นิทาน เรื่อง "พญานาค"

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม 4 ภาค 1
648 ชาตกัฏฐกถา อรรถกถาขุททกนิกาย ชาดกเล่มที่ 62 หน้า 648

ในอดีตกาล มหาสมุทรแห่งหนึ่งมีปลาใหญ่อยู่ ๖ ตัว ชื่ออานนท์ ตัวหนึ่ง ชื่ออุปนันทะตัวหนึ่ง ชื่ออัชโฌหารตัวหนึ่ง ปลาใหญ่ทั้ง ๓ ตัวนี้ ยาวถึง ๕๐๐ โยชน์ ชื่อติมังคละตัวหนึ่ง ชื่อติมิรมิงคละตัวหนึ่ง ชื่อมหาติมิรมิงคละ ตัวหนึ่ง ปลาใหญ่ ๓ ตัวนี้ยาว ๑,๐๐๐ โยชน์ ปลาใหญ่ทั้ง ๖ ตัวนั้น ปลาอานนท์ อยู่ในส่วนข้างหนึ่งแห่งมหาสมุทร ฝูงปลาเป็นอันมากพากันเข้าไปหา ปลาอานนท์นั้น. วันหนึ่ง ปลาเหล่านั้นคิดกันว่า พระราชาของสัตว์สองเท้า และสัตว์สี่เท้าทั้งหมด ย่อมปรากฏ แต่พระราชาของพวกเรายังไม่มี พวกเรา จักกระทำปลาตัวหนึ่งให้เป็นพระราชา ปลาทั้งหมดได้รวมกันเป็นเอกฉันท์ ยกปลาอานนท์ขึ้นเป็นพระราชา จำเดิมแต่นั้นมา ปลาเหล่านั้นก็ไปบำรุงปลาอานนท์ นั้นทุกเวลาเย็นและเวลาเช้า. อยู่มาวันหนึ่ง ปลาอานนท์กินหินและ สาหร่ายอยู่ ณ ภูเขาแห่ง หนึ่ง กินปลาตัวหนึ่งโดยไม่รู้สึกว่าเป็นปลา สำคัญว่าเป็นสาหร่าย เนื้อปลา นั้นแผ่ไปทั่วสรีระของมัน มันคิดว่า นี้อะไรหนอช่างอร่อยเหลือเกิน จึงคายออกมาดูเห็นเป็นชิ้นปลา คิดว่า เราไม่รู้จักกินมานาน ถึงเพียงนี้ จำเดิมแต่นั้นก็คิดต่อไปว่า พวกปลามาสู่ที่บำรุงของเราทั้งเวลาเช้าและเวลา เย็น เวลากลับไป เราจะกินมันตัวหนึ่งหรือสองตัว แต่เมื่อจะกินมันโดย เปิดเผย ปลาแม้ตัวหนึ่งก็จักไม่เข้าใกล้เรา จักพากันหนีไปเสียหมด เราจัก ต้องทำอย่างแนบเนียน เราจักจับตัวที่โค้งคำนับเราหลังที่สุดกิน ดังนี้แล้ว ได้กระทำตามที่ตนดำริไว้ทุกประการ ปลาเหล่านั้นถึงความสิ้นไปโดยลำดับ จึงคิดกันว่า ภัยเกิดขึ้นแก่พวกญาติของเราจากที่ไหนหนอ ลำดับนั้น ปลาฉลาด ตัวหนึ่งคิดว่า กิริยาของปลาอานนท์ไม่ชอบใจเราเลย เราจักคอยจับกิริยา ของเขา เมื่อฝูงปลาไปสู่ที่บำรุงแล้ว ได้แฝงตัวอยู่ในหูของปลาอานนท์...

 

คืนแรกฝันว่า

นั่งโม้น้ำลายแตกฟองกับใครไม่รู้ค่ะ เป็นผู้ชาย
คุยกันตั้งนาน แต่จำได้ท่อนเดียว
"...ศักดิ์และสิทธิ์แห่งธิดานาคา"

เมื่อวานเดินขึ้นยอดเขา ไปไหว้พระมาค่ะ

 

