กรรมตัวเอง

ใครไม่เชื่อกรรม ผมคนหนึ่งละที่เชื่อกรรมอย่างสุดกำลัง
ขอเล่าเรื่องตัวเองนะครับ
ตอนเด็กผมเป็นเด็กเรียนดีมาก ตั้งใจเรียนมาก
แต่พอเข้า ม.1 ผมได้ไปบนกับสิ่งสักสิทธิ์ว่า ถ้าเข้าร.ร. ได้จะบวชเณรให้
แต่ทางบ้านไมได้พาไปบวช เพราะมองว่าไม่จำเป็น ในเทอมนั้นผมการเรียนเหลือแค่1.47 ทั้งๆที่ตั้งใจเรียนมากๆ
พยายามยังไงก็ไม่ได้ดี จนม.2พ่อแม่รู้ความจริงจึงได้พาไปบวชแก้บน
แต่พอบวชแล้ว ผลการเรียนก็ยังแย่เหมือนเดิม
พอมามัธยม4ทั้งๆที่ตั้งใจเรียนมาก บุคลิกดูดีจนมีคนคิดว่าเรียนได้ทอปของห้อง
แต่พอเกรดออกมา ผลกลับว่าได้ลองที่โหล่ของห้อง
ทางบ้านก็ไม่เข้าใจ มองแต่ผลงาน ใช้คำพูดรุนแรงทุกคำ
(ตอนนั้นเครียดจนเคยคิดฆ่าตัวตาย)
มีคนมาลุมตำหนิเยอะแยะ หาว่าไม่ตั้งใจเรียน แต่ก็พยายามจน
ม.5 เรียนได้เกรด 2.98 (น่าเจ็บใจจังอีกแค่0.2ก็ได้3และ)
และผลการเรียนที่ขึ้นเรื่อยๆ(ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจเรียนแล้ว..)
แต่ด้วยเกรดตอนม.4ได้น้อย เอ็นทรานไม่ติด ทางบ้านไม่มีตังส่งเอกชน
ไปเรียนราม เกรดเทอมแรกผ่านหมดทุกตัว
แต่หลังๆ ผ่านแค่เทอมละตัว พ่อก็ไม่ไว้ใจ ทั้งๆที่ไม่เคยมีประวัติไม่ดี
แต่เขากลับคิดต่างๆนาๆ เช่น ติดยา ติดเกม ติดผู้หญิง พอทำเรื่องจะไปนอก
ก็บอกว่าจะไปติดคุกเมืองนอก ๆลๆ
ทั้งๆที่มีลูก2คนคนโตเขา เรียน6ปีจบแบบชิวๆ ทางบ้านไมได้กดดันอะไรเลย
แล้วเขาก็มีเรื่องไม่ดี แต่ทางบ้านยังไว้ใจ(ไม่ขอพูดนะเดียวยาว)
ผมกดดันไม่ไหวเรียนแค่2ปี ไม่กล้าขอตังทางบ้านลงทะเบียน เลยไมได้เรียนแล้ว แล้วเมื่ออาทิตย์ที่แล้วผมฝันว่า ผมกลับไปเรียนมัธยมแล้วได้เป็นอัจฉริยะ
เรียนได้ที่หนึ่งทุกเทอม
ผมเจอมาแบบเนี้ย
นั้นเพราะชาติก่อนผมนั่นใจในความรู้ตัวเอง แล้วดูถูกคนอื่น
ไปขัดความรู้ โดยเชื่อว่าของตัวเองดีที่สุด
ผมแค่อยากเตือนว่า ถ้าใครไม่อยากเจออย่างผม อย่าไปขัดความรู้คนอื่นเลยครับ แล้วก็อย่าไปดูถูกความรู้คนอื่น แต่ไม่เชื่อก็ไม่ได้ว่าอะไรนะครับ

 

ผมเห็นบอกคนมากล่าวว่า
"พญามารชอบแปลงกายเป็นพระพุทธเจ้า แล้วไปบอกว่าคนนู้นคนนี้ ไปสอนคนนู้นคนนี้ โดยบอกว่าตัวเองเป็นพระพุทธองค์ อยากให้รู้พวกนั้นหลงมาร"
ผมคิดว่านะ อวิชามีเยอะ ถ้าสมมุติว่าคนที่มาหาน่ะ ไม่ใช่พญามารล่ะ แต่เป็นพระพุทธองค์จริงๆ ผลจะเป็นอย่างไร?

