ถามครับแผ่เมตตาแล้วจะทําให้พ่อแม่ลดโทสะลงไหมครับ

ตอนนี้ผมมีปัญหาครับ วันนี้ ผมไปห้องครัวแล้วเห็นพ่อเลี้ยงผม เค้าทะเลาะกับแม่ผม เรื่องอะไรผมก็ไม่รู้ครับ พ่อเลี้ยงผมโกรธครับบอกว่าบอกกับแม่ผม ผมแปลให้แล้วนะ พ่อเลี้ยงผมโกรธตะโกนเลยบอกว่า ไปเลยตลอดเวลา คือประมาณว่าไปเลยออกจากบ้านฉันไป ประมาณนี้อ่าครับ ผมก็รู้สึกอะไรวะ จริงผมไม่รู้ว่าโกรธอะไรกันนะครับ

แต่อาจจะเป็นเพราะ พ่อผมเมาก็ได้ เพราะปกติ ดื่มไวน์แล้วเมา แล้วสูบบุหรี่ตลอดเวลา ส่วนแม่ผม ไม่สูบ เหล้าไรพวกนี้ก็ไม่ดื่ม ถ้าไม่จําเป็น เช่นโดนคะยัดคะยออาจจะดื่มแต่นิดเดียว เพราะว่าครอบครัว พ่อเลี้ยง ครอบครัวฝรั่งอ่าครับบางครั้งจะคะยัดคะยอ จริงๆ

ผมอยากรู้ว่าถ้าแผ่เมตตาจะทําให้พ่อแม่ลดโทสะลงไหม อ่านมาแค่ แผ่เมตตาจะทําให้โทสะตัวเองลดลง

 

ในหน้าที่ของกุลบุตร

พ่อแม่นั้น หากจะเปรียบกับลูก ท่านเหมือนอยู่สูงกว่า ไม่เป็นเทวดา ก็พระพรหม

การแผ่เมตตา ในทำนองว่า กระทำต่อท่านเหมือนเพื่อน เมตตาแบบนี้นอกจาก
จะไม่ถึง ยังอาจจะทำร้ายคนแผ่เมตตาได้ด้วยหากท่านไม่ได้อยู่ในข่ายสัมมาทิฏฐิ

ทางที่ดี เราก็แผ่เมตตานั่นแหละ แต่ต้องให้สมฐานะ คือ ต้องแผ่ในฐานะท่านเป็น
เทวดาผู้สูงกว่า ซึ่งมันจะนำไปสู่กริยา ปรนนิบัติรับใช้ให้ท่านคลายใจ คลายกังวล
แบบนี้ถึงจะมีผล

ถ้าไปแผ่เมตตาทำเฉย ทำนิ่ง หรือ ปลีกตัวออกไป ก็จะไม่ถูกหน้าที่ ที่มีอยู่ ดีไม่ดี
ยิ่งพาให้ท่านตัดสินใจไม่ถูก ก็จะลำบาก

****************

อีกหน้าที่หนึ่งในทางธรรม

การที่เราเป็นนักปฏิบัติธรรม เป็นนักรบ ต่อสู้กองทัพกิเลส เราจะต้องฉลาดใน
การปฏิรูปเทศาสนัง การทำที่อยู่ให้เป็นที่สัปปายะ หากเราทำได้ โอกาสที่จะ
ทำให้บ้านกลายเป็นสถานที่ปกคลุมด้วย"ธรรม" ไม่ใช่ลำพังแค่เมตตา ก็จะเป็น
ไปได้

ซึ่งหัวใจก็คือ ความสงบ .....