ขออนุญาติครับ พอดีไปเจอข้อมูลมาเลยมาแบ่งปันกัน



พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย นิทานวรรค เล่ม 2
276 สารัตถปกาสินี อรรถกถาสังยุตตนิกาย นิทานวรรคเล่มที่ 26 หน้า 276
…. ก็ในมหาสมุทร ปลาใหญ่ชื่อ ติมิ ยาว ๒๐๐ โยชน์ ปลาติมิงคละ ยาว ๓๐๐ โยชน์ ปลาติเมรปิงคละ ยาว ๕๐๐ โยชน์. ปลา ๔ อย่าง เหล่านี้ คือ ปลาอานนท์ ปลาปนันทะ ปลาอัชโฌหาระ ปลามหาติมิ ยาวตั้งพันโยชน์. ในปลาทั้ง ๔ อย่างนั้น ท่านแสดงด้วยปลาติเมรปิงคละ นั่นเอง. เมื่อมันกระดิกหูขวา น้ำในพื้นที่ตั้ง ๕๐๐ โยชน์ ก็จะเคลื่อนไหว หูซ้าย หาง หัว ก็เหมือนกัน. แต่เมื่อมันกระดิกหูทั้ง ๒ ฟาดหางเอียงหัว ไปมาเริ่มจะเล่นน้ำที่คนเอาใส่ภาชนะ น้ำในที่ ๗-๘ ร้อยโยชน์ก็กระเพื่อม เหมือนยกขึ้นตั้งบนเตา น้ำในพื้นที่ประมาณ ๓๐๐ โยชน์ก็ไม่อาจจะท่วม หลัง (ของมัน). มันพึงกล่าวอย่างนี้ว่า “ชนทั้งหลายกล่าวว่า มหาสมุทร นี้ลึก ความลึกของมหาสมุทรนั้นอยู่ที่ไหน. พวกเราไม่ได้น้ำแม้เพียงที่จะ ท่วมหลังของพวกเราได้” ในข้อนั้น พึงกล่าวว่า “มหาสมุทรตื้น

 

พญานาค คู่แรกของโลก มีสององค์ อยู่ที่ประเทศจีน ชื่อ ท่าน เมตตัง

เป็น ชาย อีกองค์ ชื่อ สุตต้ง เป็นหญิง อยู่ในประเทศไทย

ทั้งสองได้บำเพ็ญเพียร ถึงขั้น บรรลุธรรมแล้ว..

ได้มีเพื่อนธรรมที่ทำงาน ภัยพิบัติและ ได้ทำสมาธิติดต่อ

กับท่านได้ และได้มีการร้องขอ หากจะเกิดอะไรที่ต้องเกิด

ตามวาระหน้าที่ก็ขอให้เป็นไปตามหน้าทีแต่อยากให้ เมตตา

กับมนุษย์โลก เพราะอาจจะติดคนดีไปด้วย ท่านมาเตือนให้

เราเร่งปฏิบัติ และจงทำทันทีเพราะท่านจะจัดการล้างคนไม่ดี

บอกมากกว่านี้ไม่ได้เพราะได้รับอนุญาติมาเพียงแค่นี้ค่ะ

หากบางท่านสงสัย หรือไม่เชื่อก็ให้คิคว่าฟังนิทานยามบ่าย

แล้วกัน หากเป็นไปได้ ลองทำสมาธิสอบถามดูเพื่อความ

แน่นอนอีกครั้งค่ะ...ใช้โทรศัพท์พิมพ์จะไม่ค่อยถนัดนัก.....

 

ทราบแล้วเปลี่ยน เร่งความเพียรกันนะจ๊ะ (บอกตัวเองก่อนใครๆ)

 

"...ศักดิ์และสิทธิ์แห่งธิดานาคา" ไม่ว่าชาติภพใด สิ่งนี้ยังจะอยู่คู่กับท่านตลอดไป
ก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว เมื่อคืนไปสามพันโบกด้วยหรือเปล่าคะ

 

อยากรู้หนอ...อยากรู้หนอ เหตุแห่งอุบัติพญานาคคู่แรกของโลก มาจากอะไร?

 

สามพันโบก อยากไปจังค่ะ

 

เมื่อข้าพเจ้าทำสมาธิ ภาพที่เห็นข้างหน้านั้นเป็นแม่น้ำที่ไหลเอื้อยๆครับ

ข้าพเจ้ากำลังอยู่ในแม่น้ำครับ ข้าพเจ้าเห็นชายสองคนถือหอกยืนเฝ้ายาม

ปากทางเข้าอยู่

 

ข้าพเจ้าเลยเดินเข้าไปหาพวกเขาทั้งสองคน คนหนึ่งถามข้าพเจ้าว่า

"มาทำไม มีธุระอะไร ที่นี้เมืองบาดาล ห้ามผู้ที่ไม่ใช่พญานาคนั้นเข้าไป"

ข้าพเจ้าเลยตอบว่า"มาหาเจ้าชายกรเดชครับ" หนึ่งในสองคนนั้น ก็เดินเข้าไปในอุโมงค์นั้น

หายไปสักพัก เขาก็กลับมา แล้วก็พูดว่า" เข้าไปได้ครับ"