ชีวิตนี้ หันซ้ายหันขวาก็บาปแล้ว

 

ไปฟังพระเทศมา เท่าที่จำได้นะครับ
เดระธี ฮ่าๆ โคดมเจ้าแพ้เราแล้ว
พระพุทธองค์ เราแพ้อย่างนั้นเหรอ ทำไมล่ะ
เดระธี เพราะเราเป็นคนพูดคนสุดท้าย เจ้าไม่เถียงกลับแสดงว่าเจ้ายอมแพ้ คือเจ้าแพ้ไง
พระพุทธองค์ จริงอยู่ หากเราเถียงแล้ว เรามีอารมณืทั้งหลายซึ่งเป็น โลภก็ดี โมหะก็ดี
หลงก็ดี นั้นแปลว่าเราเป็นผู้แพ้ แต่เราไม่ได้มีอารมณ์เช่นนั้นเลย ดังนั้นเราจึงเป็นผู้ชนะ
เดระธีได้ยินดังนั้น ดึงพากันบวชหมด
ผมไม่ได้ก๊อปปี้มา แต่ใช้ความเข้าใจกับความจำนิดหน่อย หากผิดพลาดประการใดขออโหสิต่อพระรัตนไตรด้วยครับ

แต่สิ่งที่ผมจะพูดก็คือ ชอบสิ่งใหนทำสิ่งนั้น ไม่ชอบสิ่งใหนอย่างทำสิ่งนั้น หมายถึง ถ้าไม่ชอบใคร มองว่าเขาไม่ดี ก็อย่างทำอย่างเขา

หากเราเคารพและศรัทธาพระพุทธเจ้าจริง เราก็ควรทำตามพระองค์ มิใช่ทำตามคนพาล

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะครับ

 

อืมครับผมเป็นคนเชื่อกฎแห่งกรรม แล้วกลัวอกุศล ทางกายวาจาและใจของตัวเองมาก ในอดีตผมโง่มาก ทํากรรมที่ไม่สมควรมาก ถ้าเป็นผมตอนนี้ไปเห็นผมตอนนั้น ผมจะวิ่งไปต่อยตัวเองสักทีแล้วสอนสักหน่อย ตอนนี้ผมก็จะพยายามละอกุศลทั้งปวง

ผมแนะนํานะครับ พี่โชคดีพี่อยู่เมืองไทยมีวัดมีพระ พี่ลองเอาเงินของพี่ ลองทําบุญด้วยการ ถวายพระไตรปิฏกดูครับ แล้วอธิฐานขอให้พี่ฉลาดขึ้นมีปัญญามาก ผมก็ไม่แน่ใจว่าการทําบุญมันจะส่งผลเร็วถึงชาตินี้รึเปล่า นะครับ แต่ยังไง ทําดีก็ต้องได้ดีแน่นอนหรือไม่ก็

นั่งสมาธิครับ พี่อยู่เมืองไทยมีวัด มีสถานที่ปฎิบัติธรรม อ่อหรือไม่ก็ท่องคาถาพระอินทร์หาในเน็ตเอานะครับก็ช่วยได้เหมือนกัน ผมลองมาแล้วช่วยได้

ผมอยู่เดนมาร์คเมืองผมไม่มีวัด ถ้าจะไปวัดก็ไม่สะดวก เดินทางไกลค่ารถแพง

 

การปฏิบัติ ให้รู้เท่าทันอารมณ์ ความคิด คือการขัดเกลาจิตใจตนเอง ไม่ได้เกี่ยวกับสถานที่
สถานที่เป็นเพียงองค์ประกอบหนึ่งที่ทำให้การปฏิบัติเป็นไปได้ง่ายขึ้นเพราะมีความสงบอยู่ หรือที่เรียกว่า สัปปายะ นั่นเอง
ดังนั้น การปฏิบัติ เพื่อขัดเกลากิเลส อัตตา ตัวตน เงื่อนไขของใจ ทำได้ทุกที่ ทุกสถาน ทุกเวลา ไม่จำกัด เพราะมันคือการขัดเกลาตนเอง
อยู่ที่ไหนก็ต้องทำที่นั่น มีอะไรเกิดขึ้นเห็นสิ่งนั้น และเอามันออกไป(ขัดเกลา) ด้วยการรู้ เห็น ตนเอง (ดูจิต)
ทุกอารมณ์ ทุกความคิด มันคือ กิเลส ตัวตน อุปทาน จากสิ่งที่กระทบเข้ามาจากภายนอก
ผ่านทาง อายตนะ ตา หู จมูก ลิ้น กาย อารมณ์เกิดขึ้นที่ใจเมื่อมีการกระทบ เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องคอยดู รู้ เห็นตนเอง เพื่อให้เห็นตนเอง
เมื่อเห็นได้ก็ขัดเกลาได้ แต่หากไม่เห็นก็ขัดเกลาไม่ได้เพราะมองไม่เห็น ไม่รู้ว่าจะต้องเอาอะไรออก ต้องขัดเกลาตนเองเรื่องอะไร

