่าการนั่งสมาธิดีที่สุดค่ะ เป็นการระบายกิเลสเราได้เป็นอย่างดี เราจะลืมตามาพร้อมกับความเชื่อมั่น ความศรัทธราในพระพุทธองค์ และ ครูบาอาจารย์ของเรา ขอให้ทุกท่านมีดวงตาเห็นธรรม นิพพานังปรมังสุขขัง

 

การนำผลสำเร็จของผู้ที่สำเร็จไปแล้วมาเป็นของตน ย่อมไม่เห็นความเป็นจริง

การที่จะรู้อย่างชัดเจนด้วยความเป็นจริง ต้องเห็นตัวตนของตนเองอย่างชัดเจนเสียก่อน

เพราะไม่มองที่เหตุ จะเข้าใจผลนั้นเป็นเรื่องยาก จะเป็นได้แต่เพียงการหลอกตนเองเท่านั้น

ตัวอย่าง ครั้นถูกด่าว่า จะมองว่าเกิดขึ้น เดี๋ยวก็ดับไป แต่หากบ่อยครั้งล่ะ อาการจะเป็นอย่างไร

การปฎิบัติให้เกิดผลที่ควรเป็น ไม่ใช่เรื่องง่าย ที่เพียงแค่รู้แล้วจะทำได้โดยไม่ต้องฝึกหัด

แม้แต่การอดทนยังต้องฝึกฝน การทำงานใดๆก็ยังต้องฝึกฝน ใตร่ตรองดูครับ

สาธุครับ<!-- google_ad_section_end -->

///////////////////////////////จากที่คุณoatthidet พูดดิชั้นอ่านแล้วคิดว่าใช่ค่ะ แต่ก้อมีข้อสงสัยและให้ช่วยแนะนำหน่อยได้ไม๊คะว่า เราต้องฝึกใจให้อดทนต่อสิ่งที่มากระทบทุกๆครั้งหรอคะ เช่าการถูกด่า ใส่ร้าย เรารุ้มาเดี๋ยวมันก้อผ่านไป ในขณะนั้นเราก้อนิ่งแล้วสงบแล้ว แต่เราต้องฝึกอะไรคะ

 

ผมก็อยากนั่งสมาธิมั่งนะครับ เพื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
__________________________________
sbobet-ผลบอล-gclub-บาคาร่าออนไลน์

 

ต้องถามว่า ทำได้ทุกครั้งไหมครับ อย่าลืมว่า ชีวิตนี้ทั้งชีวิต

เราไม่ได้อยู่คนเดียวครับ ถึงจะหนีไปที่ไหน ก็ต้องพบเจอผู้คนทุกที่ครับ

การกระทบ กระทั้ง ย่อมมีเกิดขึ้นได้เสมอครับ

หากว่านิ่งแล้ว สงบแล้ว ต้องดูว่าได้ทุกครั้งไหมครับ

คนที่เห็นตนเองชัดเจน จะรู้ว่าตนเองเป็นเช่นไรครับ

ที่ทำได้น่ะจริง หรือ หลอก หากจริงนั่นคือความสำเร็จด้วยตนเอง

หากหลอกนั่นคือการนำความสำเร็จของผู้อื่นมาข่มจิตใจของตนเองเท่านั้นครับ

สิ่งที่ควรฝึก คือ การกระทำที่แสดงออกมานั้น เป็นผล หรือ เป็นเหตุครับ

สาธุครับ

 

พระพุทธเจ้ารู้ตั้งนานแล้ว สาธุ ปฏิบัติตามเถิดมีแต่ผลดีล้วนๆ

 

ช่วยได้จริงๆครับพิสูจด้วยตัวเองล่ะ ^^