ทำหลงทาง ทางหลงทำ ธรรมอยู่ที่ไหน

มีมากมายหลายชีวิตที่หาธรรมมะ แต่ไปเจอ อปัญญา คืออภิญญาแล้วไม่ละในสิ่งที่มี ติดอยู่เท่านั้นครับ ไม่เป็นการละเสียทิ้งเสีย หรือปล่อยวางปล่อยว่าง จะเป็นหนทางสู่ ลาภ ยศ สรร เท่านั้นเอง ถามว่า รู้ธรรมไหม รู้ขอรับว่า หากศรัทธาแล้ว ปฏิบัติแล้วมีจริงเท่านั้นเอง สูงสุดคือสามัญ สุดท้ายแล้วพุทธจริต ในจริตหกซึ่งเป็นข้อสูงสุดก็ต้องละ มาอยู่เป็นกลางที่ไม่มีอะไรเลย แต่เต็มไปหมดครับ พุทธองค์ไม่ได้เอาอะไรติตหรือมีอะไรนอกจากบริขารจำเป็นเท่านั้นเองในการปฏิบัติ นอกนั้นละหมดในด้านกายนะครับ ในเรื่องจิตเหมือนกันมีเพียงสังขารสามอย่างเท่านั้นเองคือสติสมาธิ และปัญญาเท่านั้นที่ห่มไป แต่สิ่งเหล่านั้นทีละแล้วยังมีอยู่นะครับ อย่ามึนนะครับ เจริญในธรรมครับ

 

คือผมสงสัยปนสับสนคับพี่มะหน่อล้าแด้ว่าจริตนั้นละได้รึคับ ละจริตแล้วเป็นยังไงต่อละคับ
ละจริตนึงไปแล้ว เกิดจริตอะไรขึ้นมาแทนมั๊ยคับ รึว่าจะกายเป็นคนไม่มีจริตไปเลยคับพีมะหน่อล้าแด้:'(

 

มีมากมายหลายชีวิตที่หาธรรมมะ แต่ไปเจอ ความเผลอเพลิน นันทิราคะ เช่น เจออภิญญาแล้ว
ไม่ละในสิ่งที่มี เพราะเผลอเพลินอยู่ ไม่เป็นการละเสียทิ้งเสีย หรือปล่อยวางสิ่งที่เกิดดับมีได้ก็
ไม่มีได้ ไม่มีได้ก็มีได้ ปล่อยว่างจึงเป็นการควร

พอเผลอเพลิน ลาภ ยศ สรร ก็วิ่งเข้าหา มาสู่ เท่านั้นเอง ถามว่า รู้ธรรมไหม รู้ขอรับว่า หากศรัทธา
แล้ว ปฏิบัติแล้วมีจริง เป็นพยานได้จริง มีคุณค่ามาก แต่สูงสุดคือสามัญความไม่เที่ยงของมันย่อม
แสดงตัวตลอดเวลา

สุดท้ายแล้วพุทธจริต ในจริตหกซึ่งเป็นข้อสูงสุดก็ต้องละ มาอยู่เป็นกลางที่ไม่มีอะไรเลยอย่างสาวะกะ
แต่เต็มบริบูรณ์ พุทธไม่ได้เอาอะไรติต ไม่ต้องอาศัยเกาะเกี่ยวสิ่งใดเลย หากประสงต์จะมีอะไรนอกจาก
บริขารจำเป็นในด้านกาย ในเรื่องจิตเหมือนกันลำพังทศพลญาณ และสัพญญุตาญาณ เท่านั้น
สติ สมาธิ และปัญญาก็ได้มาเหมือนดั่งห่มไว้ สิ่งเหล่านั้นจึงมีอยู่ แต่มีอยู่บนความไม่ติด ไม่ยึดมั่นถือมั่นใดๆ

อย่ามึน แล้วก็ อย่างุนงง อย่าเอาไปเปรียบเทียบ เพราะถึง จะชื่อว่ามีอยู่ ไม่ได้เอาไปด้วย แต่ ไม่มีอะไรที่ตั้งได้อยู่นาน ยังไงเสีย
ก็ต้องหายไปจากโลก พันปีบ้าง ห้าพันปีบ้าง หมื่นบ้าง จึงไม่มีอะไรตั้งได้อยู่นาน หากเอาแต่งง เอาแต่ มึนๆ
มะหน่งหน่อเรื่อยไป อาจจะสายเกินไปที่จะชื่อว่า อยู่ในสมัยที่มี
<!-- google_ad_section_end -->