การยอมรับตามจริงจึงมีความจำเป็นอย่างมาก ที่จะต้องยอมรับหลังจากที่เห็น เพราะความจริงทุกอย่างเกิดขึ้นที่ใจ
หากไม่ยอมรับ ก็จะยึดตัวตน ของตนเอง เพราะคำว่าดี ไม่ดี ถูกไม่ถูก เหมาะไม่เหมาะ คือ บรรทัดฐานของเรา เงื่อนไขเราเอง ปิดกั้นความจริง
เมื่อไม่ยึดตัวตน ก็ไม่มีเงื่อนไข เมื่อไม่มีเงื่อนไขก็ไม่เอาถูกเอาผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา ไม่โทษใคร แต่เห็นได้ว่า... ยอมรับได้ว่า...
แค่สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วมีอารมณ์ที่ใจให้เราต้องขัดเกลา เอาสิ่งไม่ดีทั้งหลายออก เพื่อให้เหลือคุณธรรม ความดี เป็นตัวหล่อเลี้ยงใจ ให้อยู่อย่างมีความสุข ไม่มีเรา ไม่มีเขา เพราะเข้าใจ
อยู่ร่วมกันโดยไม่ตัดสินใคร ไม่โทษใคร เชื่อกฎแห่งกรรม เพราะเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราได้ล้วนแล้วแต่มีเหตุมาจากเรา
หากไม่มีเราเป็นผู้กระทำก็ไม่มีทุกสิ่งเกิดแก่เราได้ จึงอยู่ด้วยความจริง อยู่ด้วยการยอมรับทุกกรรม ทุกการกระทำ เพราะเข้าใจ

ไม่ยึด วาง ว่าง สงบ ด้วยความเข้าใจ จากการละวาง กิเลส อัตตา ตัวตน เงื่อนไข และอยูกับความดี คุณธรรม

 

อนุโมทนาสาธุครับ กับเจตนาที่ดี ที่สื่อออกมา เพื่อประโยชน์แห่งมวลมนุษย์ชาติครับ

สาธุครับ

 

สำหรับการรู้ รู้แล้ว หรือพิจารณาเพื่อให้รู้ เพราะคิดว่าพิจารณาได้ก็เช่นเดียวกัน
การเจริญปัญญา การพิจารณา เมื่อถึงที่สุดแห่งการเจริญปัญญา การพิจารณาจะเห็นได้ว่า ปัญญามันเจริญของมันได้เอง พิจารณาได้เอง ไม่ต้องพยายามไปคิด ไปเจริญ ไปพิจารณา แต่เมื่อถึงเวลาพิจารณาทุกอย่างเป็นไปเองได้โดยที่ไม่ต้องทำอะไร มันเป็นไปได้เองโดยอัตโนมัติ
มันก็คือการวางออก วางการเจริญปัญญา เพราะพยายามพิจารณาไปก็เท่านั้น มันพิจารณามามากพอให้รู้และเข้าใจแล้ว ที่เหลือต้องอาศัยการกระทบ และให้เจริญได้เองโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องไปทำอะไร

อาศัยความจริง มองความจริง ให้เห็นความจริงในใจตนเองมีอะไร ยอมรับสิ่งที่มีเพื่อขัดเกลาออก ปัญญาจะคิดพิจารณาโดยอัตโนมัติ
เป็นไปเอง แค่อยู่กับความจริงในปัจจุบันก็พอ

 

วาดเองครับ เอามาให้ดู
คงจะทราบกันดีอยู่แล้วนะครับ ว่าหมายถึงใคร

 

...............พระมหาชนก นั้น แม้ไม่เห็นฝั่ง ท่านยังมีความเพียรและศรัทธา...