การที่เราดูการตูน ตรงนี้ขัดต่อหัวใจ ความสงบ ไหม ก็ลองพิจารณาจาก คนที่มี
ความสุขมาก หัวเราะได้ดัง เวลาที่ทุกข์ขึ้นมา ใช่หรือไม่ที่ ร้องไห้ก็จะดังยิ่งกว่า

การที่เราดูหนังตลก ตรงนี้ขัดต่อหัวใจ ความสงบ ไหม ก็ลองพิจารณาจาก คนที่มี
ความสุขมาก หัวเราะได้ดัง เวลาที่ทุกข์ขึ้นมา ใช่หรือไม่ที่ ร้องไห้ก็จะดังยิ่งกว่า

การที่เราดูแลชุมชน ทำตัวบำเพ็ญประโยชน์ ตรงนี้ขัดต่อหัวใจ ความสงบ ไหม
ก็ลองพิจารณาจาก คนที่ให้ความสุขต่อคนหมู่มาก ทนแม้ต่อเสียงหัวเราะได้
เวลาที่ทุกข์ขึ้นมา ใช่หรือไม่ที่ ร้องไห้ก็จะเป็นเรื่องไม่จำเป็น

บ้าน อันเป็นสถานที่ ที่มีนักรบ ออกไปสร้างความสงบสุขต่อชุมชนได้ แรงกด
ดันจากสภาะแวดล้อมที่จะคอยเพ่ง พิจารณา เปรียบเทียบ มันก็น้อยลง ความ
คับแค้นอยู่ยากของครอบครัวจะถูกบรรเทาลงได้ หรือไม่.....ก็ขึ้นกับ นักรบ
สุญญตา จะพึงตัดสินใจพิจารณา

สังเกตดีๆนะ สนามรบยังเป็นเรื่องภายในตน เสมอ ไม่มีส่งออกนอก อันนี้ต้อง
ใคร่ครวญให้แยบคาย หมั่นฟังธรรม ไม่ประมาท

 

แผ่เมตตานั้นทางธรรมหรือไม่อย่างไร
เมื่อจิตเราพึ่งธรรมแล้วย่อมชนะอธรรม

ทางโลกละครับ
เราทำความดีอะไรเพื่อไปเสริมปัจจัยที่ขาดในครอบครัวไหม
อย่ารอพระเจ้า เพราะพระเจ้าอาศัยอยู่ในอินทรีย์ของท่าน ไม่ใช่อินเดีย
ท่านจะเป็นพระของตัวท่านเอง
เพราะตัวเรามีใส้กี่ขด อาจมมากเท่าใด เราย่อมรู้ตัวเราดีกว่าคนอื่น
ไหว้ตัวเองให้ได้ก่อน แล้วจึงไปไหว้สิ่งที่อยู่นอกตัว
แล้วท่านจะพบคำตอบด้วยตัวเอง
มีชีวิตที่สงบสุข เผื่อแผ่เพื่อนสรรพสัตว์ตัวอื่นๆได้อีกครับ

ขอท่านเจริญในธรรม

 

ต้องขอโมทนากับเจ้าของกระทู้ที่มีจิตใจอ่อนโยนมีจิตเป็นกุศล...
ผมสะเทือนใจและเห็นใจมากครับ...อาจเป็นเพราะเจอเรื่องราวคล้ายๆกันครับ(อดีต)...ผมขอร่วมคุยด้วยนะครับ...ยิ้มๆ...
เราคงคุยกันง่ายนะครับเพราะเราก็มีเส้นทางเดียวกัน...คงไม่ต้องอธิบายยาว...เรื่องกรรมเป็นสิ่งที่เราๆเข้าใจกันดี..ว่าแก้ไขให้บุคคลอื่นไม่ได้ไม่ได้...

อย่างที่คุณเล่าปังว่าไว้นะครับ...ว่าเราบารมีน้อย..แม่่นั้นเปรียบพรหม และอรหันต์ของบุตร...แต่ไม่ได้หมายความว่าทำไม่ได้นะคุณ..สิ่งที่คุณคิดจะทำดีมากแล้ว..แต่ยังไม่พอ...ท่านสามารถทำได้..หลวงพ่อท่านสอนอย่าใช้บารมีของตนเอง..ยิ่งกับผู้อาวโสแล้ว ท่านให้ขอบารมีพระพุทธ พระธรรม พระอริยเจ้า..เพราะเป็นอัปปมาโณ.หาที่สุดมิได้..พอเข้าใจแล้วใช่ไหมครับ...สิ่งที่ท่านคิดนั้นดีแล้วครับ...
ส่วนเรื่องที่จะลดหรือไม่นั้นอย่าคาดหวังมากครับแต่ทำกำลังใจให้มากๆกับสิ่งที่จะทำ...เชื่อในคุณพระพุทธ พระธรรม พระอริยเจ้า..เพราะเป็นอัปปมาโณ...แต่เราก็ต้องยอมรับความจริงด้วย...ถือความจริงเป็นหลัก..กรรมใครกรรมมัน...เราทำได้เท่าที่ทำได้