 

สติ สมาธิ และปัญญาก็ได้มาเหมือนดั่งห่มไว้

 

สิ่งทั้งหลายมาจากความเคยชินของมนุษย์เองทั้งนั้น

หากไม่มีความเคยชินเลยชีวิตย่อมเปลี่ยนไป

ความเคยชินสร้างความชื่นชอบให้แก่จิตใจมนุษย์

ให้จิตท่องเที่ยวไป ในส่วนที่ชื่นชอบ

จริตจึงมาจากความเคยชิน ที่มนุษย์สร้างขึ้น

สาธุครับ

 

นี่ผมคัดมาจากเทสขององค์หลวงปู่ตื้อนะครับไม่ได้ลามกหรือหยาบคายแต่ประการใดท่านบอกว่า..
ทำนาก็จะได้กินข้าว เด้าหีก็ได้ลูกหนา
พระธรรมอยู่ที่ใหน อยู่ที่โคยเสียกสี่หีหมอย..
ถ้าถามหาพระธรรมไม่ต้องหาที่ใหนยากครับที่ตัวเรานี่ละทำสิ่งใดย่อมได้รับสิ่งนั้นตามผลของทุกสิ่งที่เราได้กระทำครับ

 

ถามว่า ละอะไรเป็นขั้นๆ อย่างที่เพื่อนสหายธรรมกล่าว แล้วแต่ว่าเราเข้าไปทางใดก่อน ต่างคนต่างมา สู่จุดหมายเดียวกัน คือความตายที่อยู่ตรงกลาง ตายแล้วไปไหนต่างหากที่คนเสาะแสวงหา คือแล้วแต่ทางที่ท่านมาแล้วเจอกันตรงไหน ความตายอยู่ท่ามกลาง หรือตรงกลางที่เราจะเดินต่อ บางคนตายแล้วกลับที่เดิม บางคนตายแล้วไปต่อที่ไหนยังไม่รู้ แต่แนวทางที่เป็นคือแสวงหามรรค
ละอะไรแล้วได้อะไร ในเมื่อละแล้ว จะเอาอะไร สุดท้ายปลายทางเราก็ไม่ติดใจอะไร และไม่กลับมาที่นี่อีก หรือกลับมาที่เดิมเราก็ทำให้ดีกว่าเดิมเท่านั้นเองครับ
ในแนวทางโลก กายคือรับประทาน จิตคืออุปทาน ใครหิวมากทานมากๆ คนไหนความอยากน้อยก็กินมื้อเดียวเท่านั้นในหนึ่งวัน กินแล้ว พบ รสชาด แล้วก็จะลา หรือไปจอดชานชลาที่กระเพาะ แล้วไปมรณาที่ไหนก็แล้วแต่ท่านบางคนในห้องน้ำ บางคนในป่า หลังจากมรณาแล้วไปไหน หิวอีกแล้วครับ
ต้องขอขอบพระคุณเพื่อนสหายธรรมทื่ร่วมเข้ามาเสวนาธรรมและแก้ไขข้อความเพื่อสื่อให้เข้าใจดีขึ้นขอขอบพระคุณครับ เพราะผมคิดแล้วได้คำตอบแล้วลืมเลย บางครั้งวนมาที่เดิมก็คิดไม่เหมือนเดิม เวร หรือเวลามันเปลี่ยนธรรมตรงนี้เปลี่ยนไม่เที่ยง ฃึ้นอยู่กับ เหตุ อารม อิทธิ ตรงนี้ผมไม่ทราบว่า เป็นพระอภิธรรมชื่ออะไรเหมือนกันขอรับ ขอท่านผู้รู้กรุณาชื้ และยกเอามาทั้งหมดด้วยขอรับ
ทางที่ว่ามันคือมรรค หรือมรรคา ธรรมมะที่แสดงเป็นน้ำหรือทางน้ำครับ สมัยก่อนใช้แม่น้ำเพื่อสื่อแล้วเป็นทางไปสวรรค์ มีคงคา ยมนา ไม่แน่นักว่าปิง วังยม น่านได้ไหม เพื่อไปสู่หิมพานต์ครับ ในทางธรรมคือนิพพานหรือไม่ และมรรคที่ว่านี้ท่านได้มาทุกแง่มุมแล้วเอามาใช้กับอะไรได้ เขามีแนวทางไปอย่างไรมาอย่างไรแล้วจะไปไหน หรือเดินสวนกระแสน้ำขึ้นไปเพื่อไปหิมพานต์ที่ว่า แนวทางธรรมแสดงไว้ชัดแล้วครับ นอกเสียจากว่าหากเรารู้หรือเห็นสิ่งที่เป็นแล้วเราดำเนินไปตามธรรมหรือไม่ หรือไม่ศรัทธาทางสายนี้แม่น้ำนี้ และยังไปอิจฉาอีก ว่าแม่น้ำนี้มีน้ำไหลตลอดปี อริษยาก็ปรมัติ์แล้วครับ บางท่านอยากทำได้เหมือนพุทธเจ้า บางคนอยากเป็นพระเจ้า เสพย์ธรรมะเป็นอาหารจนติด หาความสมควรมิได้ก็คงมิใช่ทางสายกลางเป็นแน่ขอรับ หลายท่านคงมโนภาพ หรือจิตนาการออก ไม่มีในทางมโน หรือทางจินตนาการ ก็ใช้การลิขิต การเขียน เป็นสื่อได้นะขอรับ จิตเดิมประภัสระ ก็ขิตหรือขีดเส้นให้เป็นทาง นี่แหละครับจิตเดิมมีลวดลายหรือทำลายความไม่มีอะไรไปเสืยแล้ว แล้วจะจัดเรียงอย่างไรเพื่อให้เป็นดวงแก้วยากครับการจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ แต่ท่านชี้แนวทางไว้หมดแล้วขอรับ ก้มหน้ารับกรรมทำไปหากมีบารมีก็ภพ ชาติ ชรามรณาแหละครับ แต่อย่าลืมว่านิ้วไม่มีทางยาวสาวไปไม่ถึงหากท่านมัวแต่มองคนอื่นทำอยู่ เมากีตาร์ครับ ขอสหายธรรมเจริญในธรรมนะครับ