ข้าพเจ้าเดินเข้าไปในอุโมงค์ ภายในอุโมงค์มืดสนิท มองอะไรไม่เห็นเลยครับ

แต่มีแสงสว่างอยู่ริบๆ ไกลประมาณ 500 เมตร

เมื่อข้าพเจ้าเดินมาถึงที่มีแสงสว่างนั้น ข้าพเจ้าพบว่า เมื่อมองขึ้นไปด้านบน พบว่า

มีสัตว์น้ำต่างๆกำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำ คล้ายๆเราอยู่ในอุโมงค์ปลา ในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำครับ

เมื่อข้าพเจ้าเดินผ่านทางเดินที่มองเห็นแม่น้ำอยู่ด้านบน ข้าพเจ้าก็เดินมาสุดทางเข้าเมืองบาดาลที่นี้ครับ

 

สวัสดีค่ะ .. ท่านคุรุวาโร มารอฟังเรื่องเล่าอยู่ค่ะ

ต่อไปเป็นอย่างไรค่ะ..

 

ภายในตัวเมืองนั้น แบ่งออกเป็นล็อคๆ โดยมีก้อนหินขนาดใหญ่ กั้นวิมานแต่ละหลังไว้

ดูแปลกตาดีครับ เมื่อข้าพเจ้าเดินเข้าไปใกล้วิมานหลังใหญ่ วิมานนั้นทำด้วยวัสดุคล้ายหินอ่อน แกะสลัก ลวดลายต่างๆ

ภายในวิมานนั้น พวกเขามีลูกแก้วขนาดใหญ่ สีเหลืองไว้บนแท่น คล้ายๆเอาไว้สักการะบูชา

และมีพระนาคปรกนั้นเป็นประธานในแท่นบูชานั้นๆครับ

ข้าพเจ้าเห็นผู้คนที่นี้กำลังจัดขบวน เพื่อไปสักการะหรือทำพิธีอะไรสักอย่างครับ

พวกเขานุ่งผ้าสีน้ำตาลคล้ายพวกผ้าไหมครับ ใส่เครื่องประดับน้อยชิ้น ไม่เหมือนพญานาคที่หนองหานครับ

เมื่อพวกเขาจัดขบวนเสร็จแล้ว พวกเขาก็เดินทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง

ข้าพเจ้าเดินตามพวกเขาไป ชาวเมืองที่นี้ ถือดอกบัวแค่สองสี คือบางคนถือสีชมพูออกแดง และบางคนก็ถือสีขาว

 

สถานที่ที่พวกเขาไปนั้นกว้างขวาง มีพระพุทธรูปองค์ใหญ่ สะท้อนแสง คล้ายๆจะทำด้วยทองคำนั้นเป็นประธานครับ

ข้าพเจ้าพนมมือไหว้พระประน แล้วข้าพเจ้าก็เดินจากไป เมื่อข้าพเจ้าเดินมาได้เล็กน้อย

ข้าพเจ้าเห็นเขาแห่ขบวนอะไรสักขบวนหนึ่งมา เมื่อขบวนมาใกล้ๆ ก็มีพญานาคตนหนึ่งลักษณะแต่งตัวดี

เขาบอกกับข้าพเจ้าว่า เขาชื่อ"กรเดช" ครับ

 

เจ้าชายกรเดชเชิญข้าพเจ้าเข้าไปในวัง ภายในวังนั้นดูเป็นระเบียบเรียบร้อยดีครับ

ไม่ค่อยมีสิ่งของสักเท่าไรครับ เจ้าชายถามข้าพเจ้าว่า"มาหาข้าพเจ้า มีกิจธุระอันใด"

ข้าพเจ้าตอบว่า"อยากสอบถามเรื่องสมุนาเทวีและทิพย์ญานีครับ"

เจ้าชายบอกว่า" สมุนาเทวีนั้นเป็นพระชายาของเรา แต่เขาหนีจากเราไป

เมื่อเราคิดถึงนาง เราก็ไปยืนที่ทางเข้าที่เป็นอุโมงค์ มองเห็นแม่น้ำ เพื่อระลึกถึงนาง

ส่วนทิพย์ญานีนั้น เราก็รู้จัก แต่นางไม่ได้อยู่เมืองนี้ นางอยู่เมืองอื่น

ถ้าท่านรู้จักสมุนาเทวี เราขอฝากท่านบอกนางว่า เรายังคิดถึงนางอยู่

เมื่อใดที่นางเดือดร้อน ขอให้นึกถึงเรา เราจะไปช่วยเหลือนาง"

 

เล่าต่อเลยครับ + +

 