ท่านจะอ่านหรือไม่อ่าน...จำหรือไม่จำก็ได้นะครับไม่รู้ว่าจะมีประโยชน์ไหม...ยิ้มๆ
เคยมีประสบการณ์เช่นกันไม่กี่ปีมา...มันทุกข์มาก...โดยมันเกิดกับบุคคลที่เราเคารพยิ่ง มีเรื่องให้หนักกันบ่อยมาก..//.ไม่รู้ทำไง..อยู่ๆมา เลยถวายปับหานี้กับพุทธองค์...พุทธองค์ได้ให้คำตอบว่า...แม้แต่กรรมเล็กน้อยนั้นก็จงอย่าประมาท...เรื่องที่เกิดนั้นมาจากเห้ลาเป็นเหตุ..//ผมสงสารท่านมาก..จะทำอย่างไรดีที่จะบรรเทาทุกข์ของแม่ได้...ไอ้เรานี่ยังเลวมากโข..จะบอกท่าน...ท่านก็คงไม่เชื่อ(บารมีเรามันน้อย)...เลยได้พบคำสอนของหลวงพ่อท่าน(ซึ่งแม่นับถือท่านมาก)...หลวงพ่อบอกว่า ให้ขอบารมีพระพุทธเจ้า..เพราะเป็นอัปปมาโณ.หาที่สุดมิได้..ตั่งแต่นั้นทุกครั้งที่แผ่เมตตาผมจึงขอบารมีพระพุทธ พระธรรม พระอริยเจ้า..โดยมีหลวงพ่อฤาษีลิงดำเป็นที่สุด ก่อนเสมอแล้วจึงแผ่เมตตาถึงแม่..ขอให้พระองค์และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลใจให้แม่มีสติ..ปัญญา..เพื่อทำลายมารตัวนี้...แต่ผมไม่ได้ทำแค่ตอนแผ่เมตตานะครับ...เพราะยังเชื่อเรื่องกฏแห่งกรรม...แต่จะไม่ทำไรเลยก็ไม่ได้...เมื่อมีจังหวะที่ดีผมจะคุยกับท่านเรื่องขอให้ท่านเลิกกินเหล้า..และเรื่องที่ให้แม่นึกถึงพระพุทธเจ้า และหลวงพ่อเป็นปกติ..ตามที่หลวงพ่อท่านสอน(แต่ขอบอกก่อนว่าบ้านผมไม่พูดเรื่องแบบนี้มาก่อน..ทีแรกอายมาก...แต่ก็ทุกข์มากกว่า..จึงต้องด้านเข้าไว้...).แต่ก่อนพูดกับแม่ก็อีกนั้นแหละผมก็งขอบารมีพระพุทธ พระธรรม พระอริยเจ้า..โดยมีหลวงพ่อฤาษีลิงดำเป็นที่สุด..ให้ท่านเป็นผู้สอนธรรมให้กับแม้โดยผ่านผม..คือผมปํญญาผมไม่ถึงครับ..ทุกครั้ง..ทำแบบนี้กับแม่ทุกครั้ง..สลับกันไป..สวดมนต์บ้าง..คุยบ้าง..ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้ผลไหม..แต่ในใจลึกๆก็เชื่อ..แต่ก็ไม่ค้านกฏของกรรม..ผลคือแม่ฟังอย่างสงบนิ่งไม่ค้านเลยสักคำ..ผมทำแบบนี้ไปเรื่อยๆเป็นแรมปี...และมีอยู่มาวันหนึ่งแม่บอกกับผมว่ามีของขวัญจะให้ลูกๆ...เป็นของขวัญปีใหม่...ก็งง..แม่บอกว่าแม่เลิกกินเหล้าแล้วนะ..สิ่งแรกที่เข้ามาในความรู้สึกคือพระพุทธองค์ พลวงพ่อท่านผมใช้จิตกราบท่านทั้งที่ดีใจเป็นที่สุด..พระท่านเมตตามาก..และมารู้ความจริงทีหลังว่าแมเลิกมาได้ 1 อาทิตย์แล้วแต่เก็บไว้ให้ลูกๆตอนปีใหม่..///นี่เป็นต้นและปลายที่เกิดขึ้น แต่ระหว่างทางนั้นก็ได้เจอกับสิงอัศจรรย์มากมาย..ทั้งกับตัวแม่เอง..ซึ่งเป็นปัจจัตตัง..จึงไม้ขอเล่าครับ......และทุกวันนี้พอตกตอนเย็นแม่จะอาบน้ำแล้วสวดมนต์ไหว้พระเกื่อบทุกวัน..ถ้ามีเวลา...และความคิดของแม่ก็เปลี่ยนไปแบบไม่น่าเชื่อ...แม่ได้ศีลเพิ่มมาอีกข้อ..แต่ดีแค่ไหนนั้น...ผมไม่ทราบ..แต่ได้แค่นี้ดีมากแล้ว...ทุกวันนี้ผมก็ยังทำต่อไปเหมือนเดิมแต่ได้พระกำลังใหญ่เป็นหัวเรือ..ส่งบารมีพระพุทธ พระธรรม พระอริยเจ้า...ไปให้บุคคลที่เป็นที่รักอีก..และหวังว่าเขาจะหลุดพ้นบ้างไม่มากก็น้อย...กรรมกำหนดแล้ว...และทุกวันนี้บ้านเรามีสุขมากกว่าเดิมมาก..บารมีพระในบ้านแผ่มากกว่าเดิม..ทำให้ทุกคนในครอบครับทำบาปกันน้อยลง...สาธุ //