 

การกระทำ หรือ มรรค หากไม่กระทำแล้ว ย่อมไม่เกิดผลที่สำเร็จ

ไม่ว่าอะไร ก็ต้องมีจุดศูนย์กลาง เพียงแต่จะค้นหาจนพบเจอหรือไม่

การเจริญสติ เป็นการฝึกฝนจิตให้จดจำได้แม่นยำ เพื่อเห็นความไม่เที่ยงด้วยตนเอง

ว่าที่ไม่เที่ยงนั้น ไม่เที่ยงอย่างไร จึงจำเป็นที่จะจดมีความจำที่ดีเลิส

ตัวอย่างมีให้เห็นอยู่บนโลกมากมายครับ เมื่อยามแก่ชรา ความทรงจำจะไม่คงที่

การปนั่งกรรมฐาน เป็นไปเพื่อการเจริญสติ เจริญสัมปชัญญะ โดยแท้ครับ

สาธุครับ

 

มะหน่ง มะหน่อ มะงอ มะงาหรา

หายไปนาน กลับมา ลีลาค่อนข้างจะเหมือนเดิม ผิดจากเดิมแค่ ศัพท์แสงเยอะขึ้น

เห็นขอ ศัพท์อภิธรรม .....แหม ลำพังศัพท์อภิธรรมก็ฟังยากส์แล้ว หากผนวกสำนวน
มะหน่อ สงสัย.......................(ให้รู้ว่าสงสัย ดับเฉยเลย)

 