มารอฟังต่อครับ นิทานสนุกมาก

 

เจ้าชายเล่าความหลังให้ฟังว่า ตอนนั้นเรากับนางก็อยู่กันมีความสุขดี แต่พญานาคนั้น ราคะจริตค่อนข้างสูง

เราเลยมีสนมเอก สนมรองและนางกำนัล โดยตอนนั้นเราคิดไปเองว่า นางคงยอมรับได้ เหมือนนาคีคนอื่นๆ

แต่เราคิดผิดไป นางนั้นทำใจไม่ได้ แล้วหนีจากเราไป พอนางหนีจากเราไป เราถึงรู้ว่า เราสูญเสีย ดวงใจอันเป็นที่รักของเราไป

เมื่อเราคิดถึงนาง เราชอบไปยืนดูดวงจันทร์ที่ทางเข้าที่มองเห็นพระจันทร์นั้น ท่านมาก็ดีแล้ว

ฝากความระลึกถึงนางด้วยครับ ข้าพเจ้ารับปากว่าจะไปบอกสมุนาเทวีนั้นให้ว่าท่านยังคงระลึกถึงนางอยู่

เจ้าชายกรเดชเล่าเรื่องความเป็นอยู่ของพญานาคให้ฟังว่า พญานาคนั้นคล้ายๆกับสังคมของมนุษย์

เพราะมีกายเนื้อ และกายทิพย์ แต่มนุษย์นั้นกายเนื้อแนบสนิทกับกายทิพย์ ไม่ตกภวังค์ก็ไม่สามารถถอดออกได้

แต่พญานาคนั้นไม่แนบสนิทและในโลกทิพย์สามารถแปลงเป็นอะไรได้หลายอย่าง

เพราะกายทิพย์นั้นมีฤทธิ์มากกว่ามนุษย์ แต่ถ้าไม่มีฤทธิ์เดชมากพอจะไม่สามารถแสดงฤทธิ์ในโลกมนุษย์นั้นได้

เพราะมีกฏระหว่างดินแดนนั้นกั้นขวางอยู่ การที่มนุษย์ศรัทธาในพญานาค เพราะ

พญานาคนั้นบันดาลให้ร่ำรวยเงินทองนั้นได้ เพราะกายทิพย์นั้นมีฤทธิ์มากกว่ามนุษย์

ข้าพเจ้าเลยถามว่า"ทำไม คนที่เกี่ยวข้องกับพญานาคที่เป็นหญิง ชอบฝันเห็นแม่ชีอยู่บ่อยๆครับ"

เจ้าชายตอบว่า" แม่ชีนั้น แสดงถึง ผู้ทรงศลี การเข้าฝันหรือนิมิตให้มนุษย์เห็นต้องสื่อสารในระยะเวลาอันสั้น

การแสดงฤทธิ์เป็นแม่ชี มนุษย์นั้นเคารพผู้ทรงศลี เลยนิยมแปลงร่างเป็นแม่ชี

เพื่อให้มนุษย์นั้น ศรัทธาและเชื่อถือ ส่วนใหญ่จะเป็นพญานาคที่เลี้ยงดูผู้นั้นมา ห่วงใย เลยมาเยี่ยมเยือน"

ข้าพเจ้าพูดคุยกับเจ้าชายกรเดชหลายเรื่อง เช่น ทิพย์ญานีอยู่ที่เมืองไหน

เจ้าชายพิมพาวงศ์กับทิพย์อักษร พญานาคพุชะครินทร์ พญาศรีสุทโธ

พญาศรสัตตนาคราช และองค์หญิงนราวดีผู้โด่งดังทำให้เจ้าชายบางเมืองเป็นหม้ายขันหมาก เป็นต้น

ข้าพเจ้าเห็นว่าล่วงเลยเวลามามากแล้ว ข้าพเจ้าเลยขอตัวกลับที่พักครับ

 

เมื่อวานหายไปทั้งวันเลยนะ...คุณคุรุวาโร นึกว่าไม่สบายเสียแ้ล้ว
เจ้าชายบอกแค่นั้นหรือคะ แล้วเมืองนั้นชื่อว่าเมืองอะไรคะ? พบเจ้าชายองค์เดียวหรือคะ...ตื่นเต้นจังเลย

 

แจ่มครับยาวดี ขอฟังแบบยาว ๆ เลยนะ อิอิ

 

แจ่มครับยาวดี ขอฟังแบบยาว ๆ เลยนะ อิอิ<!-- google_ad_section_end -->

เป็นยักษ์แล้วอยากฟังเรื่องของพญานาค ทิพย์อักษร เขายังไม่อยากรู้เรื่องของเขาเลยครับ