ครับไม่รู้ว่ามีประโยชน์กับเจ้าของกระทู้บ้างไหม..ถ้าไม่มีประโยชน์ก้อย่าไปจำเลยนะครับ..คิดว่าอ่านนิทานเล่นๆ

ผมไม่ค่อยรู้ธัมม้ง ธัมมะหรอกครับมีแค่เท่าที่จำได้ตอนเรียน..แต่หากเป็นกำลังใจให้คุณได้บ้างก็ยังดี..ดีกว่าไม่ได้ทำไรเลย...เผื่อจะได้คำตอบ

 

ท่านเข้าใจถูกแล้วครับ
1.เราแผ่เมตตาเพื่อให้เราเย็นลง ไม่ร้อนเหมือนคนที่กำลังโกรธ เราเหมือนน้ำ
2.เราแผ่เมตตาเพื่อให้ คนอื่นมาด่าเรา โกรธเรา ระบายอารมณ์กับเราได้ นั่นหมายถึง คนที่โกรธเขาจะได้มีที่ระบาย มีที่ทิ้ง มีที่เอาออก และ เอาออกได้ เขาจะได้ เย็นลงง่ายขึ้น เพราะ เมื่อเขามาลงที่เรา เราเย็นเราคือน้ำ เขาก็รับรู้ได้ด้วย เย็นลงเร็วขึ้นได้ระบายหายโกรธเร็วขึ้น

คุณจะสังเกตเลยว่า คนที่กำลังหงุดหงิด โกรธ ไม่พอใจอะไรบางสิ่งบางอย่างในใจ พอได้ระบาย เขาก็ จะ เย็นลงได้ แต่ถ้าไม่ได้ระบาย ความหงุดหงิด ความโกรธ มันก็ จะยังคั่งค้าง แผดเผา ตัวเขาเอง จนกลายเป็นเหมือนไฟ เหมือนคนบ้า ระรานคนไปทั่ว ไม่รับฟังใครไงครับ

ถามแค่ว่า คุณ สามารถแผ่เมตตาและทำตัวเอง ให้ เย็นพอที่จะรับมือกับ ความร้อนของ คนอื่นได้หรือยัง เท่านั้นเองครับ สู้ๆ นะครับ เพราะถ้าคุณไม่เย็นเหมือนน้ำ

ลองคิดดูครับ ว่าไฟ เจอไฟ อะไร จะเกิดขึ้น อิอิ วอดวายไงครับ