หากจัดวางไม่ดี กะลามา จะกลายเป็นกาม หรือกลม กลไปทันทีนะขอรับ ทำไมถึงมีพระ นาง ยักษ์ หรือ คำสุภาพ คำหยาบในเมื่อหยาบได้แล้วละเอียดคืออะไร การเอาคลิปมาตัดหรือการเอากะลามาศึกษาแต่ไม่เข้าไปให้ถึงที่สุด แค่เจอขนก็ไม่ดูหนังแล้วครับ กาลามาจะเป็นลามกแต่หากตามไปที่สุดท้ายของปลายเหตุท่านรู้หรือไม่ รับมาครบหรือยังบางตอนหายไปไหน การจับแพะชนแกะแล้วให้ออกลูกมาเป็นลิงง่ายมากขอรับ และหากเราอยากรู้มืดต้องไปเข้าที่มืด อยากสว่างก็อยู่ในที่มืดก็ได้ขอรับ สิ่งที่พระท่านกล่าวก็ไม่ผิดแต่ท่านกล่าวไว้ให้คิด ในการศึกษาบางเรื่องหรือทั้งหมดคือการคิดแต่เราสอนลูกหลานให้จำ นี่แหละครับ พุทธไม่มุติ คริสไม่คิด มุสไม่อิสระ
ธรรมข้อนี้คือหากมีแต่กาย(เวทนา)ไม่มีลูกคิด ก็ไม่รู้หรอกว่าธรรมมะนั้นอยู่ตรงกลาง มีรูมีทางรอดทางแก้ไข แต่ตรงกลางต้องปภัสระ คือไม่มีสระและมีตัวสกด คือตรงกลางที่ว่างเปล่า หากคนกลางเลือกข้างหรือมีผลประโยชน์แล้วจะอิสระอย่างไรครับ นี่เรื่องทางธรรมและทางโลกรวมกัน หากเราแยกความดีความชั่วให้เท่ากันเหมือนหยินและหยางเพราะโลกหรือโลโกที่แสดงไว้คือความเท่ากันในสามมิติบนลูกกลมๆนี้ต้องแบ่งอย่างนี้ใช่หรือไม่ครับ เรามองแต่ภาพกันมาตลอด ภาพแบนๆ แต่โลกนี้โลโก้ที่แสดงความเป็นจริงโลกเป็นลูกกลมๆขอรับ ขอขอบพระคุณท่านสหายธรรมที่เสวนาหัวข้อนี้ขอรับ

 

คอมเพื่อนถูกแฮกครับทำความเสียหายแก่เขา หรือทำให้เขาเดือดร้อน และโลกนี้เขาแฮก เอาปัญญา ละเมิดกัน ผมว่าโลกนี้โสมมครับเลยไม่อยากยุ่ง แต่หลงทางกันไปหมดแล้วครับ ขนบ ธรรม ประเพณีที่ดีๆไม่มีเหลือคนดีอยู่ป่าครับ เพราะตอนนี้เราไม่มีทรัพยากรใดเหลือแล้วครับหากไม่มีแนวทางเลือกให้คนรุ่นใหม่เลือก เขาต้องเลือกที่จะคิด ทำทางให้เขาคิด ไม่ใช่ให้เขาไปจำ หรือสอนให้เขาจำขอรับ เขาต้องขิตเส้นทางมรรคด้วยความคิดของเขาเองแล้วเอามาเสวนากันว่าความถูกต้องตามทำนอง ครองธรรมคืออะไรคงดีกว่าไหมครับขอบพระคุณครับ

 

ใช่ไม่ชอบ ชอบไม่ใช่ จริงแต่จลิงคือตรงกลางหรือไม่ขอรับ แม่นแล้วแต่ยังมิใช่ครับ ไม่ถูกไม่ผิด ไม่จริงไม่จลิงครับคือตรงกลาง

 

ขนทุกเส้นไวต่อการสัมผัสครับ จริตนั้น จิต จริยา
กฤต ละครับ อัพยากฤตาธรรมมา ผมเข้าใจว่า พยาบาท พยาธิ์
และอย่าไปพยายามคิดเลยครับว่า กะ ฤ ตะ หรือไปคิดพยาบาทคาดแค้นเขาว่ากู ว่าตัวว่าตนหรือไม่ จริตเปลี่ยนไวเหมือนกันครับผมเข้าใจว่ามันเป็นจริยาของจิตครับ สุดท้ายละครับ อย่าเอาคาดมาบาดกายหรือจิตดีไหมครับ เจริญในธรรมขอรับ

 

มันจะมีเหรอ "สอนให้คิด โดยไม่ต้องอาศัยจำไปก่อน" สงสัยชูคฑากันเมื่อย

ครูผู้สอน ชูคฑา ไม่พูด ไม่ถาม ไม่บอก ไม่กล่าว แล้วให้ ลูกศิษย์คิดเอา
เองว่าเห็นอะไร เข้าใจอะไร และทำอย่างไร แล้วได้อะไร

จริงๆ แล้ว ในทาง อภิธรรม หรือ ทางธรรม เขามีจำแนกไว้คือ

"จำได้" กับ "หมายรู้"

จำได้เป็น สัญญา แต่ หมายรู้ เป็นอุปทาน

เราสอนคนเพื่อให้เขาจดจำได้แล้วจึงเห็นคุณและ โทษ จึงพ้นได้

แต่ถ้าเราสอนคนให้ หมาายรู้ ด้น เด้า อุปทาน โอกาสที่จะชี้
ให้เห็นคุณและโทษ จะหมดไปเลย เพราะ จะอ้างเสรีทางการคิด

ก็เหมือน อาจารย์ธรรมศาสตร์ท่านหนึ่งเป็นนักเคลื่อนไหวดึงฟ้าให้
ราบเพียงดิน แสดงความกังขอต่อ คำ กะทา(นามสมมติ) ว่า จะต้องทำโทษตัว
เองทำไมในกรณีที่กล่าวพาดพิงพระพุทธศาสนา

โดยอาจารย์ท่านนั้นอ้างว่า ทุกคนมีสิทธิ "หมายรู้" ด้นเด้า เดาเอา
ได้อย่างอิสระ ไม่มีขอบเขต เพราะมันเป็น FreeWill เจตจำนงเสรี
และ ธรรมชาติอันงดงามของมะนุด

เนี่ยะ สอนให้ศิษย์ใช้การ "หมายรู้" แทนการใช้ สัญญาจดจำ ลืม
แม้กระทั่งคุณของแผ่นดิน แล้วมันจะเหลืออะไร ต่อให้เหลือทรัพยากร
มากมาย ก็ไม่มีประโยชน์ต่อผู้อยู่อย่างไม่เบาต่อแผ่นดิน

ดังนั้น

สอนให้สัญญาเกิดก่อน แล้วค่อยชี้คุณและโทษ พาเห็นการเกิดดับ
ของสัญญา จะมีประโยชน์และง่ายต่อการรักษาวินัย และ สันติสุข

 

ผมไม่เข้าใจในเจตนาที่คุณสื่อครับ และ ทั้งหมดที่คุณกล่าวมานี้

เพราะมัวแต่นึกคิดรึเปล่าครับ ได้ทดลองกระทำแล้วหรือยังครับ

จิตชอบท่องเที่ยวในสิ่งที่ตนเองนั้นเคยชินครับ พิสูจน์ได้ครับ

ด้วยการเฝ้ามองดูจิตของตนเองอยู่เสมอ คนที่เคยทำอะไรเป็นนิสัย

ก็จะทำอยู่อย่างนั้น จนบางครั้งเผลอลืมตัวไปชั่วขณะ ด้วยความเคยชิน

สาธุครับ

 

เคยไม่นึกไม่คิดไม่ทำอะไรสักสามนาทีไหมครับ หากไม่เคยทดลองลองทำดูนะครับแล้วเพิ่มเวลาออกไปมากๆ และถามตัวเองด้วยนะทำทำไมเพื่ออะไร อย่าบอกว่าผมบอกให้ลองดูนะครับ หากทำได้ท่านกำลังว่างแล้วครับในเรื่องโลก แต่เรื่องทางธรรมคือวิปัสนา แล้วพิจารณาอยู่ตรงไหนครับ เราจะรู้แจ้งหรือรู้มืดละครับ รู้เหมือนกันเพราะเคยทำผิดทำถูกมาแล้ว แล้วถ้าไม่ทำไม่คิดไม่ทำอะไรอะไรจะเกิดขึ้น

 

เรื่องการหยุดนึกคิดผมกล่าวไว้เยอะครับ และ ผมก็ทำมาเยอะครับ

การนึกคิดมาจากการปรุงแต่ง การปรุงแต่งประกอบด้วย กาย๑ ใจ๑ จิต๑

หากแยกได้อย่างชัดเจน การนึกคิดย่อมไม่มีครับ

สาธุครับ

 

สดับรับฟังแล้วเป็นผู้ปฏิบัตทั้งนั้น อันผู้ปฏิบัติ ไม่มีผู้ปฏิบัติ แล้วจะถกกันต่อด้วยเรื่องอะไร ...

สาธุธรรม ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆ เทอญ _/|\_

 

ทำหลงทาง ทางหลงทำ ธรรมอยู่ที่ไหน

"ธรรมะอยู่ที่ ไปทำหลงทาง และทางที่หลงไปทำ "